Anne(lik) Sohbetleri: Hazan & Ege & Deniz (İkizler :)

İnstagramdaki kitap paylaşımlarını ve ikizlerle aktivitelerini görüp profiline hayranlıkla bakıyordum Hazan'ın, derken bir gün "mektup arkadaşım olmak isteyen var mı?" demişti de hemen atlamıştım bu soruya, "Beeeen" diye :) Kitap paylaşımlarımız, çocuklu hayata ilişkin kıkırdamalarımızla geçen sürede farklı şehirlerde olsak da yüz yüze olabilmenin kıyısından dönünce, "ikizlerle birlikte büyümenin sırrı nedir acaba" diye -mecburen- sanal ortamda sordum Hazan'a, hayalimde lokumlu Türk kahvemiz eşliğinde :)

Sevgili Hazan, annelik sohbetlerinde ilk defa ikizler yer alacak, kendi adıma çok heyecanlıyım ve sorularla dopdoluyum :) O yüzden de ilk sorum, "ikiz annesi olmak nasıl bir duygu" olacak. Neler hissettin doğum anından itibaren bir anda iki bebeğin birden sorumluluğunu alınca?
“İkiz annesi olmak” tek bir duyguyla ifade edilebilir mi bilemiyorum aslında. İkizlerime sahip olduktan itibaren o kadar karmaşık duygular denizinde yüzdüm ki boğulmadan şu günlere gelebildiğimiz için şükrediyorum :) Bu yüzden illa ki bir sıfat istersen benden ikiz annesi olmak kesinlikle ‘mucizevi’ derdim! Düşünsene, hayatta şimdiye kadar sahip olduğun her duyguyu artık iki kez deneyimliyorsun. Adımlarını çifter çifter atıyorsun. Kalbin çift çarpıyor!

Annelik maceran nasıl başladı?
Eşim de ben de bebek için bekleme taraftarıydık çünkü deneyimsiz genç anne ve baba olup da bebeğimizi “yanlış” yetiştirmek istemiyorduk; bu yüzden tam 5 yıl bekleyerek bu hakkımızı dibine kadar kullanıp anneanne, babaanne ve dedeleri isyan ettirdik :) Ama sonradan öğrendim ki istersen on çocuk getir dünyaya, yine de ebeveynlik konusunda hep öğrenilecek bir şeyler buluyormuş insan. Çocuk sahibi olma kararımızdan sonra biz bir bebek beklerken (kendimizi hem manevi hem de maddi anlamda buna hazırlamışken) iki bebek geleceğini öğrendiğimizde büyük bir şaşkınlık yaşadık. Fakat aynı zamanda iki tane mini minnacık insan yavrusu kulağa inanılmaz cazip geliyordu. Böylece karnımda iki minik iribaşla annelik maceram başladı :)

Doğum hikayeni anlatabilir misin? (İkizler olduğu için planlı bir sezaryen mi oldu?)
Ne yazık ki yukarıda bahsettiğim cazibe doğum esnasında yaşadığımız bir takım sağlık sorunları (erken doğum, 2 aylık kuvöz dönemi, bu süre zarfında ikizlerimin yaşadığı sağlık sorunları, hayata tutunma mücadeleleri) nedeniyle durum cazibesini yitirdi. Ama yılmadık. Bir tarafta ikizlerimiz diğer tarafta eşim, ben ve bizi yalnız bırakmayan sevdiklerimiz hep savaştık. Öyle ki bebeklerim doğduktan ancak 2 ay sonra onları kucağıma alabildim. Nihayet hastaneden eve çıkma vakitleri gelip de bebeklerimin ılık nefeslerini göğsümde hissettiğim zaman “anne oldum” dedim :)

Karnındaki bebişlerin ikiz olacaklarını öğrendiğinde neler hissettin? İki çocuğunun olması başka bir şey, ikizlerinin olması ise bambaşka olsa gerek.
Sorudaki tespitin çok yerinde olmuş! İki çocuk sahibi olmak ve ikiz sahibi olmak birbirinden çok farklı. Çocukların arasında bir yaş dahi olması büyük farklar yaratabiliyor. Ben ikiz annesi olacağımı öğrendiğimde önce çok korktum tabi. En son 17 sene önce pörtlek gözlü et bebekten başka kucağıma bebek almamışken, kanlı canlı, ağlayan, gaz çıkaran ve ne yazık ki başka derdini anlatma yolu bilmeyen iki bebekle ne yapacaktım? Sonra büyüklerin yatıştırması, okuduğum ebeveynlik kitapları ve en önemlisi birbirinden renkli bebek alışverişleri sayesinde korkumu çabuk atlattım.

İlk günlerde hatta ilk aylarda çok zorlandın mı? Sanırım yanında en az bir kişi daha olmuştur, değil mi?
İkiz söz konusu olunca değil ilk bir yıl en az ilk üç yıl bir kişi daha çelik kuvvet ekibi olarak yanınızda yer almalı ve maalesef ben o kadar şanslı değildim. İlk bir yılda üç bakıcı değiştirdik ve birinci yılın sonunda bakıcısız kaldım. Eşimin ve benim ailelerimiz İstanbul dışındalar; bu süre zarfında destek olmaya çalıştılar fakat ikizler onların gücünü aştı :) Yani zaman zaman ikizlerle yalnız kaldığım dönemler oldu (sinemada tek başınıza korku filmi izlemek gibi bir şey!). Biri uyurken diğeri uyanıp ağlıyor ve kardeşini uyandırıyor. Sonra öbürü uyurken bu sefer diğeri aynı şeyi yapıyor. Biri gaz sancısından apartmanı inletirken diğeri sütü genzine kaçırıp kusmaya başlıyor. Ya da en iyi ihtimalle ikisi aynı anda emmek istiyor :)

Bebek bakımı, çocuk eğitimi başlı başına bir konuyken, ikizlerle hayat apayrı bir dünya olsa gerek. Bu konuda kitap okudun mu? Faydalandığın kaynaklar oldu mu?
Önce annemin ve kayınvalidemin deneyimlerini dinledim uzun uzun fakat şimdi anlıyorum ki tek çocuk hiç çocukmuş, yani deneyimleri çok faydalı olamadı maalesef. Yanı sıra kitaplardan yararlandım tabi ki; Özlem P. Şinik’in (kendisi Sıra Dışı Annelik Derneği’nin kurucusudur) blog yazılarından ve İkiz Anneliği kitabından faydalandım; yanı sıra Çocuğunuz Büyürken Sizi Neler Bekler kitabı da destekçim oldu. İkizler ele avuca gelmeye başladıkça ebeveynlik kitaplarını okumayı da sıklaştırdım.

Bir yazında okumuştum, ikizler aynı giyindikleri için başkalarını kandırabiliyorlar ama beni asla kandıramazlar diye; bir anne kolay kolay kanmaz değil mi :)
Kesinlikle! Aslında Ege ve Deniz (ikizlerimin işte şimdi tanımış oldunuz) ilk yıllarda birbirlerine hiç benzemiyorlardı (zaten çift yumurta ikizleri) fakat son zamanlarda bebeklikten çocukluğa doğru yönelirken yüz hatları, saç renkleri çokça benzemeye başladı. Anaokulunda ilk hafta Ege’ye Deniz Deniz’e de Ege dedikleri çok oldu ve fark ettim ki işlerine geliyorsa arkadaşlarının bu hatasını hiç düzeltmiyorlar ama bundan hoşlanmazlarsa “hey ben Denizim, Ege değil!” diye hemen karşı çıkıyorlar :) Ama dediğim gibi 80 yaşına gelip de gözlerime katarakt inmeden beni kandıramazlar :D

İkizler şimdi 5 yaşında ve sen 5 yıldır onlarla birliktesin. Bu süreçte zorlanmadın mı ya da destek almak istemedin mi?
Çok zorlandım, öyle ki Allahım ben neredeyim, kimim, ne yapıyorum şeklinde hayatı sorguladığım dönemler oldu. Neyse ki ilk 1 yılda bulamadığım bakıcı teyze, ikizler 18 aylıkken çıktı karşıma ve de ikizler 3,5 yaşına gelip de onunla tuvalete gitmez ve onun yaptığı yemekleri yemez ve hatta onunla oyun oynamaz olana kadar da sürdü bu birlikteliğimiz. 3,5 yaşından bu yana (tam 2 senedir) de tek bakıyorum. Neyse ki konuşmaya başladıkları andan itibaren inanılmaz iyi arkadaş olduk, böylece günlerimiz oldukça eğlenceli geçiyor. Hatta kendimize üç silahşörler diyoruz :)

Çok klasik olacak ama bir gününüz nasıl geçiyor? Bolca kitap okuyup parkta koşturup sonra eve gelip bayılıyor musunuz?
Aslında gün içinde neler yaptığımız kış ve yaz dönemine göre değişiyor. Yazları dışarıda daha çok vakit geçiriyoruz: parkta çokça vakit geçiriyoruz, piknik yapıyoruz, top oynuyoruz, bisiklet ya da scooter’a biniyoruz, küçük plastik havuzumuzda yüzüp güneşleniyoruz, gezmelere gidiyoruz; yani daha çok dışarıda vakit geçirip eve gelince bir duş alıp bayılıyoruz. Böyle sayarken çok kolay gözüküyor bu aktiviteler ama inan parka kadar iki bisiklet, bir sırt çantası ve iki çocukla yürümek başlı başına bir olay!

Kış döneminde ise kendimizi entellektüel dünyaya adıyoruz :D Okuma saatleri, etkinlik saatleri, resim çizme, lego, puzzle, kek-börek yapma, ince motor işleri, vs. Artık işin içine bir de anaokulu girdi tabi :)
Elimden geldiğince gününüm büyük bir bölümünü onların hem fiziksel, hem zihinsel hem de duygusal ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde ayarlamaya ve her türlü işin içine muhakkak bir oyun katmaya çalışıyorum. Böylece yaptıkları işi severek yapıyorlar.

Hep çocuklardan konuşmak olmaz, mutlu bebeğin formülü mutlu anne bu çok açık :) Sen kendine vakit ayırabiliyor musun? Koltukta ayaklarını uzatıp bir "oh" diyebiliyor musun?
ilk üç yıl bunu yapamadım maalesef, banyo yaparken bile kapımda bekliyorlardı çünkü. Ama sonrasında yavaş yavaş bir düzen oturttuk. Artık hobilerime daha çok zaman ayırabiliyorum fakat yine de işin içine bir ucundan onları da dahil ediyorum. Film izleyeceksek Charlie’nin Çikolata Fabrikası ya da Kutup Ekspresi gibi üçümüzün de sevdiği bir film seçiyoruz mesela veya okuma saati düzenliyoruz, böylece 15 dakika bile olsa sağlıklı bir okuma yapabiliyorum :) Gerçi koltuğa uzanıp şekerleme yapabilme seviyesine gelemedim henüz, ikisinden biri muhakkak dürtüklüyor :):) Dediğin çok doğru yalnız; ben kendimi daha huzurlu, mutlu ve enerjik hissettiğimde onların da daha neşeli bir ruh hali içerisinde olduklarını gözlemliyorum; bu yüzden gün bitmeden muhakkak sadece kendim için bir şeyler yapmaya çalışıyorum, bu bazen sadece bir dosta bir iki satır yazmak bile olsa :)

Kitap okuma rutinlerini çok seviyorum. Kahvesiz kitap okumuyorsun sanırım değil mi :) Sevdiğin tarz, yazarlar, favori kitapların hangileri? Çevirmen olarak kötü çevrilmiş bir kitabı okumakta zorlanıyor musun?
Kitap okurken elimin altında kahve ya da çay bulunduruyorum, yanı sıra çikolata, lokum, kurabiye gibi eşlikçilere de hayır demiyorum! Özel olarak sevdiğim bir tarz yok aslında, tarzı ne olursa olsun önemli olan kitabın o an beni içine çekebilmesi. Bazen hiç sevmediğim bir kitabı beş yıl sonra elime aldığımda ne de güzelmiş diyebiliyorum mesela. Biraz da ruh halime bağlı yani. Favori yazarlarım olarak Orhan Pamuk, Murat Gülsoy, Sabahattin Ali, Haruki Murakami, Alejandor Zambra, Paul Auster’ı sayabilirim. Daha çok tabi, bunlar ilk aklıma gelenler. Favori kitaplarım o kadar çok ki yine ilk aklıma gelenleri sayayım: Kürk Mantolu Madonna (ig’deki kahveli fotolardan çok önce vuruldum kendisine), Masumiyet Müzesi, Sahilde Kafka, Lütfen Anneme İyi Bak, Ağaçların Özel Hayatı, Beni Bulduğun Zaman ve de illa ki Kumkurdu :) Çevirmen olarak kitap okumak çok zor aslında, aklın sürekli şu şekilde çalışıyor: “acaba burada bu kelime yerine şu mu olsaydı, bu cümlede bir düşüklük mü var, acaba orijinali nasıldı?” gibi. Bu da kimi zaman duraksatabiliyor beni. Ama kitabın içinde kaybolmayı bir kez başarmışsam çevirmen kimliğim okuyucu kimliğime yeniliyor :D

Anne adaylarına ve özellikle ikiz bebek bekleyenlere, acemi annelere neler tavsiye edersin?
Zaman ve sabır diyorum. Bu ikiliye güvenirseniz yeni yol arkadaşınız/arkadaşlarınızla hayat daha güzel olacak! Bir de ne olursa olsun, nasıl yavrunuzu sütünüzle besliyorsanız, bir yandan da ruhunuzu beslemeyi asla ihmal etmeyin. Besili bir anne = besili (mutlu) bir bebek :)

Mutlu Ege ve Deniz'in formülü çok açık, Mutlu anne yani Mutlu Hazan. 
Hem çalışıp hem de çocuklara vakit ayırıp hem de kendini unutmamak bence zor olanı. Hazanla konuştukça uykusuzluğum da yorgunluğum da hafifliyor benim. "Bu günler geçici", "baksana ilerisi çok keyifli" mesajlarıyla beni çok mutlu ediyor.
Her fotoğrafında hangisi Ege hangisi Deniz acaba diye tahmin yürütmeye çalışıp arada yanılsam da bu tatlı ikiliyle lego oynayıp, bolca kıkırdayıp Hazanla kahve içeceğimiz an'ı merakla bekliyorum :)
Çok teşekkürler Hazan, güzel arkadaşlığın ve çok değerli sohbetin için...

*Annelik Sohbetlerinin öncesi de burada

Devamını oku »

Anne(lik) Sohbetleri : Akça ve Masal

Çocuk kitapları söz konusu olunca akan suları durdururan biri ile tanıştığıma çok memnun olmuştum bundan aylar önce. Akça'nın "Kitapkurduanne" instagram hesabındaki kitap paylaşımları beni hep çok mutlu etti ancak yorumlarının kısa olmasına da içten içe biraz kızdım. Bu kızgınlığım sebebiyle de "Akçaaa, site ne zaman açılacak" sorularıyla Akça'yı bunalttım. Oh iyi ki de yaptım. Bu sayede harika bir kitap paylaşım alanı ortaya çıktı. Ama tabii ki bu paylaşımların asıl sebebi Masal'dı. Tüm bu hikayeyi 1 Balık Akça'ya sormazsam da olmazdı :)






Sevgili Akça,


Aklımda bir dolu soru varken öncelik-sonralık yapamadım, o yüzden Masal'dan başlamak istedim. İsmi çooook güzel bir kızın var maşallah. 5 yaşında olduğuna göre tüm malum krizleri atlatmışsınızdır diye ümit ediyorum. Sence en zor dönem hangisi?
a) doğum sonrası alışma-kaynaşma-süt-gaz çokgeni


b) biraz büyüdüğünde dişler patladı-aman yürüdü peşinden git kafasını kötü yere çarpmasın halleri


c) Aman Tanrım bu da ne böyle, 2 yaş sendromu


d) Yok canım büyük konuşmuşum, 3 yaş daha zormuş, "ben bunu giymem"tripleri


e) 4 ve 5 yaş konusunda bir fikrim olmadığından yorum yapamadım ama sanırım her şey süt liman olmuştur temennileri


Yani ilk sorun çoktan seçmeli :)






Esracım bu soru beni bayağı düşündürdü, çoktan seçmeyeyim de hepsini birlikte değerlendireyim dedim :) Masal, ( Allaha şükür) rahat bir bebekti kısa bir süre gaz derdimiz oldu, sonra o da geçti. Beni en çok korkutan Masal'un uykusuz bir bebek olma ihtimaliydi doğumdan önce zira ben uykuya çok düşkün ve "uykusuzken ben ben değilim" bir tipim. Şansım bu konuda yaver gitti ve kızım sabahın seherinde kalkan babasına değil de bana çekti. Sadece ilk başlarda sıkıntılı gecelerimiz oldu, hatta bir gece hiç unutmuyorum Serdar'la yorgunluktan bitmişiz Masal uyumuyor ve sürekli ağlıyor yatakta sırt sırta verip birbirimize destek olduğumuzu sırayla Masal'ı alıp bir yandan da bu böyle giderse yandık kıvamında bir konuşma yapışımızı.


Masal'ın dişleri erken çıktı 4. Ayda iki dişi çıkmıştı, tabii ki o dönemler daha huysuz oluyordu ama süreçler çok uzun sürmüyordu.


11 aylıkken yürümeye başladı Masal, hep peşinde olmak son derece yorucu bir süreçti, daha önceki zamanların ne kadar da rahat geçtiğinde işte ayaklandığında daha da iyi anladım. Eve basit bazı güvenlik önlemleri koyduk masa kenarları falan ama çok da abartmadık açıkçası sürekli peşinde biri olduğu için.


Masal'ın 2-4 yaş arası ciddi sıkıntılı süreçleri oldu tabii ama ben bunlar hangi yaşın sendromuydu anlayamadım pek. 3 yaşına kadar doğru düzgün konuşamadığı için biraz onun sıkıntısı da vardı sanırım. Konuştuktan sonra bu kriz dönemlerinin atlatılması daha karmaşık oldu çünkü acayip laf yetiştiriyordu... Hiç unutmuyorum 3,5 yaşında bana çok kızdığı bir anda bana gelip biz babamla dışarı çıkıyoruz dedi, nereye diye sorduğumda " bana ev bakmaya ben ayrı eve taşınıcam" dedi.. O an anladım ki hayat bundan sonra bize daha zor olacaktı :))


Nitekim şimdi de en büyük sıkıntımız çok inatçı, dediğim dedik ve asi bir ruh olması, ha bir de papuç kadar dil tabii :))


Ben Masal'la doğduğundan itibaren çok konuştum, konuşmadığı üç sene boyunca benim çenem durmadı, konuştum, sohbet ettim, anlattım, kitap okudum. Sanırım çok sıkı bir kelime haznesi olmasının temelinde bu yatıyor. Konuşmaya başladıktan sonra bu sefer hep o sordu, her sorusuna ciddiyetle ve açıklayarak cevap verdim ( Hatta annem kızım abartma çocuk 3-4 yaşında niye bu kadar detay anlatıyorsun diye sık sık uyarırdı beni ve halen uyarmaya devam ediyor ! )






Annelik maceran nasıl başladı? Çok yoğun bir iş temposundan bir anda evde-bebekli yaşama geçmişsin sanırım?






2007 Aralık ayında eşim Serdar'la evlendik ve ben ondört senedir çok yoğun bir tempoda, bol yurtdışı seyahatli, gece yarılarına kadar çalışmacalı işimde çalışıyordum. Bir tekstil firmasında Genel Müdür Yardımcısıydım ve tüm ihracatı yönetiyordum, çok seviyor fakat çok da yoruluyordum. Evlenince de bu tempo iki sene devam etti. Hep iki çocuğum olsun istemiştim ve biran önce çocuk sahibi olmak istiyordum. Tüp bebek yöntemi ile hamile kaldım ve denemeler sırasında iş tempomu azaltıp haftada iki gün ofis, kalanı evden şeklinde danışman modelinde bir tempoya geçtim. Tüp bebek sürecinde çok şanslıydık, ilk seferde başarılı oldu, transfer edilen iki embriyonun biri hayata tutundu ve biz 2010 yılının Haziran ayında Masal kızımıza kavuştuk. Ben hamileliğimin dördüncü ayında işi tamamen bıraktım çünkü iş stresinin bana ve bebeğime zarar vereceğini düşündüm. Hamileliğim çok fazla kilo almam ve korkunç bel ağrılarımı saymazsak çok zor geçmedi.








Doğum hikayeni anlatabilir misin? İlk günlerde yanında birileri var mıydı? En çok hangi konularda zorlandın?






Çok sevdiğim doktorum Bora Cengiz ( ki geçen yıl kanserden kaybettik kendisini) tüp bebek tercihimizin başından itibaren bizimleydi. Hep beni rahatlattı, çok destek oldu. İlk baştan itibaren normal doğum istiyordum ve Bora bey beni hep destekledi. Ben her doktor kontrolüne bir sayfa soruyla gidiyordum, sorularım, endişelerim hiç bitmiyordu... Sonunda 41.haftada ben artık korkunç bir kiloya ulaşmışken gelin cumartesi suni sancıyla halledelim dedi. Gittik güle oynaya hastaneye ama suni sancı bende pek etkili olmadı, tam 24 saat gerekli açılma bekledik, sinirler bozuldu ama Bora bey gelip bana ctesi gecesi sen merak etme eve gitmeyeceğim hastanede kalıyorum dedi ve beni çok rahatlattı ( bunu yapacak çok az doktor var ne yazık ki, başkası olsa kesin ctesi akşamına sezeryana alıp evinin yolunu tutardı) Ertesi gün yani 20 Haziran ( ki babalar günüydü) saat 11 de Masal'ı hayal ettiğim gibi normal doğumla doğurdum. Üstelik ultrasonlarda çıkan gibi 3,5 kg değil tam 4,270 gr idi. Bora bey bile şaştı kaldı :) bu arada epiduralle normal doğum yaptım o yüzden çok da zor olmadı.


İlk günler heyecan içinde ve acemilik ile geçti, gündüzleri annem veya ablam dönüşümlü olarak yardıma geliyordu, ben fazlaca ürkek ve neyi nasıl yapacağım konusunda çok endişeliydim ama Allaha şükür kısa zamanda adapte oldum.Beni genel olarak en çok zorlayan kendi kendime fazla endişeli olmak oldu, yani kendi kendimi zorladım açıkçası, çok daha rahat bir anne olabilmeyi çok isterdim.






Veee gelelim çocuk kitaplarına. Masal ile ne zamandan beri kitap okuyorsunuz? Kitap okuma köşeniz, rutininiz var mı?


Masal’ı sanırım 3-4 aylıkken yumuşak kitaplarla tanıştırdım, o zaman hikaye okumuyordum ama bu kitaplar üzerinden sürekli konuşup anlatıyordum, 6 aydan sonra kitaplarımız çeşitlendi, bir çok ilk kelime kitabı edinmiştim, hepsini birlikte hatmediyorduk. Ben de kitapçıların bebek ve çocuk kitapları bölümlerine abone olmaya başlamıştım. İlk kez hikaye dinlemeye başlaması 11-12 ay civarında oldu, Bebek Koala serisi favorisi idi, kitapları teker teker çıkartıyordum ve defalarca aynı kitabı okuyup sıkılmadan diğerine geçmiyorduk. Sadece hikayeyi okumak değil de resimlerine bakıyor, üzerinde konuşuyorduk ( yani ben konuşuyordum da o gösteriyordu) İki yaşından sonra kitap sevgimiz, ilgimiz iyice coştu, gün içinde çeşitli seferler kitap okumaya başladık, bir de gece uyumadan evvel mutlaka birkaç kitap okuyorduk. Bizim kitap okumak için özel bir köşemiz olmadı, rahat ettiğimiz yerde, salonda, Masal’ın odasında hatta mutfakta hep içiçeydik kitaplarla. Masal konuşmaya başladıktan sonra kitap okumak çok daha zevkli hale gelmeye başladı çünkü hikayelerin, çizimlerin üzerine yorumlar yapıyor ve keyfini çıkarıyorduk. Bu da beni hep yeni hikayeler, iyi çocuk kitapları bulmaya teşvik ediyordu. O sıralarda piyasada çok fazla çocuk kitabı olduğunu farkettim ve başta okumadan aldığım bazı kitaplarda hüsrana uğrayınca önceden okumadan asla kitap almamam gerektiğini anladım. İçinde korkunç resimleri olan, cümlenin düşüklüğünden benim bile ne dediğini anlayamadığım, son derece bozuk bir Türkçe ile yazılmış pek çok kitaba rastladım bu dönemde.


Ben Masal’ı gün içinde hiç kitap okumaya zorlamadım, teklif ettim, isterse okuduk istemezse okumadık. Özellikle bazı dönemlerde kitap okumak yerine oyunu tercih ettiği zamanlar oldu, hala da oluyor. Hiç bir zaman ısrar etmiyorum, isterse okuyoruz yoksa bazen birkaç gün hiç okumadığımız oluyor. Ama akşamları 3 kitap rutinimiz fazla aksamadan devam ediyor, uzun pazarlıklar sonucu ulaştığımız bir sayı bu, büyüdükçe okuduğumuz hikayeler uzuyor bazen 2ye düştüğümüz, okul yoksa ertesi gün tatilse 4e çıktığımız da olmuyor değil. Kitap seçimini önce ona soruyorum, özel bir tercihi yoksa benim getirdiğim alternatiflerden seçiyor.







"Kitapkurduanne" nasıl doğdu, gelişti? Sitenin tasarımını ve kullanım kolaylığını çok seviyorum. Blog yazıların da hep güncel. Siteyle ilgili aklında başka hangi fikirler var,(tamam tamam aramızda :P )


2014 yazı bu fikir doğdu aslında, evde o kadar çok kitap oldu ve ben o kadar çok bu işin içine girdim ki, bari beğendiğimiz kitapları paylaşayım da başkaları da faydalansın diye düşündüm. Bu ciddi bir vakit işi çünkü, kitapları araştırmak, okumak, doğru Türkçe ile yazılmış düzgün kitap seçmek gerçekten zahmetli. Bir de çocuğu çok iyi tanımak gerekiyor, her çocuğun beğenisi, algısı ve beklentisi farklı sonuçta. 2014 yılı Eylül ayında Masal da tam gün anaokuluna başlayınca benim de bir hayli zamanım olunca, instagramdan bir gün açıverdim "kitapkurduanne" hesabını. Şimdi dönüp baktığımda ne kadar amatörce fotoğraflarla başlamışım diyorum, zamanla gördüm ki bu konu bir çok anne için ilgi çekici ve gelen yorumlar beni daha da motive etti. Kitapkurduanne büyüdü, ben kendimi geliştirdim ve artık daha üst yaş grupları kitaplarına da el attım. Okudukça keyiflendim, beğendikçe paylaştım... Fakat paylaştığım kitap sayısı arttıkça instagram benim bile takip etmekte zorlandığım bir hale geldi, site fikri de buradan doğdu. Eşimin bir yazılım firması olması bu noktada tabii ki çok işime yaradı ve hayal ettiğim gibi bir siteye ulaştık. Ben gene de çok mutlu değilim :) ( rahatsızım ya !) Blog’a yeterince zaman ayıramıyorum, yazmayı istediğim yazıları toparlayamıyorum, hep birşeyler çıkıyor. Hergün şunu da yapsam bunu da eklesem diye kafamda bir dolu düşünce ile yakında kendimi toparlamayı umuyorum...


Sana en çok sorulan sorulardan biridir sanırım, "bebeğim x aylık, kitap okumaya başlamak için erken değil mi?" "çocuğum x yaşında, hangi kitapları okumalıyım?" Sence cidden var mı böyle bir alt sınır ya da kategori? 5 yaş için önerilen bir kitap, 2 yaşındaki bir çocuğa keyif ver(e)mez mi mesela?


Ben bu konuda bir çok kişiden farklı düşünüyorum, bazı kitapların çok erken yaşta çocuklara okunmasının çok keyif alıyor gözükseler de bilinçaltında ilerde farklı şekillerde ortaya çıkacak kaygılara, korkulara ve gereksiz düşüncelere yol açacağı fikrindeyim. Bir yandan da her çocuk farklı, algısıyla, talebiyle, okuduklarını özümsemesi ve bunlardan etkilenmesiyle.. Masal’da ben bunu 3-4 yaş arasında çok yaşadım, kitabın çizimleri olabilir, kullanılan tek bir kelime olabilir veya bir konu olabilir, ne kadar etkilendiğini, korktuğunu, kafaya taktığını gördüm... Ve anladım ki bu konu önemli ! İşin bir diğer yanı da bazı kitapları erken okumak hikayeyi çok da iyi anlamamalarına, bir nevi kitabın heba olmasına yol açıyor. Ben bu yüzden bir fikir vermesi açısından minimum bir yaş fikri vermeye çalışıyorum, karar tabii ki annelerin ve babaların ve tabii ki çocukların :)






Yoğun bir iş temposundan yoğun bir bebek-çocuk bakımına geçtiğinde işe geri dönmeyeceğini tahmin ediyor muydun?


Eski işime geri dönmeyeceğimi biliyordum, çünkü çok yorulmuş ve yıpranmıştım ve bence tüketmiştim kendimi. Farklı bir şeyler yaparım diye hep düşündüm, aslında hedefim Masal 3 yaşına geldiğinde çalışmaya başlamaktı ama beceremedim, hep kendim birşeyler kurayım istedim, erteledim, üşendim...İyi ki de üşenmişim "KitapkurduAnne" ciddi vaktimi alıyor şu an, ve ilerde çocuk kitapları ile ilgili birşeyler yapabilirim diye düşünüyorum, neden olmasın?


Sence "anne" kime denir?


Bence anne bir sabırtaşı ile delilik arasında, aşkların en büyüğü ile cinnet arasında gidip gelen insanüstü varlıktır ! Nokta.







Bu da çok merak ettiğim bir sorudur, annende görüp "asla yapmam" dediğin ama yaptığın ve gülümsediğin bir şeyler oldu mu?


Annemde görüp değil de etrafta görüp yapmam dediğim pekçok şeyi yaptım hala da yapıyorum.. Çocuğum yokken ayıpladığım, aa anneye bak çocuk kendini yerlere atıyor bir şey yapmıyor dediğim, elinde tablet gördüğüm çocukların anne babalarına kızdığım çok oldu. Yapmam dediğim pek çok şeyi şu veya bu şekilde yaptım, pişman değilim gene olsa gene yaparım :)


Masal'ın ve senin favori kitaplarınızı soracağım ama çok mu uzun olur bu liste, ek olarak da koyabilirsin :)


Masal’ın çok sevdiği bir çok kitap var tabii ki, dönem dönem favorileri değişiyor bir de hiç bir kitaba “beğenmedim” diyemiyor, kıyamıyor onun yerine “bunu daha az beğendim” diyor mesela çok hoşuma gidiyor. Son dönemde bana yazarları ve çizerleri de sorar oldu, bir yazar ismini duyunca daha evvel bu yazarın başka kitabını okuduk mu diye soruyor mesela. Bir de güzel çizimli kitaplarda hayran kalıyor çizimlere ve “anne yaa bir insan nasıl bu kadar güzel çizebilir” gibi yorumlar yapıyor.Liste çok uzun olacak ama ben gene de Masal’ın en favorilerinden yazayım.


Rengarenk Kasabası, Kitapkurdu Lily, Rüzgarın Üzerindeki Şehir, Ben Ne Zaman Doğdum, İki Utangaç Panda, Memo ve Ay, Leyla Fonten serisi, Büyükanne ve Miyop Ejderha, Pezettino, Masal Battaniyesi, Sakar Cadı Vini serisi, Meraklı Tavuklar serisi, Kedi Adası, Üç Kedi Bir Dilek, Annemin Çantası, Farklı ama Aynı, 5 Çocuk 5 İstanbul ( bu aralar en favorisi) , Murat Bey ve Işıltı Hanım, Zuzu serisi, Kütüphanedeki Aslan, Büyük Sözcük Fabrikası,Oliver, Dodo’nun Komik Karışımları, Değirmenler Vadisi, Mış Gibi, Nokta, Çilli Begonya.







Bana göre oldukça tecrübelisin, sence,bebeği henüz 15.5 aylık bir anne, yavrusunun hangi dönemlerinden korkmalı, hangi an'ları kaçırmamak için gözünü dört açmalı ve özünde nelere dikkat etmeli?


Valla bu iş bence çocuğa göre çok değişen bir konu ve inan günü gününe uymuyor, tam neyse oldu bir düzen oturttuk diyorsun yeni bir şey çıkıyor karşına. Akışına bırakmak, yaşayıp da görmek en iyisi sanırım. Ben biraz mükemmeliyetçi ve pimpirikli bir tipim, o yüzden şimdi geriye dönüp baktığımda kendime kızdığım çok nokta var. Örneğin bu yemek işini beceremedim, blw falan haberim yoktu ve hep ben yedirdim, hala bunun cefasını çekiyorum o yüzden..Eskiden Masal’la ilgili notlar alırdım, ilerde unutmayayım bakarım diye, uzun zamandır yapmıyorum bu da kendime kızdığım ayrı bir konu. Bir de çok yufka yürekliyim, ağlamasına dayanamıyorum ve böyle durumlarda kendimi çok zorluyorum, doğru olduğunu bildiğim şeyleri yapamayabiliyorum.Özellikle inat ve öfke krizleri için hazırlıklı olmak, sağlam bir sabır, konu büyümeden ilgiyi başka yöne çekmek önemli sanırım. Bir de her dönemin geçici olduğunu kendine hatırlatırsan ( yani başarabilirsen) geçiyor çünkü eninde sonunda...Erken yaştan kendi yemeğini yiyen, özellikle üç yaşından sonra kendi kendine kimseye ihtiyaç duymadan belli süreler kendini oyalayabilen bir çocuk yetiştirmek önemli sanırım. En önemlisi de çocuğu adam yerine koymak, konuşmak, anlatmak ve söylediği şeyi dinlemek


Masal ile ilgili olarak “iyi ki yapmışım” dediğin neler var?


En başta iyi ki ama iyi ki doğurmuşum diyorum tabii ki :) Masal’la hep çok konuştum, anlattım açıkladım, küçüktür anlamaz demedim, iyi ki de yapmışım çünkü kelime haznesi çok gelişti ve pek çok konuda şimdiden fikir sahibi oldu. Kitap okumak, kitaplar içinde büyümesini sağlamak ve kitapların tadını almasını görmek benim için çok önemliydi. Şimdilik başardım ama tabii kendi okumaya başladığında nasıl olacak bilemiyorum :) İyi ki işi bırakıp Masal’a kendim bakmışım ve birebir vakit geçirmişim diyorum bir de...






Anne adaylarına ve benim gibi acemi annelere neler tavsiye edersin?


Her çocuk farklı, çocuğu iyi tanımak, nerede ne tepki verdiğine dikkat etmek, hoşlanacağı, hoşlanmayacağı şeyleri bilmek ve buna göre olası krizleri bir nebze de olsa azaltmak. Sürekli olarak ben birşeyleri yalnış mı yapıyorum hissinden kurtulmak, çocuğunu hiç bir çocuk ile kıyaslamamak, her dönemin keyfini çıkartmaya çalışmak, doya doya yaşamak, bol sarılmak, öpmek koklamak ve herkesi de çok dinlememek :) veee akışına bırakmak...


Katıldığın için çook teşekkür ederim.


Esra’cım esas ben sana çok teşekkür ederim güzel blog’unda bana da yer verdiğin için... iyi ki seni tanımışım....






Sohbetler bitince biraz hüzünleniyorum ben. Keşke daha çok hatta daha da çok soru (kumkurduna sevgilerle) sormuş olsaydım diyorum. Ya da daha iyisi bu sohbette neden karşılıklı kahve içemedik ki diye hayıflanıyorum. Ama asıl üzüntüm bu sohbetlerin kaynağı olan bal yanakları sevemedim diye oluyor, itiraf edeyim. Masal'ın ismi o kadar güzel ki yanımda olsa Masal'a hep ismiyle hitap ederdim sanırım :)


Çocukları biraz daha büyümüş annelerle konuşmak, yazışmak, haberleşmek bana çok iyi geliyor.


Akça'nın "Sürekli olarak ben birşeyleri yalnış mı yapıyorum hissinden kurtulmak, çocuğunu hiç bir çocuk ile kıyaslamamak, her dönemin keyfini çıkartmaya çalışmak, doya doya yaşamak, bol sarılmak, öpmek koklamak ve herkesi de çok dinlememek ve akışına bırakmak.." satırlarının altını çizdim bu sohbette.


Yazmayı unutmuşum Akça, sen de iyi ki varsın, tatlı balık arkadaşım benim :)





*Bir dolu "annelik sohbeti"ni güzel bir kahve eşliğinde okumak isteyebilirsiniz :)

Devamını oku »

Anne(lik) Sohbetleri : Damla ve Can

Damla'yı blogundan uzun zamandır tanıyordum, "keşke gerçek olsa" diyerek ne demek istediği üzerine uzun süre kafa yormuşluğum var :) Yazıları o kadar neşeli o kadar komik ki sanki karşımda benimle sohbet ediyor gibi geliyor-du. Ben de bu sohbeti buraya taşımaya karar verdim:

Damla Merhaba,

Öncelikle “damlanın plakları”ndan biraz bahsedebilir misin? Neler yapıyorsun bu plaklarla :)

Merhaba Esra’cım, plak sevgim çocukluk yıllarıma dayansa da son 4-5 yılda bu kadar su yüzüne çıktı diyebilirim. Sahafları geziyorum , antika pazarlarında antikacılarla ahbap oluyorum, deli pazarlıklar yaparak yeni plaklara sarılıyorum. Ayrı bir dünya onlar benim için. İflah olmaz bir mutluluk duyuyorum o plak cızırtısında ve beni yazmaya teşvik ediyor. Ve inanmayacaksın belki ama çoğunlukla dinlemeye kıyamıyorum. Çünkü dinledikçe eskiyen bir şey onlar , bebeklerim gibi bakıyorum her birine  :)

Benim gibi plakseverler vardır belki diye de blogumda her Cuma bir “Damlanın Plakları” bölümü yapıyorum.

Annelik maceran nasıl başladı?

Annelik maceram çok erken yaşta başladı. Can’ı kucağıma aldığımda 19 yaşındaydım ve etrafımdaki herkes yaptığım en büyük çılgınlık olduğunu düşünürken ben hayatta yaptığım en doğru şeyi kucağımda tutuyordum.

Doğum hikayeni anlatabilir misin?

Can planlı bir bebek olmasa da ben hamile olduğumu öğrendiğim andan beri iki şeyden emindim.

1    1) Bu bebek erkekti.

2    2) Ben bu bebeği sezaryen ile dünyaya getirecektim.

Bu kesin kararım sebebi ile doktorların beni ikna etmesi çok zordu. Zaten sonrasında istesem de sağlık sebebi ile normal doğum yapamayacağım belli oldu.

Doğuma az bir süre kala İstanbul’da yalnız başıma doğum yapmak istemediğimden annemlerin yanına Didim’e gittim. Doktor değişimi sebebi ile çok sıkıntılar yaşadım. Tam 41 hafta 3. gündeyken bir doktorun muayenehanesine ağlayarak salıp doğurt beni demişliğim vardır- ayrı bir hikayeye konu olabilir- . Neyse ki sağlıkla kavuştuk.

İlk günlerde zorlandın mı; yanında birileri var mıydı?

Annemlerin yanında 45 gün kaldım ve evime döndüm. İlk günler çok kolaydı , ev kalabalık bebek elden ele dolaşıyor vs.  Evimize döndüğümüzde de bu böyle devam etti. Can çok uslu , uykuyu seven , ağlamaya üşenen ve sürekli gülen bir bebekti :) Çok şanslıydım.

Can kocaman oldu artık :) Sence çocuklar büyüyünce işler biraz daha zorlaşıyor mu yoksa sadece şekil mi değiştiriyor? Sanırım artık uykusuz kalmıyorsundur :)

Can gerçekten kocaman oldu Esra. Aslında biz anne-oğul kocaman olduk. Can doğduğunda 19 yaşındayım demiştim ya hani , bizim ev her zaman bir panayır alanı bir şenlik meydanıydı. Hepimiz çocuktuk, Can büyürken bizi de büyüttü.

Evet, büyüdükçe işler çok daha zorlaşıyor. İlk önceleri yemek düzeni ,uyku düzeni, aşılar vs. Gibi dertler varken şimdilerde iyi bir birey yetiştirme çabasının yanında doğru okul , doğru arkadaşlar , doğru kararlar , doğru seçimler derken kafayı sıyırmamak elde değil. 

Uyku demişken… Sahi, uyku konusunda zorlanmış mıydın? (Uykusuzluk, Can’ı uyutma vb.)

Annesini ilk 6 ay 1 saat bile uyutmamış bir bebek olarak en korktuğum şeydi uykusuzluk!

Bu  konuda Can’a minnettarım. Gece 21:30 da yatırırdım ben Can’ı  sabah 06:20 de uyanırdı. Geceleri uykusunda beslerdik :)

İstanbul'da yaşayanlara bu soruyu sormadan geçemiyorum. Büyük şehirde yaşamak çocuk büyütmek açısından avantaj mı yoksa dezavantaj mı sence?

Büyük şehirde çocuk büyütmenin bir dezavantaj olduğunu asla düşünmüyorum. Sadece yeşile hasret çocuklar büyüttüğümüz için çok çok üzülüyorum hepsi bu.

Ek gıda-tuvalet-2 yaş krizleri hepsini yaşadın. Hangilerini daha çabuk atlattın, hangilerinde zorlandın?

Esra, burada yazdıklarım sebebi ile anneler benden nefret edebilirler ama ben fazlasıyla rahat bir anne olduğumdan sanırım çocuğum da çok rahat bir çocuktu.

Yemek konusunda iştahlı bir çocuğum vardı. Ne ek gıdaya geçişte ne de sonrasında hiç zorlanmadım. Bu yüzden pratik bilgiler de veremem. Sadece asla bir çocuğun peşinden elimde kaşıkla koşmadım ,koşmam. Siz annesi beslemediği için açlıktan ölen çocuk duydunuz mu?

Tuvalet konusu en korktuğum ve en zorlanacağımı düşündüğüm şeydi. Yaz aylarıydı Can’ı 2 ay anneannesi ve ninesinin yanına bırakmam gerekti. Can eve döndüğünde o büyük sorun hallolmuştu. Anneanneme minnettarım!!!

2 yaş krizleri < 10 yaş krizleri

Saçıma dokunma bozulacak ,  şunu giymem , bunu takacağım , o çantayı kullanmam, oraya gitmem , o arkadaşımdan nefret ediyorum, hayır o dündü bugün en sevdiğim o , okul neden var , tatile kaç gün kaldı , her şey neden bu kadar sıkıcı.... Uzar gider vallahi

Çocuk eğitimi konusunda faydalandığın kitaplar oldu mu yoksa annelik içgdüsü sence çocukları büyütmek için yeterli mi?

Kitaplar her alanda başvurduğum en büyük yardımcılarım olmasına rağmen çocuk yetiştirmek konusunda en güvenilir kaynaklar olmadığına inanıyorum. Annelik içgüdüsü , çevresel faktörler, diğer annelerin deneyimleri , doktorlar bana çok daha faydalı oldular.  Hala da oluyorlar.

Can ile beraber neler yapıyorsunuz, nasıl vakit geçiriyorsunuz?

Aslında bu soruyu “Can ile beraber neler yapmıyorsunuz” olarak değiştirsek cevap vermek çok daha kolay olacak.

Anne olduğumda yaşımın küçük olmasının tek dezavantajı etrafımdaki hiçbir arkadaşımın anne olmamış olması ve dolayısı ile Can’ın okula başlayana kadarki arkadaşlarının hep yetişkinler olmasıydı. Bu da ona bizimle yapabilecekleri konusunda sınır tanımamayı öğretti.  Hem iyi hem de kötü belki ama biz sosyal yaşantımızda bir tek gece hayatımıza Can’ı dahil etmiyoruz. Geri kalan tüm etkinliklerimizde Can da her zaman bizimledir.

Can ile ne kadar süre vakit geçirebildin tam bilmiyorum aslında ama kreş zamanı gelene kadar onunla beraber evde olmayı tercih eder miydin?

Çalışma hayatına dönmem gerektiğinden Can kreşe başladığında tam 19 aylıktı. Ve ben gece saat 22:00 den önce eve dönemiyordum , zor zamanlardı.

Çalışma hayatım normale döndüğü ilk gün akşamüstü eve geldiğimde Can’ın şok olmuş suratını ömrümce unutamam. O günden sonra hep düzenli saatleri olan işlerde çalışmaya çok ama çok özen gösterdim. 

Bir annenin hayatını çocuğuna adamasının yanlış olduğunu düşündüğüm kadar ,beraber geçirilecek zamanın kısıtlı olmasının da çok yanlış olduğunu düşünüyorum. Annelik kocaman bir denge tahtası değil de ne ki?

Sana da sormak istiyorum; ‘sence anne kime denir?’

Anne ; kayıtsız şartsız sevebilendir ve seveceği insanı doğurması gerekmez.

“Can olmadan yap(a)mam” dediğin neler var? (tatil, gezme, yeme, okuma vs.)

Can doğduğundan beri nereye gitsem ne yapsam o bana ayak bağı değil yol arkadaşı. Benim “Can olmadan yapmam listem “çok kabarıktır bu yüzden.

Ama onun gözünden bakarsan ilk aklıma gelen “asla”larından biri tiyatroya gidemem! Tiyatroyu çok sevdiği  için onsuz gittiğimde çok üzülüyor.

Siz çocuk kitaplarını da birlikte okumaya başladınız sanırım. (darısı bize) Evde “ilk kim okuyacak bu kitabı” yarışı oluyor mu? Bir de ne tür kitapları seviyorsunuz?

2 sene öncesine kadar okumalarında benim de ona yardımcı olmam gerektiğinden –yorulup sıkılmasın diye- itiraf ediyorum benim de okumaktan zevk alabileceğim kitaplar seçmeye özen gösteriyordum.

Şimdilerde kendi kitaplarını kendi seçiyor ve merak ettiklerimi ondan önce-sonra okuyorum. Bazı kitaplarını sevmiyorum ama yine okuma şevki solmasın diye tepki vermiyorum.

Her erkek çocuğu gibi macera kitapları tam bizim tarzımız :D

Can ileride nasıl biri olsun/olmasın istersin?

Sadece ve sadece vicdanlı biri olsun istiyorum. Bunun için çabalıyorum , umarım başarırım.

Anne adaylarına ve taze annelere neler tavsiye edersin?

Annelik bir meslek değil, çocuğunuz da sizin çevrenize sunmanız gereken bir proje değil. Rahat olun , mutlu olun ve en önemlisi kulaklarınızı ben dahil herkese kapatın :)

Katıldığın için çok teşekkürler.

Davetin ve soruların için çok teşekkür ederim Esra’cım. Cevaplarımdan da anlayabileceğin gibi ben pek örnek anne sınıfına girmiyorum, öyle bir sınıf var mı gerçi onu da bilmiyorum.

Bildiğim tek şey anne olmanın mutlak bir aşkı garantilediği.... 

Sevgili Damla, senin tavsiyene uymayarak bu sohbetten kendim için bir dolu not aldım. "Ben rahat olursam bebeğim de rahat olur" gibi :) "Mikemmel annelik" kavramına zaten hiçbir zaman inanmamıştım, "örnek anne"lik de bana göre değil, o yüzden bu sohbet inan çok hoşuma gitti. Ankarada olsaydınız, Can ile kitap sohbeti yapma şansımız olurdu. "Keşke gerçek olsa" belki de bu demektir, ne dersin :)
Tatlı oğlunu ve seni öperim...Maceralı kitapların ennn heyecanlı yerinde buluşmak üzere :)

Devamını oku »

Anne(lik) Sohbetleri : Selcen & Çağla & Damla & Mehmet Efe :)

Başlığı yazarken bir an isimler hiç bitmeyecek gibi geldi :) Selcen ile aslında BDK'tan tanıyoruz birbirimizi ama sanırım bu durumun ikimiz de farkında değildik. Konu çocuk kitapları olunca er ya da geç karşılaşma ve kaynaşma oluyor elbette ki. Selcen'in instagram profiline bakarken "ne tatlı bir kızı var.", "galiba 2 iki kızı var.", "inanamıyorum, selcen'in 3 çocuğu var" diye giden cümleler kurmuştum. Hepsi de birbirinden tatlı gülümsüyordu ancak 3 çocuklu hayat acaba nasıldı, kafamda bir dolu soru ile Selcen'in kapısını çaldım.

Selcen Merhaba,

Biliyorum annelik hakkında konuşacaktık ama ilk sorum çocuk kitaplarından. Senin ennnn sevdiğin çocuk kitapları hangileri?

Hmmm zor bir soru :) hepsi desem :) kitapçıya gidipte çocuk kitapları bölümüne uğrayınca kendimden geçiyorum :) ama şöyle bir düşününce ilk aklıma gelenler; Küçük Prens, Büyük Sözcük Fabrikası, Yanlışlıkla Dünyanın Öbür Ucuna Uçan Çocuk, Harry Potter serisi, Kızıl Ağaç, Değirmenler Vadisi, Şuşu ve Üçtekeri  

Annelik maceraların nasıl başladı ve devam etti?

Annelik maceram 6 yıl önce Çağla'nın doğumu ile başladı. Şimdi düşününce nasıl da acemiydim. Talihsiz bir bakıcı deneyimimiz olmuştu. Sonra bakıcılara olan güvenimi kaybedince hayatımıza kreş girdi. Çağla 2 yaşına geldiğinde Damla aramıza katıldı. Damla'ya 4 ay ben baktım, 4 ay anneanne ve dede baktı sonra Damla'da ablası ile kreşe başladı. Tam düzenimizi oturttuk derken Mehmet Efe Bey aramıza katılmaya karar verdi. Damla'ya uygulanan formül Mehmet Efe'de de tekrar etti. Bir hafta sonra Mehmet Efe'de kreşe başlayacak şimdilik onun telaşı içindeyiz :)

Doğum hikayelerini anlatabilir misin?

Aslında doğumlarımın hepsinde (sonuncusu hariç) eğlendim diyebilirim :) bence çok farklı, keyifli deneyimlerdi. Yalnız geriye dönüp bakınca ben çok cahilmişim. Çağla'da iken çok okudum ama tek yönlü okumuşum. Modern tıbbın sunduğu hizmetleri sorgulamak hiç aklımdan geçmemiş. Tek bildiğim normal doğum yapmak istiyordum ama doğal doğum nedir hiçbir fikrim yoktu. Çağla'da 40. haftam dolduğunda doktorum bebeğin çok büyüdüğünü artık daha fazla beklemek istemediğini söyledi ben de tamam dedim. Tası tarağı topladık sabah 8'de gittik hastaneye, suni sancı takıldı, NST'ye bağlandım, arkadaşlarım geldi gitti, hatta çok yakın bir arkadaşım, eşim ve ben otururken hemşire beni kontrole gelmişti o sırada da karnım sertleşmişti ve NST'de 120'li rakamlar görünüyordu. Ben de bizimkilere dönüp "bakın Çağla poposunu dikince bu alette sayılar yükseliyor" demiştim. Hemşire bana bakıp "popo değil o doğum sancısı o rakam da sancının şiddeti" dediğinde hepimiz şaşırıp kalmıştık. Acı eşiğim biraz yüksekti, o yüzden epidural için kateteri taktılar ama ilacı vermediler. Dayanamazsam anestezi uzmanının hemen geleceğini söylediler. Ama bilmedikleri bişey vardı anestezi uzmanına ağzıma geleni saymıştım. Çünkü o kateter denen şeyden çok korkuyordum ve kadıncağıza bu doğumun en sevimsiz karakterinin o olduğunu söylemiştim. Zaman ilerledikçe sancılar dayanılmaz olmaya başladı, hemşire düzenli aralıklarla gelip kontrol ediyordu, annem, Ahmet hep yanımdaydılar. Sancılar dayanılmaz olduğunda anestezi uzmanı çağırıldı ama söylediklerimin etkisinden mi işi olduğundan mı bilmem bir saat geç geldi. Şimdi düşünüyorum da keşke hiç gelmeseymiş. Saat 4 civarında doktor artık ıkınmaya başlamamı söyledi ve gitti. Ahmet ile ben de bu işin nasıl olacağını bilmediğimizden kendimizce bir yöntem geliştirdik. NST'deki sancı 90'lara çıkıncaya kadar ben kendimi tutuyordum, sancı 90'ı geçince ıkınmaya çalışıyordum, ama bi terslik vardı bu iş böyle çok zor oluyordu, doktor gelince siz ne yapıyosunuz dedi yok öyle şeyler uydurmayın sancı başlayınca ıkınmaya başla dedi. Biz de halimize gülüp tamam dedik. Bir süre sonra doktor gelip tamam doğum başlıyor dedi, karanbolde annem de yanımda kaldı,tüm olaylar boyunca annem dibimde Ahmet ise karşımdaydı. Sanıyorum üçüncü ıkınmamda doktor ve Ahmet'in sakın bırakma geliyor diye bağırdıklarını hatırlıyorum ben de bi güç bırakmadım ve işte o an herşey bitti, inanılmaz bir rahatlama, bir ağlama sesi... Bu muymuş? Bu kadar mıymış? diye düşündüğümü hatırlıyorum. Çağla'nın ilk muayenesi yapıldı, üzeri giydirildi ve benim kucağıma verildi. Çağla emerken doktor da kendi işlerini tamamladı. Çağla 3900 gram doğdu, doktorum Çağla iri olduğu için epizyo uyguladığını söyledi. Hastanede 1 gün kaldıktan sonra eve geldik.

Damla'da ise 38. hafta bitiminde rutin kontrolümüze gittik, 13 dakikada bir sancım geliyordu. Doktor istersen hastanede kal sana belli olmaz dedi ama ben istemedim, daha Ahmet ile açık havada kahvaltı yapacak, kitapçı gezecektim. Kahvaltı yaparken sancılar belimden gelmeye başlayınca işkillendik, kitapçı gezmeyi iptal edip eve gittik. Hastane çantamızı hazırladık, sonra da açtık bir film izledik, sancılar hala 13 dakikada bir geliyordu ama sıkıntı vermiyordu tek hissettiğim karnımın şişip inmesiydi. Biz de ikinci bir film daha açtık, onu da izledik saati akşam üzeri 5 yaptık. Doktoru aradım gel artık dedi. Çağla'yı en yakın arkadaşlarımıza bırakacaktık ama doğum olur mu olmaz mı bilemediğimizden onlara da haber vermemiştik sadece ne olur olmaz Çağla'ya da bir sırt çantası hazırlamıştık. Kreşten Çağla'yı alıp hastaneye gittik hemşire NST'ye bağlayacaktı doktorum gerek yok dedi, muayene etti ve 4 cm açıklık var hemen doğum odasına gidiyorsun dedi. Ahmet alelacele Çağla'yı aldı arkadaşımızın evine bırakmaya gitti, ben de doğum odasına. Olaylar o kadar çabuk gelişmişti ki... Annemi aradım başladım ağlamaya, annem hemen otobüse biniyorum sabaha yanında olurum dedi ama doğum odasında tek başıma öyle bir korku sardı ki... Arkadaşımı aradım doğuruyorum yanıma gelir misin dedim. O da şaşkın eşi ile birlikte hemen geldiler... Bana yine suni sancı takıldı, yine kateter takıldı ve yine epidural verilmedi. Doktorumun hakkını yemeyeyim bence epiduralsiz yaparsın dedi ama ben cesaret edemedim. Kateteri takalım duruma bakarız dendi. Yakın arkadaşlarım yine yanıma koşmuşlardı, sağolsunlar hep yanımdaydılar, sancı çekerken yalnız değildim.  Akşam 8:30 civarı sancılar şiddetini arttırınca epidural verildi ben de rahatladım. Doktorum gece 12 gibi Damla gelir ben kafeteryaya gidiyorum dedi biz de televizyonu açtık Kavak Yelleri izliyoruz, saat 9 civarı karnımda bir gariplik aşşağı doğru inanılmaz bir baskı oldu, hemşireye söyledim doktorum geldi ve sakın ıkınma ortalığa doğuracaksın dedi. Yatak hemen doğum yatağına çevirildi, arkadaşım dışarı alındı, Ikınmaya başladım, ilk ıkınmamda doktor beş dakikaya doğar dediğinde inanmadım. İkinci ıkınmamda galiba yapamayacağım, bu sefer olmayacak derken yine Ahmet ve doktorumdan sakın bırakma sesleri yükselmeye başladı ve ben tam bu iş olmayacak derken Damla'da dünyaya merhaba dedi. Bu sefer epizyo yoktu, epidural son yarım saat takılmıştı.

Mehmet Efe'de ise durumlar farklı gelişti. Doktorum ile konuşmuştum ve herşeyi ile doğal doğum istiyordum, suni sancı, epidural, epizyo hiçbirisi olmayacaktı ama hayat benim için çok farklı bir senaryo hazırlamıştı. 35. hafta civarı Mehmet Efe'nin boynuna kordon dolandığını öğrendik. Her şeye rağmen belki çözülür diye 40. haftanın sonuna kadar bekledik ama olmadı. Mehmet Efe 4200 gram olmuştu boynunda da kordon vardı, doktorum ben risk almak istemiyorum dedi ben de tamam dedim sonuçta ilk iki çocuğumda yanımda olan doktorumdu ona güveniyordum. 40. hafta bitiminde sezeryane alındım ama o kadar çok korktum ki doğuma ayık girdim ama doğum sırasında tamamen uyutuldum. Ahmet'in anlattığına göre Mehmet Efe'nin boynuna kordon üç kez dolanmış. Bizim tosuncuk 4200 gram doğmuş.

Çenem düştü yalnız anlattıkça anlattım :) 

Çağla’nın doğumunda belki daha yalnızdın (bilmiyorum) ama sanırım diğer doğumlarda yanında birileri olmuştur. İlk günlerde, aylarda en çok hangi konularda zorlandın?

Üç çocuğumda da üç haftadan sonra tek başımaydım diyebilirim. Çağla'da acemilik zorladı, Damla'da Çağla zorladı, Mehmet Efe'de ise sezaryen zorladı :)

Çağla (5,5 yaş), Damla(3,5 yaş) ve Mehmet Efe(6 aylık)’nin aynı anda bir şeyler istediği mutlaka oluyordur. Bu durumlarda ne yapıyorsun?

:)  Şimdilik annem, babam yanımda o yüzden bir şekilde hallediyoruz. İki hafta sonra gidiyorlar o zaman neler olacak yaşayıp göreceğiz :)

Bebeklerdeki gaz problemi mi yoksa 2 yaş krizleri mi :) Seçmen gerekse hangisini tercih ederdin? Ve yeri gelmişken tecrübelerinden faydalanmak isterim. 2 yaş civarı bizi neler bekliyor, neler yapsak bu süreç daha az hasarlı geçer?

2 yaş krizini tercih ederim sanırım. Gaz problemini Mehmet Efe'de tecrübe ettim pek fena bir şeymiş. Küçücük bebek morarırcasına ağlıyor hiç bişey yapamıyorsunuz pek fena... İki yaş krizi de kötü elbet ama gaz daha bir fena... Çağla'da iki yaş krizi ile Damla'nın bebekliği çakıştığından mı bilmem daha fenaydı ama Damla'nın iki yaş krizi pek olmadı ya da ablasının 4 yaş krizinin yanında güme gitti bilemiyorum :) 2 yaş civarı krizlerde pek mümkün olamasa da anne babanın sabırlı ve sakin kalması işe yarıyor sanırım. Bir de çocuğun üstüne gitmemek, ağlamak istiyorsa ne yaşamak istiyorsa o duyguyu yaşamasına biraz izin vermek... Tabi kastım burada çocuğu bırakalım sabaha kadar ağlasın değil ama az bir süre, 5 dakika mesela çocuğa izin vermek. Şu hep söylenen çocuğa seçenek sunun o seçsin muhabbeti de her zaman olmasa da işe yarıyor... Korkutmak gibi olmasın ama ben en çok 4 yaştan çektim bu arada :)) her çocuk farklı tabi :)

Seninle yolumuz BDK ve çocuk kitapları sayesinde kesişmişti. Çocuklara kitap okumaya ne zaman başladın? Şimdi ne sıklıkta kitap okuyorsun? Ve kızların favori kitapları hangileri?

Çağla ile 14-15 aylıkken başladık, Damla ile 2 yaş civarı, Mehmet Efe ile şimdilerde başladık ama ne olur nasıl devam eder, eder mi bilemiyorum...Kızlarla  genelde her akşam uyku öncesi okumaya çalışıyoruz, hafta sonları gündüzleri de okuyoruz, onun dışında kızlar yatmadan önce yataklarında kitapları ile kendileri de vakit geçiriyorlar. Kızların favorileri sürekli değişiyor Damla bu ara Minik Tohum'a takmış durumda, Çağla bana benim sevdiğim kitapları okuturken babasına klasik masalları okutuyor, canım çok sıkkınsa mesela Shaun Tan'ın kitaplarını seçiyor falan :) Favori kitaplarını yatağının başucuna ayırıyor ve bu kitaplar hep değişiyor :)

Kardeş kıskançlığı sizin eve de uğradı mı? O durumlarda neler yapmıştın, yapıyorsun?

Oyyy uğramaz olur mu? Şimdilerde Damla'yı esir almış durumda mesela :) Mehmet Efe'yi deli gibi kıskanıyor... Ne yapıyoruz? Mehmet Efe'nin her işine onu dahil ediyoruz, bezini getiriyor, alt değiştirme bezini seriyor, kremini sürüyor falan, onun dışında da çocuğun elinden tüm oyuncakları alıyor içimiz gitse de ses etmiyoruz olabildiğince... Çağla artık kıskançlığını sesli olarak dile getiriyor beni de sev diyor gidip seviyoruz :) Bi kucağımda Mehmet Efe emerken diğerinde de kızlar oluyor onları kucaklıyorum. Şu anda evde dengeler değişik, Çağla'nın Mehmet Efe ile arası çok iyi ama Damla'yı kıskanıyor, Damla ablasına hayran ama Mehmet Efe'ye kıl falan :)

Bildiğim kadarıyla iş hayatına da döndün. Bu kararı vermek zor oldu mu? Çocuklar kreşe mi gidiyor? Mehmet Efe’yi slingde görmüştüm bir ara. Onu da sen mi işe götürüyorsun :)

Üç çocukta da 4 ay sonra işe döndüm. Hem hepsine aynı davranmak istedim hem çalışmam gerekiyordu hem evde olsam daha az mutlu olurdum. Süt izinlerimi öğle yemeği tatili ile birleştirip çocuklarımla öğle arasında 2,5-3 saate yakın birlikte oluyorum iyi geliyor hem onlara hem de bana. Hem iş yerinde verimimi de arttırıyor. Çocuklar kreşe gidiyor, Mehmet Efe'de bir hafta sonra başlayacak. Sling benim artık vazgeçilmezim :) üç çocukla baş edebilmek için birini kendime bağlamam gerekiyor :) eee evde yemek, çamaşır, bulaşık gibi işleri de yapmak lazım :)

Çalışmıyor olmayı tercih eder miydin?

Bilemiyorum, bazen çok içim gidiyor, bazen de yok diyorum benim için çalışmak daha iyi.

Evlatlar arasında sevgi/ilgi ayrımı yapamaz anneler, derler. Diğer taraftan da ilk göz ağrıları hep olmuştur. Ne dersin?

İlk göz ağrım yok gerçekten :) yani annenin yeni bir çocuğu olunca sevme kapasitesi de katlanıyor sanırım :) çocuklarımı kesinlikle eşit sevmiyorum ama şu çocuğumu daha çok seviyorum da diyemem hepsini farklı seviyorum, Çağla'ya olan sevgim farklı, Damla'ya olan farklı, Mehmet Efe farklı karşılaştırılabilir bir şey değil sanırım :)

Bebek bakımı hakkında kitaplar okudun mu, okuyor musun? Önerebileceğin kitaplar var mı?

Uzun zamandır okumadım, okumak isterdim ama kısıtlı olan kitap okuma zamanımda öncelik hep başka kitapların oluyor :) çocuklarımı okumaya çalışıyorum bir de diğer blogger annelerin yazdıklarını :)

Üçüncü çocukta anne/baba çok daha rahat davranıyor, diyorlar. Bu söze katılıyor musun?

Evet, kesinlikle. Çağla'nın her şeyini problem ederdik yemedi, uyumadı, çiş yapmadı. Oysa ki su akıp yolunu buluyor bazen tek gereken çocuğa biraz zaman tanımak oluyor...

Üç çocuklu hayatta evde otorite kurmak zor oluyor mu?

Olmaz mı? Mehmet Efe ilk doğduğunda evde bir otorite boşluğu oluştu ve kızlar dibine kadar faydalandılar bu durumdan. Şimdilerde yeniden olayları kontrol altına almaya çalışıyoruz :)

Dışarı çıkarken ya da tatile giderken yanınızda kaç çanta oluyor :)

Geçen sene 7 aylık hamileyken sadece hafta sonu kalmak üzere çadır kampına gittik ve arabanın bagajı ağzına kadar doldu :) ya hava sıcak olursa ya çok soğursa derken derken valiz sayısı artıyor...

Gerçekten de merak ettiğim bir soru: kendine vakit ayırabiliyor musun?

Eh diyelim :) bakış açımı değiştirdim biraz :) mesela kızlarla kitap okurken ya da bale gösterisine gitmişsek bu zamanları kendime vakit ayırmış sayıyorum :) ya da bir parkta kızlar oyun oynarken kocamın omzuna beş dakika yaslanmışsam bu da kendime ayırdığım vakit oluyor :)

Uyku konusunda zorlandığınız zamanlar oldu mu? Uyku eğitimini gerektirecek bir "uykusuzluk" yaşadınız mı :)

Anneler belki bana kızacak ama Çağla'yı ayağımda sallayarak uyutuyordum sonra 1 yaş civarı Çağla istemedi bu durumu, bir süre sırtına masaj yaparak, bir süre şarkı söyleyerek uyuttum sonra da dedim uyku eğitimine başlamalı, 2 ay uğraştım, her akşam belli bir rutin denedim, kitabını okudum biraz elini tuttum, ışığını kapatıp çıktım, başlarda çok ağladı sabretmeye çalıştım, 2 ayın sonunda belli bir gelişme kaydettik sonra Çağla çok hasta oldu, geceleri ateşi çıktı ben de ayrı odalarda yatmaya korktum, ateşi yükselir ve ben farketmezsem diye yanımda yatırdım, kaydettiğimiz bütün gelişme sıfırlandı,sonra 2. hamilelik derken yok ya dedim uyku eğitimi falan vermiyorum zaten kardeş de geliyor, her akşam kitabımızı okuduk sonra da sarılıp uyuduk. Damla doğduğunda Çağla babası ile uyumaya başladı. Çağla 3 yaşına geldiğinde evin en büyük odasında babasının liseden kalma genç odasını Çağla için süsledik, babasının bütün eşyalarını çıkarttık, Çağla'nın kitaplarını yerleştirdik, dolap kapaklarına ve çekmecelere Çağla'nın seveceği sticker'lardan yapıştırdık en son da Çağla ile gidip yatak örtüsü beğendik. Yatak örtüsünü de yatağına örttüğümüzde dedik bu oda artık senin ve sen artık kendi başına yatacak kadar büyüdün. Geçiş çok kolay oldu, Çağla odasını çok sevdi ve her akşam kitabını okuyup ışığı kapatıp çıktık :)

Damla ise ablasına göre çok farklı bir çocuk, daha inat ve hacıyatmaz denen türden :) 1.5 yaşına kadar o uyuyana kadar yanında yatıyordum ve tabiki ben de onunla birlikte uyuyakalıyordum. Hayat kalitem baya düşmüştü. Çağla kendi odasında yatmaya başlayınca Damla'yı da alıştıralım dedik. Önce Damla'nın yanında yatmak yerine o uyuyuncaya kadar yanında oturmaya başladım çok itiraz ettiyse de kararlı durmaya çalıştım, yanında oturmama alışınca odanın başka yerinde oturmaya başladım, yavaş yavaş odanın dışına çıkmaya çalıştım bi ara o uyuyuncaya kadar koridorda yürüyordum :) sonra zamanla o da tek başına uyumaya alıştı. Ama hala uyku konusunda çok başarılı değiliz. Damla uyumamak için her yolu deniyor. Önce su içiyor sonra çiş diyor sonra öpücem diyor sonra yarın ne günü diye soruyor sonra tekrar başa dönüp su diyor... Bazı akşamlar Damla'yı dokuzda yatağa gönderiyoruz ama uyuduğu saat gece onbir buçuğu bulabiliyor. Damla'yı uyutmak için çelik gibi sinirlere sahip olmanız lazım :) çocuk uykuyu sevmiyor...

Tuvalet iletişimi/eğitimi (bu konu bana henüz yabancı olduğundan, adını tam koyamıyorum) hakkında bilgi ve tecrübelerini paylaşabilir misin?

Tuvalet eğitimine iki kızımda da 2 yaşını bitirdikten sonra başladım, kreşe gittikleri için kreş ile birlikte başladık. Çağla'da tuvalet eğitimine başlamaya biz karar verdik, bezi çıkarttık 1 hafta içerisinde de gündüz tuvalet olayını çözdük, geceleri kuru kalkma olayını halletmemiz ise 3-4 ayı buldu. Damla 2 yaşını doldurduğunda ise bezi kendisi takmak istemeyerek eğitimini başlatmış oldu. Damla'nın da gündüzlerini halletmek kolay oldu ama geceleri kuru kalkmada zorlandık. Gece bez takmaya devam ettik, sabahları da "aaaa kim takmış bu bezi ah babası" diyerek suçu babasına atıp bezi çıkardık. Geceleri bez kuru kalana kadar bu yöntemle devam ettik sonra bezi de bıraktık. Mehmet Efe'yi yaşayıp göreceğiz :)

“Yemedi, uyumadı, düştü, hastalandı” vs. hangi aşamadan sonra daha rahat karşılanmaya başlanıyor?

İkinci çocuktan sonra :) ilkinde her şey ilk kez yaşandığı için onun her şeyi hep sizin için yeni oluyor ve panik havası devam ediyor :)

İkinci/üçüncü çocuğu düşünen/planlayan annelere neler tavsiye edersin? Tabii acemi annelere ve anne adaylarına da önerilerin varsa, mutlaka yaz :)

Bir çocuk bir çocuk iki çocuk çok çocuk demişler ya çok doğru cidden :) iki, üç çocuk kolay değil insana kafayı yedirtiyor, sadece çocuklarla değil aralarındaki ilişkilerle de uğraşıyorsunuz ama diğer taraftan da çok keyifli. İnanılmaz bir emek veriyorsunuz zaman zaman yeteri kadar ilgilenemediğiniz için kendinize kızıyorsunuz ama sevgisi, tadı da çok ayrı bambaşka :)

Annelik bambaşka insana farklı bir bakış açısı getiriyor, çocukluğunda hesaplaşamadığı yönleri ile barışmasını sağlıyor, büyütüyor ama küçültüyor da :) içindeki çocuğa daha bir korkmadan sahip çıkmasına olanak sağlıyor, ne biliyim bence çok güzel bir şey baksanıza üç çocuk doğurduğuma göre :)

Katıldığın için çok teşekkürler.

Ben çok teşekkür ederim :)

Annelik sohbetlerine katılan diğer anneler bozulmasınlar ama 3 çocuklu hayatı -bence- başarıyla götüren sevgili Selcen, "kahramanımsın" :) Bu sohbetten aklımda kalan en önemli şey "çok fazla takılmamak"  gerektiği, sanırım bu da zamanla oluyor. İnsan daha önce yaşamadığı bir konuda "rahat" olamayabiliyor. Hele ki söz konusu olan çocuklarımızsa.

Maşallah diyeyim öncelikle, Selcen'in 3 çocuklu hayatı depresif cümlelerle anlatmaması, yaşadıklarını olduğu gibi anlatması ve gözlerinin içinin gülmesi bana mutluluk verdi. Zor günler yaşayabiliriz elbette ama bunu nasıl göğüslediğimiz (de) oldukça önemli.

Buraya yazmazsam da çatlarım, sevgili Selcen, belki Eymirde belki Arkadaş Kitabevinde ama inanıyorum bir gün tanışacağız ve o gün için şimdiden özür diliyorum; Çağla, Damla ve Mehmet Efe'yi görüp seni unutabilirim :)

Ne diyeyim, iyi ki BDK var :)

Devamını oku »

Anne(lik) Sohbetleri : Elvan & Yağız Erk :)

Bazı annelerin sıcaklığını, samimiyetini yazılarından ve paylaşımlarından hemen hissediyorum. Onlardan biri de Elvan. Blog sayesinde yolumuz kesişti, tatlı oğlunu takip ediyordum ama tecrübeli bir anneden güzel notlar da almak isteyince çaldım kapısını :)

Elvan Merhaba,

Öncelikle “davşan”ları sormak istiyorum. Fotoğraflardan pek neşeli görünüyorlar, kaç yıldır “harikalar atölyesi”nde üretim yapıyorsun ve nasıl gelişti bu süreç?

Esracığım merhaba;

Şu sıralarda tembel bir anneyim. Sorulara çok geç yanıt verebildiğim için beni affetJ

2011 yılında blogumu  isim annesi sevgili “senin bebeklerin” Dilek'in  desteği ile açtım.  Her ne kadar şuanda hiç yazmıyor olsam da blogumun yeri çok ayrı.  Bir gün ona tüm benliğim ile döneceğim inşallah.

“Harikalar Atölyesi “ ile blog ismi ile başladığımız yola 1 yıldır tescilli markam olarak devam ediyoruz.  Bu yıl logomuda yaptık, artık sırada ufak ufak şirketleşme adımları var.

Davşanlarımı çok zevk ile yapıyorum, sanıyorum bu yüzden  hepsi ayrı bir güzel J) Severek yapılan aş ve iş hep bereketli ve güzel olurmuş. Davşanlar sadece dağın bir yüzü .Benim Harikalar Atölyem de  runner, bebek şekeri, bebek battaniyesi, gelincik panolar,cüzdan, bez çanta, ayakkabı çantası, aplike duvar panoları, lavanta keseleri, taçlar, tokalar,keçe bardak altlıkları, vb..el yapımı bir çok ürün var. Bütün bunları yaparken en büyük destekçilerim eşim ve oğlum. Oğlum da ticaret aşkı çok fazla, ben yapayım o satsın J İnşallah önümüzdeki  günlerde ufak bir şirket olacağım, o vakit işin başına eminim 9 yaşında patron Yağız Erk geçecekJ

Annelik maceran nasıl başladı?

Benim annelik maceram evliliğimin 7. Yılında başladı.  31 yaşında anne oldum.  Hem de her şeyden ümidimi kesmiş benim çocuğum olmuyor demişken. Yapılan hiçbir şey  olumlu sonuçlanmamışken, doktorum artık yapılacak bir şey yok demişken, ben kendimi bu fikre alıştırmaya başlamışken bir sabah kalktım ve adetimin geciktiğini anladım. Hem de baya bir gecikmişti, kullandığım ilaçlardan olabilecek bir düzensizliğe hazır olmamı söylemişti doktor ama bu kadar imkansız gibi geldi bana. Hemen kalktım ve evde bir yerler de duran bir test buldum ve şok... Hemen üzerimi giyinip hastaneye gittim, bütün yol boyunca, test sırasında , sonuç alınıncaya kadar  hep dualar ettim içimden ne olur yanlış olmasın diye.  Ve 7. Yılda ben artık hamileydim… 

Hamileliğim sıkıntısız geçti, doktorum bana ilk gördüğü gün itibari ile sürekli konuş onunla dedi ve ben bebeğim ile sürekli konuştum. Cinsiyet belli oluncaya kadar bebeğim diyerek, cinsiyeti belli olunca oğlum diyerek sürekli işledim onu J

-Oğlum annesini hiç üzmeyecek

-Oğlum geceleri hiç ağlamayacak,

-Oğlum hiç gaz sorunu yaşamayacak J

-Oğlum yemeklerini hep yiyecek……..

Hiç aşermedim ve hiç ağrım sızım olmadı. Doktorum her ay beslenme tablosu ve veriyordu ve ben o kriterlere göre beslendim.

 Doğum hikayeni anlatabilir misin?

 36. haftaya girdiğimizde artık yavaş yavaş eşyaları tamamlanmaya başlamıştı, odasının boyanması ve yerleşmesi kalmıştı.  17:30 da doktor kontrolümüz vardı ve babaanne ve dedemiz ile doktorumuzu gittik. Doktor daha ultrasona bakar bakmaz bana sancım olup olmadığını sordu . ben de kasılma bile yoktu . Bir daha NST ye aldı ve yine aynı soru geldi “sancı azda olsa yok mu?” “Hayır , yok”. Terslik olduğunu anladım ama sormaya korkuyorum. En sonunda doktorum  “doğum başlamış neredeyse , kafası görünüyor “dedi. Olduğum yerde kaskatı kesildim, oda hazır değil, ben çantamıhazırlamadım, ben ondan nasıl ayrılacağım?   Kafam karmakarışık olmuştu. Sonra doktorum eve dönmeme izin verdi, eğer sabaha kadar bir sancı olmazsa sabah hemen doğuma alınacağımı söyledi. Gece eşim ve kız kardeşi odayı boyayıp yerleştirdiler. Zaten uzun süre benim odamda kalacağı için odasını yeni boyalı olmasının sakıncası yoktu.  Ben ise sabaha kadar sürekli  konuştum oğlum ile, ama içimde çok büyük korku oldu ya onu koruyamazsam, ya ona mutlu bir hayat veremezsem…

Sabah hastaneye gittim, sezaryen ile doğum oldu. Sabah bir bardak çay içtiğim için benim doğum öğlene kaldı ve 12:44 de 3,680 kg 42 cm .büyüklüğünde bebeğim dünyaya geldi. Doktorum süperdi. Ben ne kadar baygın kalacağımı sorduğumda bana doğumdan hemen sonra ayılabileceğimi azda olsa oğlumu göstereceğini söyledi. Gerçekten de öyle oldu, doğduğu an gördüm ve tekrar bir süre sonra gözlerim kapandı.

13:15 gibi odadaydık ve ben ayık bir vaziyette oğlumu bekliyordum, prensim ile ilk kavuşmamız , ilk saniyelerimiz anlatılamaz. Odanın kapısında 3 metre yatağa mesafe varken bana 300 km gibi geldi, Allahım yavaşlatılmış film gibi yürüyordu bebek arabasını getiren hemşire. Kucağıma verdiklerinde, siyah saçlı, kıpkırmızı suratlı bir can bana bakıyordu. Sağ yanağında ip gibi bir et beni ve etrafında belli belirsiz 3 tüy vardı.Fazla vitaminden kaynaklı olmuş, ama sabaha minik ben düşmüştü.  İlk gecemiz hiç sıkıntısız geçti. Taburcu olup eve geldik , bebeğimi aldım babaanne , dede, halası  ile beraber yaşadığımız evimizi her odasına kadar gezdirdim anlattım.  Sonra odamıza gittik ve evimizin minik canı artık bizimle diye Allahıma hep şükrettim.

İlk günlerde yanında birileri var mıydı? En çok hangi konularda zorlandın? 

Biz evde 5 kişiydik zaten,  sezaryen olmasına karşın ne bir ağrım ne bir sızım vardı, eve geldiğimiz yani doğumun 2. Günü itibariyle ben hep kendi işimi kendim gördüm. Evde büyükler vardı ama hiçbir zaman işime karışmadılar, buda iki taraf içinde işleri kolaylaştırdı tabii. Hani demiştim ya oğlum ile sürekli konuştum diye işte ben onun faydasını sanırım çok gördüm, çünkü bebeklik döneminde hiç zorlanmadım.  Sadece baştan beri tek bir şey söylememişim “oğlum annesini emecek” , hiç emmedi L İçimde kalan en büyük ukde, en büyük sızı budur. Çok istedim çok uğraştım ama hiçbir şey fayda etmedi. 6 ay boyunca damla damlada olsa vermeye çalıştım. Ama bu altı aylık süre normalde sürekli emen bir bebeğin 1 aylık emdiği süte ancak denk gelir…

Ne kadar zaman Yağız Erk ile birlikte evde vakit geçirebildin? İşe dönme süreci zor oldu mu? O dönemde tatlı oğluna kim baktı? 

Yağız Erk 6 aylıkken ben çalışma hayatına döndüm, zaten büyükler ile beraber olduğumuz için bakıcı yada kim bakar derdim yoktu. Tek sorunum oğlumu küçücük bırakmış olmamdı. İlk iş günümün akşamında eve döndüm  Yağız Erk’ imi kucağıma aldım, ama çocuk benim yüzüme bakmıyor, “oğlum” diyorum kafayı çeviriyor, ben ağlamaya başladım sarıldım ama hiç tepki yok, altı aylık bir bebek bana kızmış yüzüme bakmıyordu.  İlk gece çok ağladım, çok üzüldüm ama Alahıma şükür ettim hep. Bebeğim güvenilir ellerde iyi bakılıyordu.  Akşamları gelince sadece ve sadece onunla ilgilendim hep, hala da öyleyiz. Evi dağıtması, oyuncakları yayması, koltukları çizmesi benim için hiç sorun değildi, gerçi hala değil J

İlkokul 3. Sınıf demek sanırım “henüz sınavlar başlamadı ama ödevler yine de çok” demek değil mi? :) 

İlkokula 5,5 yaşında başladı şimdi ilkokul 3. Sınıfa gidiyor, hala annesinin tontişi (ki zayıf bir çocuk), hala bebeği sanırım hep öyle kalacak. Sabah 08.30 da evden çıkıp akşam 17:00 de eve giriyor benim oğlum, bir nevi benim gibi mesai yapıyor. Dedesi onu eve getiriyor yarım saat bir saat sonra ben evde oluyorum, e tabii ödevler başlıyor. Zaman bizim zamanımız değil biz okuldan gelir hemen ödev yapar atardık kendimizi kapı önlerine. Maalesef benim oğlumun o şansı yok, müstakil bir ev ve etrafta arkadaşı olabilecek kimse olmayınca o zevkten mahrum kaldı. Ders çalış ,kitap oku,  bir bakıyorsunuz zaman geçmiş. Bu çocuğun oyuna ihtiyacı var, eğlenmeye ihtiyacı var. Tüm gün okul eve gel ödevler, testler robotlaştırıyoruz neslimizi. Ben elimden geldiğince yapmaya çalışıyor olsam da asla yaşıtı bir arkadaşının yerini tutamam. Evde saklambaç oynamak serbest, futbol oynamak serbest, koşmak zıplamak serbest, müziğin sesini sonuna kadar açmak serbest.   Eğer benim davşanlarım ve / veya diğer siparişlerim var ise kuruluyoruz salonda basanın birer uçlarına, o ders çalışıyor ben el işi yapıyorum.  Odasında çalışma masası sadece arabalarına otopark olarak kullanılıyor. Onu mutlu edecek olan ile onu şımartmayacak olanı ne isterse yapmaya çalışıyorum. İstiyorum ki hep güzelliklerle çocukluğunu ansın.  Çadır isterse çadır kurup, yer yatağı istediğinde yer yatağı yapıp, hatta “yer sofrasında yemek çok güzel olmalı “ düşüncesine yer sofrası kurarak mutlu etmeye çalışıyorum.  Elime test kitabı alıp “hadi gel parkta test çözelim” talebimi asla “öff yine mi ders” diyerek reddetmedi, evde test dediğim zaman ayağa kalkan çocuk parkta test dediğimde  uçarak yapıyor J

 Zaten genel olarak asla huysuz , uyumsuz bir çocuk değildir, doğru bildiğinden asla şaşmaz sonuna kadar direnir.  Bana her konuda yardımcıdır, hatta arkadaşlarının hiçbirinin olamadığı kadar annesine  yardımcı bir çocuk. Paylaşmayı sever ama malının kıymetini  çok iyi bilir.  Çok hisli, çok duyarlı bir çocuktur. Bütün bu özellikleri alma sebebini  hiçbir zaman sorduğu soruya başımdan atmak için geçici cevap vermediğim , hiç sıkılmadan her şeyi ona anlayabileceği şekilde anlattığım için , en çokta empatiyi ona aşılamaya çalışmama bağlıyorum.

Yağız Erk’ten önceki hayatını hatırlıyor musun :)

Yağız Erk’ ten önceki hayatım benim için gerçekten fluJ Her şey Onun ile netleşti. Ben 7 yıl boyunca  yılda 2 defa yaptığım o ultra lüks tatillerin hiçbirini hatırlamıyorum, hiçbir gezmemi net aklıma getiremiyorum. Bana hangi oteli tavsiye edersin diye sorduklarında şu anda Yağız Erk in en mutlu olduğu yeri tavsiye ederim J Bugüne kadar yaşadığın mutlu bir an dediklerinde direk Onun ile olan bir şeyleri düşünüyorum, Rabbime bin şükür…

İstanbul gibi bir büyük şehirde çocuk büyütmek sence avantaj mı dezavantaj mı? 

Aslında bu devirde çocuk yetiştirmek zor iken İstanbul gibi bir şehirde olmak hem çok zor, hem avantajlı.  Küçük bir şehirde büyümüş bir anne olarak evladını büyük şehirde yetiştirmek zor.  İşten çıkıyorsun ulaşım seni mahvediyor saatlerin yollarda geçiyor.  Gidiyorsun yorgun argın, bütün gün seni bekleyen evladına 2-3 saati zor ayırıyorsun. Diğer yönden bakarsak sosyal aktivite küçük şehre göre çok çok fazla. İstesen her daim bir tiyatro, bir eğlence bir çocuk organizasyonu bulabiliyorsun. Aslında bu bence büyük şehir olayından çok çalışan anne - ev hanımı anne olarak  kıyaslanabilecek bir durum L

Çocuk yetiştirme konusunda faydalandığın kaynaklar oldu mu? 

Çocuk yetiştirme konusunda faydalandığım kaynak çoğunlukla internet oldu. O da yalnızca hikaye kitaplarını araştırma, evde çocukla yapılabilecek aktivitelere bakmak ile kaldı.  Yoksa ateşi çıkınca ne olur, şu nedir bu nedir hiç araştırmadım. Yaşayıp öğrenmek daha kalıcı fikirler veriyor insana.

Yağız Erk ile ilgili ne gibi hayallerin var?

Yağız Erk ile ilgili hayalim değil de dualarım var, inşallah dinine, vatanına, ailesine bağlı, hep şükretmeyi bilen , attığı adımlarından  emin olan ve mutlu olduğu işi yapan, mutlu olduğu insanlarla yaşayan, çevresine huzur veren bir insan olsun . Bugüne kadar hiç doktor olsun, pilot olsun, polis olsun vb.. diye hiç hayal kurmadım gerçekten.

Biz küçükken teknolojik aletler bu kadar çok yoktu, şanslıydık sanki. Şimdi ise televizyonlar, cep telefonları, tabletler… Bir çocuğun bu kadar çok uyarana maruz kalması hakkında ne düşünüyorsun? Yağız Erk’in teknlojiyle ilişkisi nasıl? 

Şimdi ki çocuklara çok üzülüyorum. Asosyal çocuk görmek beni çok üzüyor, biraz öncede bahsettiğim gibi ben sosyal bir birey yetiştirmek için kendimce çok çabalıyorum.  Evde “al ipad i yeter ki sus”, “aç tv'yi oyalansın” mantığını sevmiyorum.  Tv de seyrediyor, ipad ile de oynuyor bu engellenemiyor ama önemli olan bunların hayatında vazgeçilmez olduğunu düşenmesini engellemek.   Bahçede çizmelerini giyip dedesine yardım etmesini çok istiyordum bu yıl başladı ufak ufak. Üstü kirlensin yırtılsın ama zevk alsın.  Bir bayram sevincini yaşamayı bilmeli çocuk, her bayram muhakkak yeni kıyafetlerini özellikle onun istediklerini alırım ki bayramın tadı farklı olsun onun için. Bayramda erken kalkmalı, büyüklerinin ellerini sırayla öpmeli ve bütün aile bir arada kahvaltı masasında olmayı anlamalı diye hepsini yapıyoruz beraber. Ben hala onu sırtıma alıp deli gibi zıplayarak dans ediyorum evin ortasında, biliyorum çok zevk alıyor “komik dans”tan.  Babasının misketleri hala duruyor ve oğlum onlarla oynadı, belki sokaklarda arkadaşları ile değil ama evde bizimle oynadı. Kızma birader, tombala hala bizim evde sık sık oynanır. Ne kadar ortak paylaşımlı zaman geçerse o kadar uzak oluyorlar teknolojiden.  Belki de bizler itiyoruz evlatlarımızı teknolojik cihazlara, daha  minnacık bir çocuk için “ay sanki büyük insan gibi çat çat oyun oynuyor maşallah telefonda” diyerek böbürleniyoruz.

Anne adaylarına ve acemi annelere neler tavsiye edersin? 

Anne adaylarına ve acemi annelere tavsiyem,  size yapılan tüm tavsiyeleri dinleyin, belki o gün değil ama bir gün lazım olur.  Ama sınırınızı siz çizin ve kimsenin geçmesine izin vermeyin J  Mutlu bir çocuk için sizde çocuk olmalısınız. Çocuğunuzun telefon, tv, pc gibi teknolojiden çok anne babaya ve sevgiye ihtiyacı olduğunu unutmayalım...

 Elvan "harikalar atölyesi"nde harikalar yaratsa da bunu resmen fısıltıyla söylüyor, buna şaşırıyorum. Güzel işleri daha da duyurmalı bence. Yağız Erk gönlünce koşabildiği, çocukluğunu rahatça yaşayabildiği bir ortama sahip olduğu içinse çok şanslı. Bu sohbetten sonra aklımda en çok "şükretmek" ile ilgili bir şeyler kaldı ve tabii Yağız Erk'in elindeki güzelim erikler :) Çok teşekkürler Elvan katıldığın için, iyi ki tanışmışız seninle...

Devamını oku »