Anne(lik) Sohbetleri: Eda & Ayça :)

İki insan düşünün; biri beyaz diğeri siyah, biri al biri mor(ben), biri düzenli/titiz/temiz/aceleci ötekisi dağınık/pasaklı/her şeyi son dakikaya bırakan(ben).
Zihninizde canlanan bu iki insanın şimdi de kardeş olduklarını düşünün. (biraz zor olacak ama)
İşte bu resimdeki iki insan Eda ve ben :)
Benim doğduğum gün Eda güneşi siyah çizmiş ve anneme "ne zaman gidecek bu bebek" demiş. Evet bu cümle kayıtlarda var. Küçükken kedi-köpek kadar kavga ettiğimiz (ki lokum ve kahve bu tezi çürütüyorlardır sanırım) ancak büyüyünce de ayrılamadığımız, birbirimizi çokça özlediğimiz iki kardeş oluverdik. (Kardeşler arası kavga nasıl biter'in cevabı: büyüdüklerinde ve birbirlerini özlediklerinde :) Ankara'ya ilk gelen o oldu, birkaç yıl sonra da ben geldim zaten. Derken Eda -ki hep istediği bir şeydi- öğretmen oldu ve şehir şehir gezdi, ben hala Ankaradaydım bu arada.
Ve evlendi de şimdi de Ayça'sını bekliyor.
O kısım çok önemli değil de ben -inşallah- teyze oluyorum teyze :)) Heyooo :)
Her gün konuşuyoruz ama kişinin iç dünyası da konuşarak anlaşılmıyor ki; ancak yazmak lazım.
O yüzden de ilkini Niloyla yaptığımız-hamileyken- annelik sohbetinin ikincisini de Edoşla yapayım ve güzel bir anı olsun istedim.

Edooooş, canım kardeşim, taze anne adayı, Elif’in teyzoşu, Ayça’nın anası… Nasıl geçiyor hamilelik? Maşallah 31. Haftayı da tamamladın, kaldı inşallah son 10 hafta.

Herkese merhabalarrrr

Canım kardeşimmm, öncelikle beni de bloguna konuk ettiğin için teşekkür ediyorum… Maşallah 31 haftamız bitti, 32nin içindeyiz J Genel olarak hamilelik iyi gidiyor diyebilirim. Son 9 haftaya girmiş durumdayım ve tabi heyecanda artıyor giderek. Çevremde bir çok hamile ve doğum yapmış arkadaşım var, tabi ki de herkesin hikayesi farklı,eminim benimki de hepsinden farklı olacak ,tek dileğim Ayça’nın sağlıkla dünyaya gelmesi.

Annelik maceran nasıl başladı?

Benim annelik maceram her zaman benimle yaşayan bir şeydi aslında . Belki de öğretmen olmanın verdiği bir duygudur bilemiyorum ama her zaman çocuk istemişimdir. Kısmet işte, hayatta her şey kader diyorum. 2014’ün 2 Haziranında evlendim ve kızımı çağırdım. O da beni hiç üzmeden hemen geliverdi J Erkek de olsa sevecektim elbette ama gönlümde yatan hep kız çocuk sahibi olmaktı.  Ve böylelikle annelik maceram başlamış oldu , sonsuz kere şükür… 

Aklından/kalbinden geçen bir doğum an’ı, şekli var mı? Ya da sadece Ayça’ya sağlıkla kavuşayım yeter mi diyorsun?

Bu son haftalara gelene kadar doğum anımı hiç düşünmemiştim, her sorana da bebeğim nasıl gelmek isterse dedim, hala da öyle diyorum. Gerçekten de ben neyi nasıl hayal edersem edeyim karar Ayça’nın. O nasıl gelmek isterse ben ona uyum sağlamak durumunda olacağım biliyorum. Tek isteğim sağlıkla dünyaya gelmesi. Benim içimden geçen az ağrılı , hiç demiyorum, epidural normal doğum ama tabi her şey kısmet. Şu ana dek hala ters duruştayız ama belli olmaz dönebilir dedi doktorumuz. Başı sürekli kalbimin altında , ne de olsa kalbimin attığı yegane varlık O artık. Yani tam da olması gereken yerde aslında. Tabi doğum zamanı normale dönerse de fena olmaz hani J

Çocuk bakım kitaplarından hangilerini okudun, neler aklına yattı?

Çocuk bakım kitaplarından okuduklarım oldu. Sizlerle de paylaşayım; örneğin , benim en çok keyif alarak okuduklarım arasında Ayşe Öner’in kitabı var, sonra Sinem Olcay Kademoğlu’nun “merhaba bebek” kitabı gerçekten çok faydalı. Bir klasik olan “Bebeğinizi beklerken sizi neler bekler”, “Bebeğinizin ilk yılında sizi neler bekler?” ve “30’lu ve 40’lı yaşlarda gebelik (Dr. Elif Ilgaz Aydınlar-Doç. Dr. Arda Lembet) kitaplarının bana çok faydası oldu ve severek okudum. Ama sadece 1 kez okumakla olmuyor, size önemli gelen yerleri altını çizerek birkaç kere okumakta fayda var. Bir de TracyHogg’un meşhur kitabını okumaya başladım fakat henüz bitmedi. Gerçekten çok faydalı ve yol gösterici bir kitap olmuş. Bu kitaplarda hangi aylarda neler yapılması gerektiği ayrıntılı bir şekilde anlatılmış, üç aşağı beş yukarı hemen hemen aynı bilgiler ama tabi sonuçta bu bilgiler ışığında her anne kendi yolunu bebeğine göre çizmeli diye düşünüyorum.

Sence annelik kitaplardan öğrenilebilir mi yoksa içgüdüsel mi yaşanılır? Sen hangi kitapları okudun, aklına neler yatmıştı?

Kitaplarda gerçekten çok faydalı bilgiler var,insana yol gösteriyor ama ben biliyorum ki asıl yol gösterecek olan kişi kızım. Her bebek kendi alanında büyüyor , bu sebepten kitaplarda okunan bilgiler ışığında kendi içgüdümüzle ve bebeğin beklentileri doğrultusunda bir şeyler yapmak en doğrusu geliyor bana. Sonuçta annelik içgüdüsel bir durum ama bunun yanında çoğu şeyi de bebeğinizle tecrübe edip öğreniyorsunuz. Yani sizde olan şeylere her gün yenisi ekleniyor. Hatta bence bu her çocukta farklı tecrübe olarak karşımıza çıkabiliyor. Çünkü aynı anne babadan bile olsa her çocuğun alanı ve tarzı çok farklı….

Ayça yerine Çakıl verelim :)

Ayça’nın hareketlerini ilk hissettiğin an’ı hatırlıyor musun, ne düşünmüştün, aklından neler geçmişti “içimde bir kelebek mi var acaba” demiş miydin :)

Ayça’nın hareketlerini ilk hissettiğim an 18. Haftama denk geliyor. İnsan bazı şeyleri sonradan net hatırlayamıyor, o sebepten ben hamile günlüğü tutuyorum. (Bu fikri de senden almıştım zaten  )Hangi tarihte ne olmuş önemli benim için. Aslında 16-17. Haftalarda da ufak kıpırdanmalar vardı sanki ama 18 ve sonrası çok netti. Artık içimde yeni bir yaşam kaynağım vardı ve gün geçtikçe büyüyordu.  Gerçekten de içinizde kelebekler uçuşuyor hissine kapılıyorsunuz, hatta ufaktan bir gıdıklanma ve huylanma bile olabiliyor . Şimdilerde ise çoğunlukla beni uyutmayan ya da uykumdan uyandıran tekmelere maruz kaldığım düşünülürse o zamanların tadını çıkartamamışım. Ama benim güzel kızım her tekmeye her acıya değer ..

Benim tanıdığım Edoş uykuya çok düşkündür :) Bebişli hayatta uykunun yeri pek az(gözünü korkutmayayım da :P ) ne düşünüyorsun bu konuda?

Senin tanıdığın ve benim bildiğim Edoş uykuya düşkündür evet. Yemek olmasa aramam ama uykusuz tam huysuz oluyorum. Uykusuz gün ve gecelerin beni beklediğini de şimdiden görebiliyorum ve bunun için yapabileceğim bir şey yok. Keşke uyku depolanabilen bir şey olsaydı diyorum hep ama o zor günlerin de geçeceğini ve kızımın uykusunun düzene gireceğini bildiğim için (tabi bu süre ne kadar kısa olursa o kadar iyi, bunun için de dua ediyorum ) bir şekilde atlatmayı umut ediyorum.

Yapalak Ayşe :)

Ayça’nın hangi özellikleri sana benzesin istersin? (Fiziksel ve kişilik olarak)

Ayça’nın özellikle bana benzesin istediğim bir özelliğini sormuşsun. Benim gibi kendine güveni tam olsun isterim, hayatta ne istediğini bilsin ve o doğrultuda hareket etsin isterim ve en az benim kadar dürüst olsun isterim. Boyu benden biraz daha uzun olabilirse iyi olur tabi J Tez canlılığı bana çok benzemesin ama bazen sıkıntılı olabiliyor. Bir de hayatta istediği şeylerin arkasından koşsun, onlar için savaşsın, dışa dönük, atak, hakkını arayan bir kız olursa mutlu olurum.

Vurucu soruyu sona sakladım; bir araya geldiklerinde Elif Ayça’yı azıcık sever diye korkun oluyor mu :)

Teyzoşum Elif’im ve minik kızım Ayça muhtemel bu yaz bir araya gelirler diye düşünüyorum. O tarihte Ayça henüz 5-6 aylık ve Elifte 1,5 yaşında  olacağından durumlar ne gösterir bilemiyorum ama tabi çocuk sonuçta her daim dikkatli olmak lazım. Elifişkomun elinden Ayçanın tüy saçlarını toplamamak adına baş başa bırakmamakta fayda var diye düşünüyorum J

“Asla yapmam” dediğin bir şey var mı? (Emzik, sallamak vs. gibi) (Bence varsa da “asla” deme :)

Bebekle ilgili “asla yapmam” dediğim bir şey yok. Yapmamaya çalışacağım dediklerim var ama bu konuda ne kadar başarılı olurum inan ki bilemiyorum. Tüm bunlar Ayça’ya bağlı sonuçta. Örneğin asla emzik kullanmam demiyorum, 4. Ya da 5. Aya kadar kullanmayı düşünüyorum hatta, uykuya daha rahat geçmesi adına. Sallamayı çok istemiyorum, hatta sallanmayı bilmesin diye yatağını, ana kucağını bile sallanmayanlardan aldık ama tabi her konuda olduğu üzere bu konuda da “asla” diyemiyorum. Beni yönlendirecek olan kişinin kim olduğu belli, tek dileğim beni çok yormaması J

Annelik sohbetlerini okuyunca gözünü korkutan bir şeyler oldu mu bebekli hayata dair?

Genel olarak internette bloglara yazılan annelik sohbetleri çok hoşuma gidiyor, okuyorum bol bol.Farklı hikayeler duymak güzel. Edindiğim izlenim şu yönde; anne olmak hayatta karşılaşılan en büyük farklılık ve gerçekten büyük bir sorumluluk ve zorluk ama bebeğinizin bir gülümsemesi hepsinin üstünü kapatıyor diyorlar. Bunu da inşallah 2 ay sonra bende tadacağım. Gözüm elbette korkuyor, çünkü daha önce hiç tatmadığım bilmediğim ve dönüşü olmayan bir yol bu ama bir yandan da içimde sürekli beni dürten ve yaşadığımı her gün defalarca hissettiren o varlığın kucağımda ve kollarımda olacağı düşüncesi tüm korkuları bir anda siliveriyor. Annelik böyle bir şey demek ki; canından can verince, o can senin canın oluyor, zaten başka bir şeyde düşünemiyorsun.

Hamile yogası sence faydalı bir şey mi? Yogayı doğumdan sonra da yapmak ister misin?

Hamile yogasını kesinlikle sağlığı yerinde olan her hamileye öneriyorum. Sadece gidecekleri kursu iyice araştırsınlar. Artık hemen herkes hamile yogası yaptırıyorum diyebiliyor ama bu konuda dikkatli olmak lazım. Referanslar ve alınan sertifikalar önemli, birde başlamadan önce kursun yapılacağı ortamı ve enerjisini görmek, hissetmek önemli. İçinize sinen doğru kişiyle ve doğru ortamda yapılan yoga hem size hem bebeğe çok faydalı. Özellikle normal doğum için çok büyük katkıları var. Doğumdan sonrasında yogaya devam etmek isterim tabi. Bu da doğumun nasıl olacağına bağlı olarak değişiyor. Normal doğumdan 6 hafta sonra yogaya başlayabilirken, sezaryenden ancak 6 ay sonra yogaya başlanabiliyor. Daha önceden de yoga yapmış biri olarak kesinlikle tavsiye edeceğim bir etkinlik.

Benim tanıdığım Edoş’un tüm hazırlıkları tamamdır ve hiçbir şeyi son an’a bırakmaz (bazen cidden kardeş olduğumuza inanamıyorum :) ama ben yine de sorayım, Ayça’nın odası, doğum çantası  ne durumda? Teyzoşumun her şeyi hazır mı :)

Yapı gereği ve tez canlılığımdan olsa gerek, konu ne olursa olsun bir hazırlık gerektiriyorsa çok önceden hazırlamayı seviyorum. Son dakika işleri pek bana göre değil. Eee tabi konu hayatımın en değerli kişisi  Ayça Hanım olunca insan daha bir zevkle, daha bir heyecanla hazırlıyor istediklerini. Ayça’nın çoğu eşyası ve benimkiler, özellikle kıyafet,oyun parkı, benim hamile kıyafetlerim  gibi şeyler, canım kardeşimden ve bi tanecik Elifimden hazır geldiği için hazıra konmuş oldum ve bu konuda da çok şanslı olduğumu düşünüyorum. Senin benden 1 sene önce doğum yapmış olman ve bu konudaki tecrübelerinin bana çok faydası oldu. Ayça’nın odası ve hazırlıklarının çoğu tamam aslında. İyice son zamanlara yaklaşmadan hazırlıkları tamamlamakta fayda var diye düşündüm, çünkü ne zaman ne olacağı belirsiz. Doğumda yapılacak sunumlardan, hastane odası süslemesine, hastanede giyileceklerden lohusa terliği ve tacına kadar her şey tamam. Hatta 31 haftanın bitmesiyle doğum çantalarımızı bile hazırladık, tabi anneannemizin desteğiyle J Yaptığım hazırlıkların bir kısmını paylaşayım tabi sizlerle de…

Anne olmayı düşünen/isteyen/planlayanlara neler tavsiye edersin?

Son olarak anne olmayı isteyen, düşünen  ya da planlayan adaylara diyebileceğim şey ; siz isteyin, zamanı gelince oluyor, her şey zamanında güzel ve elinizde fırsat varsa asla ertelemeyin. Bebek yapmak için en doğru zaman diye bir şey hiç yok, zaten O sizin için en doğru zamanda geliyor. O sebepten şunu da yapayım, bunu da bitireyim gibi koşullu cümleler olmasın hayatınızda. Ve eğer hamile kaldıysanız, isteyerek ya da sürpriz olarak , bunun tadını çıkartın. Özellikle yaşayacağınız o 40 haftanın her gününün tadını çıkartın. Çünkü bu yaşanan gerçek bir mucize ve bu mucizeyi hayatınızda kaç sefer deneyimleyebilirsiniz ki, bunu düşünün… Bir bebek insanın hayatında bir çok düşünceyi ve duyguyu değiştirebiliyormuş, ben bunu yaşadım. Biz ,sonsuz kere şükür, sorunsuz 31 hafta tamamladık. Dileğim 40 haftayı sağlıkla bitirip, biricik kızıma sağlıklı bir şekilde kavuşmak. İsteyen herkesin bu mucizeyi tatması dileğiyle…. Sağlıcakla….

Sadece hazırlıklarla bile başım döndü :) Biz Elif için cam şişelere şeker koyup kapatmıştık da annemin içine sinmedi,onlara tül takmıştı...

Elif'in yatağı ve dolabı yaklaşık 37 haftalıkken ancak hazır olmuştu :)

Elif'e ilk elbisesini üniversiteden arkadaşım Çidoş gönderdi, gerisi de hediye geldi; ben sadece geçenlerde 1 tane civcivli elbise aldım. (Filiz aklıma sen geldin şu an, tüllü tütülü bir şey nasıl giydirilir onu da bilmiyorum)

Kısacası Edoş, senden öğreneceğim çok şey var. Ankaradan gitmeseydin iyiydi; Ayça'ya ne kitaplar okurdum ben. Neyse artık ananeden şarkılar öğrenir,o da güzel :) 

İyi ki varsın bu arada, unutmadan diyeyim de. Bir de ben doğduğumda güneşi siyah çizdiğini unuttum sanma ama sen de iyi ki doğmuş ve benim kardeşim olmuşsun. (cümledeki anlatım bozukluğu benim Edaya abla değil, kardeş dememden ileri geliyor :)

Ayça'yı merak ve heyecanla bekliyoruz.

Ama en çok Elif bekliyor.

Ayça lafı geçtiğinde yüzündeki muzır ifade çok şey anlatıyor, ne yani kuzenine azıcık fıstık da yapmasın mı kızım :)

Seni çok seviyorum Edoş, iyi ki katıldın bu sohbete ve inanıyorum ki harika müthiş bir anne olacaksın... 

* Üst fotoğraftaki Edoş'un yanındaki de hayatında oldukça sınırlı sayıda elbise giyen birine ait, kim tanımıyorum tabii :)

** Fotoğrafları ve yazıyı bile bir düzende, imlada gönderen kardeş de can'dır ayrıca. Ha bir de onu yy sonra yayınlayan öteki kardeşse -mazeretim var ama Elif emekliyor :P - neyse o da öyle biridir işte :)