Kitapçıya gidip mutsuz ayrılabilen nadir insanlardan biriyim sanırım. İçimi büyük bir kıskançlık kaplıyor ve "amanın bunlar neden benim değil?" duygusu ve "ben neden buradan ayrılmak zorundayım" düşüncesiyle hoflaya poflaya kitapçıdan çıkıyorum. Hatta homurdanıyorum. Bugün öğlen de Selcen'e homurdandım, "ben kalıyorum,sen git" dedim de olmadı. Döndük yine işlerimize.
Hayalimde olan şey bir kitapçı değil zaten, daha önce de demiştim, bir çocuk kütüphanesi. Tamam içine yetişkin edebiyatından sevdiğim kitapları da koyarım. Ve olmazsa olmaz bir okuma köşesi, kahve köşesi de istiyorum. Bu kaynak nereden sağlanır, bunu şimdilik bilmiyor olsam da bu hayalimin peşini bırakma niyetim de yok.
Geçen gün bir arkadaşım, iş yerinde çok sıkıldığından bahsetti, ben de ona "çocuk kitabı oku" dedim....
