Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu




13 Temmuz 2016 Çarşamba

Ortaya Karışık Haller :)

Sevgili ve canım blogum nasılsın?
Aradan geçen zamanda buraya hiç uğramadığımı düşünüyorsun belki ama öyle değil.
Yayınlamadığım yazılarımla ben hep burdaydım :)
Havalimanı saldırısından sonra mesela harika(!) bir yazı yazmıştım, görsel de ekleyeyim diye bir anlığına duraksayınca "emin misin?" dedim. cevabım "kararsızım" olunca yayınlamadım. ertesi gün okudum ki amanın, o ne negatif yük öyle, hemen sildim yayınlardan. Geç de olsa geçmiş olsun diyeyim, canım Arzu'ya ulaşamayınca ben epey panikledim çünkü. Hele ilk etapta orada olduğunu öğrenince soğuk terler döktüm. Sevdiğin birinden haber alamamak ne kötü bir şeymiş. İnşallah bir daha asla yaşanmaz. (kendi bile inanmadı yazarken ama olsun)
buraya heyecanla gelmemin bir diğer sebebi, zihnimde hep konuşup durduğum şeyleri buraya da yazmak. yeliz'in dediği gibi birer anı bırakmak. geçmiş yazılara dönüp bakmak bu açıdan harika oluyor. Blog yazanları ben de biraz daha kıpırdanmaya ve blog yazmaya davet ediyorum. Canım Nurşen Abla'nın edebiyat içerikli yazıları olmayınca veya gezi turları özlüyorum onu. Macera Kitabım Özlem ile NY turuna çıkmaya hazırlanıyorum son günlerde (kendisi bilmese de, çantaya attım kendimi) Özellikle de kitapçı yazılarını bekliyorum. Amerika hayatımın hiçbir döneminde 'merak' uyandırmadı bende ama park ve bahçelerini, müzelerini, kitapçılarını gezip görmüş birinden dinlemek keyifli olacak.
Araya bayram ve tatil girdi, rutinler ve dengeler biraz şaşırdı tabii.Tatilde dinlenme imkanım oldu mu? Bence oldu. Ne yemek yapacağımı düşünmedim ve yemek yapmadım. (ne olurdu az sevseydim mutfağı? ) Onun dışında Mersin Erdemli'nin yapış yapış havasına klima ile katlandık tabii. Karşımda deniz olunca güneşe "sen bir kenarda durabilir misin?" demeye çalıştım ama beni pek dinlemedi. Geçen sene birbirlerini pek anlayıp tanımayan iki zottirik kuzen Ayça ve Elif, bu sene epey farkındalardı bir kuzenleri olduğunun. Biri 27 aylık diğeri 17 aylık olunca ne kadar anlaşabilirlerse anlaştılar. Aynı oyuncağı aynı anda istemeleri onların suçu değil ki!!! :) Birbirlerinde 'yaz izi dövme'lerini de bıraktılar. Hatta Ayça sağ yanağıma geniş bir faça bile yaptı. O kadar da sıkmamıştım halbuki :P (hani yine yoğurdum tabii, teyzeyim ben teyze! 1 tane yeğenim var, onu da yoğuramayacaksam, peh)
Öğle aralarımı genelde önceden planlamaya çalışıyorum. O günkü yemek menüsü ve benim ruh halim ne ise :) İşlerimi öğle arasına bırakıp koşturmam. Ya bahçede kitap okurum ya birileriyle buluşurum ya da bugünkü gibi canım kimseyle konuşmak istemezse kabuğuma çekiliveririm. 4 kişilik odam öğle arası çok şükür ki bugün boş. Genelde 1-2 kişi oluyor. O zamanda rahatım aslında, her şey 1 kulaklığa bakar değil mi :) İş zamanı kulaklık takmak yasak. Yasaklar üzerinden konuşacak olursam durmam zor olabilir. İşim olduğu için şükredip oturuyorum yerime. Daha fazlasını ne siz sorun ne de ben bir şey diyeyim. Sadece işten çıkışta kendimi yeniden şarj ediyor gibi hissediyorum. Saat 4 civarı pilim "kritik seviyede, bence kapanmalısın" seviyesine düşüyor bazen. Çok koşturduğumdan değil. Ortam diyelim ve konuyu kapatalım :)
Bayramlarda da 2 farklı insan oluyorum. Bazı bayramlar ıdının dıdısı ile konuşasım hal hatır sorasım gelirken bazı bayramlar (geçen hafta gibi) kimseye telefon açasım gelmiyor. Hazır mesajlardan da hiç hoşlanmıyorum. Yani bu mudur bayram kutlaması? Bence değil. Olmamalı. O yüzden mesaj yazacaksam özellikle ismiyle, selamıyla şusuyla busuyla mesaj atarım. İşyerinde çoğu arkadaşım erkek ve bir tanesi bu yüzden zor durumda kalmış. (aile krizi de yaratabiliyorum demek durduk yere :) Bir de şöyle bir şey oluyor: "Aa ben şimdi bu arkadaşımla upuzun konuşurum, sonra arayayım" dediğim insanları asla arayamıyorum. Kısacası bayramlaşamadığımız insanlara toptan "kusura bakmayın olur mu?" demiş olayım. Mutlu bayramlar :)
Şu linkteki videoyu benim hatrım için izler misiniz? Haftalardır taktım kendisine. Günde kaç doz izleyip dinlediğimi bilmiyorum. (ki youtube ve kulaklık yasak, bendeki azme gelin :) İzlediniz mi?
O kadının yerine şarkı süresince geçmek istiyorum. Olur mu? Dansa uyumuna ve asıl tüm dikkatini dansa verişine, kendini rahat bırakabilmesine, kıyafetinin rengine kısaca bu klipteki keyifli an'da kalma haline hayranım. "İnsan kendinde olmadığını düşündüğü şeylere mi hayranlık duyar?" Cevap hem evet hem hayır bence. Her insanın içinde tüm duyguların eşit şekilde yerleştirildiğini düşünüyorum. Bunların seviyesini biz ayarlıyoruz. Pozitif kalmayı seçtiğimizde (bu cümleyi de sevmedim ama öyle) farklı şekilde duruyor ve farklı şekilde konuşuyoruz. Geçenlerde "MUTSUZ OLMAK" isimli bir kitap okudum ve çok sevdim. Kabul etmeliyim ki hafif depresif bir havası yok değil. Ancak günümüzün şişirilen "MUTLU OLUN" dayatmasına inat, mutsuzluğu korkup kaçılacak bir şey olmaktan çıkartıyor. Onu ayrıca yazmaya çalışacağım bloga yani buraya.
Daldan dala nasıl da atlıyorum değil mi? zihnim de böyle. az önce masamdaki içeceklere baktım da, "işte dedim, zihnimin özeti". Aynı anda hem kahve hem çay hem soda hem de limonlu su içiyorum. Kahvenin kahvesi yoktu ama olsun. Her öğlen o 1 kahve itinayla içilir. (bkz: annesine benzemediğini iddia edip annesine bir acayip benzeyen genç kızın notları-bölüm 17 :)

Mutluluk/mutsuzluk demişken, kendimi ne mutlu ne de mutsuz hissediyorum. Kafam biraz fazla dolu ve her şeyi aynı anda halletmeye çalışıyorum. (masamdaki görüntüden belli değil mi zaten)
Gündemimizde Elif'in 2 haftadır geçmeyen arpacığı ile kreş sorunsalı var. Laf aramızda kalsın ama kreş konusunda öyle karmaşığım ki kendimi bir çizimle ifade edebilseydim içinde bolca soyut çizgi olurdu. "Sanatçı bu eserinde zihnindeki doluluğu ve kararsızlığı yansıtmak isterken bizce 'sanat' çizgisinin biraz dışına çıkmış." derlerdi. Kimse hakkımda böyle konuşmasın diye sanata el atmıyorum :) Özetle, gündemde kreş değişikliği var. Eliften daha çok benim hazır olmam lazım. Neden? Çünkü ona her şeyin "normal" olduğunu hissettirecek kişi benim. Geçen sene bu zamanlarda 14 aylıkken kreşe nasıl çabuk alıştı? 1. Anlayamayacak kadar küçüktü. 2. Ben çok kararlıydım, içimde endişenin sadece kırıntıları vardı. 3. Öğretmeninden Allah razı olsun :)
Şimdi ise alıştığı bir düzen var. Ve ben önce kendim yeni kreşten emin olmalıyım ki "Bak evladım, orası iyiydi hoştu ancak bizce sen burada daha mutlu olacaksın." diyebilmeliyim. Ağzım bunu der de gözlerimde anime karakterleri misali göz yaşları sallanır durursa ne anladım o işten. İşte tam da bunun için, iç sesine güven ve cesur ol esoş diyorum. Gelişmeleri yine yazarım.
BFG geldi ve ben hala ona gidemedim, bu nasıl bir gıcıktır bilir misiniz? Öksürürsün ama geçmez hani, öyle bir şey. Kısmetse yakın zamanda gideceğim. "Yakın" da göreceli ama olsun. benim yakın'ım :)
Pazar günü MOMO'nun tiyatrosuna Selcen ve kızı Çağla ile gitme durumumuz var. Tabii Selcen bugün bilet bulabildiyse. Bulamadıysa kısmet diyeceğim. Bulduysa kim bilir kaç metre havaya uçacağım. Onu da yazarım zaten.
Okuduğum kitaplardan aldığım keyif azaldı bu ara. Bir acayip gülerek okuduğum kitabı bugün yazdım Lokum'un Kütüphanesi'ne :) Şair Kısakulak. Çok acayip tatlı. Tüm insanlığa bu kitaptan hediye edesim var. Tutmayın beni :)
Cesur Yeni Dünya kitabını zor da olsa bitirdim. Kitabı 3 solukta okudum. 1. seferde 120 sayfayı yaladım yuttum. aradaki sayfalar güme gitti, 2'şer sayfalık okumalar beni soğutuyor. Bayram dönüşü arabada Elif uyuduğunda "Freedoooom" çığlıklarıyla kitabıma gömüldüm. yanımda yeni alışkanlık edindiğim filtre kahvemin de olduğunu da hayal ettim tabii. son 30 sayfada uyandı ama olsun. (mel gibson filmdeki "freedom" ile benim amacımı kıyaslasa "yürü git be kadın" der miydi acaba, biz özgürlük peşindeyiz sen de kitap okuma! "İyi de mel amca, arabadayken uyumazsa oldukça huysuzlanan ve çoğunlukla ağlayan bir bebeyle 6-7 saat nasıl geçiyor sen düşündün mü?" derdim bende. Bunları bile düşündüm. Mel'i genç haliyle hayal ettim. Ben de hafif kızarmış sararmış solmuşum saçlarım tel tel, neden çünkü araba yolculuğu yormuş beni. Bu hayallere çok dalınca unuturum tabii her şeyi.
Bugün ne yaptığımı bir duysan canım blog!
Tuvalete insanlar tuvaleti gelince gider değil mi?
Ben otomatik olarak gitmişim (haberim yok) kapıda ayıktım ki "e benim tuvaletim yok, dön geri" :)
Bir de dünden beri aranan ve benim ısrarla "bende olsa bilmez miyim" diye hava attığım bir yazı vardı işyerinde. neyse yazı benden çıkınca çok pis rezil olacağımı düşünmüştüm ama meğerse millet alışmış benim zihin dağınıklığma. O da fena! Adım çıktı 9'a bence hiç inmez 8'e :)
Kitap demişken Cesur Yeni Dünya'daki SOMA beni çok etkiledi. Günümüzdeki soma, bence televizyon. İnsanlar mutlu olmak için veya kafa dağıtmak için televizyonu açıyorlar. beyinlerini uyuşturup yatağa yatıyorlar. Televizyonumuzun olmaması SOMAmız olmadığı anlamına geliyor mu peki? Bunu da düşünüyorum. Bulunca yazayım. Karabalık diyor ki, "fazla düşünüyorsun!". Bence "fazla" değil ama aynı anda çok şeyi düşünüyorum. Sıraya koysam daha iyi olacak.
Bugün yine bir psotcrossing günüydü. Kartın birinde hayallerimden bahsettim. Bu kartlaşma işini tavsiye ederim. Yabancılar bizden daha cesur, bana yazılanları buraya bir yazsam! Ben de bugün bir ilk olarak hayalimden bahsettim İspanyol bir kıza :)
Soma beni etkileyince Ursula'nın Mülksüzlerini oku önerilerine daha fazla dayanamayıp başladım ama kitabı çok yanlış bir zamanda seçtim sanırım, ilk 5 sayfadan öte gidemedim. Şöyle akıp giden yetişkin kitabı var mı? Bomboş da olmasın, vakit kaybı oluyor. "Vakit çok önemli" biliyorsunuz, yoksa MOMO'nun Dumandamları ile henüz tanışmadınız mı?

Öğle arasında bana ayrılan sürenin sonuna geldim canım blog,
buraya kadar okuyabildiysen tebrikler, BFG için bilet kazandın :)
Herkese mutlu mesailer

*Yine yazarım ben :)



Devamını oku »

23 Haziran 2016 Perşembe

Bu Aralar

Hava fazla sıcak değil mi?
Biliyorum yaz mevsimindeyiz ama ayakkabının ayağıma neredeyse yapıştığı (ince çorap giyince de kaşındırıyor) bir dönemdeyiz. Adanalıyım ve sıcağa alışkınım ama sıcağı gerçekten sevmiyorum. Yemeği maksat yerini bulsun diye yiyorum yoksa üç öğün karpuz peynir ile idare edebilirim.
Hazır az önce yepyeni kitaplarım da kargodan gelmişken ve ben öğle arasında güzel bir ağacın altında öyle ve sadece oturmuşken bloguma da aklımdakileri yazayım istedim.
Kafamda hem bir dolu şey var hem de bir "nötr" halindeyim.
Olur, yapılır, hallolur elbet.
Değil mi?
Konu başlıklarından biri Elif'in kreş durumu. Öğretmeni yine bebek grubuyla devam edeceği için Elif başka bir öğretmene geçecek. Hiç istediğimiz bir şey olmasa da olabilir... Asıl sorun aynı arkadaş ekibiyle devam edecek olması. Ki grupta en büyük 2. çocuk Elif, geri kalan çocuklar sahiden daha bebek. Bir üst grup için de fazla küçük kalıyor. Yeni dönem için aynı ay grubu çocuklar da gelirse ne ala yoksa bu durum bizi rahatsız etmeye devam edecek. Farklı bir çözüm düşünmemiz gerekecek. Çünkü bu kreş ne evimize ne de işimize yakın. Kreşin en büyük artısı 14 aylık bir bebeği almış olmasıydı ve harika insan öğretmeniyle tanışmamıza vesile olmasıydı. Misyonu bu kadar mıydı acaba? Bilmiyorum, zaman gösterecek.
Detay verip kafa karıştırmayayım ama matematiği neden sevmediğimi anladım sanırım. Matematik bana ruhsuz geliyor istatistik de öyle. İçinde insan dokunuşu, hissi olmayan şeyleri sevmiyorum.
Bugünün güzel haberi de telefonumu yine arabada unutmuş olmam. Uçak modunda da kaldığı için beni arayacak 456 hayranımı cevapsız bırakmış olacağım. En büyük hayranım da annem tabii :) "İyiyim de yeter bana" dediği için onu suçlayamıyorum. Annelik :)
Bugün farklı bir ağacın altına oturdum, niyetim kitap okumaktı ama içimden daha çok ayağımı uzatıp boş boş bakınmak geldi, öyle yaptım. İç sesim şöyle dedi; "Bırak Esoş bırak, kendini rahat bırak" Öyle de yaptım. İşe döndüğümde hala kaşınıyorum. Rahatlıktan içime kaçan karınca ve böcekleri hesaba katmamışsam demek! :) İşin şakası bu elbette. Gerçeklik payında ise şu var, "meli-malı"lardan uzaklaşmak.
Bu ara yetişkin kitabı okuduğumdan okuma hızım epey düşük. Kitap akıcı aslında ama evde zaman o kadar hızlı geçiyor ki. Bir bakıyorum Elifin yanında uyuyakalmışım. Her dönem de aynı olmasın ama değil mi Börti?
Börti ile de yeni tanıştım, tatlı bir zürafa, onu da bir ara yazarım :)
Şimdilik ben ve karıncalarım kaçtık

Soğuğu özledim yahu!
BFG geliyooooooor, ilk gün gidemezsem çatlayacağım ama sanırım gidemeyeceğim de, ertesi gün Erdemli denizine doğru yola çıkacağımız için. "Dönüşte gidersin" diye beni avutan karabalıkçım "Çok geç olur!!!" deyişimi bile anlayamadı. O hiç RD Fan olmadı ki, ne bilsin :)
Devamını oku »

16 Haziran 2016 Perşembe

Elif Büyüyor / 26 Aylık

2 yaş yazısından sonra Elif ile ilgili buraya pek bir şey eklememişim, kaç gündür de yazmak istiyordum, işte geldim buradayım :)
Elif'in 19-23 ay arası bambaşka bir dönemi vardı, o dönem sahiden çıldırma noktasına geldiğim çok olmuştu. Tam olarak konuşamadığından ne istediğini de anlayamıyorduk.
23-24 aylık dönem ise tam bir çiçekti hatta ben bunun bize hediye olarak verildiğini düşünmüştüm.
Karabalığa kalsa 2 yaş krizlerini atlatmıştık ama ben anne bloglarından okuduğum kadarıyla (kitaplardan çok daha iyi bence birçoğu) ona sadece hafifçe sırıtıyordum. (neyse ki altın dişim falan yok da, o sırıtışla daha da parlamıyor :P)
Doğum gününden kısa bir süre sonra da adına "2 yaş halleri" diyebileceğimiz Elif'in bambaşka bir yüzü ile tanıştık. Bu dönem için Pelinden okuduklarım/ paylaştıklarımız bana çok daha iyi hissettirirken okuduğum kitaplarda yolumu kaybediyordum. Ki son dönemde çok az ebeveyn kitabı okudum.
"Kriz" dediğimiz anları tetikleyenin ne olduğunu bilmiyoruz, ortak kesişim kümeleri yok. Belki sadece "engellenme" halleri. Bir anda kolik dönemine gidiyor sanki Elif. Çok şükür ki fazla uzun sürmüyor, bazıları 15 bazıları da 45 dakika. 5 saatlik kolikten sonra tüm bunlara çok şükür diyorum(z) :) Elif henüz 26 aylık olduğu için önümüzde bizi nasıl bir süreç beklediğini de bilmiyoruz haliyle, büyük de konuşmamak lazım ama şunu gördüm. "Sakin kal" ve çocuğuna bir şekilde sevgini hissettir. "Keep calm"lı cümleler boşa değil yani.
Bir şeyi aynı anda hem isteyip hem de istemeyen hatta o anlarda ne istediğini bile bilmeden kusacak hale gelene kadar ağlayan bir bebe var neticede karşımızda. (hoplayıp zıplayan, kendini yere zank diye atıp çığırtısından kapının zilini duyamadığımız anlardan bahsediyorum.)
"Gelişiminin bir evresi" diye objektif bir gözle bakmak zor.
Şimdilik ben daha iyiyim.
Babanın içi parçalanıyor ama onun iyiliği için üzerine gitmiyor. Seansın sonunda bolca sarılıyoruz ve sonrasında Elif en azından bir süre daha çiçek gibi oluyor.
Hatırlanacak bir başka şey de bu dönemin geçici olduğu. Bu da insanı motive ediyor. Ya da kolik dönemi bizi bu sürece alıştırmış, bilmiyorum.
Kreşte yepyeni bir süreç bizi bekliyor, en sevdiği yardımcı öğretmen kreşten ayrıldı, kendi öğretmeni de yeni bebek grubu alacak. Kısacası Elif arkadaşlarıyla bir üst gruba geçecek yeni öğretmenleriyle tanışacaklar. Mevcutlardan bizim gözdemiz olan öğretmenler olsun çok istiyoruz ama hayırlısı demekte fayda var. Yani bazen işleri olduğu gibi yoluna bırakmak gerek. Bakalım sonuç ne olacak?
Toprağı, çamuru, taşı çok seviyor. Parkı, sallanmayı, kaymayı, tırmanmayı, kuş kovalamayı çok seviyor.
Konuşması iyice arttı. "Anne kız takılalım, parka gidelim. Yürüyerek gidelim. Ne dersin?" dedi geçen hafta sonu.
Hala oldukça babacı. "Benim babam o" diye bir aşırı sahiplenme halinde. Sanki ben aksini iddia etmişim gibi ehehehe :P
Aydede aşkı ne olacak bu yavrunun bilemiyorum. Kreşten çıkıyor, aydede, uyuyacak aydede, gece uyanıyor, aydede! Varsa yoksa aydede!
Geçen gün "aydede ışıkları kapattı" dedi ve kafasını yastığa koydu, hayal dünyasına bayılıyorum :)
Uyku demişken de aklıma geldi, tam 2 ay bitti uyku eğitiminde. Elif'i yatağına koyup iyi geceler dileyip odadan çıktığımız bir eğitim olmadı bizimki. Niyetimiz de bu değildi zaten.
Süreç biraz "biraz özgü" oldu, kreş psikologunun tavsiyeleri ile başlamış olsak da hakkımı yemeyeyim bunda benim azmimin etkisi var.
Öğrenilmiş çaresizlik halimiz kırıldı diyebilirim.
Şartlandırmanın ne denli etkili olduğunu gördük.
Çocukların rutin bağımlılıklarının faydasını yaşadık.
Hepsi için de bin şükür.

Geçen hafta bezelye ve barbunya ayıkladık, çok sevdi. Ben hala çocuğuyla aktivite yapan anne değilim. Bu konuda kendimi zorlamayı bıraktım. Ben de parkta eğlenmeyi seven, birlikte kitap okumaktan hoşlanan bir anne modeliyim. "Meli/malı"larla yormuyorum artık kendimi. (daha az diyelim)

Bu ara en sevdiği kitap da ÇU. kütüphaneye yazmıştım hatta. Elif çok seviyor bu kitabı ama hiçbir kitap "Gübercin" ile arasına giremez. Bir de "Fil".
"Nasıl /nerden/neden/kim" sorularının devamlı sorulduğu bu günlerde "Fil neden uyuyor, nereden uyuyor, fil kiminle uyuyor" sorularıyla eğleniyoruz.
Dün gece uyumadan, "Biz nerdeyiz?" dedi. "Senin odandayız." dedim. "Nereden geldik?" dedi. (zaten uykum gelmişti) "Buradan geldik" dedim gayet sallama ses tonumla :) "Buradan gelmedik, kapıdan geldik" dedi.
Ballı lokma tatlısı halleri tam gaz devam ediyor yani.
Ağlama krizlerinin sabah tam evden çıkarken olmayanını daha çok seviyor olsak da Elif'i tüm halleri ile sevdiğimizi fark ettim(k). Belki saçma bir cümle gibi oldu ama gerçekten öyle.
Bir de bu "ayna" çalışması bana çok iyi geldi, annelik hallerimde bana dinginlik getirdi, tam da bu ara lazımmış zaten, iyi oldu :)
Devamını oku »

7 Haziran 2016 Salı

Bu Aralar / Güzel Şeyler

Canım blog, bu ara seni biraz ihmal ettim farkındayım. Mayıs ayı okumalarımı bile daha yazamadım, umarım bir ara yazarım. Neyse ki goodreads var da neyi ne ara okuduğumu görebiliyorum :)
Geçtiğimiz 3 haftada bir dolu şey yaşandı. İki defa şehir dışına çıktık mesela. Biri Uşak'a babaanne&dede ziyareti, diğeri de Adana'ya anane&teyze ziyareti. Elif ikisinden de çok memnun ayrıldı. Hala onları sayıklıyor. Yol boyu yediğimiz çiğ bademlerde kaldı aklı :)
Daha önce bahsettiğim "Ayna" çalışması gayet iyi gidiyor. Kendimle ilgili fark ettiğim şeyler beni geliştirmeye başladı. (henüz geliştirmedi ama 'başladı, bu da güzel...)
Geçtiğimiz hafta sol kolum uyuştu, bir dolu tetkik mr şu bu neticesinde hiçbir şeyimin olmadığı görüldü, bin şükür. Ondan da yeni şeyler öğrendim, o açıdan bakalım olaya...
Asıl güzel gelişme ise yepyeni bir web sitemin olması... Henüz "tam" olmadı ama ben heyecandan yayın hayatına hemen başladım :) Hayalini kurduğum şey, deniz kenarında gerçek bir kütüphaneydi ama bir yerden başlamak adına bu site de çok iyi oldu. Bundan sonra okuduğum çocuk kitaplarını oraya yazacağım. Bu sitede ise daha kişisel iç döküşlerim devam edecek :)
Sitenin logosunu canım Özlem yaptı, kendisine Türkiye'ye döndüğünde acayip sarılmayı ve onu bir müddet sıkmayı planlıyorum :P
Sizde ne var ne yok?
Özledim seni canım blogum,
İşlerimi yoluna koyup hemen geliyorum, bekle beni :)

* Sima ile söyleşimizi okumak ve imzalı kitap kazanmak isterseniz bu yazıya bekleriz!

Devamını oku »

17 Mayıs 2016 Salı

Geçtigitti Geçtigitti Geçtigitti / Marjolijin Hof

Nasıl denk geldi ben de bilmiyorum, "Babam Çalılığa Dönüşünce" kitabından hemen sonra okuma şansım oldu bu kitabı. Yazarın daha önce "Dedem ve Ben" kitabını okumuştum, bloga da yazdım diye düşünüyordum ama yazmamışım. O kitabı Elif'in ilk kreş gününde bekleme salonunda okumuştum, muhtemelen bu özelliğinden dolayı kitabı hiç unutamayacağım.
"Geçtigitti Geçtigitti Geçtigitti" kitabını uzun zamandır merak ediyordum, okuduğuma ve Kiek ile tanıştığıma sevindim.
Kiek, annesi babası ve yaşlı köpekleri Mona ile beraber mutlu bir şekilde yaşamaktadır. Babası doktor olduğundan savaş zamanlarında ihtiyaç duyulan bölgeye gönüllü olarak gider. Kiek ve annesi bu duruma her ne kadar çok üzülseler de durumu idare etmeye çalışırlar. Elbette bu, Kiek için pek de kolay değildir...

Bu kitap, savaşa biraz daha 'dışarıdan' bakıyor ve bizi Kiek'in bekleme sürecinde yaşadıkları ile baş başa bırakıyor. Çocuk zihninin nasıl çalıştığını görmek için güzel bir kitap.
Kiek'e göre hem faresi hem köpeği hem de babası ölmüş biri olması oldukça düşük bir ihtimaldir. O da olasılıkları zayıflatmak için hasta bir fare alır ardından köpekleri Mona'yı 'bir şekilde' öldürmenin yolunu arar. (buralar hiç ürkütücü değil) Kiek'in bakış açısından bakınca ona çok hak verdim. Onun tek istediği babasına en yakın zamanda sağlimen kavuşmak, o kadar. Gittiği yerlerden evi aramaya çalışan babadan bir müddet sonra haber kesilir ve babanın kayıp olduğu ortaya çıkar. Bu bekleyiş sanırım en zoru. Kiek ve annesi de kendilerini salona koyacakları yeni mobilyanın tamirine verirler. 'Sarı' renk, belki bir umuttur onlar için.
Bu kitapta annenin Kiek ile iletişimi ve ne olursa olsun sakinliğini bozmaması çok güzeldi, kendi anneliğim için notlar aldım: panik yok, sakin ol :)

Kiek uyuyamadığında annesi ona büyükannesinin uykuya geçiş yöntemini söyler, arka arkaya "Geçti gitti geçti gitti geçti gitti" demek Kiek'e de iyi gelir.
Dün akşam hem elektrik kesilip hem de gök gürültüsü olunca bu yöntemi hatırlayıp, "geçti gitti geçti gitti geçti gitti" diye tekrarladım ben de içimden.
Çocuk kitapları iyi ki var! 




Yazarın web sayfasını ziyaret ettim ve biyografisini okuyunca hayatındaki güzel detaylara denk geldim. Yazar olmak sanırım her zaman hayaliymiş, evlerindeki kitap dolu ortam da gözümde canlandı. Ama ben en çok kendi oyuncaklarını yapmaya çalışmasını keyifli buldum. Umarım diğer kitapları da Türkçe'ye yine Hayykitaptan, Burak Sengir çevirisi ile çevrilir.



Geçtigitti Geçtigitti Geçtigitti
 Özgün Adı: Een kleine kans
Yazan ve resimleyen: Marjolijin Hof
Çeviren: Burak Sengir
Yaş grubu: 10+
Hayykitap, 2011, 120 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

16 Mayıs 2016 Pazartesi

Babam Çalılığa Dönüşünce / Joke van Leeuwen

Bu kitap uzun zamandır karşıma çıkıyordu ancak okumaya fırsatım olmamıştı. Kitap kısacık da olsa bazen denk gelip tek seferde okuyamıyorum ve kitaptan soğuyorum. Bu kitabı tesadüfen "Geçtigitti geçtigitti geçtigitti" kitabı ile aynı gün ve tek seferde okuma şansım oldu. Yaşasın, kızı uyurken onun yanında kitap okumak zorunda bırakılan (!) anneler!

Babam Çalılığa Dönüşünce kitabı Hayykitap'tan çıktığı için beklentim yüksekti. Yayınevinin bu türdeki çeviri kitaplarında şimdiye kadar hayal kırıklığı yaşamadım. Tek endişem içinde 'savaş' olmasıydı. İlk sayfalarda yüreğime oturan ağırlık tatlı Toda ve bakış açısı sayesinde öyle hafifledi ki.
Toda'nın babası 'çalılığa dönüşmeden' önce her gün sabahın dördünde kalkıp 20 çeşit kremalı pastayla üç çeşit turta yapan bir tatlıcı. Ancak bir gün 'birileri' ile 'ötekiler' arasında çatışmalar boy gösteriyor ve babası nefis kokan mesleğini bırakıp savaşa katılıyor.



Toda'ya bir süreliğine büyükannesi göz kulak olmaya geliyor ancak patlamalar o kadar şiddetleniyor ki oturdukları ev de güvenli olmaktan çıkınca Toda mecburen en son 1 yaşındayken gördüğü annesinin yanına başka bir ülkeye doğru yola çıkıyor. Normal bir zamanda olsa bu yolculuk muhtemelen daha farklı bir seyirde gelişecekken savaş şartlarından dolayı Toda'nın annesine kavuşma hikayesi biraz(!) maceralı oluyor.
Ah keşke büyükanneyi biraz daha tanıma şansımız olsaydı. Torunu onu unutmasın diye kendi resmini Toda'nın defterine çiziyor ancak beğenmeyip bu çizimlerin üstünü karalıyor:

Toda yola çıkmadan önce 'aklında tutacağı her şeyin' listesini yapıyorlar. Bu sayfayı dönüp dönüp okuyunca listedekileri ezberledim zaten ama kitap yanımda yokken okumak isterim belki diye buraya da ekleyeyim:

Benzer bir listeyi kendim için de yaptım:


Toda yol boyunca bir grup başka çocuk, kucak sevdalısı yaşlı teyzeler, tuhaf bir general ve karısı, cesaret, yönetim becerisi ve sadakat gösteremeyen kaçak komutan ve Çocuk Konukevi gibi çeşitli insanlarla karşılaşıp oldukça ilginç mekanlarda bulunuyor.Sonunda da kendini durmadan yanlış adreslere teslim edilen bir posta pakedi gibi hissediyor.





"Hayatta karşımıza her zaman kötü insanlar çıkmaz, iyi insanlar da vardır." lafını doğrulayan komutanı ben çok sevdim. Emretmeyi beceremiyor diye Toda ona 'emretme' alıştırması yapıyor.






Sınırı geçtiğinde Toda'ya sorulan 'Bir işe yarar mısın? / Bu ülke için yapabileceğin yararlı şeyler var mı?'sorusuna Toda'nın verdiği yanıtlar çok güzeldi. Bir an kendimi düşündüm. Belki ben de "Kaybolmakta iyiyimdir, 2 yaşındaki çocukların inat krizlerine alışkınımdır, yemek pişiremem ama kızartma börek yapabilirim" derdim :)


"Babam Çalılığa Dönüşünce" naif bir yol hikayesi. Bu yolda sadece Toda yok aslında, savaşın ortasında/kıyısında/kenarında kalmış tüm çocuklardan birer parça var içinde.
Çocuklarla savaş hakkında konuşmak ve savaşın çocukları nasıl etkilediğini birinci ağızdan dinleyebilmek için harika bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Yaşananlar ne kadar kötü de olsa kitapta pozitif, esprili bir dil ve yazarın bolca çizimi yer alıyor.
Toda'nın aklı karışmış halleriyle çocuk saflığının örnekleriyle bitireyim yazımı:

"Gelgelelim bilmediğim daha bir dünya şey vardı.Bir sınırın nasıl göründüğünü bilmiyordum örneğin. Bir hipopotamın kaç yaşına kadar yaşayabildiğini bilmiyordum. Tanıdığım hiç film yıldızı yoktu. Yarının nasıl bir gün olacağını bile bilmiyordum ki."

"Bir sınıra neden sınır dendiğini, sınır denen şeyi kimin icat ettiğini öğrenmeye can atıyordum; bir de sınır olarak belirlenmiş yerlerin hemen yakınında nasıl olup da insanların yaşadığını merak ediyordum. Ve buralarda yaşayan insanlar her iki tarafa da mı aitti, yoksa hiçbir tarafa ait değil miydi, işte bu sorunun yanıtını bilmek istiyorum."

"Ağlamaya başlamıştım. Bana mutluluk veren şeyleri düşünerek gözyaşlarımı engellemeye çalışıyordum. Babamın kremalı pastalarını. Babaannemin saçlarını. Kutupyıldızını. Ama hiçbiri işe yaramıyordu."

* Savaşı anlatırken anlatmayan BALIK kitabı benim için çok özeldir, onun hemen yanına bu kitabı da koyacağım :)

Babam Çalılığa Dönüşünce
 Özgün Adı: Toen mijn vader een struik werd
Yazan ve resimleyen: Joke van Leeuwen
Çeviren: Burak Sengir
Yaş grubu: 10+
Hayykitap, 2012, 104 sayfa, karton kapak

Devamını oku »