Elif'in Kreş Günlüğü 6: Büyüyor/ 20 Aylık :)

Elif maşallah 20 aylık oldu, 4 ay sonra 2 yaşını dolduracak inşallah.
Geçen seneki çok kalabalık (!) doğum gününden sonra bu sene neler yaparız bilmiyorum :)
Onu da şimdiden düşünmeyeyim değil mi?
Elif'in kreş günlüğü ve 20. ay yazısını birleştirdim aslında, aklımdakilerin ortak noktası "Elif" nasılsa.
Elif'in kreşinden çok şükür ki hala memnunuz. "Kreş memnuniyeti" ne demektir ki? "Eğitim" demek saçma ama orada neler yaptığını tam olarak bilmiyorum. Yapılan aktivitelerden örnekler gösteriliyor bize ama şimdilik eve götüremiyoruz, ara dönemde dosyasında bir bütün olarak vereceklermiş, onu merak ediyorum.
Aradan geçen 5 ayda kayıt için gerekli hiçbir evrağı vermemiş olmamız ve zaten bunun farkında bile olmayışımız ise tam bizlik. "Aaa vermedik mi? ""Hıı, ne lazımdı ki?" :)
Kreşte benim en sevdiğim şey, samimiyet. Hislerimde çok yanılmam genellikle, o yüzden insanların ve ortamın bana ne hissettirdiğine odaklanıyorum. Öğretmenini çok seviyoruz evcek. Bunu söyleyince karabalık gülüyor ama keşke benim de öğretmenim olsa (geçmiş zaman eki yok yani bu cümlede, şimdiki zaman eki var :) Yardımcı öğretmenlerini de Elif çok seviyor çünkü eline hemen her gün aydede/yıldız/kalp çiziyor ve saçlarını değişik şekillerde topluyor. Elif daha çoook küçükken de tarzımızın aynı olmadığını anlamıştım zaten, bence Elif süsü seven bir kız olacak. Kafasına geçirdiği bantlardan, sabahları kıyafetine göre ayakkabı seçmesinden belli. (sadece 2 ayakkabısı olmasına rağmen :)

Aydede demişken, sebebini tam bilmiyorum ama Elif tam bir "aydede" hayranı. O kadar güzel "ay-dede" diyor ve gökyüzünde onu arıyor ki. Bu aralar gökyüzü hep bulutlu, aydedenin evine uyumaya gittiğini öğrenmek Elifte hayal kırıklığı yaratıyor.
Öğretmenler Günü, bizim için oldukça özel geçti, öğretmeni yıllaaaar sonra da Elifi unutmasın diye ikisinin fotoğrafının çıktısını alıp yanına da Uçan Sınıf'ı ekledik. O akşam Elifi aldığımızda verdiği duygusal tepkiden hediyemizi sevmiş olduğunu anlamak, bizi de çok mutlu etti.
Bir ara bu huyundan vazgeçer gibi olmuştu ama Elif arkadaşlarını hala ısırmaya devam ediyor. Sınıflarında Eliften başka ısıran bir çocuk da yok, evde de biz Elifi ısırmıyoruz :) (Yasemen, senden öğrendi bu çocuk ısırmayı :P Kendinden büyük ya da küçük fark etmeksizin çocukları itekliyormuş da! Tüm bu hareketler kendini savunma içinse, sınıfındaki çocuklar Eliften korunmak için ne yapıyor meraktayım (sormadım) Bir de minik Azra var, onu ısırmasına hele hiç dayanamıyorum, o kadar güler yüzlü ve tatlı ki...
Her sabah çok istekli bir şekilde kapıdan içeri girmeyebiliyor ama bizim ne kadar kararlı olduğumuzu görünce strateji değiştiriyor.
Saat 17.30da arkadaşlarının ailesi gelip sınıftaki çocuklar azalmaya başlayınca canının sıkıldığını söylüyor öğretmeni ama bizi kapıda görünce koşarak sarıldığını görmedim. Kreşten biz çıkarmasak,orada takılmaya devam edecek gibi bir hali var. İlla birine gidecekse,o kişi ben olmuyorum tabii :) "Annem mi? Babam varken hem de"(Elif'in iç sesi)  :)
Kreşteki yemek listesini çok beğeniyorum hatta gün sonunda kalan yemeklerden bize sarıp verseler (ücreti karşılığı) kesinlikle alırız. Bunu sorsam tuhaf olabilir diye sormuyorum ama belki bir gün sorarım.
Şimdilik kreşten haberler bu kadar.
Diyecektim ki aklıma geçen haftalarda yapılan seminer geldi.
Kreşteki çocuk psikologu abla (muhtemelen benden küçük) "sınır ve kural koyma" isimli bir seminer verdi bize. Aldığım notlar, genel olarak hemen her yerde okuyabileceğimiz şeyler aslında. Aklımda kalan en önemli cümle ise : "Kurallar ve sınırlar, bebeklerin kendilerini güvende hissettirir." Bir de sonunda psikolog şu cümleyi kurdu ki, onu daha da çok sevdim: "Size ideal olanı anlattım evet ama bunları her an yapmak oldukça zor. Sadece aklınızın bir köşesinde olsun ve anlattıklarımın 1/5'ini dahi yapsanız bence gayet yeterli." :)

Geleyim Elif ne kadar büyüdü, neler oluyor hallerine:
Konuşmalar:
Anne (18 Aylıkken başladı :),baba(ikinci kelime), dede(ilk kelimesi), anane (bir de bunun şarkılı anaane versiyonu var), hala, te (teyze), ayciş / ay-ç(d)a (ayça), ali, ede (eda), apla (abla), a-bi (abi),
ayrı(a)n (ayran), mama, bu (su), patitis (patates), bilav (pilav), ayı, bil(fil), pişi pişi (kedi), hav hav (köpek), ku (kuş), akka (ayakkabı), mini mini (mahna mahna şarkısı), pe-çe-te (en düzgün söylediği kelime :), a-baba (araba), Nü (Nur), oto (otobüs), ka (kamyon), süt (süt), ay-dede (Elif aydedeye aşık bence, her yerde onu arıyor), nana (uyku oyuncaklarının adı), dit (git), gırger (çubuk kraker), alma (elma), tek (kek), bu (bu, ne? anlamında), bi da (bir daha), önlük (yemek yerken taktırmaz ama kek vs yiyecekse kendi takıyor :), geldi, a-cıdı (acıdı, bir yerini acıttıysa gelip öptürüyor babasına -nadiren de bana :P )
Cümleler daha çok: "Süt bitti, anane gitti, a-baba geldi" şeklinde. "bitti" ve "gitti" sanırım hem favorisi hem de rahat söyleyebildiği bir şey. bir de babası yanımıza geldiğinde bana dönüp "anne dit(git)" diyor :)
Papağan gibi oldu ve hemen her şeyi taklit ettiği bir dönem, videoya çekip kaydetmeye çalışıyoruz anı olsun diye.
Yeme / İçme:
Elif konusunda kendimi takdir ettiğim tek konu bu sanırım :) Yemesine içmesine pek karışmamak, yediğini içtiğini saymamak, nasıl yediğine karışmamak. Bunu içsel olarak yapabildiğim için hiç zorluk çekmedim maşallah. Elif'in yanaklarını görenler "e yiyor tabii rahatsın" diyor ama hiç alakası yok. Kreşte biraz daha düzenli yiyor olsa da evde çoğunlukla sebze yemiyor (yedikleri, o da canı isterse: ıspanak, taze fasülye) "Bilav bilav" diye çırpınıyor çorbadan hemen sonra. "Bilav" yoksa evde yoğurt ekmeğe talim çocuk :) Çorbasını 16 aydan beri zaten kendisi içiyor ki öncesinde içememesinin sebebi çok basit: ben çorba yapmıyordum ki. (Yazınca kötü oldum, neden yapmıyordum acaba, yapsaymışım dedim şu an :/ ) Çorbanın dibini kaseyi eline alıp sıyırması, ekmeğini çorbaya banması, kaşığıyla çenesinden akanları toplaması hep kreşin etkisi, biz sadece bakıyoruz "aa ne güzelmiş/komikmiş" diye.
Sevdiği yiyecekler: yoğurt, kraker, ekmek, yumurta(genelde beyazı), balık (genelde yer), patitis elbette ki
Hiç sevmedikleri: Sebzelerin birçoğu, peynir(kaşarı bazen yiyor), zeytin, biber (babası kılıklı)
Uyku Düzeni:
Nasıl? Kim? Uyku mu? "I-ıh" Elife soruyorum, "Uykun geldi mi? Uyuyalım mı?"
O ara beni ısırmadıysa cevap belli, kaşlar çatılmış "ı-ıhhh" bir de "dit(git)" diye beni kovalıyor.
Kreşte maşallah yatağına konduğunda uyuyor-muş. (yok, hiç gıcık olmadım :P )
Evde hala ayakta sallıyoruz. Yaklaşık 3 aydır yer yatağında yatıyor. Bu niye daha önce aklıma gelmemiş ki dedim :) Bazı geceler "kabul günümüz" oluyor ve o gecelerde Elif hiç durmadan ağlıyor, ağlıyor ve ağlıyor :/ Maşallah diyeyim kesintisiz uyumaya yakın olduğu günler&geceler de oluyor ama :) Bu konuda dertlenmeyi bıraktım diyemem ama azalttım. Hala arada çok darlanabiliyorum, sorguluyorum "neden" diye. Sağlığına şükredip yoluma bakamıyorum çünkü çok uykusuz oluyorum ve işin aslı önümü falan göremiyorum. Karabalık sağolsun kızına bu kadar düşkün olmasa ve her gece Elife ben baksam ne yapardım bilmiyorum. Bünyesi bana göre daha dayanıklı uykusuzluğa, buna da bir bin şükür diyeyim (Esen sen geldin aklıma :)
Daha geç uyutuyoruz artık. En erken uyuduğu saat 22.30-23.00 arası. En geç de 24.00. Gece "zaten" uyandığını göz önüne alırsak bence kaçta uyuduğun da pek önemli değil esasen :)

Güvercin kitabından daha önce bahsetmiştim ama o günlerde kitabı yeni aldığım için Elifteki etkisini yazamamıştım. "Güvercin" bizim evin olmazsa olmazı, uykudan önce okunan son kitap. Temel mantık şu: "Güvercin BİLE uyuduysa, e hadi bari ben de uyuyabilirim" "Gu" yani güvercinin tüm replikleri ezberde, "nee" cümlesi ise Elifin favorisi. Dede'nin ona bir görev vermesi ve sonunda teşekkür etmesi Elifi çok mutlu ediyor.
Neler Yapıyoruz:
Bu başlık, benim en zayıf olduğum alan. Kreşte yapıyorlar nasılsa'nın tembel haliyim :) Yazın genelde parkta bahçedeydik iyiydi. Şimdi akşamları hava oldukça karanlık, soğuk oluyor ve midemiz de iyice boş oluyor, eve giriyoruz hemen.
Yemek sonrası Elif uyuyana kadar -yaklaşık 3-4 saat- "serbest" takılıyoruz. Elifin favorisi çoraplarını çıkarıp aralarında kalan pamukları çıkarmak, araba oynamak, kitaplarını hızlıca kitaplıktan indirmek(neyse sonra toplamayı kabul ediyor, dikey pek koyamıyor ama kitapları yatay olarak sıralıyor), yeni aldığımız masa ve sandalyesinde vakit geçirmek, babayla güreş, salondaki eşyaların üzerine çıkıp yere atlamak, annenin açıksa çanta ve cüzdanını muzip bir gülümsemeyle karıştırmak...

Aktivite demişken... Bu konuda çok kötüyüm, çok tembelim :( Bir yerde okumuştum, aynı renkteki eşyaları bir arada görmesiyle ilgili. Bir gün aklıma geldi ve hadi elif mavi bir şeyler seçelim dedim. İşin içinde oyun varsa elimi tutar. El yıkamaya gidiyorsak benden kaçar. Elif için bir şey ifade etti mi bilmiyorum ama mavi bir poşet de varmış meğerse, onun içine koyup çıkardık, hoşuna gitti.
Sosyal medyada gördüğüm anneler, tam bir aktivite uzmanı. (bu konuda biraz doluyum ama bu yazıda değinmeyeceğim) Elife baktığımda ise zaten tabağındaki yemeği babasının tabağına kaşığıyla koyuyor, çamaşırlarını sepetten makineye de dolduruyor, oradan oraya kendince aktarıyor, ellerini kendisi yıkadığı için suyla da arası iyi, kalemi ve boyamayı da seviyor. Daha ne olsun diyip kendimi savunacağım neredeyse ama yok, aldığım kitapları okumanın ve uygulamanın zamanı geldi. "Aktivite uzmanı anne"olamam ama en azından "bir şeyler" yapabilirim. İşin aslı zıt kavramlar, eşleştirmeler, renkler, sayılar öğrenmesi değil benim derdim, birlikte keyifli (kaliteli değil) vakit geçirelim, gülelim, eğlenelim yeter.

Elifin odasının ilk ve tek süsü geçen hafta yaptığımız baykuşlar :)

Bu yaş grubu çocuklar nasıl oluyor bilmiyorum, okumadım. Elif, biz ne yaparsak aynısını yapmaya çalışan (gözüme kalem sürerken görmüştü, kalemi gözüne soktu :/ ), istediği bir şey olmayınca anında carlayıp kendini yere atan, babasına sahiden çok düşkün, ikinci sıraya da ananesini koyan, ben nerelerdeyim acaba :), kime neyi yaptırabileceğini çok iyi bilen, yeme-içmesi kendine göre 'yeterli', yeni bir şeyler keşfetmeye oldukça meraklı, 'tehlikeli' kavramını yavaş yavaş öğrenen (elimde sıcak bir şey varsa ve ben bu 'sıcak' dememe rağmen istiyorsa onu eline veriyorum-kitaptan okuduğum bir şey değil, yaşayarak öğrenmesi daha kalıcı olur diye düşündüğümden), yürümeye başladığından beri bebek arabasına kesinlikle binmeyen, dişlerini fırçalamayı oyun gibi gören, saçlarına üst üste bant takan, kakasını bazen önceden bazen de yapınca "kaka bitti" diye söyleyen, çok şükür ki keyifli, oldukça da inatçı bir çocuk.
Öğretmeninin deyişiyle "2 yaş halleri"ni yaşamaya başlaşımız. Hıı, iyi :)
 Kitap demişken de bir hızla okuduğum tüm "çocuk büyütme" kitapları şimdi rafta :) Herkese göre bir şey düşünmekten yorulduğum bir anda bırakmıştım, zamanının geldiğini hissettiğimde belki yine okurum, şimdilik bize göre takılıyoruz.
                                                                                     ***
Bu yazıyı hazırlamıştım ama ben yayınlayana kadar tabii vakit geçti, Elif de dün gece ilk defa olarak kustu :( Allah başka rahatsızlık vermesin ama aklım hep onda kaldı, kreşte de mutsuzmuş ve öğretmenine sarılıyormuş (bence onu ananesi gibi görüyor).
İnşallah gece anne baba moral desteği ve yemekleri ile birlikte iyice toparlar.
Çok özledim kuzumu, sarı papatyamı...