Sayılar hayatımızda bazen çok önemsiz bir yere sahiptir, gün gelir unutulur, hatırlanmaz..
Ama bazen de yıllar geçse de üstünden aklımızdan çıkmaz..
Başta doğum günümüz belki..
Okul numaralarımız, sevdiklerimiz için önemli günler, eve giden otobüsün numarası vb. Mesela ben, matematiğim kötü olduğu halde (olmayan bir şey nasıl kötü olur bilemem ama:) okul numaram 144 olduğu için 12'nin karesini hep bilirim :)
Unutkanımdır ama gereksiz detayları kolay kolay zihnimden çıkaramam..
Şimdi hiç görüşmediğim arkadaşlarımın doğum günlerini hatırlamam gibi :)
Bu kadar alakasız bir yazı girişi yapmamın sebebi sanırım çok da duygusal bir giriş istemiyor olmam, biraz sonra anlatacağım "tam 10!" ile ilgili..
* Baştan söyleyeyim havalardan sulardan ya da benim gibi her daim gözyaşını pınarında saklayanlar okumasın bu yazıyı.
Benim için tam 10 yıl oldu, "baba" demeyeli..
Annemden bu kadar bahsetmişken babamdan bahsetmemek haksızlık olurdu diye düşündüm ..
Küçükken düştüğümde "anne" diye değil de "baba" diye ağlarmışım, öyle diyorlar..
Uzun bir süre hakkında konuşmak istemediğim bir konuydu bu.
Yokmuş gibi davranınca sanki acı da mı daha az hissediliyor-du bilmiyorum..
Şimdi büyüdüğüm için mi olgunlaştığım için mi yoksa gerçekten zaman acımasız ve etkisini mi hafifletiyor bilmiyorum ama hakkında az da olsa konuşabiliyor, yorum yapabiliyorum..
***
Unutamadığım bir anım babamla ilgili;
Yazlıktayız. Bundan belki 16-17 sene önce.. Babam balık çok sevdiği için ve sadece Pazarları evde olduğundan balık almışız, denize karşı balkonda yiyeceğiz. Ancak birden yağmur bastırıyor hem de bayağı şiddetli. Annemle kardeşim içeri kaçıyorlar. Ben babama bakıyorum; ne yapacak diye. "Yağmurda balık yediğini hiç unutmazsın" diyor bana, sakince yemeğini yemeğe çalışarak. Ben de gitmiyorum hiçbir yere ve yağmurda balık yiyorum, yıllar sonra da ne o balığı ne o yağmuru ne de babamı unutmayarak..
**
Sevdiklerimizin kıymetini, kaybedince anlarmışız ya..
Ben kaybetmeden de anlamış mıydım bilmiyorum ama babamla son telefon görüşmemizde (son olmadığını bilmeden) hayatımızda ilk defa birbirimize "seni seviyorum" demiştik :)
Kimseye kendi hayatıyla ilgili ahkam kesecek değilim buradan, sadece basit bir hatırlatma;
Sevdiğiniz insanlara "iyi ki varsın", "seni seviyorum" demek inanın hiç zor değil :)
HERKESE SEVDİKLERİYLE AN'IN TADINI ÇIKARABİLECEĞİ HOŞ VAKİTLER, BOL DENİZLER-ÇOK BALIKLAR :)
Devamını oku »
Ama bazen de yıllar geçse de üstünden aklımızdan çıkmaz..
Başta doğum günümüz belki..
Okul numaralarımız, sevdiklerimiz için önemli günler, eve giden otobüsün numarası vb. Mesela ben, matematiğim kötü olduğu halde (olmayan bir şey nasıl kötü olur bilemem ama:) okul numaram 144 olduğu için 12'nin karesini hep bilirim :)
Unutkanımdır ama gereksiz detayları kolay kolay zihnimden çıkaramam..
Şimdi hiç görüşmediğim arkadaşlarımın doğum günlerini hatırlamam gibi :)
Bu kadar alakasız bir yazı girişi yapmamın sebebi sanırım çok da duygusal bir giriş istemiyor olmam, biraz sonra anlatacağım "tam 10!" ile ilgili..
* Baştan söyleyeyim havalardan sulardan ya da benim gibi her daim gözyaşını pınarında saklayanlar okumasın bu yazıyı.
Benim için tam 10 yıl oldu, "baba" demeyeli..
Annemden bu kadar bahsetmişken babamdan bahsetmemek haksızlık olurdu diye düşündüm ..
Küçükken düştüğümde "anne" diye değil de "baba" diye ağlarmışım, öyle diyorlar..
Uzun bir süre hakkında konuşmak istemediğim bir konuydu bu.
Yokmuş gibi davranınca sanki acı da mı daha az hissediliyor-du bilmiyorum..
Şimdi büyüdüğüm için mi olgunlaştığım için mi yoksa gerçekten zaman acımasız ve etkisini mi hafifletiyor bilmiyorum ama hakkında az da olsa konuşabiliyor, yorum yapabiliyorum..
***
Unutamadığım bir anım babamla ilgili;
Yazlıktayız. Bundan belki 16-17 sene önce.. Babam balık çok sevdiği için ve sadece Pazarları evde olduğundan balık almışız, denize karşı balkonda yiyeceğiz. Ancak birden yağmur bastırıyor hem de bayağı şiddetli. Annemle kardeşim içeri kaçıyorlar. Ben babama bakıyorum; ne yapacak diye. "Yağmurda balık yediğini hiç unutmazsın" diyor bana, sakince yemeğini yemeğe çalışarak. Ben de gitmiyorum hiçbir yere ve yağmurda balık yiyorum, yıllar sonra da ne o balığı ne o yağmuru ne de babamı unutmayarak..
**
Sevdiklerimizin kıymetini, kaybedince anlarmışız ya..
Ben kaybetmeden de anlamış mıydım bilmiyorum ama babamla son telefon görüşmemizde (son olmadığını bilmeden) hayatımızda ilk defa birbirimize "seni seviyorum" demiştik :)
Kimseye kendi hayatıyla ilgili ahkam kesecek değilim buradan, sadece basit bir hatırlatma;
Sevdiğiniz insanlara "iyi ki varsın", "seni seviyorum" demek inanın hiç zor değil :)
HERKESE SEVDİKLERİYLE AN'IN TADINI ÇIKARABİLECEĞİ HOŞ VAKİTLER, BOL DENİZLER-ÇOK BALIKLAR :)
 |
| Kaynak: burada |
