Yoooo.
Hatta daha açık ifade edeyim: "Hiç alakası yok."
Severek yapmadığım bir işim olduğundan işimle ilgili bir şeyler yazdığım her yazıda bahsetmişimdir. Bunu hiç aksatmam :) İşini severek yapanlara da sevdiği işi yapanlara da gıpta etmişimdir.
Elif'in en en en gıdıklayıcı hallerinde bile aklımın ucundan bile geçmedi, işe dönmek.
Şimdi de ücretsiz izindeyim, evdeyim.
Yoruluyorum, koşturuyorum, büyüyorum.
Ama çok şükür ki gayet de mutluyum.
Bu, şu demek de değil ama:
Geçen gün bekar bir erkek arkadaşım aradı(işyerinden), "nasılsın, işler nasıl" vs. dedim. Bana" biz çok yoruluyoruz burada, sen oh evde yan gel yat bakalım." dedi.
!!!
Pardon ???
"Yatmak" derken???
Kötü niyetli olmadığını bildiğimden gülüp geçtim ama biliyorum ki birçok erkek arkadaşım için ben evde dinleniyorum, ohh yan gelip yatıyorum vs. (çalışma ortamımda neyse ki çok fazla kız yok)
Aslında dinleniyorum sahiden.
Yani kafamda hiç olmadığı kadar "akşama ne pişirsem, Elif'e şimdi ne yedirsem, azıcık vaktim var ütü mü yapsam yoksa 1 kahve mi içsem"ler dönüyor. Ama işyerinin o bunaltıcı işlerini düşünmüyorum.
Ve (maş. diyeyim) huzurluyum.
Fiziksel yorgunluğum cidden var ama sahi yeni annelere soralım bakalım, hangisi poposunun üzerinde oturabiliyor ki?
Yani yakınmaya gerek yok.
Hani arada boşalmak için çok yakınımıza dert yanabiliriz ama sonunda da ekleriz: "Çoook tatlı benim kızım" falan diye :)
Bir de bu bir yarış değil; "Kim daha çok yoruluyor?"
Bugün düşündüm ki ben Elif'ten önce hiçbir şey yapmıyormuşum.
Yani yapıyor gibi görünüp kendimi kandırıyormuşum.
Vaktim biii doluyken bahanelerim daha çokmuş.
Az kitap, az blog yazma, az yemek yapma.
"Çok" diyebileceğim pek bir şey de yok hani.
"Gezdik dolu dolu" da diyemem.
E ben / biz ne yapıyormuşuz yahu dedim.
"Çalışmayan anne" / "Çalışan anne" de litaretürden silinmesi gereken kavramlar bence.
Ben cidden çevremde "çalışmayan" kadın görmedim. "anne" olunmasına da gerek yok.
Önemli olan kişi nerede mutluysa orada olmalı, onu devam ettirmeli.
Sadece bebek bakımı, yemek, çamaşır döngüsü de kişiyi elbette ki tatmin etmiyor.
Bir şeyler yapmalı.
Bir şeyler üretmeli.
Ama ne?
Bence blog yazmalı :) Yani benim yöntemim bu.
Ya da ...
İşte orayı herkes kendi tamamlamalı.
Bana "yan gelip yatıyorsun" diyen arkadaşıma 1 günlük yer değişimi teklif ettim. Elif'i de gördü, biliyor. "Sen iyi idare ediyorsun aslında" falan diye geveledi.
Şu "bazı" erkekleri acıkmış, altına yapmış, uykusu gelmiş bir bebeyle 1 saat bırakıp çıkasım var.
Sonuç ne olur-du dersiniz?
:))
Boşuna demiyorlar hamileyken iyi dinlen, uyu diye. Gerçi son dönemlerde uyumak da zor olsa da bebekli hayatın ilk 3 ayında o günler bile bazen mumla aranabiliyor. Davulun sesi uzaktan hoş tabi, tatilde biri demişti ki, başkasının bebeğini sevmenin en güzel tarafı ağladığında annesine verebilmendir. Öyle uzaktan agulamakla olmuyor, evde ev ve çocuk işi daha ağır, boşuna ağırmıyor bu saçlar:)
YanıtlaSilYa cidden niye öyle derlermiş şimdi anlıyorum ben de :) Ama yine de o zamanlarımı aramıyorum/aramadım bakalım(şimdilik yani)
SilSahiden ya ağladı mı anneye veriliyor, babalar ne güne duruyor oysa değil mi :)
Benimki çoktan ağardı zaten :))
tamda bu konuyla ilgili yazı yazıyordum :) sana katılıyorum çalışan çalısmayan yorulan yorulmayan anne kavramlarını bir kenara bırakmak lazım ciddi anlamda kavga ediyor bazı anneler yazıktır gunahtır :)
YanıtlaSilGerçekten niye kavga ediliyor, anlayamıyorum. Birimizin yorgunluğundan ötekisi pay mı çıkarıyor ya da yorgunluk arttıkça "iyi annelik" de mi artıyor, bilmiyorum ki... Sevgiler size de
SilBöyle lafları zamanında çok işittim, herkes mutlaka işitiyordur bir şekilde:)) Bu işin doğrusu yanlışı yok. Tercihler var sadece. Her şeyden önce bir anne mutlu olmalı ki mutlu çocuklar yetiştirsin. Gerisi boş laf:)
YanıtlaSilGününü planlamayı seven birisi için boş vakit dediğin şey kitabında yazmaz. Bahsettiğim klasik ev işleri falan değil elbette, onların sonu yok zaten. Kendin için bir şeyler yapmaktan bahsediyorum, gününü dolu dolu yaşamaktan bahsediyorum. Ben işi bırakalı çok zaman oldu, bir gün bile sıkıldım, off be dediğimi hatırlamam, kaybetmekten çekinmediğim bir iş olduğu için pişmanlık da duymadım.
Sevgili Semi, o kadar güzel/ferah yazıyorsun ki yazdıklarını okuyunca içim açılıyor, güç buluyorum. Çok teşekkürler. Dediğin gibi bir evin işi bitmez zaten ama kalan zamanda gün içerisinde annenin nasıl mutlu olduğu kesinlikle çok önemli. Beni blogum çok mutlu ediyor mesela :)
SilSevgili Esra, ne zamandır blog alemlerinden uzak kaldıydım. ne kendiminkiyle, ne takip ettiklerimle ilgilendim. Senin bloguna da şimdi girdim, okuyurum eskileri. Buraya yazmadan edemedim. Ağzına sağlık. Çok güzel özetlemişsin. İnsanları yan gelip yatmayla itham edenler kendi hayatlarında ne yapıyorlar bakalım? Bütün gün yaptığı işten şikayet edip, işten artan zamanlarında hiçbir şey yapmayıp yine yakınan ve bunun hayat gailesi diyerek basitçe özetleyen bir insan tanıyorum. Ya da onun bu yaptığının farklı versiyonlarına sahip başkaları. Sanırım onlar hep konuşacak, hep şikayet edecek ve hep yerinde sayacaklar.
YanıtlaSilGerçekten öyle, sana katılıyorum. Bunu söyleyenler cidden 1 kez dönüp kendilerine baksa :)
SilNeyse biz kendimizi biliyoruz nasılsa :)