Lokum Halleri :)

Aklıma geldikçe yazayım, unutmayayım istiyorum bu Lokum hallerini. İlerde ona anı olsun, okudukça gülsün diye değil de keyif aldığımız, mutlu olduğumuz an'ları hep hatırlayalım diye..
* Evde tek başına karanlıkta kalmışsa : Biz eve geldiğimizde -zaten illa ki kapıda karşılar bizi- ışığı açtığımız anda gözler mahmur ve anında söylenmeye başlar, biz onu şöyle tercüme ediyoruz: "Nerde kaldınız, hani çok geç kalmayacaktınız, ışığı niye açık bırakmadınız, karanlıkta kaldım ben, mır mır mır, bak size çok kızdım haberiniz olsun, ne bakıyorsun öyle alsana beni kucağına, (kucağa alınınca) tamam şimdi barıştık,öpeyim biraz sizi ama bir daha yapmayın, mır mır mır :)
* Çaktırmadan mobilya/koltuk tırlamamışsa: Anında "Lokum!" diye kızılacağını bilir ve tavşan misali koşarak kaçar ve bir süre saklanır(süre kısadır genelde) sonra saklandığı yerden çıkar ama yanına gelmek için uzaktan masum bakışlar fırlatır " ne yaptım ki ben" bakışları, yavaş yavaş yine gelir yanına "yok yok bir daha yapmayacağım" demeye çalıştığını düşünmek isteriz ve usulca oturur yanımıza.

* Evde balık/tavuk/et pişiyorsa:  Kokuyu alır almaz koşarak gelir, bu onun "benim payımı unutmayın haa" bakışıdır :) Yemeğe oturduğumuzda önceleri kapıdan kendini hatırlatıyordu, şimdilerde masaya kadar yaklaşıp  mırrr mırrr diyerek payını istiyor. Neyse ki biz de ona eziyet etmeyip önce ona minik payını veriyoruz. Yediği gibi kendini temizlemeye uzak bir köşeye gidiyor. Bazen "teşekkür" bakışı da olsa fena olmazdı diyoruz ama...
* Saklandıysa: Kendi istemediği müddetçe onu bulmak neredeyse imkansız. Hani küçücük evde minicik bir kedi en fazla nereye saklanabilir ki diyorsun, ama o an yanılıyorsun çünkü aklına bile gelmeyecek yerler keşfediyor :)
* Kucak kuşu Lokum: Kucakta gezmeyi çok sevdiği gibi yattığında senin üzerine uzanmayı da pek seviyor..Onun hırlamaları da eğlenceli oluyor aslında.
* Tuvaleti temizlenmemiş/yemeği konmamışsa: Sanırım her kedi gibi oldukça asabi oluyor,haksız da sayılmaz heralde.. Yoksa biz evde niye varız değil mi :)
* Kitap, dergi, gazete okuduğumuzda: İlla ki kitabın köşelerinde bıyıklar kaşınır ve belli bir müddet okuma süreci baltalanır :)

Kısaca, evde kedili olma hallerini ve Lokum'u pek seviyoruz.
Sizin kediniz neler yapıyor? Nelere kızıp nelerle mutlu oluyor :)

HERKESE MUTLU HAFTA SONLARI :)

Devamını oku »

Takvim, Planlar, Notlar...Hiç Bitmez :)

Zaman gerçekten tuhaf bir kavram. Yaşarken  farkında olmuyoruz ama geçtikten sonra kocaman anılar biriktiriyoruz. Plansız yaşamayı çok sevmesem de "planlılık"tan bıkmış ve  bir süre plan yapmamaya ve yazmamaya karar vermiştim. Fark ettim ki yazmasam da aklımdan bir dolu şey geçiyor ve ben onları henüz sıcacıkken değil de tazecik vakitleri geçmişken hatırlıyorum ve bunun için de hayıflanıyorum. Kendime bir ceza mıydı acaba bilmiyorum yazmamak. Zaten unutkan olan bünyeye bu baskıya gerek var mıydı, ondan da emin değilim. Gerçi o ara istediğim takvimi de bulamamak bana iyi bahane olmuştu. Yanımdaki not defterleri (ki hepsinin farklı işlevleri var, belki bir ara anlatırım) karmakarışık olmuş, notlar, ünlemlerle dolmuştu. Sonuç: Ben yine bir şeyleri ya unutuyor ya da kaçırıyordum. Hakkımı yemeyeyim, hatırladıklarıma da ben üşeniyordum :) Duyan da diyecek ki ne meşgulsün hayırdır, ülkeyi mi kurtarıyorsun :) Ülkeyi olmasa da dağınık zihnimi toparlamaya çalışıyorum diyelim.. Herkesin zihni kendine elbette ama benimki sağolsun daha çok tek taraflı çalıştığından heralde (sözel lob) bazen aşırı yükleme yapıyor ve sanırım orada bir yerler yanmaya başlıyor. Yoksa niye hep migrende aynı taraf ağrısın değil mi? (Çok bilimsel oldu yahu :)
Nereden geldim bu konuya onu bile unuttum :)
Sanırım asıl anlatmak istediğim takvim, planlar ve notlardı... Eskiden çok uçuk, zorlayıcı ve kesin planlar yazardım deftere ve onların üzerini çizebilmek için uğraşır, baktım bitiremeyeceğim boşverir, sonra da vicdan azabı çekerdim. Sanki orada yazanları başkası yazıyormuş gibi de yazılanlara sinir olurdum. Birçok şeyden soğuduğum böyle kısır döngü zamanlar geçti. Sonra ben bir şey keşfettim: Kendime daha insaflı davranabilir(d)im! Evet sanırım bunu yapabilirim, dedim ve zamanla bu yolda emin adımlar attım. Hatta önce takvim/plan defterimi atmış bile olabilirim :) İşte o ara kafam karıştı tabii, ne yapacaktım ben diye bakacağım defterim yoktu. Ben de an'ı yaşayayım bari dedim,fena fikir değil-di. Ta ki ben an'ı yaşarken yapmak istediklerim, beni mutlu eden şeylerden de uzaklaştığımı fark edene kadar. Yani benim için an'ı yaşamak da bir yere kadar-dı.
Silkelenme zamanı mı geldi yoksa sonbahar beynimdeki açılmadık kapılara mı yaslandı bilmiyorum, henüz. Ama kendim için minik bir iyilik yapıp pek tatlı bir takvim aldım geçenlerde. Şimdilik plan yazmıyorum içine, notlar alıyorum, randevularımı hatırlatıyorum (amanıın ne meşgulüm ben :)
Sizin takvimle, planlarla, notlarla aranız nasıl? Bir ben miyim deli :)

HERKESE MUTLU KASIM'LAR OLSUN :)

Devamını oku »

1 Kitap 1 Mektup Etkinliğinde Sefere Çıkan "Moby Dick", Kiminle Buluştu :)

Biliyorum geç bir yazı oldu, öncelikle kusura bakmayın.
Moby Dick sefere çıkalı ve yol arkadaşıyla buluşalı biraz oldu ama bu haberi yazmayı unuttum :(

Güzel röportajımızda bize eşlik eden Alper K.'ye çok teşekkürler, yolun açık olsun, gittiğin yerlerden magnet getirmeyi unutma :)

Merve'yi de tebrik ediyoruz, Norveç fiyordlarında üşümeden gelip gitsin :)
Etkinliklere katılan herkese yeniden teşekkür eder ve bir sonraki boool kedili röportajımızı da kaçırmayın deriz :)

MUTLU GÜNLER, GÜNEŞLİ GÜNLER :)

Devamını oku »

Zeynep Cemali Öykü Yarışması 2013: Gençler "Acıları" Yazmayı mı Tercih Ediyor?

Zeynep Cemali'yi çok sevmeme rağmen hala neden ondan pek bahsetmedim, bilmiyorum. Tıpkı Sevim Ak gibi, Balık kitabı gibi, Momo gibi. Çok sevince -yeterince- anlatamamaktan korkuyorum herhalde. Başlayamıyorum söze bir yerden. Siz de biliyormuşsunuz da ben tekrara kaçıyorum gibi geliyor. "Hani bizim Zeynep Abla" diye başlayacağım söze neredeyse. Geç tanıştığım bir yazar ama tarzını çok seviyorum. Günışığı Kitaplığı son üç yıldır 6-7-8. sınıf öğrencilerine yönelik olarak "Zeynep Cemali Öykü Yarışması" düzenliyor. İstanbulda olsam yaptıkları tüm etkinlere katılmak istediğim, oldukça aktif bir yayınevi Günışığı Kitaplığı. (Adı da ayrı güzel :) Ben yine lafı dağıtmaya başlamadan bu seneki kapanışta yer alan değerlendirmeden bir parça ekleyeceğim:

"Günışığı Kitaplığı tarafından bu yıl üçüncüsü düzenlenen ve 6, 7 ve 8. sınıf öğrencilerini kapsayan Zeynep Cemali Öykü Yarışması’na 51 farklı şehirden 520’den fazla öykü gönderildi. 144 öyküyle en kalabalık katılımı gerçekleştiren İstanbul’u, 71 öyküyle İzmir, 53 öyküyle Ankara, 34 öyküyle Adana izledi. İlk defa bu yıl yarışmaya Edirne, Kars, İskenderun, Şanlıurfa, Bartın, Şırnak, Elazığ ve Bitlis’ten de öyküler geldi. Yarışmaya katılan öğrencilerin sadece beşte birinin erkek, geriye kalanların kız öğrenci olması, geçen yıllar gibi yine en dikkat çekici noktalardandı. Yarışmanın Proje Başkanı, Günışığı Kitaplığı Yayın Yönetmeni Müren Beykan, 28 Eylül’de Kadir Has Üniversitesi’nde düzenlenen çocuk ve gençlik edebiyatı ve yayıncılık konferansı Zeynep Cemali Edebiyat Günü sonunda gerçekleştirilen 2013 Ödül Töreni’nde yaptığı konuşmada öyküleri sosyolojik ve istatistiksel açılardan değerlendirdi. Beykan, öykülerde en sık rastlanan konunun dozu yüksek acılara düşme olduğunu vurguladı ve şunları söyledi: “121 öyküde ölüm, 63 öyküde en kötülerinden hastalıklar, 55’inde yoksulluk, 50’sinde engellilik söz konusu edilmiş. Elimizdeki öykülerde, ebeveyn ölümü başı çekiyor. Ya annenin ya babanın kaybı –özellikle annenin kaybı çocukların en büyük korkusu.” Okullarda çocuklara “klasikler” adı altında sürekli “eski” yaşamlara ait öyküler, romanlar okutulmasının bir sonucu olarak gençlerin o romanları örnek aldığını belirten Müren Beykan, “Gençler eski ustaların üslubunda, klasik tadda yazmayı yeğliyor ve öykülerin büyük çoğunluğu ‘genç’ duyguları yansıtmıyor. 500’den fazla öykü arasında sadece 27 öykü fantastik, 3 öykü tarihsel ve topu topu 2 öykü bilimkurgu türünde. Bugünün teknolojisi ve yaşam tarzı görmezden geliniyor. Ayrıca öykülerde mizah çok az kullanılıyor,” dedi. Bu verilerden çıkarılması gereken derslere de değinen Beykan, “Çocuklarımıza, günümüz yazarlarını daha sık okutabilmenin yolunu bulmalıyız. Artık 100 Temel Eser’le sınırlanmamalıyız. Seçkilere daha fazla öncelik tanıyıp, çocuğu, genci edebiyatla buluşturma üzerinde durmalıyız,” derken; gençlere yayımlanmış önemli seçkileri tanıtmanın, onları daha çok sayıda yaratıcı yazarla buluşturmanın ve onları kendi yazarlarını seçmede özgür bırakmanın önemini vurguladı."

Benim 1 Karışım :)

Bu yazıyı burada noktalayabilirdim de ama yap(a)mayacağım. "Gençler cidden acıları mı yazmayı tercih ediyor?" diye bir sonuç çıkıyor ortaya. Bu sonuca birazcık üzüldüm ama üzülmek neyi değiştirir? Sonuçların yorumlanmasını çok başarılı buldum,kendi adıma yayınevine teşekkür etmek isterim. Gençler "neyi görüyorsa /okuyorsa" onu mu hikayelerine konu ediniyorlar? Öykü olması için dram olması, dram olması için de illa birinin ölmesi mi lazım? Eğer etrafınızda ufkunuzu başka diyarlara sürükleyecek örnekler yoksa belki de sonuç bu kadar açık ve net. Yani elbette ki "neden böyle yazıyorsunuz, baksanıza hayatta başka şeyler de var" demekten daha öte olan şey, gençleri o "daha öte" ile tanıştırmak sanırım. Dahl, Nöstlinger, Behiç Ak okuyan çocukların yazacakları öykülerdeki dram da ancak "salatalık kralı" kadar olur herhalde :) Sevdiğim yazarların hayat hikayelerini okuyup şaşırıyorum. Beni kahkahalarla güldüren adam/kadın yazdıklarını savaşın tam ortasında yazmış!!! İnanamıyorum. Ben olsam gülüncüklü şeyler yazamazdım diyorum ya da yazar mıydım?
Hayat önümüze ne kadar kasvet getirse de inadına hep gülümseten/düşündüren öyküler yazmalı -mı-
Sonbaharda, inadına kırmızı olan yapraklar gibi mi olmalı?
Bir de Aslı Der'in Şeroks'u gibi bıcır bıcır fantastik yazacak hayal gücümüz nerede bizim, sanırım saklanmış bir yerlere :)

Kaynak: burada

Uzattığımı biliyorum. Ki aslında söylemek istediklerimin çok kısa bir bölümü bu. Umarım istemeden de olsa kimseyi kırmamıştır bu yazı. 
Sevgili Hint Cevizi'nin de konuyla ilgili paylaşımını okumak isterseniz buraya bakabilirsiniz :)

Devamını oku »

Sonbahar Yaprakları ve Ankara'da Öğrenci Olmak :)

Sonbahar yapraklarına eşlik etmesi için hoş bir şarkı:

Her memlekette sonbahar aynı değildir muhtemelen. Tıpkı kış gibi ya da yaz sıcağı.
Ankara'ya da sonbahar yakışıyor sanki..
Birçok yerini sevmesem de güzel parkları var. Seğmenler mesela. Uzun yürüyüşler için Mogan, Ahlatlıbel, Eymir, Göksupark...
Sonbahar deyince yapraklar; yapraklar deyince de aklıma üniversite yıllarım geliyor. O zamanlar istediğim tarzda fotoğraf makinem yoktu, cep telefonları fotoğraf bile çekmiyordu (ya da bende çekenlerinden yoktu)
Okulumuz Cebecide olduğundan Kurtuluş Parkına gitmeyi çok seviyordum. Ya da Kızılaydan okula/yurda yürümeyi. Hafızama kazıyordum tüm bu görseli. Ya da okuldan izin verdiklerinde makineyi alabiliyorduk (İletişim Fakültesi) ama dijital olmadığından ve her baskı için cep harçlığını ya da okulda karanlık odada yapılacak baskıları düşünmek zorundaydık. Kolay değildi ama heyecanlıydı, keyifliydi.
Kırmızı yaprakları çok seviyordum, hala sanırım en çok onları seviyorum. Hem hüzünlüler hem de coşkulu. Kış gelmek üzere ama onlar inatla direniyor sanki kırmızılıklarıyla :)
Ankara'da öğrenci olmak üzerine sanırım yazılabilecek çok şey var. Kimi Beytepe'den bahsedecektir,kimi Odtü'den. Benim hatıralarımda ise Kurtuluş Parkı çoğunlukta. Hatta bir seferinde parktaki su buz tutmuştu ve her yer kardı. Bir arkadaş diğerini buzun üzerine doğru attı. O da ne! Su, o kadar da buz tutmamıştı ve parkın sularında canı yanan bir erkeğin çığlığı duyuldu :) (Biraz soğukmuş tabii) Oraları bilenler hemen tüm ders notlarının Betacopy'de olduğunu da hatırlarlar heralde. Daha çok hukukçular kullanıyordu orayı ama biz de sınav zamanlarında (sınavdan bir gün önce falan) oralarda görünürdük :)
Su ısıtıcısında makarna yapan öğrenci sanırım tüm dünyada aynıdır. Ya da yurttaki kurallardan kendince minik ihlaller yaratanlar..
Üniversite yıllarını çok da -tam da- istediğim gibi dolu dolu geçiremediğimi düşünsem ve birçok arkadaşımla şu an görüşmüyor olsam da paramız olmadığında doyduğumuz 3 öğün Angara simidini bazen özlüyorum sanırım. Çünkü şimdi o tozlu simitlerin yerinde pastane simitleri var...
Sonbahar yapraklarının hışırtısıyla yürümek kadar keyif veren bir başka şey de üzerinize düşen yapraklardır.
Geçen gün parkta otururken yine 1 tanesi geldi, çantama kondu. Aklıma üniversite yılları geldi.
Park da ben de yapraklar da değişmişti ama bende uyandırdığı o tatlı hüzün/umut değişmedi :)
Bu yaprak da o an'dan:

Darısı güzel, keyifli geçecek kış ayına. Biz hazırız, gelsin kestaneler gitsin patlamış mısır &muhabbetler :)

Sahi sizin yapraklarla aranız nasıl? Sonbaharınız nasıl geçiyor ya da üniversite yıllarından neleri özlüyorsunuz?

Devamını oku »

Tanıştığım İnsanlardan Aklımda Kalanlar #1

Başına "1" koydum diye bunun bir seri olduğunu düşünmeyin... Sadece unutmak istemediklerimi buraya da yazmak istedim. Benim için duygusal bir anlamı olsa da niyetim karşılaştığım insanlar oldukları gibi anlatmak sadece.. Hani böyle insanlar da var diye. Elbette ki var. Hayat sadece bizim bakış açımızla ve bizim çevremizde dönmüyor ama değişik -bizim için- birşeylerle de karşılaşınca insan kendindeki duygu durumlarını bir daha gözden geçirebiliyor.
1. Kısacık saçlı, Siyah üstüne beyaz puantiyeli elbiseli gülümser teyze : Güler teyze :)
Gittiğimiz minicik tatilde etrafta yiyecek çok fazla seçenek olmadığından sadece 1 mekanı kendimize belirledik ve devamlı oraya gittik.(toplamda 4-5 kez gittik sanırım) 5-6 masası olan kendi halinde bir yer ama ev yapımı şeyleri var. Güler teyze de orada çalışıyor, garson aslında ama her işe koşturuyor ve en önemlisi hep şaşkın yalnız hep gülümsüyor. Arada soru sorma cesaretim oldu;hayatından ne kadar memnun olduğunu anlattı. Kafası hep dalgındı, aklından neler geçiriyordu bilmiyorum. Ama onu unutmama imkan yok :) Çünkü yaptığı işi gerçekten severek yapıyordu ve değer katıyordu. Ne güzel değil mi?

2. Futbol düşkünü iki kafadar: Yiğit ve Ali.
Biraz uzakça bir markete gitmiştik ve dönüşte heyecanlı bir çocuk (8 yaşlarında) yanımıza geldi ve rotamızı, onları da götürüp götüremeyeceğimizi sordu. Otobüsü kaçırmışlar. Biz de güldük, hadi atlayın dedik ama diğer çocuk (Yağız) ısrarla binmek istemedi. Ben otobüs bekleyeceğim dedi..Belli ki ailesi sıkı tembihlemişti,yabancıların arabasına binmeyin diye. Arkadaşı "hadi oğlum binsene bak iyi insanlara benziyorlar" falan diye ikna etti :) Kısa bir yolculuktan sonra evlerine kadar bırakmak istedik ama Yağız "ben köşede ineceğim" dedi. eve bırakalım dedik ama ürkütmek istemediğimizden ısrar etmeyip köşede indirdik onu. İki arkadaş belediyenin futbol takımındaymış..galiba ceza almışlar o yüzden geç çıkmışlar antrenmandan..otobüsü de kaçırmışlar,yoksa yürüyeceklermiş.. İkisini de unutamam..

3. Kapı Önü Piknikçileri
Geçenlerde bir yerden döndük ve apartman kapısının önünde iki çocuk oturmuş piknik yapıyorlardı. Biz de "afiyet olsun" dedik ama pek de bir şey kalmamıştı, her şeyi silip süpürmüşlerdi. Bize bakıp gülümsedi ve cipsin dibindeki kırıntıları ikram etti :) Halleri o kadar tatlıydı ki..Son ganimetlerini de bizimle paylaşmak istemeleri duygulandırdı beni :)

4. Kızı okusun diye her şeyi yapmaya hazır anne
Bir vasıtayla tanıştığımız bir ablaya çocukların kaçta,nerde okuyor diye sormuştum. Küçük oğlan 9 yaşındaymış,üçe gidiyormuş. Kızı lise bir olmuş, hatta daha dün 15. yaşını kutladık dedi. Sağlık kolejine vermişler, hemşirelik okuyormuş. Çok güzel dedim ben de , önü çok açık bir meslek, iyi yapmışsınız. Bir senden duydum dedi,iyi yaptığımı. Onun dışında herkes karşı çıkmış kızını kolejde okutmasına. O paraya git ev al demişler!!! O da evi her zaman alırım ama kızımın şimdi okuması lazım demiş herkese... Şimdi temizliğe gidiyormuş ama kızına "sen yeter ki oku, ben dilencilik de yaparım" demiş... Şaka falan da yapmıyordu hatta söylerken bile gözleri yaşardı. O ablanın bu cümlelerini de unutamam heralde.

Şimdilik 4 hikaye var aklımda kalan.
Gün içerisinde kimlerle nelerle karşılaşıyoruz ama gülüp geçiyoruz aklımızda kalmıyor.
Halbuki bazıları da hiç unutulmuyor...

Bunlar da öyle 1 hikaye :)

HERKESE MUTLU HAFTA SONLARI OLSUN, SONBAHARIN TADINI ÇIKARIN, KOZALAK TOPLAYIN :)

Devamını oku »