Sürpriz Yumurta Günlüğü: Şeker Değil Bi kere O; Patatesli Kruvasan!

"Çocukları kıyaslamayın" lafı bir kere en başta yalan ve içi boş bir cümle, ben hamileliklerimi kıyaslayarak başladım hatta bununla ilgili bir yazı bile hazırladım da daha yayınlamadım.
Yani ikisi de bambaşka gidiyor hamileliklerimin ve ister istemez "Ama Elifte şöyleydi..." derken buluyorum kendimi.
Bilen bilir tatlı zaafım pek yoktur, çikolata şelaleleri pek bir şey ifade etmez benim için çünkü en temelde tatlı yediğimde migren tetikleniyor bilinçaltım var. Elife hamileyken de gerçekten sadece 1 kere canım profiterol çekmişti de onu da Adanadaki Pasta Bahçesi pastanesinden kargo ile göndermişti kuzenim :) Onun haricinde elma, hurma vb şeyler yesem kesilirim zaten.
Ta ki...
Bu hamileliğin belirli bir haftasından sonraya kadar.
İlk başlar yine tuzlu ve özellikle de ekşi ile geçen günlerim son aylarda aşırı tatlı krizleri ile dolmaya başladı.
Aslında tüm suç normalde hiç sevmediğim kruvasanı pek güzel yapan Grano'nun.
Bu yazıyı okursanız bilin ki yüzünüze söyleyemedim ama gebelik şekerimin üst sınırda çıkmasının tek suçlusu sizsiniz! Kavanozlarda cheescakeler neden gözüme sokuluyor acaba (yalan, dolapta köşede öylece durur) Yok illa kruvasan yiyin demeler! (yalan, ben gitmeden biterse diye telefonda ayırın geliyorum demişliğim var ahahaha) Neyse benim değer çıktı mı sana 139. Doktor da diyestisyene yönlendirdi. Yurdum teyzesi çok tatlı biri çıktı, "korkma kızım, 140 ve üzeri için endişeleniriz biz." dedi.
"İyi de benim 139 zaten." dedim ama "Rahat ol önce sen." diye psikolog havasında yaklaştı, iyi ben de yayıldım koltuğa.
Çeşitli sorularla beslenme şeklimi öğreniyor. Diyaloglarımız bomba:
- Kahvaltıda ne içersin? Süt mü?
- Yoo kefir.
- Kahvaltıda içebiliyor musun?
- Yasak değilse günde 2 bardak içesim var.
- İlk defa kahvaltıda kefir içebilen birini duydum, hayret...

- Patatesle aran nasıl? (Zaten çok iyi de doktorun şaşırtmacalı sorduğunu anlamamış bir garibanım)
- Çok iyi neredeyse her gün mutlaka yerim, acayip severim, faydalı zaten değil mi?
- (Teyze gözlüğünü burnuna şöyle bir indirerek) Patates sana yasaklar listesinde ilk 3te!
- Nasıl? Ama ben çok severim. Zaten kızartma yapmıyorum, hep fırında valla (bu da doğru)
- İstersen buharda pişir, fark etmez. İçinde bolca nişasta var. Yememen gerek.

- Ekmekle aran nasıl?
- Neredeyse hiç yok. (Kendiyle gurur duyan bir ses)
- Ekmek yemeyip pilav, makarna, patates mi yiyorsun?
- (Duraksama bende) Ama makarnayı çok severim...
- Onları kes, tam buğday ekmek yemen daha doğru.
-Hadi patatesi kestim makarnayı nasıl keseyim valla çok seviyorum. (Ben bu "valla"larla pazarlık yapıyorum, teyze yemiyor)
- Kızım bu listeye uyman senin ve bebeğin sağlığı için önemli.
- (küsmüş bir edayla) iyi, tamam...

- Ceviz, fındık yer misin?
- Çok severim. Sabahları 8-9 tane çiğ kaju yerim. Gün boyu ceviz yerim heralde 1 avuç yapıyordur. Arada da fındık yerim.
- (Kadın cidden şok) Sadece 2 ceviz ve 5 fındık yiyebilirsin.
- Ama o çok az, kime yeter ki?
- Yeter yeter sen merak etme

- İlk çocuk sanırım. (cevabı beklemeden devam ediyor) Bilmeden beslenmen normal...
- Yok ikinci.
- İlki küçük herhalde.
- Küçüklük göreceli tabii 3.5 yaşında :)
- Ama senin yaşın çok küçük, çok mu erken evlendin?
- Küçük? 32yim ben.
- (teyze hanfendilik adabından çıkar) Yok artık! 25 bile durmuyorsun sen.
- (Sırıtarak) Genetik mirasım sağolsun, bizim ailede herkes öyle :)

- Bu listeye uymak zor değil. Nasılsa evdesin, hazırlarsın.
- Ben çalışıyorum ama.
- Nerdeee? (Bak yine şaşırdı, 32 yaşıma inanamaması geçmeden benden 2. golü de yedi)


Dün sevgili yemekhanemiz bana inat, erişte patates yemeği ve baklava çıkarmıştı. Erişte ve baklavayı yemedim ama kıymalı patatesi yedim ne yapayım yani aç mı kalayım.
Bugün de sebzeli güveç vardı ve benim güveçte kocaman patatesler çıkmasın mı? Onları yememek için verdiğim mücadele takdire şayandı. Arada çatalıma gelenleri de kovalamadım yani yazık günah :)

Diyestisyen teyzeyi şaşırtarak odadan çıktığımda karabalık beni bekliyordu. Hastaneye sonucu almaya giderken "Yüksek çıkmazsa Granoda kruvasanla bunu kutlarız." demiştim. (Yok akıllanma yok bende) "Ee gidiyor muyuz Granoya?" diye dalga geçmesin mi? Gözümden şimşekler çakarak baktım ve "Sebzesi taze olan markete götür beni, zaten kan şekerim düştü şurda deli etme beni." dedim :)

10 gün sonra açlık ve tokluk kan şekerime bakılacak. Muhtemelen benim gereksiz pis boğazlığım kesilince her şey yoluna girecek gibi geliyor bana.

Hem şeker değil o bi kere; patatesli kruvasan ahahaha :P (Olsa da yesem :)

Tamam konuyu uzatmayayım diyorum ama bir de Filika Pastanesinin Ekler pastası var. Bak yazarken bile Ekler'i "özel isim" kategorisinde görüp yazmışım. Düşünün halimi, yazık ya bana.
Ben hiç böyle değildim, özüme dönmek istiyorum, hurma yiyip kesildiğim günlere ehehehe :P

Devamını oku »

Sürpriz Yumurta Günlüğü : Gönlündeki Doktoru Bulmak?

Sahiden var mı acaba böyle bir şey?
 Benim için doktorumla kuracağım bağ gerçekten önemli. Bilgisine güvenmem yeterli değil; bana gözleriyle de hitap etmeli. Daha önce de yazmışım meğerse.
Gözler demişken Annemin Kelimeleri kitabını yazmıştım geçen hafta LÇK'ye, orada agorafobisi olan komşu Dette Heidi'ye insanları tanımak için öğüt veriyordu ve sonunda uygulamalı çalışıyorlardı. "Gözleri nasıl bakıyor ve sana nasıl hissettiriyor?" diye. Ne kadar alakasız iki konuyu nasıl birleştirdim yahu, neyse dağıtmayalım, konuya dönelim.
(Unutmadan geçen gün Grano'da kırmızılı ablayı gördüm, bu sefer mavi giymişti, yanımda biri olmasa belki konuşurdum, ne diyeceksem: "Merhaba siz bundan 1 yıl önce kırmızı kazak giyip yanıma oturan ve beni meraktan çatlatan kişisiniz, e nasılsınız görüşmeyeli?" ahahahaha)
Elifte yaklaşık 25 hafta aynı doktora gitmiştik, Ankara piyasası için soyadı vermeme gerek yok, Cihangir demem yeterli. Seviyordum adamı ve bana güven veriyordu ama son görüşmelerde öyle kıllandırmıştı ki beni... "Epiduralsiz normal doğum istiyorum, bu sürede hastanede olma imkanınız var mı?" diyorum, "Bak seni prenses doğuma alalım epiduralli rahat edersin." diyor. Baktım ki aynı dili konuşmuyoruz. Ben o ara İçgüdüsel Doğum okuyorum, Hypnobirthing araştırıyorum, amca bana "prenses" diyor; "Sensin prenses" deyip çıkacaktım da yapmadım. Bir de doğum ücretlerini öğrenince dudağıma bir uçuk yerleşmesin mi? Tamam abarttım ama onların abarttığı kadar değil. Neyse 25 haftadan sonra gittiğim doktorlar zaten "E Cihangir Beyden niye ayrıldınız ki? Hayret yani!" modunda. Tek söylediğim şu: "Her şey yolunda giderse normal doğum istiyorum." Verilen tepkilere göre kendime rota çizdim. Hypnobirthingi Ankarada tek yapan Sebahat Hanımı oldukça kötü bir özel hastanede buldum ama ne yalan söyliyeyim ben orada çişimi bile yapmazdım, hypno'su size kalsın deyip kaçtım. Sonra karşıma tatlı Ebru doktor çıktı, Ankara piyasası için bilindik biri değil, orta halli bir özel hastanede çalışıyor ve ben daha sormadan bana her seferinde uzun vakitler ayırıp detaylıca her şeyi anlatıyor. "5 dakkada Beşiktaş" seferleri yapan doktorlar gibi değil. Zaten gelmişim 32.haftaya, hani "Kaldım gitti" dedim ve 40+4'e kadar onunlaydım. Daha en başta normal doğum pazarlığı yaptığım için 39dan sonra beni hiç zorlamadı, gün aşırı nst'lere girdim ve bana sadece bir kere "Fikrinde değişme var mı?" dedi. "Yok dedim, bebek iyiyse 42'yi zorlarım." Çok tecrübeli bir doktor değildi ama nazikçe en fazla 41'in sonunu bekleyebileceğini, daha fazlasının risk olacağını anlattı. Doğum hikayemi baştan yazmayayım, merak eden buradan okuyabilir, 40+4te sabah uyandığımda Elifin hareketsizliğinden bir şeylerin yolunda gitmediğini anlamıştım. Doktorum orada bile ısrar etmedi, hareketsizlik iyiye işaret değil, kendin karar ver dedi. Elif kakasını yapması haricinde o kadar rahat ve tepemdeydi ki suni sancı alsam en az 12 saat kıvranırdım. O kadar çok doğum hikayesi okumuştum ki (çoğu pozitif olsa da) yolun sonundaki riskleri ve risk almanın sonuçlarını görebiliyordum. Çok çok zor bir karar olmuştu ama o an hissettiğim şeyi yaptım, 9.5 aylık normal doğum kanalizini bir kenara bıraktım (belki de takıntıydı) ve gönül rızasıyla sezaryene girdim çünkü bebeğin iri doğma ihtimali yüzde 90'dı. Neyse sonuçta doğru kararı vermiştim. Bebek iriydi ve kakasını yapmış ama yutmamıştı. Bu açıdan pozitif bir hikaye.
2. bebek haberinin şokunu yaklaşık 10-12. hafta gibi attıktan sonra aklımda SSVD vardı! Bak şimdi bu kız akıllanmıyor mu dersiniz ne dersiniz bilmiyorum :)
Ama dur tam bu araya bir parantez gerek. Elife hamileyken normal doğumu neredeyse her şartta yaptıran (öyle hikayeler duydum ki ağzım açık kaldı) bir doktorun yanına gitmeye niyetlendik ama inanılmaz yoğun bir devlet hastanesinde çalışıyordu ve görüşemedik. Aradan zaman geçti, ben kadınla tanışmak için (rutin smr vs) o ara çalıştığı hastaneye gittim. Kadına aşık olmayayım mı! O ara hamile olmadığıma yanmayayım mı! Bu kadar mı "insan" bir doktor olur. Adını da vereyim: Funda Fehime. Günün birinde tanışırsanız anlarsınız, böyle bir doktor yok. Yani o doktorsa diğer görüştüğümüz insanlar kim? Herkes ulaşabilsin diye oldukça düşük ücretli bir hastanede çalışıyor, bu bile müthiş gelmişti çünkü muayene açsa yine herkes koşarak giderdi. Neyse Çeşmeden ayrılacağımız sıra "Funda Hoca emekli oluyormuş." haberi çıktı. Çok önemsemedim, birincisi yakın zamanda gebelik düşünmüyordum (ahahahah, sanırım bunu düşünürken bile hamileydim) ikincisi Funda Hoca kesinlikle emekli olamazdı, mesleğine aşıktı... Neyse Çeşme dönüşü şokun katmerlisini yaşadım: Datçaya yerleşmiş ve evet kesin emekli olmuş! Vay ben nerelere gidem! Bu baya etkilemişti beni aslında çünkü doğum hikayemi anlatıp "Hocam siz olsanız ben normal doğum yapardım değil mi?" dediğimde (nasıl içimde kalmışsa artık) nazikçe "Yok kızım, bu şartlarda ben de seni sezaryene alırdım." dedi ki epiduralsiz harika normal doğumlar yaptırıyor, bizzat doğum yapanlardan biliyorum. Kapa parantez, unut Funda Hocayı.
O ara benim SSVD düşündüğümü duyan bir arkadaşım Ankarada Sebahat Hoca var dedi, bir de baktım bu Hypnobirthing Abla! Koşarak muayenesine gittim ama ilk cümlede yer alan "gözler"i hatırladınız mı? Konuşma sıcak, ortam ev ortamı ama...Ama beni/bizi rahatsız eden bir şey var. Samimi gelmiyor kesinlikle ve nitekim son randevuya (aslında 3 kere gitmiş olacaktık) gidemeyince bana whatsuptan yolladığı mesaj ile bendeki kırıntıları tamamen bitirdi.
Ankaraya zaten 16 hafta gibi gelmiştim, bazı yerler Başkent Hast. gibi o haftadan itibaren de almıyorlardı. İlk takip Çeşme Devlet Hastanesiydi, ikili tarama Adanada bir doktordaydı ve o şahane 3lü tarama inanılmaz kötü bir doktorda gerçekleşti. Adını vermeyi istiyorum ama hadi etik olmaz diye vermiyorum. Turuncu ve kıvırcık saçlı biri. Gitmeyin ona! :) (Sarı çizmeli Mehmet Ağa gibi oldu ama ne yapayım) Birkaç "çok iyi" doktoru maddiyattan dolayı eledim, doğum ücretleri 9-10binmiş! Bu nasıl bir soygun yahu?
Aylin isminde bir doktora gittim ve çalıştığı hastaneye rutin kan tahlilleri ve muayene ücretiyle 600 lira para bayıldım. Sonuç : 5 dakkada Beşiktaş doktoru çıktı! İçeride olduğumuz süre o kadar kısaydı ki ben çıktığımızda içeri niye girdiğimi hatırlamıyordum. Girmiş miydik yani şimdi? Bebek ne alemdeydi? Bilen varsa söylesindi... Arkamıza bakmadan çıktığımızda 600 liranın bu kadar taş gibi oturacağını bilemezdim. (Ben o paraya kaç kitap alırdım sen biliyor musun ablacım)
Sonra Hasan isminde bir doktora gittik, "çok iyi" denilenden. SSVD için "mümkün değil, hayatta olmaz, imkanı yok." dedi. Bulabileceği başka olumsuz ifade olsa onları da söylerdi eminim :) Ve sonra şunu dedi "Bu ayrıntılı ultrason erken yapılmış, burada yine yapılacak." Aradan gerçekten 7 gün bile geçmemiş, hani şunu dese daha inandırıcı bulacağım. "hastane politikası gereği dış tahlil ve tetkiklere güvenmiyoruz." Ve zaten hamileliğin başından beri yapacağım en doğru şeyi yapıp ayrıntılı ultrason için Eyüp Ekiciye gitmiştim. Sevmeyeni daha çok kendisinin ama şunu kabul edelim; amca bu işi biliyor. Yani onun sonucunun üzerine bir sonuç zaten komik ama bir de Hasan Amca olaya kasap gibi yaklaşınca ben yine doktorsuz kaldım mı!
Gönlüme ve aynı zamanda cebime uyan doktoru bulamadım kısacası ama bu zaman zarfında şuna odaklandım; SSVD'yi gerçekten istiyor muyum? Bunu hayat amacım yapacak enerjim var mı? veya normal doğumu neden bu kadar ısrarla istiyorum?
Sonuç: SSVD talebimden vazgeçtim ve suyun yolunu bulmasına bıraktım kendimi.
Öyle olunca geçen cuma kendimi devlet hastanesinde bulmayayım mı?
Ne kadar saf gitmişsem doktora:
"Takibinizi kim yapıyor?" "Kimse yani birçok doktor ama şu an kimse."
"Tahlil sonuçları yanında mı?" "Yok, evde unuttum."
"peki şimdi neden geldin?" "bebek iyi mi diye görmeye"
O kadar doğal konuşunca kadın kızamadı bile :) Ayrıntılı ultrasona orada da girdim (ücretsiz tabii) ve eski sonuçlara ulaşıp doktora gösterince "E zaten Eyüp Abi bakmış." dedi.
Şimdi geldik 24. haftanın içine.
Zaman hızlı mı? Bence hızlı.
İki hafta sonra şeker yüklemesi var. Bir ara yaptırmasam diyordum ama baktım o meyveleri löp löp yiyorum, onu da yaptırmaya karar verdim. Kısacası, şu an en kötü karar bile kararsızlıktan iyi hissettirdi.
-Şeker yüklemesi yaptır.
- Hislerine güven
- Doğumu akışına bırak.
- SSVD talebimden bu noktada ayrılmış durumdayım, riskleri okuyunca gerçekten değer mi sorusu aklıma geliyor ve şu an bunu istemiyorum.

Bakalım ilerleyen zamanda neler yaşayacağız, görünen doğum tarihi bile varla yok arası aslında çünkü son adet tarihi ve yumurtlama zamanı farkı var. İkisinin ortası da 1 Ocak oluyor :)
Olay hep aynı yere bağlanıyor aslında, hakkımızda hayırlısı olsun ve bebeğimiz sağlıkla gelsin. Gerisi detaydan başka bir şey değil.
Ankaradaki kadın doğumcular konusunda epey bilgim oldu, sorusu olan mail atabilir.
Doktoru sevmek/sevmemek göreceli bir şey tabii ama bazen de "ortak" noktalar oluyor turuncu saçlı abla gibi :)
Yazmayı unutuyordum, ilk doktorum Ebruya da gidebilirim ama şu an çalıştığı hastanenin ücret politikası beni epey düşündürüyor. Yoksa düşünmeden ona gitmiştim ...

* Günlük 1 burada.

Devamını oku »