Hafta sonu Eda gelip gitti ve içimizde bir burukluk kalmıştı ki, tesadüfen bir haber duydum. Dedem ölmüş... Bana bunu söyleyen kuzenimin kızının da şokta olduğunu düşünecek olursak, ben de epey şoktaydım sanırım hala öyleyim ama buraya yazmak istedim çünkü dedem öyle biriydi, yazdıkça anlayacaksınız.
Öz dedelerim 1905 doğumlularmış ve 70li yıllarda vefat etmişler, doğduğumda zaten teyzemlerle alt-üst oturuyormuşuz ve teyzemin kocasına (1931 doğumlu) Dede demişiz Edayla. Hani denir ya, doğuran kişiye mi anne denir yoksa bakan kişiye mi sana o sevgiyi hissettirene mi? Bizimkisi tam öyle bir durum. Dedem benim için hep dedem oldu, aksini hiç düşünmedim. Çünkü bize öyle güzel dedelik yaptı ki...
Biraz anlatayım,
- Bizimkilerin aksine dedemin ailesi Selanikten değil Arnavutluktan gelmiş ve inanılmaz Arnavut damarı vardı.
- Anne babasını küçük yaşta kaybetmiş ve kardeşleriyle beraber (hayatta kalan son kişi kendisiydi) hayata tutunmaya çalışmışlar.
- Liseyi bitirmiş (o zaman lise demek çok önemli bir şeymiş) ve Devlet Demiryollarında işe başlamış, muhasebeci olarak. Adanada garın çaprazında kocaman bir Atatürk resmi vardır, işte tam onun altındaymış ofisi. Bununla gurur duyardı çünkü Atatürk demek onun için kan, can, her şey demekti...
- Askerliğini nerede yapmış hatırlamıyorum ama Zeki Mürenle beraber yapmışlar ve Zeki Müren çok sevdiği için aşçı tulumba tatlısı yaptığında Zeki Müren dedeme de verirmiş, çünkü onun sohbetini çok severmiş.
- Buraya ağlayarak da olsa bir şeyler yazıyorsam işte tam da sebebi bu. Yas tutulmasını hiç sevmezdi ve sohbeti çok severdi. Ben üniversite için Ankaraya gelene kadar olan sürede balkon sohbetlerinde dedem anılarını anlatırdı ve ben her seferinde "dede bir kağıt kalem alayım da yazayım." derdim, "gazeteci mi olacan, otur şuraya da dinle, sonra yazarsın." diye kızardı. Ben hiç yazamadım ve o anıların da çoğunu unuttum.
- Çocukluk anılarımın iyi olarak hatırladıklarımın yüzde 90ında dedem var, onları da anlatmam lazım.
- Bizim hiç arabamız olmadı ama dedemlerin steyşın bir arabaları vardı beyaz, arkasında kocaman bordo renkli bir minder, ona doluşur ve pikniğe giderdik. Çok eğlenirdik.
- Dedemin akrabaları Sakaryadaydı ve onların yöresel düğünlerine gitmiştik, Arnavut düğünü çok ilginçti, hala Arnavutça hatırlayıp konuşmaları da.
- Şeker hastasıydı ama bir o kadar inatçıydı ve tatlıya dayanamazdı, beni de suçlarına ortak etmeye çalıştığını şimdi gülerek hatırlıyorum.
- Oğlu kuzenim (ona da abi diyorum) Ankarada Eryamanda otururken bir yaz tatilinde üşenmeyip bisikletlerimizi de otobüse koyup bize Eryamanda bisiklet binmeyi öğretmişti. Onun bu azmini ve çabasını hiç unutmicam. "Arkamda mısın dedeee?" dediğimde hep arkamda olurdu, bazen de beni korkuturdu yokuş aşağı bırakarak ama eğlenirdik.
- İnanılmaz iyi bir yüzücüycü, madalyaları vardı ve bana yüzme öğretmek için de epey uğraştı ama pek olmadı çünkü sert bir hocaydı :)
- Demiryollarının yılda 1 sefer yurtdışı seyahat hakkı varmış o dönem, Avrupada öyle çok gezmiş ki, anıları pek çoktu, en çok Hollandayı severdi.
- Eda'yı çıtkırıldım bulur, benim sporcu olacağımı düşünürdü. Çünkü daha "erkeksi"ydim ve dedemle damda öyle çok şey yapardık ki...Kocaman bir dam düşünün, yarısı asma yarısı değil. Orayı beraber yıkardık hortumla ve asmadan üzüm toplardık, onun asistanı gibiydim.
- Çocukken kümes yapmıştı biz taze yumurta yiyelim diye, ben her sabah o yumurtaları alırdım, ne büyük zevkti.
- Sonra bir gün ortaokuldayken beni de çağırdı ve bir tavuğu kestik. Yani dedem kesti ama iç organlarının tamamını bana çıkarttırdı, bu kalbi bu bağırsağı diye 7.sınıftaki halimi hiç unutmuyorum. Eve gittiğimde üstümdeki lekelere annem çok kızmıştı çünkü başka formam yoktu. O tavuktan yiyemediğim için de dedem kızmıştı. "Hayat böyle kızım!" derdi.
- Elif doğduğunda da çok sevinmişti ve neyse ki kayıtlarda var, Elif türküsünü söylüyordu onu her gördüğünde.
- Dedem yıllarca memuriyet yaptığı için onu emekli olduğunda da takım elbisesiz göremezdiniz, çiçeklerini sularken bile kravat takan bir insandı.
Perşembe günü sol tarafına felç gelmiş ama yine kendinde olduğundan hemşireye çatmış, insanlarla İngilizce konuşmuş ve cool bir şekilde "İnsan doğar, yaşar ve ölür." demiş. İşte bu tam dedem.
Tatlı, tontik, yumuşak bir dede değil; hayatı dolu dolu yaşamış, aksilikleri çok ama kalbi tertemiz bir insan. Sözlerinde (biraz fazla) dobra ama çok da merhametli biri.
Ardından hepimiz ağlıyoruz elbette ama ağlayıp üzülmeme çok kızacağını da biliyorum, ne var yani derdi; beni böyle mi anacaksın? Haydi yaz bir şeyler...
Onu hatırlamak için çiçeklerine bakmak yeterli.
Dedem demek çiçek demekti çünkü.
"Dede bunların adı ne?" diye sormuştum da, "Adını napacaksın, hepsi çiçek işte, sen seveceksin onları." demişti.
Dedemin çiçekleri,
Yaklaşık 90 yıllık dolu dolu geçmiş bir hayat.
Mekanı cennet olsun, bunları yazmama da sevinmiştir bu arada...
Tüm güzel çocukluk anılarım için ben de sana teşekkür ederim dede,
"See you soon..."
Devamını oku »
Öz dedelerim 1905 doğumlularmış ve 70li yıllarda vefat etmişler, doğduğumda zaten teyzemlerle alt-üst oturuyormuşuz ve teyzemin kocasına (1931 doğumlu) Dede demişiz Edayla. Hani denir ya, doğuran kişiye mi anne denir yoksa bakan kişiye mi sana o sevgiyi hissettirene mi? Bizimkisi tam öyle bir durum. Dedem benim için hep dedem oldu, aksini hiç düşünmedim. Çünkü bize öyle güzel dedelik yaptı ki...
Biraz anlatayım,
- Bizimkilerin aksine dedemin ailesi Selanikten değil Arnavutluktan gelmiş ve inanılmaz Arnavut damarı vardı.
- Anne babasını küçük yaşta kaybetmiş ve kardeşleriyle beraber (hayatta kalan son kişi kendisiydi) hayata tutunmaya çalışmışlar.
- Liseyi bitirmiş (o zaman lise demek çok önemli bir şeymiş) ve Devlet Demiryollarında işe başlamış, muhasebeci olarak. Adanada garın çaprazında kocaman bir Atatürk resmi vardır, işte tam onun altındaymış ofisi. Bununla gurur duyardı çünkü Atatürk demek onun için kan, can, her şey demekti...
- Askerliğini nerede yapmış hatırlamıyorum ama Zeki Mürenle beraber yapmışlar ve Zeki Müren çok sevdiği için aşçı tulumba tatlısı yaptığında Zeki Müren dedeme de verirmiş, çünkü onun sohbetini çok severmiş.
- Buraya ağlayarak da olsa bir şeyler yazıyorsam işte tam da sebebi bu. Yas tutulmasını hiç sevmezdi ve sohbeti çok severdi. Ben üniversite için Ankaraya gelene kadar olan sürede balkon sohbetlerinde dedem anılarını anlatırdı ve ben her seferinde "dede bir kağıt kalem alayım da yazayım." derdim, "gazeteci mi olacan, otur şuraya da dinle, sonra yazarsın." diye kızardı. Ben hiç yazamadım ve o anıların da çoğunu unuttum.
- Çocukluk anılarımın iyi olarak hatırladıklarımın yüzde 90ında dedem var, onları da anlatmam lazım.
- Bizim hiç arabamız olmadı ama dedemlerin steyşın bir arabaları vardı beyaz, arkasında kocaman bordo renkli bir minder, ona doluşur ve pikniğe giderdik. Çok eğlenirdik.
- Dedemin akrabaları Sakaryadaydı ve onların yöresel düğünlerine gitmiştik, Arnavut düğünü çok ilginçti, hala Arnavutça hatırlayıp konuşmaları da.
- Şeker hastasıydı ama bir o kadar inatçıydı ve tatlıya dayanamazdı, beni de suçlarına ortak etmeye çalıştığını şimdi gülerek hatırlıyorum.
- Oğlu kuzenim (ona da abi diyorum) Ankarada Eryamanda otururken bir yaz tatilinde üşenmeyip bisikletlerimizi de otobüse koyup bize Eryamanda bisiklet binmeyi öğretmişti. Onun bu azmini ve çabasını hiç unutmicam. "Arkamda mısın dedeee?" dediğimde hep arkamda olurdu, bazen de beni korkuturdu yokuş aşağı bırakarak ama eğlenirdik.
- İnanılmaz iyi bir yüzücüycü, madalyaları vardı ve bana yüzme öğretmek için de epey uğraştı ama pek olmadı çünkü sert bir hocaydı :)
- Demiryollarının yılda 1 sefer yurtdışı seyahat hakkı varmış o dönem, Avrupada öyle çok gezmiş ki, anıları pek çoktu, en çok Hollandayı severdi.
- Eda'yı çıtkırıldım bulur, benim sporcu olacağımı düşünürdü. Çünkü daha "erkeksi"ydim ve dedemle damda öyle çok şey yapardık ki...Kocaman bir dam düşünün, yarısı asma yarısı değil. Orayı beraber yıkardık hortumla ve asmadan üzüm toplardık, onun asistanı gibiydim.
- Çocukken kümes yapmıştı biz taze yumurta yiyelim diye, ben her sabah o yumurtaları alırdım, ne büyük zevkti.
- Sonra bir gün ortaokuldayken beni de çağırdı ve bir tavuğu kestik. Yani dedem kesti ama iç organlarının tamamını bana çıkarttırdı, bu kalbi bu bağırsağı diye 7.sınıftaki halimi hiç unutmuyorum. Eve gittiğimde üstümdeki lekelere annem çok kızmıştı çünkü başka formam yoktu. O tavuktan yiyemediğim için de dedem kızmıştı. "Hayat böyle kızım!" derdi.
- Elif doğduğunda da çok sevinmişti ve neyse ki kayıtlarda var, Elif türküsünü söylüyordu onu her gördüğünde.
- Dedem yıllarca memuriyet yaptığı için onu emekli olduğunda da takım elbisesiz göremezdiniz, çiçeklerini sularken bile kravat takan bir insandı.
Perşembe günü sol tarafına felç gelmiş ama yine kendinde olduğundan hemşireye çatmış, insanlarla İngilizce konuşmuş ve cool bir şekilde "İnsan doğar, yaşar ve ölür." demiş. İşte bu tam dedem.
Tatlı, tontik, yumuşak bir dede değil; hayatı dolu dolu yaşamış, aksilikleri çok ama kalbi tertemiz bir insan. Sözlerinde (biraz fazla) dobra ama çok da merhametli biri.
Ardından hepimiz ağlıyoruz elbette ama ağlayıp üzülmeme çok kızacağını da biliyorum, ne var yani derdi; beni böyle mi anacaksın? Haydi yaz bir şeyler...
Onu hatırlamak için çiçeklerine bakmak yeterli.
Dedem demek çiçek demekti çünkü.
"Dede bunların adı ne?" diye sormuştum da, "Adını napacaksın, hepsi çiçek işte, sen seveceksin onları." demişti.
Dedemin çiçekleri,
Yaklaşık 90 yıllık dolu dolu geçmiş bir hayat.
Mekanı cennet olsun, bunları yazmama da sevinmiştir bu arada...
Tüm güzel çocukluk anılarım için ben de sana teşekkür ederim dede,
"See you soon..."
