Sözcüklerin Konuşulan Yerde Kalabilmesi ya da Alıp Başını Gitmesi :)

Son zamanlarda yine sıklıkla yaşadığım bir durum bu: kurduğum cümle alıp başını gidiyor hem de benim hiç bilmediğim yerlere :)
Her ne kadar bu duruma sempatiklik katmaya çalışsam da zaman zaman oldukça sinir bozucu oluyor.
Konuya biraz daha açıklık getirmek gerekirse; birine kendimle ilgili herhangi bir şey söylediğimde bunu bambaşka insanlardan şekil ve yön değiştirmiş olarak duymak hiç hoşuma gitmiyor. Sanırım kimse sevmez böyle bir durumu.
İnsanlar mı çok "zeki"leşti ben mi insanları tanıyamaz oldum,bilmiyorum. Benzer şeyleri belki farkında olarak ya da olmayarak ben de yapıyorumdur, o da mümkün.
Bu konu üzerinde de az biraz düşününce;neden  başkasının sırrını (hele ki arkadaş/dost vs. demişsek) başka biriyle paylaşırız?
- Bize anlattıklarını kaldıramayız ve başkası ile bunu paylaşma ve yükü hafifletme ihtiyacı duyarız. (zaman zaman bunu ben de yaptım,insanları artık uyarıyorum.söyleyeceklerin benim için ağırsa paylaşma lütfen diye.)
- Anlatılanlar için bir şeyler yapma gereği duyarız çünkü arkadaşımızın durumu kötüdür ama bunu yardım almadan yapamayız.(bu da iyiniyetli bir yaklaşım olsun.)
- Konuşmayı çok severiz ve bize anlatılanların "gizli" mi "kamuya açık"mı olduğunu anlayamayacak kadar bilgiye açızdır!? ( bu ne demek ben de tam bilmiyorum ama bazı durumlarda bunun olduğunu gördüm. Soru: seninle paylaştığım şeyi niye başkasına söyledin? Cevap: gizli miydi ki?) hmmmmm
- Başka ortamlarda anlatacak hikayemiz eksiktir,kendimizle ilgili anlatacaklarımız bitmiştir ya da anlatmak istemiyoruzdur, bu durumda devreye başkalarının cümleleri girer.(sanırım en çok bu duruma sinir oluyorum.)
- Aslında kötü niyetliyizdir ve bize söylenenleri başkalarına anında yetiştirmek gibi bir huyumuz vardır.
- Unutmuşuzdur ve pot kırarız.(bu durum bana tanıdık geldi.)

Aslında sebebi ya da niyeti ne olursa olsun, söz söylendiği yerde kalmalı, alıp başını gitmemeli başka diyarlara.
Ama bu durum hep böyle olmuyor.
Hele ki güvendiğiniz biriyse ya da konu sizin için hassassa yıkım da o kadar kuvvetli oluyor.
Ben böyle durumlarda çevremden "boşver çok sinirlenme" tepkileri alsam da "yok yok ben çok acayip sinirlendim" diyorum. İşin kötüsü kısa sürede yaşadıklarımı unutuyorum. Ya da iyi tarafıdır belki bilmiyorum çünkü keskin sirke de küpüne zarar verirmiş.
Ne kadar unutsam da kırılan vazo gibi yapıştırılan güven de aradan su sızdırabiliyor.

Peki sizin sözcükleriniz alıp başını gittiğinde siz ne yapıyorsunuz?