3 Kafa : Hamile, Loğusa ve Acemi Anne :)

Bu yazıları aslında Biricik Dünyam için yazmıştım ve orada yayınlanmıştı, blogumda da olsun istedim. Biraz uzun olacak belki ama hepsini bir araya topladım.
İnsanın hayatına bir bebek girince önceden ne hissediyormuşum ben kısmını hatırlamakta zorlanıyor sanki. Şimdilik bu 3 kafa var zihnimde, öncesi biraz flu :)


HAMİLE KAFASI

Şimdi anlıyorum ki “hamile kafası” diye bir şey sahiden varmış. İçindeyken görememişim. Her şey o çift çizgiyi görmemle başlamıştı. Hem bu kadar çok isteyip hem de bu kadar çok şaşırmak da neyin nesiydi?

Eşim hamileliğimi duyup beni havalara uçurduğunda (gerçek anlamda) kızmıştım ona; mercimek boyutundaki yavruma bir şey olmasın diye  “Analık” dedikleri hemen mi gelip yapışıyordu insanın üstüne, beynine, zihnine, karnına. Aklıma ilk gelen de “Bugün hiç su içmedim.” olmuştu. Sonrasında da arka arkaya içtiğim sular bana gece yol, su, elektrik olarak dönmüştü.

Hamilelik haberini aldığım günün tam da ertesi gün tatile çıkıyorduk. Hiçbir yerde rezervasyonumuz -her zamanki gibi- yoktu ama yoksa bu tatili ertelese miydik? “Yok canııım ben öyle pimpirikli hamile olmam” hallerini en fazla 3 gün sürdürebildim. Bulantılardan dünya dönerken kendimi ancak pansiyon odasında bulmuştum çünkü.

İnsanlara nasıl söylenir? Kaçıncı hafta beklenir? İkili tarama nedir ki? Çubuk krakerle hiç bu kadar samimi bir ilişkim olmamıştı derken 2. trimester geldi.

Hayat “O-la-la!” olacaktı. Oldu mu peki? Bilmiyorum, ama, denizi görememek çok içimde kaldı.

Bir de”Alışverişe geç mi kaldııııım!” derken, 34. haftada hastane çantasını ancak toparlamıştık 

Her gün yürüdüm, yürüdükçe büyüdüm ve yanımda daimi arkadaşım mandalinam vardı.

Bazen çok kırıldım, beni arayıp da “Nasılsın?” bile demeyenlere, bazen de kendim kapattım telefonu. Sahi, demiştim değil mi, “hamile kafası” diye bir şey olduğunu?

Daha 36. haftada başlayan “E daha doğurmadın mı ki…”leri toplayıp, karşıma alıp, var gücümle “DAHA DURUUUN, 40 HAFTA ZATEN HAMİLELİİİK!” demek isteyecek ama edebimden sus pus oturup “Yok ya bekliyoruz” diyecektim. (Edep mi dedim? Onun adı çekingenlik/pısırıklık olmasın?) Elif 41. Haftada doğarak “Anne sen 40 hafta mı demiştin? Ben 1 arttırıp onu 41 yapıyorum” diyecekti.

Hamile kişisi duyduğu en ufak bir bilgiyi kooocaman yapıp kafasında uzun bir müddet taşıyabilen kişidir aslında. O yüzdendirki hamileyken kulaklarımız iyi duymamaya başlar 

Çevresindeki herkesin –istisnasız- “Şunu ye, bunu yeme, şunu yap, oraya gitme, amuda kalkma, parende at” diye fikir yürütebildiği bir dönem hamilelik. O yüzden de “annelik sabrı” hamileyken şişmeye başlıyor. Sanırım bir yerde patlamıyor ama gittikçe genişliyor.

“Spor yapın, yüzün, bol kitap okuyun, kuru meyve yiyin” gibi tavsiyeler vermek isterdim bu satırları okuyan hamişlere ama içimden sadece şu geliyor: yazın, günlük tutun, yavrunuzla konuşun.

Hamile kafasının içinde o kadar çok kuş vardır ki… Kimisi bülbül gibi şakır, kimi de serçe gibi gezer durur. Ama bu kafanın “boş” kalmasına kimse müsaade etmez; en başta da kendimiz müsaade etmeyiz. Hep bir “acaba”dır gider. Doktor “Her şey yolunda” dese bile “Acaba bir şey var da bize mi söylemiyor?” diye düşünmüşlüğüm bile oldu. Hiç pimpirikli olmayan insanların bile bu dönemde çeşitli evhamlara kapıldıklarını gördüm. Ben sadece onlardan biriydim.

Sanırım unutulmaması gereken en önemli şey; hamileliğin her anının doyasıya tadının çıkarılması, çünkü bebekli hayat çok keyifli olsa da 9 ayın nasıl geçirildiği lohusalığı ve sonrasını bir hayli etkiliyor. Hamile kafasına da endişelerden uzak rengarenk hayaller çok yakışıyor 

Bir de insan hamileyken vakit hiç geçmiyor zannediyor. “Ohooo! 9 ay mı? Daha çok varmış.” deniliyor. Ya da söz konusu olan bebeğin ihtiyaçlarıysa vakit hiç yetmiyor  Kısacası “Zaman Çok ve Zaman Yok” diyen Brigitte Labbe’ye sevgilerimizi gönderiyoruz.

Geçen gün 36. haftasındaki hamiş dostuma sordum: “Hazır mısın?” diye. Cevabını çok merak ediyordum. “Sanırım hazır olmak diye bir şey yok. Bebeğimi kucağıma almadan anlayamam başıma gelecekleri…” dedi. Gerçekten katılıyorum.

Okuduğumuz kitaplar, dinlediğimiz tecrübeler, araştırdığımız konular bize sadece bir yol gösterir; yolun kendisiyse ancak o ilk “ıngaaaa” ile yürünmeye başlanır.

İşte tam orada “hamile kafası” çıkar; yerine “lohusa kafası” gelir. Belki de o daha da eğlencelidir 

LOĞUSA KAFASI

Doğumumu sağlıkla yaptığım ve kızıma kavuştuğum için çok mutluydum. Fiziksel olarak hamile kafasından çıkmış ama hala kendime gelememiştim. İşte o ara kafamda gördüm bu şapkayı: lohusa kafası…

İlk hafta o kadar laylaylom geçti ki “lohusalık neymiş” dedim. Sonraki 5 hafta ise deriiiin bir depresif hale büründüm. Sanki bir türlü mutlu olamıyordum. Bebeğime kavuşmuştum, mutlu olmam gerekirdi ama cidden değildim. Hissettiğim şey daha çok şaşkınlıktı. “Benim sorumluluğumda olacak bir canlı mıııı?” Bunu düşünmek için biraz geç kalmıştım tabii. “Ben yapamam, tek başıma bakamam”larla eşimin başının etini yedim. İkimizin ailesi de başka şehirlerde ve uzun süreli gelme imkanları yok. “Ne yapacağım ben!” diye karalar bağladım. Bu yakarışım boşuna değildi. Gerçekten kızım Elif’i doğru düzgün tutamıyordum bile.

En önemlisi de önümü göremiyordum. İçim daralıyordu, dışarı çıkıp durmadan koşmak istiyordum. Bir seferinde ev ahalisi beni cidden dışarı gönderdi hatta. “Evde durma, çık” diye.

“Ben kendime çok çektirdim bu dönemde, siz yapmayın” demem. Diyemem. Çünkü lohusalık olmasa hamilelikle anneliği bağlayan köprü de ortadan kalkar.  Bu geçiş dönemi olmasa her şey daha sert yaşanabilir. Bebeğin kırkının çıkması bu yüzden önemli sanırım. Ben tam olarak kırkıncı günde şiddetli bir ishal yaşadım ve sanırım içimde ne varsa (hem gerçek hem mecazi olarak) attım. Sonunda o kadar rahatladım ki…

O dönemde çok korktuğumu hatırlıyorum. Yapamam, edememlere, “Elif nasıl? İyi mi? Şu mu? Bu mu?” halleri de eklenmişti. Bildiğim kadarıyla, ben böyle biri değildim. Değiştim ben diye düşündüm. Eşime ve evdekilere sardım. Her hareketleri bana battı. “Nasılsın?” diye arayanlara kızdım, aramayanlara kırıldım. Bak şimdi yazınca daha iyi anladım ki uzak durulması gereken bir dönemimdeymişim  Neyse ki yanımdakiler bol sabırlı insanlardı da beni hep alttan aldılar.
Lohusalık için en güzel tavsiye, yanınızda nazınızı çekecek birilerinin olması ve bolca uyku. Ben bunları yaşayabildiğim için şanslıyım. Bu satırları muhtemelen görmezler ama aileme de teşekkür edeyim unutmadan.

İnsanın önünü görememesi o kadar kötü bir şeymiş ki… İşsiz kaldığım dönemde bile kendimi öyle çaresiz hissetmemiştim. Şimdi geriye dönüp baktığımda da hem “Ne salakmışım” hem de “İyi ki yaşamışım o günleri” diyorum. Sanırım pişmişliğim oradan geliyor.

Lohusalık dönemi benim için yaklaşık 6 haftaydı. Haydi uzatalım dersek 8 hafta… Yani 2 ayda bu süreci tamamladığımı ve yenilendiğimi düşünüyorum. Acele etmemek lazımmış, sabırlı olmak, zamana bırakmak, olayları akışıyla yaşamak lazımmış. O an görememişim. Bunu görebilen kaç kişi vardır bilmiyorum ama insanın bazen dibi de görmesi gerektiğini düşünürüm hep. Dipten yükselme insanı daha güçlü yapıyor sanki.

Lohusalık tamamen kişisel bir tecrübe, tıpkı hamilelik gibi. Bu satırları okuyan hamilelerin korkmasını istemem. Ben bu şekilde yaşadım diye siz de böyle yaşayacaksınız anlamına gelmiyor. Sadece şunu demek istedim: Lohusalığı kötü yaşadım ama sonunda ışığı yakaladım.

Kolik belki de benim daha sağlıklı düşünmemi engellemiştir, onu da bilmiyorum. Ya da kişisel olarak halledemediğim bazı şeyler o zaman zarfında önüme gelmiştir ve bocalamışımdır. Bu da normal, neticede insanım. Kadınım ve anneyim. Hem de en acemisinden…

Sevgili lohusalar, sizlere minik tavsiyeler: Her gün dışarı çıkın, içinizdekileri içinize atmayın  Bol su için, uyuyun. Evi toplamaya çalışmayın. Bebeğinizle ve eşinizle ne kadar mutlu günler yaşayacağınızı hayal edin. Hayatınızın bir döneminde de kontrol sizde olmasın; ne olmuş yani…

Sıradaki yazım acemi anne kafası üzerine olacak. İşte asıl eğlence orada başlıyor…

Herkese mutlu günler,

ACEMİ ANNE KAFASI

Bu yazıyı kafamda tasarlarken fark ettim ki aslında “acemi anne kafası” belki de hiç geçmeyecek bir şey. Yani 1 yaş, 3 yaş, daha sonra ilkokul ve hatta üniversite zamanlarına da gelse çocuğumuz biz hep “acemi anne” olacağız. Bir şeyleri yeni tadıp lezzetine ancak o zaman karar verebileceğiz.

Elif henüz 7 aylık olmak üzereyken benim tecrübelerim elbette ki bolca gaz, kusmuk, çiş, kaka vb. şeylerle sınırlı. Ama zihnimde bunlardan çok daha fazlası var.

Acemi annelik öyle bir şey ki daha hamilelikten başlıyor, sizi azıcık endişeli görenler: “İlk bebeğin mi?” deyiveriyor. Bu soruya çok kızardım ama  şimdi fark ediyorum ki ikinci çocukların hamilelik süreçlerinde bile anneler çok daha rahat. Yani insanlar boşa değil “İlk bebeğin mi?” diye soruyor. Doğum olduğu günlerde de benzer şeyleri işittim. Elif’i kollarımda tutmakta zorlanıyordum. Minicikti çünkü 

Lohusalık zamanlarını yeniden yazmayacağım, bir önceki yazımda ishale varana kadar her şeyi detaylıca anlatmıştım zaten. İşte ne zaman ki lohusalık bitti, bize yardımcı olmak üzere gelen annelerimiz kendi evlerine gitti ve biz baş başa kaldık, işte o zaman benim “acemi annelik günlükleri”m yazılmaya başlandı.

Bebekler keşke kullanma kılavuzlarıyla gelse değil mi? Şurasına basarsan şu olur, orasını kurcalarsan bu çıkar falan gibi… Yok yok o kadarı da çok sıkıcı olurdu. Her şey yaşanma süreciyle güzel aslında da biz onu yaşarken fark edemiyoruz. Bazen çok uykusuz kalıyoruz, bazen aç, bazen de çaresiz… Neticede biz de insanız ve bu durum bizim için de yeni, hatta yepyeni! Hamileyken patiğini okşayıp hayallere dalmaya benzemediği zamanlar oluyor ilk günlerin, hatta haftaların. Aslında belki tüm bu yaşadıklarımıza az daha yukarıdan bakabilsek her şey hem daha net hem de daha güzel görünecek. Bazen öyle anlar oluyor ki, kendini çaresiz hissediyorsun. Çünkü bilmediğin bir durum/duygu var ve bundan ötürü kötü hissediyorsun. O kısır döngüdeki zinciri bir yerde kırmak gerek, en güzel çözüm bu.

Acemi annenin kafası doludur demem yetersiz kalır, çünkü o kafa hep dopdoludur. Hemen hemen herkes sütünü sorar, “Yarıyor mu, yeterli mi?” Bu sorularda bile oldukça yüksek dozda bir sorgulama var. “Sana ne benim sütümden!” diyebilmek lazım bazılarına. “Kızımla benim aramda olan bir şey bu” da tatminkar bir cevap bence. İlk günlerde yanında birileri varsa “Onlar gidince ne yapacağım ben” halleri düşünülür. Ben çok düşünmüştüm ve kendimi yapamayacağıma sebepleriyle beraber ikna etmiştim. Bu oyunu Elif bozdu. Şimdi iyi ki de baş başa kalmışız diyorum. Bir şeyleri “çok iyi” yaptığımdan hatta “iyi” yaptığımdan bile değil sadece “yapabilmiş olmak” bile kendimi harika hissettiriyor. Elif’le beraber öğrendiğim ilk şeylerden biri de o yüzden “kendine güvenmek” oldu.

Yemek yapma konusunda çok kötü olduğum için Elif henüz 2 aylıkken bile “6 aylıkken ek gıdaya başladığımda ne veririm çocuğa?” deyip duruyordum. Sanki o an yaşadığımız kolikle baş etmek daha kolaymış gibi  6 ay geldi ve hatta birkaç gün sonra geçip yerini 7 aya bırakacak ve ilginçtir Elif aç kalmadı. Yani tamam bazen beni panik yaptırdığı için yumurtasını sıcak verdim (ağladı), eline verdiğim biberin tadına bakmayı unuttum. Neyse ki ona verdiğim değil, tesadüf kendi elimdeki zehir acıymış, kulaklarımdan alev çıktı. Ona vermiş olsaydım ne olurdu bilmiyorum.  Yoğurdun kıvamını tutturamayınca hazır ama görece daha çabuk sürede bozulan yoğurt da yedi. Ama yaptım, hallettim, becerdim bir şekilde… Bence önemli olan da bu. Yani bu his.

Çünkü dediğim gibi bu “kafa” belki de hiç çıkmayacak. Diş süreci, tuvalet süreci, yürümesi, kalkması, düşmesi, tutunması, 2 yaş halleri vs. Hep bir yerlerden sırıtacak bize. Yanımızda birileri olsa ona dayanmak isterdim muhtemelen, dayanırdım da, sırtını eskitirdim hatta. Ama şimdi durum farklı. Aklıma hep eşimin bana söylediği laf geliyor. Birkaç ay önce ben hastalandığımda annemi çağırmak istemiştim, “yapamam” diye düşünmüştüm çünkü. Eşim de bana dedi ki “Sen şu an ihtiyacın olduğu için anneni çağırıyorsun ve o hasta da olsa gelir. Ama şimdi anne olan sensin ve kızının  sana ihtiyacı var.” Bu laftan sonra bana bir iyileşme hali geldi. Tabii ki yanımızda birileri olması kötü bir şey değil ama bunu “ihtiyaçtan” değil de “keyiften” yapmak daha güzel sanırım. O yüzden de geçenlerde annemi arayıp “Elif sizi özledi, sevmeye gelin” dedim.

Daha önce söyledim mi bilmiyorum ama annemde de “acemi anneanne kafası” var ve sanırım o da bu kafadan son derece memnun 

Devamını oku »

Anne(lik) Sohbetleri : Tanla & Can :)

Bu yazıya nasıl başlayacağımı bilemez haldeyim. Annelik sohbetindeki tüm anneler benim için özel ancak kusura bakmazlarsa Tanla'nın yeri bende apayrı. 
Tüüüüm hamileliğim boyunca yanımda olan ve sabırla "eyvaaah" dediğim her konuda beni aydınlatan, teee Amerikadan sesimi duyan, on parmağında 15 marifetle günün 24 saatine meydan okuyan bir anne kendisi :) 
Ne kadar yazsam, anlatsam az gelir. 
Bebek ve ben sitesinde hamilelerin, taze annelerin ve aklına bir şeyler takılan tüm annelerin işine yarayacak harika bilgiler var. Biiir dolu araştırma neticesinde kaleme aldığı konularsa benim favorim. Gerçi ben "hamilelik günlükleri"ni de atlamayayım da kendime haksızlık yapmayayım. Zira orada minicik bir günlüğü olan, Elif'e uzun süre "Bıdış" diyen de benim :)
Bir dakika sahi ben Tanla ve Can'dan bahsedecektim:

Sevgili Tanla,

Fark ettim ki sana soracak ne çok sorum birikmiş. Bir yerden başlayayım:

Amerika’da  anne olmak nasıl bir duygu? Orada neler farklı, neler aynı?Hangi konularda daha rahatsın?Hangilerinde zorlanıyorsun?

Annelik şahane, Amerika bahane! diyerek sorunu yanıtlamaya başlıyorum :)

Amerika’da anne olmak bana şüphesiz geniş bir bakış açısı kazandırdı. Çevremizde gerçekten 75 milletten insan var. Kültürler, yaşam tarzları, hayata bakışları öyle farklı ki… Annelik tarzları da elbette öyle.Bu durum sanırım Türkiye’de bulamayacağım bir güzellik, bir şans…Öteden beri insanları gözlemlemeyi çok severim.Biri Bizi Gözetliyor kıvamında değil ha… Yanlış anlaşılmasın. Sosyal ortamlarda ve makul sınırlar çerçevesinde…Türkiye’deki annelik yaklaşımlarını ve buradaki uygulamaları göz önüne alarak, kendi doğrularımı bulmaya çalışıyorum, çalışıyoruz.

Bu anlamda, sanırım Can’ın yemek alışkanlıkları konusunda klasik Türk ailesine göre daha rahatım. Bizde öyle kaşıkla beslemek, zorla yedirmek, yalvarmak gibi yaklaşımlar fazla yok. Tamamen yok diyerek böbürlenmek istemiyorum. Çünkü yeri geldiğinde biz de bunları yapıyoruz ama sıklığı çok az diyebilirim. Yemek konusunda Can’a sağlıklı ve dengeli seçenekleri doğru saatlerde sunmak, ancak yediği miktar konusunda onu özgür bırakmak yaklaşımını izliyoruz.

Uyuduğu saat konusunda daha kuralcıyız. “Ne yapalım uyumuyor, biz de uykusu gelene kadar bekliyoruz...” yaklaşımını kabul etmiyoruz. Uyku hepimizin zaman zaman zorluk çekebileceği bir konu.Ancak uyku alışkanlıklarının büyük ölçüde düzenlenebileceğine inanıyoruz.

Amerika’da annelik yaparken en zorlandığım konu, yardıma ihtiyacım olduğunda yardım isteyecek herhangi bir yakınımın olmaması… Bu anlamda annesine/ailesine yakın oturan tüm arkadaşlarımı fena halde kıskanıyor ve onların kıymetini bilin diyorum.

Annelik maceran nasıl başladı?

Kuzey ile evlendikten sonra uzun bir süre aklımızda çocuk yapmak yoktu.Ara ara birbirimize yoklama çekiyorduk çocuk konusunda, ama, uygulamaya koymak için acele etmedik. Ülke değişikliği ve eğitim de araya girince haftasonları sabahları geç saatlere kadar uyuma şansı bulduğumuz bayağı bir zaman geçti :) Nihayet ikinci eğitimleri tamamlayıp, işlere girince artık konuya sıcak bakmaya başladık. Ancak bebek dediğin ha deyince olmuyor. Birkaç denemede tutturamayınca bu sefer “Eyvah!” dedik… Evde hamilelik testi yaptığım günü hatırlıyorum. Nasıl olsa yine negatif çıkacak diye pek de ciddiye almamıştım. Testin üzerine 2 paralel çizgiyi görünce Kuzey’e nasıl seslendiğimi, birbirimize nasıl sarıldığımızı dün gibi hatırlıyorum. Annelik maceram işte böyle başladı.

Doğum hikayeni anlatabilir misin?

2011 senesinin Nisan ayında, 7 saatlik bir süreçte, epidurelle normal doğum yaparak Can’ı kucağıma aldım.

Ben doğal doğumdan yanayım.Doğum sırasında uygulanmasını istediğim yöntemleri doğuma 3 ay kala listeledim ve doktorumla paylaştım.Doğum Tercihleri Listemde belirttiğim yöntemlere mümkün olduğunca uymak istediğimi ama doğumda beklenmedik bir durum olursa esneyebileceğimi belirttim.Doktorumla mutabık kaldık.Doğum esnasında beklemediğim birkaç durum oldu.Ancak bunların moralimi bozmasına izin vermedim.Sadece Can’ı sağlıkla kollarıma almaya odaklandım.

Doğumumu pozitif bir deneyim olarak hatırlıyorum.Seneler önce en samimi arkadaşımın doğumuna destekçi olarak girmiştim. O zamandan beri hamilelik ve doğumun mucizesi beni çok heyecanlandırıyor. Elbette her anne için kendi hamileliği ve doğumu en özeldir. Benim için de Can’ı kollarıma aldığım o ilk dakikalarda yaşadığım karmakarışık, yoğun ve güçlü duygular hayatım boyunca unutamayacağım bir deneyim... Doğum hikayemin tamamı burada… 

İlk günlerde zorlandın mı?Yanında birileri var mıydı?

İlk günlerde zorlanmayan bir anne var mı acaba? Bebek yaşantılarımıza çok büyük bir mutluluk ve bir o kadar da büyük sorumluluklarla geliyor. Özellikle o ilk aylarda anne ve babanın yaşantısı büyük ölçüde mini-insanın çevresinde dönüyor. Hamilelik dönemimde annemin doğumdan bir süre önce yanımıza gelmesi ve doğumdan sonra bir müddette yanımızda kalmasını hedeflemiştik.Dedemin beklenmedik bir sağlık sorunu nedeniyle, annem geldiğinin ikinci haftası, henüz ben doğum yapamadan Türkiye’ye geri dönmek durumunda kaldı.Çok şanslıyım ki Kuzey’in annesi ve babası imdadımıza yetişti. Kayınvalidem doğumuma girmekten tutun, o en zor ilk ayda yemek, ev işleri gibi yaşantımızı kolaylaştıracak her türlü yardımı yaptı. Kayınpederim Can ile oyunlar oynadı ve çok ihtiyacım olan uykuyu bana verdi. Onların borcunu asla ödeyemem.Bu sayede zorlukları büyük ölçüde atlattık diyebilirim.

Can da hem çok tatlı, hem de azıcık zor bir bebekmiş sanki değil mi?

Can’ın her çocuk gibi dönem dönem zorlukları oldu ve hala daara ara olmaya devam ediyor.Bebekken bir dönem uyku konusunda çok zorluk çekmiştik. Kuzey’in slingi takarak saatlerce evde bir duvardan diğer duvara yürüdüğü dönemlerimiz var.Şu aralar en büyük zorluğumuz istedikleri reddedilince tutan bebeksi damarı… Ancak genel olarak baktığımda uyumlu bir çocuk, yuvarlanıp gidiyoruz işte... 

Şimdilerde kreşe gidiyor sanırım.Bir gününüz nasıl geçiyor?

Babası ve ben çalıştığım için Can hafta içi 5 gün sabah saat 8’den akşam 18’e kadar yuvaya gidiyor. Montessori felsefesine göre eğitim veren ve çok memnun olduğumuz bir okul bu. Akşam eve gelince el-yüz yıkanıp, elbiseleri değiştirdikten sonra akşam yemeğini beraberce yiyoruz.Ardından oyun ve aktivite saatimiz başlıyor.O günkü modumuza  göre lego, puzzle, arabalar, resim yapmak gibi pek çok aktivite yapıyoruz. Saat  20’de yatış hazırlıkları için odasına geçiyoruz. Pijama giyilip, dişleri fırçaladıktan sonra hikaye kitabı okuyoruz.İdeal yatış saati 20:30, ama, bazen 21’i de buluyor.Bu rutinin biraz değiştiği tek gün bu yaz boyunca devam ettiği yüzme okulunun günleri oldu.Okuldan sonra yarım saat yüzme okuluna gitti.Oldukça faydasını gördüğüne ve eğlendiğine inanıyoruz.

Haftasonları Can ile Kuzey beraberce erkenden kalkıyorlar.Kuzey bize kahvaltı hazırlıyor.Biraz uyumama fırsat tanıdığı için ona sonsuz minnettarım.Beraberce yapılan güzel bir kahvaltıdan sonra ben bulaşıkları hallederken Kuzey ile Can genelde oyun oynuyor.Eğer ev temizliği günümüz değilse, ki onu da ailecek yapıyoruz, ben de onlara katılıyorum. Öğlen 12 gibi uyku saatini ihmal etmemeye gayret ediyoruz. Can uyandıktan sonra genelde dışarıya çıkıyoruz. Parka gitme, haftalık market alışverişi gibi aktivitelerden sonra eve geldiğimizde gün zaten bitmiş oluyor.Pek rutin bir hayatımız olduğunu söyleyebilirim :)

Amerika’daki kreşlerden de biraz bahsedebilir misin?

Bizim Montessori okulu konusunda deneyimimiz olduğu için ondan bahsedebilirim.Montessori felsefesi keşif yollu eğitim; çocukların sınıf içindeki aktivitelere katılımında esneklik; değişik yaş gruplarınınaynı sınıfta eğitim görmesi gibi klasik yuva anlayışında pek rastlamadığımız özellikler içeriyor.Öğretmenin bilgi aktarıcı, çocuğun pasif dinleyici olduğu öğrenme modelinden çok, öğretmenin çocukta doğal olan öğrenme hevesini teşvik edici ve destekleyici bir rolde olması hedefleniyor. Kişiliğin gelişmesinin yanısıra, ayakkabı bağlamak, kişisel temizlik, yemek adabı gibi hayatla ilgili temel becerilerin de gelişmesi Montessori’nin amaçları arasında… Eğitim ortamı hem grup aktiviteleri hem de bireysel aktivitelerin kolayca yapılabileceği şekilde düzenlenmiş.

Can Montessori okuluna başladığından beri kişiliğinde, dil gelişiminde, sosyal davranışlarında ve fiziksel gelişiminde pek çok yol katettik. Artık daha bağımsız, daha konuşkan ve girişken bir çocuk. Kuyruğa girmek, sırasını beklemek, restoranda bağırıp çağırmadan sakince yemeğini yemek, hatta kendi siparişini vermek J, ayakkabı bağlamak, kendi kendine tuvaletini yapmak, ev temizliğine yardımcı olmak gibi pek çok olumlu huyu Montessori okulunda edindi ya da pekiştirdi.

Okula başladığından beri 2 öğretmen değiştirdi. İlk öğretmeni toddler (henüz yürümeye başlamış ufak çocuk) sınıfındaydı. Bu sene bir üst sınıfa geçti. Eğitimde okul kadar öğretmenin kalitesinin de çok önemli olduğuna inanıyorum. Şansımıza her iki öğretmenimiz de son derece ilgili, işini seven ve ciddiye alan insanlar. Can’ın gelişiminde en az bizim kadar katkıları vardır.

Montessori eğitimi hakkında daha detaylı görüşlerimi merak edenler blogumdaki şu yazıyı okuyabilirler. 

(Can’ın okulunda sene sonundaki International Festival’den Can’ın sınıfı olan Antartika...)

Hem annelik hem de home-office web tasarımı cidden zor olmalı. Şimdi Can büyüdü; işlerin azıcık kolaylaşmıştır sanki… İşleri nasıl yetiştiriyorsun?

Yetiştirebildiğimi kim söyledi? :) İşler yetişmiyor canım, yetişmiyor! Şaka bir yana, bir gün 24 değil, 124 saat olsaydı yine zamansızlık çekerdim herhalde...

Web tasarımı eğitimini aldığım ana iş alanı. Bununla beraber yaptığım tek iş değil. Eğitim sektöründekiözel bir şirkette part-time olarak test sorularının yanıtlarını puanlamaişinde çalışıyorum. Yine eğitim sektöründeki bir organizasyon için Türkçe-İngilizce çeviri konusunda part-time danışmanlık yapıyorum. Çok yazarlı kadın websitesi Biricik Dünyam’da ve kadınlara/annelere yönelik etkinlikler organize eden Pozitif Düşünceler’de kurucu üye ve webmasterım. Milliyet Bebek ve Çocuk bölümü yazarlarındanım. Kişisel blogum olan BebekveBen’de, her ne kadar son dönemde ihmal etsem de, yazıyorum. Elbette bunların hepsi, her zaman aynı yoğunlukta olmuyor. Tüm çalışmalarım genellikle proje bazlı oluyor. Ama bazen birden fazla iş aynı anda bastırıyor. O zamanlar kimseler karşıma çıkmasın. Yaptığım işler bana büyük bir tatmin duygusu veriyor. İşlerimi keyifle yapıyorum. Yanlız, zaman sıkıntısı çektiğim dönemlerde uykumu ve sağlığımı biraz ihmal ediyorum maalesef 

Can’ın büyümesi ve hafta içi her gün yuvaya gitmesi işlerimi bir ölçüde kolaylaştırdı. Ancak yine de çok ufak bir çocuk ve anne ilgisine muhtaç. Onu da ihmal etmemek en önemli hedeflerimden biri... Nihayetinde tüm bu çalışmalar, kendimi gerçekleştirmenin yanısıra, ona daha iyi bir gelecek sağlamak için de...

Şimdilerde bambaşka bir sitenin kurucularındansın.“Biricik Dünyam”da tam olarak yapmak istediğiniz nedir, içerikte neler olacak?

Biricik Dünyam Ağustos 2014’de açılışını yaptığımız yepyeni , çok yazarlı, ağırlıklı olarak kadınlara  ve annelere yönelik bir websitesi. Kadın dünyasını kucaklayacak samimi, güncel, eğlenceli ve bilgilendirici bir çizgiyi hedefliyoruz. Her biri birbirinden değerli çoklu yazar kadromuzla aile, bebek, çocuk, fırsatlar, güzellik, diyet, makyaj, moda, hobi, kültür, kitap, müzik, sinema,  magazin, mutfak, örgü, sağlık, sosyal sorumluluk, ürünler ve yaşam gibi pek çok konuda okurlarla buluşuyoruz. Ayrıca kadın, anne ve çocuk sağlığı gibi konularda uzmanlarımız okur sorularını yanıtlıyor. Mutlaka ziyaret etmenizi, emaille üye olarak okuma listenize eklemenizi tavsiye ederim. www.biricikdunyam.com

Bebek ve Ben sayesinde yolumuz kesişmişti seninle, bende zaten yerin apayrı :) Orada “Okur Mektupları” bölümün gerçekten bir harika.Olayları kendi başına gelmiş gibi ele alıyorsun çünkü, çok gerçekçi… Bu kadar detaylı cevap vermeyi nasıl başarıyorsun?

Teşekkür ederim.Senin de bende yerin çok ayrı.Hayatının bu çok özel dönemini benimle ve okurlarımla paylaştığın için bir kere daha teşekkür ederim. Kendimi minik Elif’in teyzesi gibi hissettiğimi biliyorsun…

Okur soruları konusuna gelince… Okur sorularını yanıtlamaya bayılıyorum.Yazdığım yanıtlar sadece bir anneye bile yardımcı olsa, yol gösterse, farklı bir bakış açısı verse, misyonumu yerine getirmiş sayıyor ve o gece yatağa çok mutlu bir insan olarak giriyorum. İnternetin mucizesi sayesinde dünyanın bir ucundaki başka bir anneyle iletişime geçmek, onunla aramızda kurduğumuz bağ benim için çok kıymetli... Kim olduğumuz, nerelerden geldiğimiz önemli değil. Anne olmak, kadın olmak bizleri birleştiriyor. 

Sorulan soruların bir kısmını, Can ile yaşadığımız tecrübelerden yola çıkarak daha kolay yanıtlayabiliyorum. Bazı durumlarda da önceden tecrübe etmediğim konularda sorular geliyor. Bu durumda kendimi o annenin yerine koyarak, bu durum bizim başımıza gelseydi ne yapardık sorusunun yanıtını bulmaya çalışıyorum. Ancak her iki durumda da, kendi yaptığım uygulamaları doğru kabul etme yanılgısına düşmemeye, konu hakkında bilimsel kaynaklardan araştırma yapmaya, konuya tek yönlü değil, farklı bakış açılarından bakmaya özen gösteriyorum.

Bence çocuk yetiştirmekle ilgili hemen her konuda tek bir doğru yok. Seçimler ve o seçimlerin avantajları/dezavantajları var. Ben seçenekleri okurlarıma sunarak, sağduyularını kullanmalarını ve kendi durumlarına en uygun çözümü bulmalarını öneriyorum. Bu nedenle yanıtlarım genellikle kısa olmuyor. Sorulan soruları savuşturmak, hızla yanıt vermek adına işe yaramayacak, genel bilgiler vermek bana göre değil. Eğer bir anne zamanını ayırarak benden bir konuda yardım istemişse, fikrimi sormuşsa doyurucu bir yanıt almayı hak ediyor. Okur mektuplarına yanıtlarım bazıları için uzun gelebilir, ama, soru sahiplerinden gelen geri beslemelerden işe yaradıklarını duyunca çok seviniyorum.

Blogun Bumerang ödülü de kazanmıştı, o heyecana ben de o ara ortak olmuştum. Neler yaşadın, neler hissettin bu ödül haberiyle?

2013 senesinde Hürriyet Bumerang Ödülleri’nde, yarışmaya katılan 1,700’ü aşkın blog arasında, En Çalışkan Blog kategorisinde ilk 3’e girdim. Yarışma süreci gerçekten çok tempoluydu. İlk 50, ilk 10 ve ilk 3 açıklandı. Hem halk oylaması yapıldı, hem de birbirinden değerli jüri üyeleri seçim yaptılar. Finale kaldığımı duyduğumda kulaklarıma inanamadım. Çünkü ilk 10’a kalan blogların hepsi gayet başarılı  bloglardı. Ödül töreni gecesine davet edilince adeta uçarak (gerçekten de uçakla :))Türkiye’ye gittim. Harika bir organizasyonla çok güzel bir gün ve gece geçirdim. Pek çok blogcu arkadaşımla ve çok sevdiğim bir yazar olan Ayşe Arman ile tanışma fırsatını buldum. Bugün ödülüm evimde en güzel köşede duruyor ve yazmaya devam etmek için bana cesaret veriyor. Elbette verdikleri oylarla beni bu noktaya taşımış olan okurlarımın, arkadaşlarımın ve ailemin desteklerini unutmak mümkün değil...

Sosyal imkanlar olarak Amerika’da daha fazla seçenek olduğunu söyleyebilir miyiz?

Sosyal imkanlar açısından Amerika’da yaşamanın en hoşuma giden yönü, çocukların gelişimini bütünsel olarak ele almaları.Örneğin bir şehir planlaması yapılırken ya da hükümet bütçeleri düzenlenirken ailelerin nefes alabileceği park alanları mutlaka düşünülüyor.Marketlerde, restoranlarda çocuklu ailelerin ihtiyaçları düzenlenerek öncelikli park yerleri, özel sandalyeler, alt değiştirme üniteleri çok yaygın. Türkiye’de de bu konuda gelişmeler olması beni mutlu ediyor.

Amerikan kültüründe okul çağındaki çocuklar için devlet okullarında dahi extracurricular activities denilen müfredat dışı aktivitelerin önemi çok büyük.Spor, topluluk içinde konuşma (hitabet), drama, koro çalışmaları, tartışma grupları, okul bandoları, okul gazeteleri, üniversitelerdeki sorority ve fraternity grupları (kız ve erkek kardeşliği birliği), toplum faydası için gönüllü olarak yapılan aktiviteler gerçekten önem taşıyor.Bu aktiviteler sayesinde kendine güvenen, yaratıcı, topluluk önünde konuşabilen, sorumluluk alabilen, lider ve girişimci insan tipi yetiştirilmeye çalışılıyor. Okul mezuniyetinden sonraki işe alımlarda diplomanın ya da akademik notların yanısıra bu aktivitelerin de önemi oluyor.

Bir açıdan bakarsak, Türkiye’de de çocuklar için çeşitli sosyal imkanlar var. Arayan, sosyal aktivitelere çocuğunu dahil etmek isteyen bir anne, biraz uğraşıylaçocuğuna uygun bir aktiviteyi mutlaka bulacaktır. Tek üzüldüğüm ve kabul etmek istemediğim nokta Türkiye’de bu tür sosyal imkanlara erişimin belli bir gelir grubunun üstündeki çocuklar için mümkün olabilmesi... Aslına bakarsanız, çocuklarımızı seven bir toplum iddiasında olmamıza rağmen çocuğun birey olarak varlığı önemsenmiyor ve hakları göz ardı ediliyor. Yaman bir çelişki bu…

Gençlik ve Spor Genel Müdürlüğü’nün 130’u aşkın gençlik merkezi var, ancak bunlardan yalnızca 40’ı kendi bina ve imkânlarına sahip, dolayısıyla Türkiye’nin tamamına erişemiyor. Türkiye’de ergenlerin ve gençlerin en yaygın boş zaman etkinlikleri TV seyretmek, arkadaşlarla sohbet ve alışveriş merkezlerinde gezmek.Gençlerin %75’i büyük alışveriş merkezlerini gezmenin en çok sevdikleri boş zaman etkinliği olduğunubelirtmiş.Gençlerin ve ergenlerin, boş zaman geçirecek başka yerleri olmadığı, maddi güçleri yetmediği ve aileleri kısıtlama getirdiği için boş zamanlarını böyle yerlerde geçirmek zorunda kaldıkları söylenebilir.Buna karşılık, fiziksel ve zihinsel yetenekleri geliştirme potansiyeli en yüksekolan boş zaman etkinlikleri çok daha az tercih edilmekte. Türkiye’de gençlerin sadece yüzde 36’sı günlük gazete, yüzde 27’si de kitap okumakta. (Türkiye’de Çocukların Durum Raporu, UNICEF, 2011)

Çocuğun ihtiyacı sadece karnının tok, sırtının pek olması değil. Sosyal ihtiyaçlar hep göz ardı ediliyor ya da edilmek durumunda kalınıyor. Biz bırakın çocukların sosyal haklarını hala çocuk işçilerin, çocuk gelinlerin, çocuklara uygulanan şiddetin yüksek oranlarını konuşuyoruz Türkiye’de... Bu konuda sadece devletin değil, özel sektörün ve sivil toplum kuruluşlarının da hemen şimdi harekete geçmesi gerekiyor.

“İki yaş halleri” ile ilgili duygu ve düşüncelerini de merak ediyorum.Yalnız kolikten yeni çıktık bizi çok korkutma olur mu? :)

“İki yaş bir şey değil, siz asıl üç yaşı görün” dermişim... Şaka bir yana her yaşın kendine göre güzellikleri ve zorlukları var bence... İki yaşla ilgili zor durum tam bir geçiş dönemi olması...Çocuk bir yandan yürümek, kendi başına yemek yemek gibi bazı gelişim milatlarını başarıyla yerine getirirken, konuşmak, kendini ve isteklerini doğru ifade etmek konusunda yetersiz kalabiliyor. 2 yaş efsanesinin :) çoğu buradan ileri geliyor. Adeta minik bir bedene hapsolmuş bir ergenle mücadele ediyorsunuz. Ama o ergen çoook tatlı... Bir saniyede sizi çileden çıkarırken, diğer saniyede ıslak bir öpücük ya da ufacık bir sözcükle kalbinizi eritiyor. İki yaşta da, üç yaşta da (ve muhtemelen 5 ve 15 yaşta da) en önemli nokta: sabır, sabır, sabır… Sıkıldığınızda aynanın karşısına geçip şu sözleri tekrar edin: “Bunları yaşayan ilk anne ben değilim, son anne de ben olmayacağım.” Sonra da dönüp, minik cüceyi kucaklayın. Sıkıntılar uçup gidecek...

Can ileride nasıl bir çocuk olursa kendini iyi bir anne gibi hissedersin?

Uff, Pandora’nın kutusunu açtırdın  bana... Her anne sanırım bu konuda saatlerce konuşabilir. Ama bizim konuştuklarımız sadece temenni düzeyinde kalmalı. Sonuçta geleceğini belirleyecek olan çocuğun kendisi... Can, bağımsız; insanlara ve tüm canlılara karşı saygılı ve sevgi dolu; sevdiği bir işi ve yapmaktan keyif aldığı hobileri olan; pek çok arkadaşı, yeterli sayıda dostu ve özel bir hayat arkadaşı olan; çok yönlü düşünebilen; sorumluluk sahibi ve hoşgörülü bir yetişkin olursa bir anne olarak kendimi iyi hissederim.Sanki biraz uzun mu oldu? Demiştim Pandora’nın kutusunu açtırma diye… :)

Bir de sahiden “iyi anne” kavramı var; oldukça göreceli. Sence “anne” kime denir?

Anne bence sadece çocuğu doğuran değil, çocuğun yetişmesi için emek verendir.  Doğum her ne kadar mucizevi bir eylem olsa da ve klasik aile tipinde çocuğu doğuran kadın, aynı zamanda yetiştiren ve en çok emek veren kişi olsa da; çoğunlukla zorunluluklardan ya da bazı durumlarda tercihlerden, çocuğun biyolojik annesinden uzakta yetiştiği pek çok aile modeli de var. Bu anlamda çocuğa emek veren büyükanneler ya da diğer kadın akrabalar, evlatlık sahibi anneler ve kimi durumlarda öğretmenler bile en az biyolojik anne kadar önemli ve kutsal bir görev yapıyor. Bence anne, çocuğa emek verendir.

Can ile okuduğunuz kitaplardan yaptığınız aktivitelerden de bahsedebilir misin? Eskiden blogunda daha sık yazardın, şimdilerde yazmaz oldun, meraktayım…

Blogumda daha sık yazmayı çok istemekle beraber yaptığım projelerin yoğunluğu beni engelliyor. Bu konuda kendimi suçlu hissediyorum, çünkü yazmak benim için adeta bir alışkanlık. Yazarken nefes aldığımı hissediyorum.

Kitap konusuna gelince... Can’ın şimdiden oldukça dolu bir kütüphanesi var. Kitapların ağırlığı İngilizce’de... Ancak Türkiye ziyaretlerimiz oldukça Türkçe kitaplar da eklemeye gayret ediyoruz. Bir iki tane de çok basit İspanyolca kitabımız var. Okuduğumuz kitaplar dönemsel olarak ve Can büyüdükçe değişiyor. İlk dönemlerde yaşına uygun olarak kalın karton sayfalı, görsel ağırlıklı ve bir iki kelimeden oluşan kitaplar tercih ederken, artık ufak hikaye kitapları okuyoruz. Kimi zaman Can’dan gördüğü resimleri anlatmasını istiyoruz. Kendince öyle tatlı hikayeler uyduruyor ki...

Bu aralar en favori kitaplarından biri “He's Got the Whole World in His Hands” (Kadir Nelson) Bu kitap bir çocuğun gözünden dünya üzerindeki tüm insanların birbirleriyle bağlı olduğunu, yaşamaktan keyif almayı ve dünyaya bağlılığı anlatıyor. Diğeri de Aysun Berktay Özmen’in “Çevreci Kral Kurbağa” kitabı.Adından da anlaşılacağı gibi hayvanların gözünden çevreyi korumanın önemini anlatıyor.

Sence bir kadın doğuma en yalın/keyifli/dolu dolu nasıl hazırlanır?

Doğuma hazırlığın büyük kısmı bence kafada, düşüncede hazır olmaktan geçiyor.Bilgi sahibi olmak kesinlikle doğum sürecinin daha pozitif geçmesine yardımcı oluyor.Bu anlamda kitaplar okumak; hamilelik, emzirme ve doğum konusunda kurslara gitmek;doğum sürecine ve bebek bakımına ilişkin videolar izlemek faydalı. Doğum süreci hakkında tecrübeli annelerle konuşmak faydalı, ancak sürecin bizde farklı bir şekilde gelişebileceğini aklımızdan çıkarmamak gerek. Olumsuz hikayelerden fazla etkilenmemeye çalışmalı, gerekirse olumsuz konuşmaların yapıldığı ortamlardan uzaklaşılmalı.Tüm anne adaylarına doğum yapacakları hastaneyi mümkünse gezmelerini öneririm. Doğum yapılacak ortamın tanıdık olması insanı rahat hissettiriyor. Bu mümkün değilse de üzülmesinler. Çünkü doğum süreci, benim de yaşadığım gibi, planlanan şekilde gerçekleşmeyebiliyor. O nedenle doğum ile ilgili plan yapmak güzel ama esnek olmakta da fayda var. Annenin tek bir hedefe odaklanmasında fayda var: Bebeği sağlıkla dünyaya getirmek. Geri kalan her şey ikinci planda çünkü...

Anne adaylarına neler tavsiye edersin?

Anne adaylarına rahat olmalarını tavsiye ederim. Annelik bir yarış değil. Kimse bir şeyi en iyi yaptığınız için size madalya takmıyor. Sosyal medyadaki allı pullu annelik gösterişlerine kulakasmayın. Annelik inişli çıkışlı bir macera. Hem çok mutluluk verici, hem de tüketici anları var, ama, yaşanan zorluklar ne olursa olsun mutlulukları, verdiği tatmin duygusu hep bir kademe yukarıda oluyor.Çocuğunuzla yaşadığınız her anın kıymetini bilin... Ben öyle  yapmaya çalışıyorum...

İyi ki tanımışım seni.Çok teşekkürler katıldığın için.

Asıl bu güzel soruları yanıtlama fırsatını verdiğin için ben teşekkür ederim.

Can'ın neler yaptığını merak ediyorum, hele ki yeni okulunda. Bizi bu haberlerden mahrum bırakan annesine buradan duyurulur :) 

Bazen "bloglar neden var" diye düşündüğümde aklıma gelen güzel örneklerden biri "Bebek ve Ben" ve tabii Tanla. Bir gün aklımdakileri yazarım umarım ama kısaca bloglar, güzel bir arkadaşlık, samimi paylaşımlar ve yazdıkça  rahatlamak için var sanırım.

İyi ki tanımışım seni Tanla ve iyi ki Elif'in teyzesi olmuşsun. 

Sahi sana söylemeyi unuttum, Elif kapısının üstüne astığımız uğur böcekli "Elif" yazısını çok sevdi, o böceğe her seferinde el atıyor, yeniden teşekkür ederiz :)

Devamını oku »