Bu yazı azıcık hatıra içermektedir diye uyararak başlayayım önce.
İşin aslı hafızamı ne kadar zorlarsam zorlayayım hep aynı silik görüntülerden başka da bir şey gelmiyor aklıma.
Ben yine de yazayım, blogum 5 yıldır benim için hafıza deposu oldu zaten :)
Babam-Allah rahmet eylesin- daha önce söylemişimdir Adana sıcaklarında yüncülük yapan bir esnafmış ve hatta esnaftı.
Annemin esnaf olmaktan sinir olacağı kadar da çok borçlanmalar yaşamış ve belki bunlar neticesinde rahatsızlanmış biriydi. Benim hatırladığım kadarıyla yine de rahat ve mutluydu.
Özellikle benim ilkokul ve ortaokul zamanlarımda dükkanına gittiğimde dükkanında mutlaka misafiri olur ve onları o küçük dükkanda en iyi şekilde ağırlamaya çalışırdı. Ama neticede her yerde yünler merserizeler vb var ve 2 kişinin ancak oturabileceği bir alan kalıyor ortada. İşte o zamanların dahi demirbaşı bu vantilatördü. Tam tarihini bilmiyorum, ben 32 yaşındaysam ya benimle yaşıt ya benden yaşlıdır. Sonra nasıl olduysa Ankaraya benimle geldi ve yıllardır yaz aylarında bizi Ankara sıcağında serinletti. Her gören "Aa var mı artık bu vantilatörlerden?" dese de işlevini yapmaya devam etti. Geçen sene teklediğinde eşim tamir etti ama bu sene ömrü yetmedi Raks vantilatörümüzün.
Dün eve yeni bir vantilatör alındığını duyunca (annem ve karabalığın planı bu, benim haberim yok) gerçekten üzgün hissettim. Yani ne gerek vardı ki dedim... Sonra baktım asıl üzüldüğüm şey, vantilatörden ziyade onun bana hissettirdikleri ve babamdan anı kalan birkaç parça eşyadan biri olması. Kapının önüne koyduk, belki biri anlayıp tamirini yaptırıp kullanır belki sadece hurda olur bilmiyorum. Giderken vantilatöre sarılasım geldi. Yani aslında içeri geçip biraz ağlamış olabilirim. Zaten duygusalım bir de üstüne hamileyim :) O ara aklıma Ekşilina ve annesi için yaptığı Clara-müze geldi :) Müze için yerimiz olsa bile eşyaya fazla tutunmak iyi gelmiyor onu bildiğim için, vantilatöre yeni hayatında başarılar dileyip yoluma devam ettim. Özlersem buraya gelir bakarım.
Babamdan hatıra bir de sarı-kırmızı gömleğim var (GS'liyim diye almıştı bana) onu da başka zaman anlatırım artık.
Şimdi biraz serinleyelim...
Hala içimde biraz Ekşimiklik yapmak var ama bir sıcak çikolata içersem bence düzelirim :)
Devamını oku »
İşin aslı hafızamı ne kadar zorlarsam zorlayayım hep aynı silik görüntülerden başka da bir şey gelmiyor aklıma.
Ben yine de yazayım, blogum 5 yıldır benim için hafıza deposu oldu zaten :)
Babam-Allah rahmet eylesin- daha önce söylemişimdir Adana sıcaklarında yüncülük yapan bir esnafmış ve hatta esnaftı.
Annemin esnaf olmaktan sinir olacağı kadar da çok borçlanmalar yaşamış ve belki bunlar neticesinde rahatsızlanmış biriydi. Benim hatırladığım kadarıyla yine de rahat ve mutluydu.
Özellikle benim ilkokul ve ortaokul zamanlarımda dükkanına gittiğimde dükkanında mutlaka misafiri olur ve onları o küçük dükkanda en iyi şekilde ağırlamaya çalışırdı. Ama neticede her yerde yünler merserizeler vb var ve 2 kişinin ancak oturabileceği bir alan kalıyor ortada. İşte o zamanların dahi demirbaşı bu vantilatördü. Tam tarihini bilmiyorum, ben 32 yaşındaysam ya benimle yaşıt ya benden yaşlıdır. Sonra nasıl olduysa Ankaraya benimle geldi ve yıllardır yaz aylarında bizi Ankara sıcağında serinletti. Her gören "Aa var mı artık bu vantilatörlerden?" dese de işlevini yapmaya devam etti. Geçen sene teklediğinde eşim tamir etti ama bu sene ömrü yetmedi Raks vantilatörümüzün.
Dün eve yeni bir vantilatör alındığını duyunca (annem ve karabalığın planı bu, benim haberim yok) gerçekten üzgün hissettim. Yani ne gerek vardı ki dedim... Sonra baktım asıl üzüldüğüm şey, vantilatörden ziyade onun bana hissettirdikleri ve babamdan anı kalan birkaç parça eşyadan biri olması. Kapının önüne koyduk, belki biri anlayıp tamirini yaptırıp kullanır belki sadece hurda olur bilmiyorum. Giderken vantilatöre sarılasım geldi. Yani aslında içeri geçip biraz ağlamış olabilirim. Zaten duygusalım bir de üstüne hamileyim :) O ara aklıma Ekşilina ve annesi için yaptığı Clara-müze geldi :) Müze için yerimiz olsa bile eşyaya fazla tutunmak iyi gelmiyor onu bildiğim için, vantilatöre yeni hayatında başarılar dileyip yoluma devam ettim. Özlersem buraya gelir bakarım.
Babamdan hatıra bir de sarı-kırmızı gömleğim var (GS'liyim diye almıştı bana) onu da başka zaman anlatırım artık.
Şimdi biraz serinleyelim...
Hala içimde biraz Ekşimiklik yapmak var ama bir sıcak çikolata içersem bence düzelirim :)
