Teyzeler :)

Geçen hafta Pazartesi öğleden sonra "üşüme" ile başlayan rahatsızlık sürecim, 2 haftanın sonunda farklı bir yere doğru evrildi. Arada geçen zamanda üşüme-titreme-duvara 15 kere çarpılmış ardından da üzerinden kamyonla geçilmiş hissi-öksürüğe eşlik eden migren-relpax ile de geçmeyen migren-acile gitme iğne vurulma-aa dur ben gelmemiştim, ben de geleyim burun akıntısı-olmadı koyu yeşil burun akıntısı-haydi tekrardan çarpıyoruz duvara- yine acil yine iğneler- geçmeyen burun akıntısı ve sonunda sağ burunun tıkanması- onu açmak için çeşitli yöntemler... derken bugüne geldik. Bunun adı sinüzit mi her ne ise, alnımı ve gözlerimi ağrıttı, kronik sinüzit olanlara Allah kolaylık versin. Tüm bunları tetikleyen değil ama tüm bunlara eşlik eden iş yeri gerginliği. Hani her zaman olanından da değil; farklı bir türde olanından. Bu hafta pazartesi gününü azıcık anlatayım: pazar gece acilde olup "işe gitmem lazım bana serum verin" dediğim doktor "sen ayakta duramıyorsun, 2 gün rapor verecem" deyince beni aldı bir gülme. Geçen hafta da dinleneyim diye raporum olsun istemiştim ama olmamıştı :) Neyse pazartesi sabahı değil yataktan çıkmak yattığım pozisyonu değiştirebilecek halde değildim. O gün onları yaşayan ben değildim. Şimdi bakınca başka biri yaşamış gibi geliyor. Her kimse o günü hayatı boyunca unutamaz bence. Neredeyse kendi kusmuğunda boğulup gidecekti garibim. Yazık ya üzüldüm kadına... Sabah evden çıkarken karabalığı duyuyorum; mutfakta bir şeyler var, ısıtıp yersin diyor. Bense tuvalete gitmem gerekmesin diye su içmeye korkuyorum. Ama ondan önce pozisyon değiştirip suya nasıl uzandım ve ilaçlarımı aldım, onlar da sadece muz ile duran mideyi nasıl bulandırdı bilmiyorum işte. Isıtacağım yemeklere uzanmayı bırak şunu hesapladım, yataktan bir şekilde çıksam mutfağa kadar nasıl yürürüm, kaç adım atmam gerekir, yerde sürünsem geri dönebilir miyim ve MUTFAK NEDEN BU KADAR UZAK!!! Sonunda öğle arası karabalık geri geldi ve besledi beni, kendisinden Allah razı olsun. O gün kabusumda beni boş asansöre atan şahsiyetlere de ayrıca hala kılım, belirteyim. Hatta pazartesi günü şu sesi bile duydum. Hani güreş yapıyorsundur veya boks neyse ve öyle bir darbe almışsındır ki nakavt olursun ve başında saymaya başlarlar: 1-hareket yok-2- hareket yok-3- hareket yok ve sonunda hafif melodili bir dans müziği başlar: La la la la la...La lalala lala la...Bu sesleri gerçekten duydum ama bak yemin etmiyorum.
Çarşamba günü işe geldiğimde beni gören 2 kişi irkildi ve gördükleri o "beyaz" şeyin sadece benim hasta suratım olduğunu 3 saniye sonra anladılar. Buna "valla" derim çünkü gerçekten yaşandı. Neticede 3 gündür de iş yerinde sürünerek de olsa mesaimi tamamladım. Sonuç, migren geçti bin şükür; grip (halsizlik, üşüme, burun akıntısı ve tıkanıklığı kaynaklı baş ağrısı) devam ediyor. Şimdi baktım da tırnaklarımda morarma var, titremeye geçmeden önce yazımı inşallah bitireceğim. Size söz! Bu akşam kardeşcağızım ve Ayçovski yeğenim geliyor, hastayım falan demeyip yalayıp yutacam kendisini ehehehe. (yok kız kıyamam, bebeler hasta olmasın, amin)
Peki bu başlık ne?
"Teyzeler" kim?
Geçen hafta fiziksel ve ruhsal olarak çöktüğüm bir anda eşimin beni tantuni yemeye götürdüğü bir an kafamı kaldırdığımda gördüğüm görüntü: Teyzeler!

Fotoğrafın hiçbir yerini özellikle kesmedim. Yüzlerini flulaştırmadığım için özür dilerim ama cidden yüzleri belli olmadığından ekledim fotolarını.
Kendilerine KESİNLİKLE bayıldım.
Yeni idolüm işte bu teyzeler.
Orada olduğumuz yaklaşık 1 saat boyunca birbirleriyle dahi konuşmadılar, sadece sessizce sayfa çevirip gazetelerini okudular. Kim olduklarına dair senaryolarım hazır, rol vermemi isteyen olursa mail yazsın. O derece keyifli hikayeler oldular, kafamda kurduğum için ekleyemiyorum, yoksa eklerdim. (Maybe one day-işte bunlar hep grip)
Hava güzel ama onlar üşüyorlar, kalın çoraplarının hastası oldum.
Etraf kalabalık ve gürültülü hatta curcunalı ama teyzeler son derece konsantre gazete okuyorlar.
Bir an şunu düşündüm: İşte hayatın anlamı bu!
Teyzeler, o gün ve sonrasında bilmeseler de bana hayat enerjisi verdiler, Allah razı olsun.
Ne zaman canım sıkılsa aklıma onların bu tatlı görüntüsünü getiriyorum ve işte "Her şey geçiyor be gülüm, biz yaşadığımız an'a bakalım" modu geliyor bana.
Meğerse tüm ihtiyacım olan buymuş.
Bir de bu kalın çoraplar.
Hani olmaz da olursa canım teyzeler, bu yazıya denk gelirseniz; öncelikle izinsiz fotoğraf çekimi ve paylaşımı için özür dilerim, hayatıma kattıklarınız için ayrıca teşekkür eder ve size sıkıca sarılırım.
O zaman hepimiz ısınırız belki, ne dersiniz?

* İç ısıtan önerilerinizi yazın, 17 nisanda hematologumla randevum var, sanırım 1 yıldır yanına gitmemek için ondan kaçtığımı öğrendiğinde azıcık kızacak, şimdiden iç ısıtan önerileri alayım, üzümle başlayalım :)