2002 yılında Ankara'ya geldiğinde çok farklı hayallerim vardı. Dün de dediğim gibi "ben zaten gazeteci olacaktım". (Çok merak ediyorum bu utangaçlık, çekingenlik ve heyecanlandığında konuşamama halimle nasıl yapacaktım bu mesleği) Ama öyle magazin falan da değil, ben bildiğin "savaş muhabiri" olacaktım. Sırf bu yüzden Coşkun Aral ile de tanışmıştım hem de Adana'da (hatırladın mı Nilo :) "İyi ki olmamışım" diyorum şimdi. Hem ben yapamazdım hem de basın sektörü "özgün(r)"bir ortamda çalışmadığı için mutsuz olurdum. "Halkla İlişkiler" okudum da ne oldu? Kişisel gelişimime katkısı olduğunu söyleyemem ancak diplomam sayesinde bir işe girdim, para kazanıyorum ve istediğim kitapları taksitle de olsa alıyorum :) En önemlisi de bir işim olduğu için şükrediyorum. Yaptığım işin benim ilgi alanıma uygun olmaması işin suçu değil esasen. Kendimi suçladığım çok oldu (Gonca, sana tam buradan selamlar) ama o da değil. Benim gibi hisseden de eminim çok fazla kişi vardır. Bizleri yarış atı yapan eğitim sistemimizi, iş bulma kaygısını, iş beğenmeme halimizin şımarıklık sayıldığını ve sadece 1 şeyin uzmanı olmaya çalışıp aslında "ot" kıvamında yaşadığımızı yazacaktım bu satırlarda ama vazgeçtim. Tekrar etmek, gerçeği değiştirmediği gibi açıkçası beni olumsuza sürüklüyor, orayı da sevmiyorum.
Hadi çözüm odaklı olayım diyorum. Bunu diyebilmek için de az önceki olay gibi bir itici güç gerekiyor yoksa unutuyorum. Yine arada hatırlamak için de işte şimdi buraya yazıyorum. Büyük şehirde yaşayan çoğu insanın hayali bir gün -muhtemelen emeklilikte- sahil kasabasına yerleşip deniz kenarında bahçeli bir evde oturmak. Buradan kasıt da, trafik çekmeyeyim gürültüden hırslardan uzak durayım, kendi içsel huzurumu yakalayayım. (En azından benim anladığım bu.) (ikinci parantez: zaten deniz kenarında yaşayan arkadaşlarım buradan sonrasını okumasın, hele ki sen Banu :)
Birkaç yıl önce çok kararlı bir şekilde farklı bir hayata doğru rotamızı çizmişken kader-kısmet ile bugün baktığımda hala Angarada olduğumuzu görüyorum. O yüzden de "hayaller deniz kenarı, gerçekler Angara kırsalı" :)
Kendime süper notlar alıyorum,havada uçuşan fikirlerimi yakalamaya çalışıyorum, acayip gaza geliyorum, "işte bu kez tamam" diyorum ama sonuç?
Sonu gelmiyor...
Hayal kurmaya devam ediyorum sadece.
Bazen de bu durumun tam tersi bir şey yaşıyor, hayallere o kadar kapılıyorum ki gerçek dünyadan uzaklaşıp yaşadığım an'dan keyif almamaya başlıyorum.
"Dur bakalım Esoş!
Tam orada dur." diyorum böyle anlarımı yakaladığımda.
Kısacası bu yazıyı bana yazdıran şey aslında unutkanlığa düşmeyip hayallerimin peşini bırakmamak,lakin bunu yaparken de an'dan kopmamak (ve hatta o an yaptığım şeylere sinir olmamak) Tam bu sebepten az önce bir haylayf açtım kendime. Kendimce yeni bir karar aldım çünkü, yılmadan peşinden gideceğim inşallah.
Aldığım kararın ilk aşaması sevdiğim şeyleri detaylıca listelemek. Bunu gözle görünür elle tutulur yapmak için de yazarak çalışmak, uçuk hedeflerden uzak durmak.
Sadece ve sadece "sevdiğim şeyler" listesi yani bu. "Git, şunu yap, onu getir" görev planı değil.
Sıradaki şeyleri de zamanı gelince paylaşayım.
Başlık ve yazının sonu biraz alakasız kalmış gibi görünse de tüm bunlar zihnimde halay çeken tilkigillerin suçu :)
O emeklilik günleri benim de hayalim evet...
YanıtlaSilİş mevzuunda ot olduğumu da kabul ediyorum evet...
Haylayf :)) Bana çocukluğumda ekmek üzerine tozşekeri serpip yediğim günleri hatırlatıyor evet...
Neden çokça evet dersen bende evet demeyi seviyorum :))
Evveeeettt :))
Demin aklıma geldi, ne zamandır fırsat bulup da buraya uğrayamıyordum. Bu yazıya kısmetmiş. tam da denk gelmişim, Bana da laf atmışsın yazıda.
YanıtlaSilSana daha sonra daha uzun yazacağım ama şimdilik buraya da not düşeyim. Diyeceğim şu ki hayallerinden vazgeçme! Aldığın karar harika. benzer bir şeyi ben de 2015'in sonlarına doğru 2016 yılı için yapmaya başladım. ağır aksak da olsa kendimce ilerliyorum ve gerek zihnen, gerek duygusal, gerek fiziksel olarak mücadele etmeye çalışıyorum. bazen hayalleri gerçekleştirememek ya da hayal ettiğin gibi olmadığını görmek biraz motivasyon bozucu oluyor ama direnmek lazım.
:)
Sevgiler.
Püskevitçiler burada toplanıyormuş dediler, geldim :)
YanıtlaSilDün sabah biz de eşimle hayallerimizi güncelledik; (sözleşmeli personelin kadrolu olmasından, bulunduğumuz bölgenin doluluk oranının artacağından yola çıkıp) Muğla'nın sakin ilçelerinden birisine tayin istedik, bahçeli bir ev bulduk, kendimizce tadilat yaptık (bu kısımda Elif-Aydınlıkyüz'ün kulağını çınlattım), bahçeyi ektik, kamelya yaptık... Sonra hayalleri paketleyip göreve çıktık :)
Filizzz:))
Silİzindeyim Elif, şimdilik sadece hayal edebilsem de ;))
Silokumadan, başlığı görüp hemen yorum yapmak istiyorum: BATSIN BU ANKARA! :)
YanıtlaSilEşimle dün akşam hedeflerimizi hayallerimizi paylaştık.. paylaşmak bile iyi geliyor ..
YanıtlaSil18 yıldır çalışıyorum..aynı yerde... bu aralar zor geliyor...özgürlük istiyorum ama krediler, ödemeler, çocuk...vs .... hayat bu...ben de iş saatlerine özel ne sokuşturabilirsme işimi aksatmadan yapmaya çalışıyorum... çözüm bu şimdilik..
dilerim hayallerine kavuşur ballı ballı paylaşırsın bizimle..
Aaaa, Esra unutmuş ama Filiz unutmamış beni:) Günaydın hayaller Paris'ciler:)
YanıtlaSilKendimi tanimaya karar verdigim yillardi. (Cok uzak degil:) yillar yazinca havali oldu bak;)) kendimde sunu farketmistim. Bir hayal kuruyor tum sartlarin olgunlasmasini bekliyordum. Bazen sartlar benimle alakali olmuyordu mesela o gun karar verdigim seyi yapmak icin hava gunesli olmaliydi ama yagmur yagiyordu.. yagmurun dinmesini beklemeyle ya da yagmura soylenmejle geciyirdu vaktim... ya da birilerini beklemekle mesela.. ya da ya da... uzar liste. Eger inaniyorsan basla esra. Hemen basla ama. Bazen olcup icmek tartmak iyi gelmiyor.. bazen deneyimlemek istiyor insan. Beceremedim demek belki.. allah saglik versin. Saglikliysan denemekten korkma. Olmadi geri donersin .. (icinden dedi ki; hih diyene bak;))
YanıtlaSil