Elif'in Sevdiği Kitaplar-1 :)

Okuduğum hikayeleri şimdilik çok mu seviyor az mı seviyor, tam karar veremiyorum. O anki canlandırmama ve onun ruh haline bağlı bir durum bu galiba. Bu seride ise Elif'e son aylarda sıklıkla okuduğum, onun sayfalarını çevirdiği, bazen kemirdiği, kitaplığından tutup bana "oku" diye getirdiği kitaplara yer vermek istiyorum.
Bebekler kalın karton kitaplara bayılıyorlar, açık ve net. Etrafta yenecek daha iyi bir şey var mı sanki :)
"Oyun Bahçesi" kitabı bize tatlı insanlardan Elif doğmadan hediye gelmişti. O zamanlar "bebeğe kitap nasıl okunur?" hiçbir fikrim olmadığı için bu kitabı da evirmiş çevirmiş, "hee güzelmiş" deyip kitaplığa kaldırmıştım. Elif ilk önce kırmızı kurdelesini keşfetti, onu çekti durdu. Sonra kitabı kendisi açmaya kapamaya başladı, bir müddet sürükledi hatta. Derken kitabın içindeki "pütürcüklü" yerler hayatının keşfi oldu diyebilirim. Şu an ellediği her kitaba bu muameleyi yapıyor. Nerede pütürcük varsa bulmaya çalışıyor. bebeklerin farklı dokularla temas etmesinin önemi büyük ama asıl sebebi ne, ben bilmiyorum. Bilen varsa yazsın :) Elif farklı dokuları ellemeyi çok seviyor, onu anladık şimdiye kadar. Bu kitabın en güzel tarafı üç boyutlu olması. Yani emekleyen bir bebeğin önünde koocaman bir kitap beliriyor ve içinde çeşitli dokular var, daha ne olsun. Kitabın arkasında yaş grubu "0-2 yaş" olarak belirtilmiş çünkü bebeklerin hayatı siyah-beyaz algıladıkları dönem de düşünülerek kitabın içindeki bir bölüm bu şekilde hazırlanmış. (fark ettim ki kadife dokulara ben pek dokunamıyorum :)
Şimdiden kenarları aşındı bile. "Okunmuş kitap" havası  gibi güzel bir şey olamaz herhalde :)
Kısacası bu seriyi tavsiye ederim, minik bebeği olan annelere.

İkinci ve üçüncü kitaplar benim tamamen tesadüfen aldığım "Elmer" ve "Gece Bahçesi" serisinden.
Elmer'in adını sıklıkla duyuyordum ama bir süredir kitapların baskısı yoktu (yanlış bilmiyorsam). Bu kitap da "yeni" etiketiyle satılıyordu. "Elmer'in Sayılar Kitabı" benim okurken canlandırmaktan en keyif aldığım kitaplardan biri. Kelebekler uçuşuyor, tavşanlar koşuyor, maymunlar sallanıyor. Ne eğlenceli ki bunları ben de yapıyorum :) Bu kitap da bana kitabın yaş grubuna takılmaya gerek olmadığını anımsatan kitaplardan. Ben Elif'e sayıları öğretmeye çalışmıyorum çünkü. Sayfadaki hareketlere bakıp benim neyi canlandıracağımı dört gözle bekliyor, keyif alıyor, bu da yeter bence.

"Gece Bahçesi" kitabını ise Elif çok seviyor, sanırım kitabın onda ayrı bir yeri var çünkü kar yağdığında dışarıda bu kitabı yeniden okumuştuk. İsimlerin okunuşu biraz zor: "Iggle Piggle, Makka Pakka, Bay ve Bayan Potipine" gibi ama sıcak, hareketi olan, kısa, sevimli bir hikaye.

Kardaki ayak izlerini takip ettiğimiz ve Bay ve Bayan Pontipine'in dürbünle baktığı sayfalar Elif'in favorileri.Yaş aralığı 2-5 olarak görünüyor ama 2 yaşına kadar beklemeye hiç gerek yok bence.
Kütüphanemize yeni yeni kitaplar girdikçe çok mutlu oluyoruz.
Bu seriyi devam ettireyim ben, Banu da bugün "Maisy"den bahsetmiş. belki göz aşinaliği vardır ama onun dışında pek bilgim yok bu seriden (bugün aslında dündü :) Bugün de sevgili Fatoş yazmış çok güzel bir yazı
Sizler neler okuyorsunuz bebekleriniz(l)e, paylaşırsanız çok memnun olurum.

Devamını oku »

Pratik Ev İşleri :)

Neredeyse "tembelliğin tarihi"ni yazacağım az sonra, inanamıyorum. (Neyse ki annem okumuyor :)
1. Yemek:
Ev işleri deyince ilk sırada Maslow amcanın da piramidinde olan "beslenme" geliyor bence. Çünkü yemek yemek zorundayız. Bu konu birçok ev gibi bizim evde de "bu akşam ne pişirsek" sorunsalı olarak karşımıza çıkıyordu. Eskiden daha merkezdeydik ve gelsin dürümler gitsin pideler diyebiliyorduk. Şu ara bize yakın sadece bir pizzacı ve hazır burgerci var. Çok eskiden olsa mutlu olabilirdim ama midemdeki rahatsızlıklardan beri mecburi sağlıklı yaşama geçmiş bulunuyorum(z). yani yemek işinden kaçmanın yöntemi eve sipariş değil, hatta hiç değil. Bir defa hem mideye hem bütçeye zarar. En büyük yardımcımız, canımız gibi sevmemiz gereken şey buzluğumuz :) Bizim buzluğa sağolsun anneler geldikçe yemek koyar gider. O yüzden de dolabın o köşesini çok severiz ama bu sadece "yedek" olması açısından önemli. Yani her gün de buzluktan yemek yenmez değil mi? Son zamanlarda yapmaya çalıştığımız şey de haftalık yemek listesine uymak oldu. haftanın hangi günü ne yiyeceğimizi et mi sebze mi balık mı yoksa tavuk mu, biliyoruz ve haftalık alışveriş de ona göre yapılıyor. Şu ara hayatımdaki en hazır yemek sanırım balık :) somon için ekstra hiçbir şey gerekmiyor, fırına koy ve pişmesini bekle. Yanına da mutlaka baharatlı patates küpleri. Elif de bu yemeğe ortak olduğundan beri patates tüketimi arttı bizim evde :) Diyeceğim o ki, yemek yapmaktan kaçınılmaz ama yemek yapmak size de bana/bize olduğu gibi zor geliyorsa işin pratiğine kaçmalı. Mesela geceden 1 bardak (hatta yarım da olur) kurufasülye sıcak suya konur, ertesi gün fasülye, salça, az su, az yağ ve 1 tüm soğan ile düdüklüde 40 dakikada pişirilir. işte sana mis gibi yemek :) düdüklü tencereyi son birkaç yıldır kullanabiliyorum ve diyorum ki "o ne kolaylık o" :) bir de annemin meşhur bir lafı var: "bir evde patates her zaman olacak"... o kadar çeşitli bir şeyler hazırlanabiliyor ki kendisinden. Ben sadece 2-3 çeşit yapabiliyorum.
yemek tariflerinde 3 farklı kaplarda bir şeyler hazırlanacak sonra onlar uygun ısıda birleşecek gibi şeyler yazıyorsa o tarifi okumam bile :) yani ördek yatağında tavuk sosuyla hazırlanmış mantarlı kestaneli dana rosto da yemeyivereyim :) eğer böyle bir yemek varsa :))
2. Temizlik: Eskiden ne güzeldi, etraftaki kirleri hiç görmezdim. şimdiyse Elifle beraber yerde emeklerken görüyorum ki Elif'in şıp diye ağzına atabileceği bir dolu şey mevcut. Amanın! Ennn büyük ve detaylı temizlik için iki abladan yardım alıyorum, onu yazmazsam olmaz. Bu çok ekonomik değil kabul ediyorum ama ayda bir bizim evin böyle bir silkelenmeye kesinlikle ihtiyacı oluyor. Onun haricinde çok zeki olduğumuz için salon ve koridor halılarını değiştirmek için Elif'in emeklemeye başlamasını bekledik!!! Sadece öyle denk geldi tabii ama o ne toz o! Aman yarabbi... Bu ara mecburen iki günde bir süpürge/vileda ile takılıyoruz. Ama normalinde yani halılardan kaynaklı toz olmasa haftada 1 süpürge/toz alma/ vileda benim için yeter de artar bir temizlik :) Kısacası "görmüyorum/duymuyorum". Lokum evde varken de rahattık çünkü tüm tozu/tüyü onun üzerine atıyorduk. Lokum gitti ve anladık ki canım tüylüm bizden temizmiş :)
3. Ütü: Hala en sevmediğim ev işlerinden biridir kendisi. Ütü ile ilgili daha önce bir yazı yazmıştım burada, bir nevi rahatlama/kafa dağıtma aracı olarak düşünülebilir. Mi? :) Bazen evet bazense değil. O gün çok yorgunsam hiçbir ütüyü gözüm görmez benim. Bu arada sadece Elif'in çamaşırlarını (yumuşak olsun diye) ve gömlek gibi cidden ütü isteyen şeyleri ütülüyoruz. Yani nevresim, çorap, çarşaf vb. şeyler benim gözümde "ütülenmeli" kategorisine hiç girmedi. Annem ziyaretlerinde ne bulduysa ütülüyor gerçi :) Hep diyorum bu temiz/titiz annenin evladı böyle olmamalıydı :)
Çamaşır, bulaşık ve evin genel toparlanması tamamen kişiye özel. Bulaşık makinesini de "tık" sesi duyduğum an boşaltmam, önce bir buharı çıksın ve ben müsait olayım değil mi :)
Kısacası ben -biliyorum ki- birçoğunuza göre daha az düzenli ve temizim ama benim de elimden gelen bu. Yerdeki her şeyi, dolaplardaki her lekeyi görürsem -ki ben cidden görmüyorum, kafam çok dolu ondan mı acaba?- ortada ne çizimler kalır ne blog ve tabii ne de ben.
"Mutlu anne" olalım değil mi ama?
Şu lafı da kim demişse kendisini öpesim geldi, bu lafı hatırlayınca rahatlıyorum :)

* Başka ev işi var mıydı hatırlayamadım, demek ki yapmıyorum :)
** Son okuduğum kitabı-çizgi/roman yazmak için sabırsızlanıyorum ancak Elif -yeniden mi diş sürecinde yoksa geniz etinden mi bilmiyorum- gündüzleri oldukça zor ve az uyuyor; bu da geçer elbet. Ankara oldukça karlı, karı normalde severim ama Elif'in kar tulumu küçüldüğü için dışarı çıkışlarımız bundan etkilenecekse şimdilik karı daha az seviyorum :)

Devamını oku »

Kıyıya Vuran Kız / Çizimler :)

Henüz yayınevinden izin almadım ama "neden yayınladınız, kaldırın derhal" derlerse kaldırırım. Umarım telif hakkını da çiğnemiyordur bu yaptığım.
"Kıyıya Vuran Kız" kitabının kapağı ve iç sayfalardan 3 çizim, toplamda 4 çizim ile karşınızdayım :)
Çizerken çok keyif aldığım için buraya eklemek istedim.
Keşke çizer ile tanışma imkanım olsaydı :)

Kapaktaki ağacı pek yerleştirememişim, kabul. Yaprak çizmek hem basit hem de sabır isteyen bir işmiş. Bir de "ayı"çizimim daha güzel olmamış mı :))
Kısacası ben bu kitabı ve çizimlerini çok sevdim...

Devamını oku »

10. ay :)

Her ay bu cümleyi kurmazsam olmaz: "Vay be maşallah bize, 10 ayı devirdik" :) Bize diyorum, Elif tek başına büyüyor sanmayın; biz Eliften daha çok büyüyoruz. Hatta -yine yazayım- mart ayında 30 oluyorum, yaşasın :)
10. ayda da yenilikler, değişiklikler, güzellikler oldu çok şükür. "Uyku?" Biri uykuyu mu sordu? Yok ben duymadım, bence Elif de duymamıştır.
Bu ay için "diş ayı" diyebiliriz. Bolca diş çıkardı Elif. Kimi zaman huysuzlaştı kiminde mızıldandı bazen ağladı bazen durgunlaştı ama neticede dişlerini çıkardı, oh :)
gelelim kötü habere; beni ısırmaya başladı. Babasını ya da bir başkasını ısırmıyor ancak benim ellerim kollarım Elif'in diş dövmeleriyle dolu. Tadım mı güzel babasına kıyamıyor mu bilmiyorum. O kadar iştahlı yaklaşıyor ki yanıma, bazen korkuyorum :) Pek geri çevirmek istemedim açıkçası-canım yansa da- bugünleri geri gelmeyecek diye. Bu ara Elifle alakalı bir şeyler kafama takıldığında aklıma bunu getiriyorum: "Bu günler geri gelmeyecek"
Geçen ay Elif emeklemeye başlamıştı, bu ay ise bolca tırmanıyor ve kısa kısa sıralanıyor. Tırmanmasını teşvik eden şey ise kitaplıkta düzgün düzgün kendi halinde duran kitaplar. Vay o kitaplar niye öyle duruyor diyerek onları genelde 3er 5er yere indiriyor. Şu aşamada sadece gülüyoruz, onu engellemek aklımın ucundan geçmedi. Keşfetmezse nasıl eğlenecek ya da belki öğrenecek? "Öğrenmek" demişken fark ediyorum ki ben ona bir şeyler öğretmiyorum. Öğretmeli miyim onu da bilmiyorum gerçi. Beraber olmak sanırım ikimize de yetiyor. Aklıma gelmişken ve unutmadan Banu'nun şu yazısını okumanızı tavsiye ederim. Bir de sevgili Pelin "kaliteli zaman" hakkında bir şeyler yazmış, bu yazıyı da çok sevdim. Lafı uzatmış olmayayım ama bazen beni bile strese sokuyor çocuğuyla devamlı etkinlik yapan anneler. Okurken ben sıkılıyorum. Yanlış yapıyorlar demiyorum yani ortada bir doğru/yanlış meselesi yok ama insan "bu koşturmaca neden" diye de sorgulamıyor değil. Banyosu, tırnak kesmesi, yemek vakti, kitap okunması, yürüyüşler, salıncakta sallanma yeterli değil mi? Kime göre neye göre :) Bu konu uzar gider ama benim böyle devamlı etkinlik yapacak ne yüreğim var ne de isteğim. Güzel oyunlar elbette ki oynanır (hatta bu konuda da yazacaklarım var) ama bunun devamlı devamlı olması gerekli mi? Bence değil. Azıcık da sıkılsınlar yahu :)

Bu fotoğraftaki ana temayı bulun :)

Elif son 3-4 gündür öpücük atıyor. Bunu nereden kimden gördü de hafızasına kaydetti, bilmiyorum. Gerçekten bu bebeler ne görseler kapıyorlar demek ki. Hem iyi hem kötü :) İlk olarak bir sabah uyandı ve babasını öptü. Neaaay??!! Anne kişisi dururken hem de. Neyse dedim, ikinci olayım. Ama o da ne? İkinci olarak tavşanını öptü. Bak sen... Sonra sonra beni de durup durup öpmeye başladı da barıştık :) Bu ara hemen her şeyi öpüyor, o komik oldu: yediği köfteyi, vişneyi, oyuncaklarını, sevdiği kitapları (hepsini değil), ve benim terliklerimi...
Doğduğu günden beri-hatta daha öncesinden de- bizi anladığını düşünüyorduk ama son günlerde bizi anladığından iyice emin olduk, bu da mutluluk verici elbette ki. "Hayır"ı da anlıyor ancak sadece işine gelirse yapıyor sıpa. Şu ara "hayır" dediğim tek şey, kendisini mama sandalyesinden kaldırmaya yönelik ve hatta aşağı sarkmaya yönelik yaptığı hamleler.
Son 10-15 gündür de sahte ağlamayı öğrendi. Ay ne komik oluyor, babasıyla ben çok gülüyoruz. Uzman kişilere göre bu davranışına da gülmememiz mi gerekiyordu, bilmiyorum ama cidden komik oluyor.
İyice "minik gurme" oldu bu ay. Bazı yiyeceklere bakıp "bunu mu verdin sen bana?" bakışı atıyor. "Elif bunu çok sever" dediğim şeyleri yemediği oluyor, orada da bakış şöyle "sevdiysek hep yiyecek değiliz herhalde!" Ben de ortaya karışık bir şeyler hazırlamaya çalışıyorum. Çoğunlukla aynı tencereden yiyoruz. Çok uyanığım ya ona göre ayarlıyorum. Yemeklerin salçasını az koyarım ben, bir de tuzu cidden hep unuturdum, şimdi aklıma bile gelmiyor. Gerekirse biz tabağımızda tuz ekliyoruz yemeğe. En sevdiği yiyecekler: mandalina, yoğurt ekmek, bamya, köfte, siyez bulguru, baharatlı patates (sadesi eh işte), sebzeli makarna (Makarna Lütfen sağolsun), üzüm olsa yerdi :)
Su içme konusu hala meşakkatli. Doktora sordum, günde 4-5 çiş yapıyorsa yeterli sıvı alıyor demektir dedi. Onu da yapıyor ancak kahve fincanın su içmeyi tam kavrayamadı. Bazen çok güze içiyor bazen ağzında tutup yere püskürüp gülüyor bazen de fincanı kapıp ellerini içinde yıkıyor :) Alıştırma bardaklarına hiç alışamadı. O kısım da öyle. Yemeklerden sonra veriyordum sadece ama şimdi hareketlendiğine göre arada da vermeliyim sanki değil mi? (Keşke unutmasam :/ )
Bir bebek  yemek sofrasına dahil olmalı dediklerinde tam kavrayamamışım ne yazdığını. Elif şu ara biz sohbet ederken gülüyorsak kendisi de bize bakıp kahkaha atıyor, yiyeceklerimizden yemek istiyor kısacası her şeyimize ortak :) Keyifli oldu bu durum maşallah diyeyim.
Geçtiğimiz günlerde -rutin olmayan- doktor kontrolüne gittik. Elif bir süredir ağzından nefes alıyordu. O da "erken geniz eti büyümesi" dedi ve alerji şurubunun bu durumu engelleyeceğini söyledi. İnternette araştırmadım açıkçası, ciddi bir şey midir, alerji şurubu çözüm müdür sanırım yaşadıkça göreceğiz. Bu konuda bilgisi olan var mı, buradan sormuş olayım.
Önümüzdeki günlerde kuzen Ayça ile inşallah tanışacağız, çok heyecanlıyız. "Acaba nasıl bir teyze olacağım?" diyip duruyorum ben de. keşke aynı şehirde olsaydık... Salıncakta sallardım ben onu ve booolllca kitap okurdum :) Sağlıkla kavuşalım da gerisi teferruat...
1 yaşına 2 ay kaldı, şimdiden "kutlamalar nerede, nasıl" mesajları almaya başladık ki bu durum beni korkutmuyor değil. Ben de mi tuhaflık var diye kendimi sorguladım. Evet var, yani "tuhaflık" kısmı doğru :) Ancak Elif'in 1. yaşını büyük bir organizasyonla kutlamayacağımızı henüz kimseye diyemedik. anane ve babaannegiller bu duruma çok üzülecekler biliyorum ama anne-baba-Elif ve ev yapımı bir pasta ile birkaç balon ile kutlamak daha keyifli değil mi? Elif'e 1. yaş günü için kıyafet almak isteseydim bu kesinlikle bir mandalina olurdu :) (mandalinayı çok sevdiği için) Kıyafeti kendim dikebilseydim okuduğumuz kitap kahramanlarından birini dikerdim. Tütü dediğimiz şey nedir, nasıl giydirilir, ne yapılır ben bilmiyorum. Elif'in lacivert pantolonlu fotoğrafını gören biri kızımı erkek sandı. Ben de "haklısınız, Elif zaten erkek gibidir" dedim :) Elbise giydirebilsem daha "kız" olacak sanırım. Evin içindeyken en rahat ne varsa -doğal olarak- onu giyiyor, dışarıda da öyle. yani salıncakta sallanırken bilmiyorum gerek var mı elbiseye. yapabilen anneleri takdir ediyorum ancak ben bu kombin vs. işlerini beceremiyorum. Kendim de öyleyim. Geçen gün markete gittiğimizde benim eşofmanın bir cebi dışarıdaydı çünkü o cep henüz kurumamıştı ama ben o eşofmanımı giymek istiyordum çünkü onunla rahattım. Böyleyken böyle :)
Kelime hazinesinde "dede,baba,annee, mama, ditti (gitti)" var bu ara.
En çok da çorabını çıkarıp ya da mama sandalyesinden yemeklerini aşağı atıp yüzünde şaşırmış muzip ifadeyle "ditti" demeyi seviyor.
Bir de gel-gel, alkış yapmayı seviyor. Babası eve girdiği anda da iki eliyle büyük bir coşkuyla ona el sallayıp "babuu, babaa" diyerek ona doğru gidiyor. Ben de "olleey" diyorum tabii. "Esoş için dinlenme vakti" demek bu çünkü. (İnstagramda "Gökçe Yavaş" isimli çizerin bununla ilgili çok güzel bir görseli var, önce izin alayım, olur derse buraya eklerim, tammm bizi anlatıyor yani evde tüm gün bebesiyle olup baba kişisi gelince "olleey" diyenler :)
Park maceralarımızdan biraz olsun şurada bahsetmiştim , her bebek gibi Elif de parkı çok seviyor. Maşallah mı diyeyim ne diyeyim bilmiyorum ama çok çok sosyal bir bebek. Bizimle ilgisi olmadığını söylemiş miydim? :)
Elif'in kitaplığı genişlemeye devam ediyor, bu da beni çok mutlu ediyor. Doğum gününde büyükler hediye almak isterler ya işte onlara "hediye almayın, kitap alın" diyelim biz en iyisi :) Araya kendi kitaplarımdan da sıkıştırsam anlarlar mı acaba? Son okuduğum "Kıyıya Vuran Kız" kitabını çok sevdim, Elif uyuduğunda niyetim çizimlerine başlamak... Yaşasın bir şeyler üretmek.(Bu kitabın son 50 sayfasını Elif de heyecanla dinledi :)
*Bu ay neler yaptığımızı daha önce burada da biraz yazmıştım, okumak isterseniz.
** Bir daha olmamasını dileyerek bu ay ilk defa Elif'in düştüğünü de yazayım. O kadar alakasız bir düşüş ki resmen Allah korudu diyebilirim. Normalde biraz daha "olabilir böyle şeyler" diyebilen biriyken bu düşüşü beni çok etkiledi, Eliften çok ağladım :) O da sustu ve bana sarıldı "ben iyiyim" diye...
Kitaplı, salıncaklı, bol dişli, az uykulu, çok maceralı, keşfetmeli, tırmanmalı, yemeli-içmeli bir ay oldu, çok şükür ne diyeyim...
Yine bir sürprizim var ama bu kez ne olduğunu yazayım :) "1 Kitap 1 Mektup" etkinliği çok tatlı biriyle geri dönüyor. Harika bir kitap hediyesiyle hem de...

Devamını oku »

Kıyıya Vuran Kız :)

Bu kitabı "son çıkanlar" arasında görür görmez vuruldum ancak kavuşmamız biraz vakit aldı. Kitapçıda raflarda aradım buldum 1 tane ve okumaya başladım. Bırakamadım elimden, derken Elif uyandı ve çıkıverdik kitapçıdan. İnternet siparişini de bekle bekle gelmedi.Tüm koliyi bu kitaba kavuşacak olmanın heyecanıyla açtım desem doğru. (*Babil.com bu ara çok mu geç gönderiyor, bana mı hep öyle denk geldi bilmiyorum)
Sonra hatırladım ki çok merak ettiğim iki kitabı daha sipariş vermiştim. Off ne zor bir seçim bu. Üçünü yan yana koydum, hepsini aynı anda okusam diye düşündüm eskiden öyle yapardım. Şimdiyse kafam çok dalgın, hepsini aklımda tutamam dedim. peki, en en çok hangisi beni gıdıklıyordu? Kesinlikle "kıyıya vuran kız".(Diğer kitapları da okudukça yazarım.) Lafı çok dolandırdığıma göre kitaba bayıldığımı bilmem belirtmeme gerek var mı? Çok güldüm, çok eğlendim, çok heyecanlandım ve ara ara ağlayacak noktaya geldim. Bu nasıl oldu?

Günlerden bir gün Wammers Kasabası'nda kıyıya küçücük bir kız vurdu. Bu kız ne adını biliyordu ne de yaşını. Hatta nereden geldiği bile meçhuldü.
Hikayenin kalbimi çarpan yerleri burada başlıyor tam olarak. "Bu kız kimdi, nereden gelmişti, amacı neydi?"... Tüm bunlar esrarengiz bir biçimde hikayenin içinde devam ederken yavaş yavaş Kasabalılarla tanışıyoruz: Belediye Başkanı Bay Santori, Fırıncı ve Rosa, Bayan Suyarpuzu, Komiser Willy, Koca Jos, Mathilda Vızıltı, Bay ve Bayan Daluyku, Bayan Keskinnişan, Binbaşı Max, Ieza Hanım, Bay Engüçlühalka, Joep Bey, Çarpıkbacak Ailesi, Doktor Hendrik ve Püskül... Bu kadar çok ismi aklımda tutamayacağım ben galiba derken bir de baktım ki hepsiyle ben de arkadaş olmuşum. Aralarında en çok Koca Jos ve Doktor Hendrik'i sevdiğimi düşünüyordum ki kitabı bitirdiğimde beni en çok güldürenin  Komiser Willy olduğunu anladım. O kadar tatlı konuşuyordu ki: "Kınışması bir tıhaftı" :)
 Kitabın tamamı oldukça akıcı, heyecan dozu yüksek, akıcı ve etkileyiciydi. Ancak bazı yerler daha da güzeldi sanki. Onlardan biri Kazazede ile Ayı'nın birkaç defa buluşması, Kazazede'nin Doktor Hendrik ile çıktığı Hayalet Avı, Koca Jos'un ona çocuk kitabı okuması, Komiser Willy'nin poposundaki sivilceye iğne batırması, arkadaşı Matilda'nın ona bıraktığı defter için bulduğu mavi çiçekler, fırıncının 11 oğlundan biri olan Willem ile bakışmaları, ballı krepler, orman meyveli pasta ve traktöre binmesi... Daha da yazacağım ama hikayenin hepsini anlatmış olmaktan korkuyorum :)
Kitabı benim için bu kadar özel yapan da KESİNLİKLE çizimleri oldu. Hatta kapaktaki görselin çizimini bugünlerde yapmazsam kaşınmaya başlayabilirim. Çizim yapmaya başladıktan sonra şunu fark ettim: Bakarak çizmek, çizerin dünyasına giriş için harika bir rehber. Neyi neden yapmış, nasıl yapmış, hangi renkleri kullanmış bunlar üzerinde düşünmek bile keyif veriyor bana.
Kitabın çevirisini de oldukça başarılı buldum. Özellikle Komiser Willy'nin o "tıhaf" konuşmasını çok iyi çevirmişler, o kısımlarda çok eğlendim.
Bu arada hala kitabın konusunu anlatmadığımı fark ettim. Kitabı okumak isteyenlerle buradan ayrılalım o halde, ben de rahat rahat konuşayım :) Kazazede kıyıya vurduktan sonra (nereden geldiğini yazmayacağım, kitabı okuyun), kasaba halkıyla tanışır kaynaşır ve ondan kendisine bir aile seçmesini isterler. Gönüllü olan 3 aile vardır ve Kazazede onların yanında birer gece geçirerek karar vermeye çalışır. Of işi çok zordur. (Aileler kim ve minik kız kimi seçti yazmayacağım, kitabı okuyun.) Bir gün yürüyüşe çıktığında Wammers Ormanında Karanlık Tepe'de bir ayı ile karşılaşır. Hatta bu ayıyı hikayenin ilerleyen bölümlerinde de görürüz. Orman güzeldir ancak onu bekleyen bir tehlike vardır: Lunapark yapımı! Olaylar bir yerde iyice karışıyor, düğümleniyor, kasaba halkı da birbirine düşüyor ve bu işi de Kazazede çözüyor. (Nasıl çözüyor, ne yapıyor yazmayacağım, kitabı okuyun.)

Kısacası biraz eğlenmek, çokça gülmek, bazen de duygusal anlara tanık olmak isterseniz "Kıyıya Vuran Kız" kitabını hemen alın.
 Kitabın heyecan dozu o kadar yüksek ki; az uyuyan, etrafı bolca keşfetmeye çalışan, yaramaz bir bebeğiniz yoksa (ki bu tanımlar bana nedense Elif'i çağrıştırdı) kitabı elinizden bırak(a)madan bitireceksiniz :)
Ben de bir sonraki yazımı "tekerlekkule"den yazıyor olacağım, biraz sallantılı yazabilirim o halde :)

KIYIYA VURAN KIZ
Stefan Boonen 
Resimleyen: Tom Schoonooghe
Çeviren: Burak Şengir
Hayykitap
2014, 192 sayfa, 

Devamını oku »

Bloga Yorum Bırakılamaması :)

Böyle bir yazı yazmamı gerektirecek boyutta bir sorun oldu; yorum yazılamaması.
Google'da gezindim, bloggerdan yardım aldım ancak sorunun kaynağını bulamadım.
"Open id" denilen şeyle mi alakalı, o ne demektir, sadece gmail hesabı olanlar mı yorum bırakabilir, bilmiyorum.
Yorum ayarlarıyla oynadım.
Ya düzelttim ya da tamamen bozdum :)
Yorum bırakabilen olursa bunu anlarız.
Bana bir şekilde ulaşıp beni bu sorundan haberdar eden herkese teşekkürler. Gmail hesabı ya da blogu olmayanlar nasıl yorum bırakabiliyor, ben de bilmiyorum.
Bana yine de ulaşmak isterseniz mailim: 2balik1kedi@gmail.com
Umarım görüşmeyi başarabiliriz bir yerlerde :)

Devamını oku »