Bu Aralar

Tam olarak ne zaman başlamıştı bir şeyler değişmeye hatırlamıyorum.
Umudun hala olduğunu hissedebilmek için bir öğle arasında uzun ve heybetli bir ağaca sarılmıştım. Niye bu daha önce aklıma gelmemişti ki dedim hatta.
Bir süre sonra tam kalbimin üstüne bir taş oturmuştu, dolmuş görünce bile ağlayasım geliyordu. (o taş sanırım hala orada)
Ama yok "ümit var hala" diyebilmemin üzerinden pek az zaman geçti ve yine ekran karardı.
"Bu da mı son değil-di?" dedim. Ve yine bu cümleyi kuruyorum.
Cumartesi günü de tamamen öylesine instagrama baktığımda "ankara", "tren garı", "patlama" sözcüklerini görünce donakaldım. Eşim evde yoktu, biliyorum o civardaydı; küçük kıvırcık kuzenin de yolu oralardan geçiyordu. Onlardan ses alana kadar içim içimi yedi. Derken diğer arkadaşlarım... Haberlere bak(a)madım, beni arayanlardan olayın şiddetini öğrendim. En çok da annemin ses tonuna üzüldüm: "iyisiniz değil mi?" diyen ince bir ses. "Biz iyiyiz de anne, ülke iyi değil" dedim ama...
İyi olduğumuz için utanç duyduğumuz, boynumuzu büktüğümüz, tesadüfen yaşadığımız, nereye gideceğimizi, kime ve neye inanacağımızı şaşırdığımız günlerdeyiz.
Olan neden hep masum insanlara oluyor? Bu ne zaman bitecek,yüzümüzü gülümseten bir yaprak gördüğümüzde içimiz ne zaman burkulmayacak?
Bilmiyorum.
Sanırım inanmaya devam etmemiz gerekiyor.
O yüzden Elif'e bir ağacın yanına gittiğinde "sarıl Elif ağaca" diyorum.
Demek ki bilinçaltımda hala ağaçlara, insanlara, umuda inanıyorum.
İnanmak istiyorum.