Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu




7 Ağustos 2017 Pazartesi

Sürpriz Yumurta Günlüğü :)

Ne kadar çok "günlük" yazmaya meraklıymışım meğerse değil mi?
Bu yazıyı uzun ama gerçekten uzun bir zamandır aklımda yazıyordum hatta noktalama işaretlerini bile koymuştum :) Kısmet bugüneymiş; yayınlayabilecek kadar yazı yazmaya vaktim olacak mı elbette bilmiyorum.
İşe başladım, malum Çeşme ve sonrası 3 aydan 1 hafta eksik tatil/izin durumundan sonra işe dönmek hala alışılabilir bir şey değil. Nereye baksam DENİZ arıyor gözlerim. Bulduğum en küçük MAVİ bile bana gerçekten umut veriyor, deniz kenarında olma ümidi :)
Neyse bu şiirsel girişten sonra 1 sürpriz yumurtanın haberini verebilirim sana sevgili blog.
(4 gün sonra)
Sürpriz haberini veremeden ortadan kayboldum.
Şimdi de sol elim egzamalı da olsa cayır cayır yansa da inat ettim yazacağım. Bu yazamama zincirini kıracağım :)
Çeşme'de iken öğrendiğimiz haber, canımın bu kadar çok erik çekmesinin sadece benim açgözlülük halimle ilgisi olmadığıymış. Kısaca hamileymişim, özetle Elifin abla olma durumu varmış.
Bunu öğrendiğimiz gün yaşadığım şoku kelimelerle ifade etmem zor. Emoji olsa gözleri ve ağzı kocaman olmuş bir şeye benzerdi.
"Sürpriz bebek olur mu? diyen de çok oldu. Bizim dışımızda ailelerden ve yakın çevremizden şaşıran pek olmayınca ortada öyle kalakaldık, meğer herkesin aklında "vakti gelmişti" durumu varmış.
Çeşmeye gitmeden önce daha Ankaradayken hematoloji tetkikleri için bilmeden ve "yok şüphem yok" rahatlığıyla girdiğim röntgen de işin cabası oldu. O dönem verdiğim kanlarda "hamile değilsiniz" demesi zaten ayrı bir rahatlık sebebiydi, belli ki malum gecikme sadece i-stresten olmuştu; bu da gayet makuldu. Sonra bir gün Çeşmede Elifle gayet laylaylomken bir anda sinir patlamaları yaşamaya başladım. O birkaç gün zirve yapınca hemen farkındalık boyutuna geçip bunu telafi etmeye çalıştım. (nasıl vicdan yapmışsam) Sonra bir de baktım ne yaparsam yapayım aşırı yoruluyorum ve dilim damağım kuruyor. Kahveyi çok severken bir anda kahve görünce tiksinmeye başladım ve canım nasıl erik yemek istiyor anlatamam. Havuzu olsa da girip içinde yüzsem diyorum. Geceleri tuvalete kalkıyorum ve tak bir gün ne fark ediyorum: benim midem bulanıyor. Ama ben hamile olabileceğimi o kadar düşünmüyorum ki hiçbir parçayı birbiriyle birleştirmiyorum. Derken o malum telafi gününde baktım cidden bende bir tuhaflık var; bir gülüyor bir ağlıyorum. Ve bu kadar kesişim kümesini en son Elife hamileyken yaşamıştım... Dırın dırın! Kendime gülerek eczaneye gittim, test aldım ve sonunda 3 bebeli insan Selceni aradım; "Ama bu testler yanlış da çıkıyordu değil mi?" diye, o da "pozitifin yanlışı olmuyor" dedi. Neredeyse o gündür gözlerimdeki şaşkınlık ve inanamama hali de geçmedi. İstemek/istememek değil bu; ciddi bir şaşırma... Manastırda rahibe değilim elbette ama :) Yani yine de şaşırma hakkım var değil mi?
Elif'e hamileliğim o kadar planlıydı ki, her şeyin günü ayı yılı belirli bir düzende gitmişti, şaşırdığım tek nokta çocuğumu normal doğuramamak olmuştu.
Bu sefer hani nasıl derler, ne olduğumu şaşırdım... Erken miydi yoksa istemiyor muydun veya hazır mı hissetmiyordum? Sanırım 3.sü. Elbette ki aklımın bir köşesinde "kardeş güzel şey" tohumu vardı ama o kadar uykusuz kalmıştık ki gerçekten uyumak istiyordum sanırım. Şimdi geriye dönüp bakınca aslında kendimi belki de hiçbir zaman hazır hissedemeyeceğimi anladım. Öyle bir an hiç gelmeyecekti ve ben hep erteleyecektim. O yüzden bu kararın bana/bize bırakılmamış olmasından evet açıkçası mutluluk ve rahatlama duydum :)
Süreç çok şükür keyifli ilerliyor, bulantı ve halsizliğim Eliftekine göre çarpı en az 2 olsa da bebişin tekmelerini hissetmek
(ara-revire gidiyorum)
Ben bu yazıyı yayınlamak için inat ettikçe araya bir şeyler giriyor, cuma günü elimdeki egzama fena kaşınıp yanarken yazmıştım bu kadar hızlıca ama yazarken bile dünyanın belirli bir kısmı dönüyordu. Ben bunu sahiden dinlenmek için bir uyarı olarak -HALA- görmüyorum; sonlara doğru revire nasıl gittim ve o yatağa nasıl uzandım gerçekten pek az hatırlıyorum. Tansiyonum 9-6 oluyor ve en önemlisi baş dönmesine eşlik eden halsizlikle ayakta mümkün değil duramayacak hale geliyorum ki otururken bile başımı sabitlemekte zorlanıyorum.
(yine ara)
Bu sefer umarım yazımı tamamlayabilirim yoksa cidden o haliyle "yayınla" tuşuna basıp kaçacağım :) Bir üst paragrafı okuyunca nerede kaldığımı hatırladım yoksa gerçekten "hamile hafıza kaybı" artı "balık hafıza" eklenince adımı sorsan düşünecek haldeyim. Hamilelikte bu iyi bir şeymiş, yani her şeyi hatırlamamak, ne güzel bünyemiz var bak bir de şikayet ediyoruz.
Neyse kısacası ilk aylarda geçen "Hamileliğim sanki aynı geçiyor." durumunun üzerini çizeli çok oldu. Sabah ve yemekten sonra bulantılarım geçmedi (neyse ki beyaz leblebi var), başımı gerçekten sabitleyemiyorum. Mesela bu yazıyı yazarken de kaymalar yaşıyorum ama inat ettim YAZACAM! Elife hamileyken her öğlen ve akşam 30+30 muhakkak yürürdüm ve yorulmazdım. Bunda ise öğlen gerçekten sadece yan bloktaki yemekhaneye nasıl yürüyeceğimi düşünüyorum. Demir takviyesi öncesi bu durum tuvalete nasıl giderime kadar düşmüştü, o yüzden çok şükür.
Hamilelikte veya çocukla ilgili bir durumda hatta hayatın genelinde hala temel prensibim, şükretmek. Bunu Elifin o çok ağladığı zamanlarda daha çok hissetmiştim. Yani o "kötü" olduğunu düşündüğün an şükretmek. Bana iyi geliyor :)
Şimdi nasıl geçti anlamadım, 18 haftalık oldu bile bebiş. Hareketlerini hissetmek bana hamileliği özlediğimi anımsattı. Farklı bir mekanizma yani bir anda sen ve o idrak halin devreden çıkıyor, otomatik pilot koltuğa oturuyor ve beni idare ediyor gibi geliyor. Çünkü o şaşkınlık ve unutkanlıkla yola devam edebilmem kendi idrakimle biraz zor :)
Geçen hamilelikte haftalık tutulan günlükler ve çekilen fotolar yerini "gerektikçe" ve "zaman oldukça"ya bıraktı. Evet bu açıdan 2. hamilelik rahat denebilir.
Birkaç yerde "Kararsızım çünkü ilk çocuğuma haksızlık yapacağımı düşünüyorum." gibi şeyler okumuştum. İtiraf edeyim ne demek istediğini anlayamamıştım. Hatta Elifi "o kadar da" sevmiyorum mu ki acaba?lara kadar gitmiştim... (İnsanın kendine eziyetinin sonu yok tabii) Geçen haftaya kadar laylaylom giderken ve kimseye haksızlık yapmadığıma zaten inanıyorken birden şunu fark ettim: Önümde gerçekten 2 çocuklu bir hayat tablosu var (Allah nasip ederse inşallah diyeyim)
Buna geçmeden önce şunu da açıklamak gerek tabii, hamile olduğumu algılamam ve buna sevinmem de 1-2 hafta almıştı ama 10 haftadan sonra şunu anlayabilmiştim: Eve bir bebek daha geliyor!
Buraya kadar okuyan olduysa tam burda bir kahkahayı patlatmıştır, ne diyorsun sen, ne içtiysen söyle biz de içelim diye :P İnanmıyorsanız bunu paylaştığım Şirine sorun :) Şirin hamileliğimin neredeyse başından beri şaşkınlığımın zirvesinde benimle dalga geçmeden beni dinleyen biri oldu. Bir de Züleyha var elbette. "Hamileymişim tamam ama yani bir de bebek olacakmış!" falan dediğimde ne demek istediğimi anlamışlardı. Hala arkadaşız evet :)
Sonra sıra geldi bebeğin cinsiyetini öğrenmeye... Gayet cool yazdığım şu cümleyi aynen aktarıyorum (günlüğüme): "Yarın dr kontrolü var, bebeğin cinsiyetini öğrenebiliriz ama aslında öğrenmesek de olur benim için. Şaşırmayacağım ve sağlıklı olsun zaten yeter."
Oysa ertesi gün şunlar yazıyor: "Hala inanamıyorum. Şaşırmam derken bilinçaltımda hep kız varmış ve ben o yüzde 50 ihtimali göz ardı etmişim. Cinsiyetin erkek olduğunu duyduğumdan beri yeniden bir şok dalgasına tutuldum."
ve bu arada erkek olduğunu bilmem kaç kere rüyamda görmüş ve hissetmiş olmama rağmen :)
Kız olursa "sorular bildiğim yerden gelir" mi dedim acaba?
Ama asıl sebebi de yazıp kaçacağım, devamını sonraya saklıyorum, hazır mısınız?
Yıllar boyu (en az 8 yıl) erkek annelerinin evlatlarına fazla, aşırı düşkünlükleri ile dalga geçmiş olan ben yine yıllar boyu eşim tarafından tehdit ediliyordum: "Çok dalga geçiyorsun, kesin bir gün oğlun olacak ve tüm bu laflarını yutacaksın." diye... Bebeğin cinsiyetini öğrendiğimiz o an eşimin gözündeki parlayan ışıltı kesinlikle bundan kaynaklıydı, benim girdiğim şokun da bundan kaynaklı olması muhtemel.
Ülkü ben lafı uzatınca kızıyor diye burada kesiyorum :) Canım Ülkü ile bu sene yüz yüze görüştük sonunda, "amma uzun yazıyon haa" dedi korkuttu beni :P
Tüm detaylar bir tarafa ve şaşkınlık boyutumu da silgi ile silersek geriye şükür ve mutluluk kalıyor, bir de heyecan tabii. Allah isteyen herkese nasip etsin. Amin.

Görsel bile bulamadım iyi mi şaşkınlıktan :)
* Arkası yarında "erkek anları" başlığı olabilir, bunu unutmazsam yazayım. Nasılsa arkadaşlarımın büyük bir çoğunluğu erkek anası, ama tabii lafım meclisten dışarı canııım :P
** Önceki hamilelik günlüğüm Tanlanın sitesindeydi :)

13 yorum:

  1. yaa çok sevindim sağlıkla kucağına almak nasip olsun insallahhh ;) Bu haberi Elif nasıl karşıladı bir ara onuda yaz ;)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkürler Gülşahcığım, sizin kardeşli yazıları döner döner okurum artık :) Elife henüz söylemedik hatta ne ara söylesek bilmiyorum. Göbekli diyor bana sadece :) Ben de biri yumurtlamadan söylemek isterken onunla paylaşmayı hala erken görüyorum çünkü "ne zaman doğacak"lar bitmeyecek :)

      Sil
  2. Tebrikler ne güzel bir haber keyifle okudum ben :) umarım sağlıkla güzel r şekilde mutlu sona ulaşacaksın ve elifle birlikte bebeğin tadını çıkaracaksın 😉

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkürler Gece, senin kardeş yazılarına da dönüp bakmam lazım.. Hatta bugün bakayım :)

      Sil
  3. AAAA :)) Benim de var mı şaşırma hakkım:) Hem de 18 hafta nasıl sabrettin yazmakta bu kadar :)
    Tebrik ediyorum seni. İkincilerin sürpriz yumurta olmaları işi kolaylaştırıyor çünkü bize kalsa ne zaman hazır hissederiz kim bilir :) Yazılarını her zaman keyifle okuyorum, tekrar tebrikler :)))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Valla var, biz bu kadar şaşırdıysak bence herkes şaşırabilir :) Zaten öğrendiğimizde 7. haftadaydık, sonra alıştın ettin derken zaman nasıl geçti bilmiyorum ... Çok teşekkür ederim, ben de öperim senii

      Sil
  4. Artık 2 balık 2 kedi mi olacaksınız ki :)

    YanıtlaSil
  5. Olur olur, hepsi normal, o şaşırma durumu hiç geçmiyor, kabullen gitsin, inanamaya inanamaya doğurup, otomatik pilotta yaşayıp, inanamaya inanamaya büyüteceksin :) Bir de bakacaksın abla-kardeş sana bye bye yapıyor ve kocanla şaşkın şaşkın birbirinize bakıyorsunuz..

    YanıtlaSil
  6. Yaaaaa :)
    Ben bu yazıyı görmemişim. Sanki kendim hamileymişim gibi sevinç ve heyecan hissettim. Hazır olma durumu cidden çok karışık. Bi süpriz yumurta da ben istiyorum galiba :)
    Sağlıkla gelsin baby boy:)

    YanıtlaSil
  7. Sağlıkla neşeyle gelsin mındıııkkk :)
    Egzamana üzüldüm dilerim çabuk geçer.
    Oğlanlar anneyi pek şımartıyor tadından yenmeyecek göreceksin :) 2 kuzu neşeyle büyüsünler inşallah.
    http://loveandsmile.wordpress.com/

    YanıtlaSil
  8. İnsan ne çok heyecan, merak, nasıl olur endişesi yaşıyor di mi? Deneyim üstü deneyim olacak ve de çok güzel olacak emin ol :)
    Sevgiyle...

    YanıtlaSil
  9. :D Klübe hoş geldin o zaman! Allah sağlıkla tamamına erdirsin!

    YanıtlaSil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...