Günün Mutluluk Sebebi : Çiçekler :)

Bu ara çok şükür güzel kitaplara denk geliyorum.
"Farklı"dan sonra girdaptan çıktım ve daha önce bahsettiğim "Ayna" çalışmasının da etkisiyle biraz daha yol aldım.
Yeni bir proje var önümde. Onun heyecanı var içimde.
Umarım birkaç ay içerisinde bitirebilirim istediğim gibi.
Kendimi zorlamamayı, mükemmel olmaya çalışmamayı öğrendim bu süreçte.
Bir de bu sene biraz daha iyiyim sanki babamın senesinde.(bugün 13 yıl oldu, Allah rahmet eylesin) Zaman mı böyle "normalleştiriyor" acaba, bilmiyorum.
Bu satırları Eda da okuduğu için çok duygusal yazmıyorum bu konuda :)

Bir de ayrı bir yazıda yazacağım inşallah ama özetle, Elifle başladığımız "uyku eğitimi"nde 21 günü tamamladık. Yumuşak bir geçiş hayal ediyorduk zaten, çok şükür öyle de gidiyor.
Ben daha sabırlı olmayı öğrendim. "Öğrenilmiş çaresizlik" ( Elif uyumuyor/ uyumaz) kalıbından biraz daha sıyrılmaya başladık. Ya da ben +1'i görebilmeye başladım, kim bilir.
Neticede başlarda minderde yatarak üşütmüş olsam da şu an Elif ne istiyor/ Biz ne istiyoruz kısmında anlaşabilmeye başladık.
"2 Balık" instagram hesabımı yeniden açtım.
İnstagram'da beni rahatsız eden şeyin, benim kullanım hatam olduğunu gördüm. "Vakit çalıcı" olarak gördüğüm şeye aslında ben izin verdiğim için öyle olduğunu anladım.
Kitap paylaşımlarıma oradan devam etmeye niyetlendim geçen gün ve insanların güzel yorumlarını okudukça da mutlu oldum.
Sanırım temel nokta, biraz "kontrol"ün sende olması.
"Kontrolsüz güç, güç değildir" zaten değil mi :)

"Elif neerde?" :)

Bu ara okuduğum kitapta (Gökyüzü Çocukları) annesini arayan bir kız var.
Annemi, babamı ve Edoş'u çok özledim, uzakta olsalar da iyi olduklarını bilmek insana iyi hissettiriyor.
Güzel geçsin haftasonunuz :)

Ben yeni öğrendim ama kızartma börek ne kolaymış, gelsin kilolar artık :P

Kendime kaktüs harici aldığım ilk çiçek :) Papatya çok seviyorum.

-Projesi için içi içine sığmayan Esoş- :)

Devamını oku »

Farklı / Andreas Steinhöfel

Geçen hafta kafam çok dağınıktı ve sanki bir güç beni derin karanlık bir kuyuya çekiyor gibi hissettim. Can sıkkınlığı da değil bunun adı, sanki bir girdap.
Birkaç sayfa okuduğum "Farklı"ya bayılmış ancak kitaba tam olarak odaklanamamıştım ki her şeyi bir kenara bırakıp kitabı bitirdim. İçinde olduğum girdapta meğerse Steinhöfel'in parmağı varmış. Kitabı bitirdiğimde ben de "Farklı"ydım. Okuduğum gün kitap bana çok iyi geldi ve bu yaz için Steinhöfel'in kafasının içindeki hayal gücü kıvrımlarına 3 gece 4 gün tam pansiyon tatil rezervasyonumu yaptırdım. Okumadığım (başladım ama bitiremedim) sadece Çat Kapı kitabı kaldı, sevmediğim kitabı zaten olmadı.
Farklı'dan Akça sayesinde haberim oldu, internetten sipariş verip kargoyu bekleyemeyeceğimi biliyordum, söz konusu Riko ve Oskar serisinin yazarı! Ne beklemesi... "Run Lola Run" misali koştum hemen kitapçıya. Tudem'in bu kitabı kalın kapaklı ve özenli bir şekilde bastığını gördüm, önce bir sarıldım tabii sonra da kokladım. Ne koktuğunu o an anlayamamıştım ama kitabı bitirince anladım: siyah bir nehir gibiydi...

"Altın rengi bir sözcük, siyah bir melek, fısıldanan bir sır."

Andre ve Melanie Winter çiftinin tam 263 günün sonunda 11 Ekimde oğulları Felix dünyaya gelir. Felix, adı gibi mutlu bir çocuktur. (acaba?) Her şey tam da onların (özellikle de Melanie'nin)  planladığı gibi gider ama sadece 11 yıl.
12. yaş dönümünde ise Felix biraz tiraji komik bir kaza yaşar (bu detay da önemli bence) ve yine tam 263 gün komada kalır. (hepsi asal sayılar, bu çok hoşuma gitti)
Uyandığında ise "Felix" gitmiş yerine "Farklı" gelmiştir.
Kitabı büyük bir heyecanla okudum, devamlı tahminler yürüttüm ve neredeyse her satırda diğer satırları merak ettim.
Felix'in kazayı yaşadığı gün eve hasta olduğu bahanesiyle gelmek istediğini öğreniriz öğretmeni Sabine Rücker- Neufeldden ancak yolu neden uzatarak eve gitmeye çalıştığı ıse tam bir bilmece.
"Farklı", bakıcısı Gerry Brückhausen gibi zaman zaman beni de korkuttu, gri bakışlarını resmen üzerimde hissettim. (Kitaba kendini fazla kaptırmak gibi bir şey var kesinlikle) Farklı'nın
neredeyse her şeye ilgi göstermesi ve hiçbir şey onu yıldıramazmış gibi davranması ise Felix'ten ayrıldığı noktalardı. Bir çocuktan iki ayrı kişinin çıkması (belki doğması) ve onların dantel gibi işlenmesi, yazarın başarısı.Kitabın konusu kısaca, kazadan önceki Felix ile kazadan sonraki Farklı'nın yaşadığı bir olayın yazarın müthiş kurgusu ile okuyucu tarafından çözümlenmesi diyebilirim.
"Bir olay"ın ne olduğunu ipuçlarını takip ederek kitap bitmeden anlayabiliyoruz. Ama asıl sorun "ne olduğunu" anlamak değil ki.
"Okuyucu tarafından çözümlenmesi" dediysem kitap interaktif tiyatro oyunu gibi dedektiflik yaptırmıyor ama okurken parçaları  birleştirmeye zaten bayılıyorsunuz :)
Kitapta sevdiğim detaylardan biri de iç sesler oldu. Riko ve Oskar serisinde de çok hoşuma gitmişti.
En sevdiğim karakter kesinlikle yaşlı amca Eckhard Stack oldu. "Felix" ve "Farklı"nın ayrımını hissettiği bölümler ayrıca çok güzeldi. (tavuğa da bayıldım)

Yalnızca Türk aile yapısında var olduğunu düşündüğüm baskıcı anne babalar Alman Edebiyatında da sıklıkla karşıma çıkıyor. Nöstlingerde de bunu hissetmiştim Steinhöfelde de bu his devam etti. "His" demem bile yanlış oldu, bunu oldukça açık bir şekilde göstermiş her iki yazar da.
"Çocukların daima, bizim onları gördüğümüz gibi olmaları beklenir. Oysa sonra hep, bizim onları şekillendirdiğimiz gibi olurlar." ve hatta şu alıntı çok şey anlatıyor:
"Annenin ilk tepkisi kaygı olur, bunu kızgınlık izler. Kadın sızlanır ve yargılar, kadın suçlar, son olarak da yasaklar koyar. Bunun bir nedeni çocuk için duyulan derin ve samimi endişedir.
Babanın ilk tepkisi korku olur, bunu gizli bir sevinç izler. Adam şikayet etmez, suçlamada bulunmaz, sakinliğini korur ama alkış da tutmaz. Bunun bir nedeni çocuk için duyulan derin ve samimi endişedir...ve bu tutumu, kalkmanın ancak düşerek öğrenilebileceği bilgisinden beslenir."

Kitapta çok etkileyici bir yan hikaye var, gece yarısından daha karanlık Denizkızı Çukurunda yaşayan denizciler tarafından öldürülen çocuğunun yasını tutan denizkızının siyah çekim gücü. Hikayenin düğümünün burada atılması ve çözülmesi ile çok güzeldi.
"Belki de korku yalnızca bir perspektif meselesiydi."
Kitapta yer alan en vurucu nokta "suç-vicdan" ikileminde geçti. Kitabın bu konu başlığını çok iyi işlediğini düşünüyorum. (Suç ve Ceza'daki Raskolnikov geldi aklıma) Denizkızının çocuğunun başına gelen bölümlerde ise kanım dondu diyebilirim, neyse ki sadece birkaç satırdı.
Kitabı tanımlamam gerekse tek kelimeyle; CESUR derdim. İşlediği konu sebebiyle.
Yazarın zekasına, kurgunun işlenişine, karakter tahlillerine hayran kaldım. Steinhöfel kesinlikle "En sevdiğim ve ne yazsa okurum" listesinde ilk 5'te :)
"Motivasyon eksikliği yüzyıllardan beri öğrenciler arasında yaygın görülen bir enfeksiyon hastalığıydı."  (sanırım benden bahsediyor :)
Kitabı Nisse ve Ben karakterleri dahilinde düşündüğümde, okuldaki zorbalığın boyutlarını derinleştirmesi açısından kitabı -yine- çok değerli bulduğumu söylemem gerek.
Yaklaşık 5 yıldır çoğunlukla çocuk kitapları okuyorum ve güzel, nitelikli eserleri bulduğumda çok seviniyorum.Ancak özgün eserler bulmak o kadar da kolay değil. Steinhöfel bence yepyeni bir akımın temsilcisi. Bu akıma bir isim verecek olsam, "kahve tadında" derdim. Öyle lezzetli ve öyle doyurucu. Bu kitapta da yazar geleneği bozmamış ve kitabın sonunu uzattıkça uzatmış. Hani bazen bir hikayeyi severek okursunuz ve hikaye "şıp" diye bitiverir; Steinhöfel ve Nöstlingerde ben buna rastlamadım. Kahvenin dibindeki telveyi de hikayeye katmışlar :)
Bize bu kitabı anadilde okuyormuşuz hissiyle okutan (hatta yaşatan) çevirmen Suzan Geridönmez'e ve kitabın nitelikli baskısı için Tudem'e teşekkürler.


Harika iki alıntı ile bu kitap yorumumu bitiriyorum, keşke imkan olsa hislerimi daha güzel (çok) anlatabilsem :)

"Ona ilişkin anıları, yüreğinin içindeki yürekti ve bu yürek fındık rengi çarpıyordu."

"Çocukluğu terk edenlerin mucizeleri de yoktur."

Farklı
Özgün adı: Anders
Yazan: Andreas Steinhöfel
Çeviren: Suzan Geridönmez
Yaş Grubu: 13+
TUDEM, 2016, 224 sayfa, sert kapak

Devamını oku »

Nisan Ayı Okumalarım :)

Nisan ayında pek fazla kitap okuyamadım diye düşünüyordum ama sıralayınca, güzel bir ay geçirdiğimi gördüm. (zayıf hafızasının faydası :)

Guido Sgardoli'ye Mart ayında kaldığım yerden devam ettim denebilir. İlk kitap yani "Böcekler İçin İlk Yardım Merkezi"ni ikinci kitaba göre çok daha az sevdim. Bunda acaba YKY'den çıkmış olmalarının payı var mı diye düşündüm ne yazık ki. Son dönemde YKY'den çıkan kitaplarda görsel nitelik ön planda ancak nicelik konusunda maalesef tereddütteyim. Editör okuması özellikle ilk kitapta farklı bir koku bırakacak kadar kendini hissettirdi. Sgardoli'yi okumuş olmayı sevdim ancak ilk kitap çok daha güzel işlenebilirdi. (detaylı da yazmıştım aslında)

 İkinci kez okudum, niyetim diğer 3 kitabı da tekrar okumaktı ama olmadı. "Çubuk Makarna Düğümü"nü ilk okuduğumda daha çok eğlenmiştim açıkçası (konuyu bilmediğimden belki de) ama ikinci okumayla da hatırlamış oldum. McCall Smith'in "Bir Numaralı Kadınlar Dedektiflik Bürosu" kitabını henüz okumadım ama çok acayip merak ediyorum.
"Abur Cubur Serisi" ise okumaya yeni başlamış 7-8 yaş grubuna ince sayfasıyla güzel bir alternatif.

 Tam bir hayal kırıklığı kitabı! Bu cümleyi kurmak istemezdim ama "parama yazık oldu" diyeceğim bir kitap. Resimli neşeli günlükleri -kaliteli ise- çok severim. "Sevgili Salak Günlük/ Altın Yayınları" gibi. (kitabı okurken bir şey içmeyin, burnunuzdan çıkabilir) Bu kitap da Tudem Yayınevinden çıktığı için ve birkaç olumlu eleştiri okuduğum için almıştım. Bu kadar "komik" bir kitaptan (!) nasıl bu kadar çok sıkılabildim ben de anlamadım. Çevirisini de pek özenli bulmadım. Neden bilemiyorum ama kitabı gördükçe içim sıkılıyor diye kitaplıkta uzak bir yere koydum :)

 Bir gün içerisinde (bölünmeden) okuyabildiğim için kendimi mutlu ve şanslı hissettiğim bir kitap. Latin Edebiyatının tarzına ben hala alışamadım. Ancak bu kitap güzel bir başlangıç/alışma evresi oldu benim için. Kısacık bir hikayeyi herkese tavsiye ederim. Merak duygusunu hiç kaybetmemesi (anne nerede-geri dönecek mi) kitabı oldukça diri tutmuş. Ve bu heyecanın yanına pek güzel flashbackler, içsel yolculuk yerleştirilmiş. Kapak tasarımı çok daha güzel olabilirmiş :)

"Ben ve Sen" tesadüfen yine İtalyan Edebiyatı'ndan bir örnek oldu. Burada daha detaylı yazmıştım diye lafı uzatmayayım, genel olarak kitabı sevdim.

"Bir Anne Dile" kitabını "Sabine Ludwig" ile tanışmak için ve İletişim Yayınlarına güvendiğim için aldım. Bu kitap konusunda biraz kararsızım. Konusu, çevirisi, editi oldukça güzel. Sadece hikaye özellikle bazı yerlerde bana fazla uzamış (hatta sünmüş) geldi. Kendi anneliğimi de sorguladım tabii bu arada :) "Höngürdek Susie" ile kendimi çok yakın buldum. 9-10 yaş üstü çocuklar bence çok sever, içinde macera var, ebeveynlik sorgulaması var (vampir, hayalet, dinozor yok ama :P ) ve cümleler tertemiz. (son dönemde insanın arayıp da bulamadığı)

 Burada detaylı yazmıştım. Bu kitabın çıkışı nasıl olmuşsa gözümden kaçmış, sağolsun Akça söyledi. Roald Dahl kalp ben :) Dönüp dönüp okurum ben bu kitabı. RD Sevenler zaten ASLA kaçırmamalı :)

Alice'i 2. kez hatırlamak için okudum. Farklı bir çeviri ile okuyup kıyas yapmak isterdim aslında. Güzel bir klasik Alice ama benim favori klasik çocuk kitabım değil :) Yine de unuttuğum yerleri hatırlamak güzel oldu.

Bu kitabı detaylıca bloga yazmam lazım ama bu cümleyi kurup da uzun yazamadığım onlarca kitabı düşününce şuraya kısacık da olsa yorumumu yazmak istedim. Kitap KKK hediyesi, sağolasın kıvır :) Yıllar önce Eda ile tiyatro oyununu izlemiştik ve kitabı olduğunu da bilmiyordum.
İletişim Yayınlarının bu tarz kitaplarını seviyorum, Hatice Meryem'in diğer kitaplarını da merak ettim açıkçası. Kitapta farklı senaryolarla (ortalama 2 sayfada) koca ve onun eşi olma durumları anlatılmış. Bazıları güldürdü bazıları düşündürdü bazıları da hüzünlendirdi. Biraz feminist bir yaklaşım da var içinde ama Türk toplumunda kadının yerini şöyle bir düşünce kitapta yazılanlara itiraz edemiyorsunuz. Keyifli bir okuma oldu benim için.

Bu kitabı sahaftan almıştım ve neden bilmiyorum düşük bir beklentiyle başladım kitaba. Güzel notlar alabileceğimi de düşünmemiştim. Okul hayatındaki "zorbalık" üzerine güzel bir hikaye. Özellikle 10-12 yaş grubu kızların ergenliğe geçiş, marka giyme telaşı, kendini arama halleri, arkadaşlık kurma çabalarını sade bir dil ve akıcı bir hikaye ile anlatmış Ayfer Gürdal Ünal.

Benim için hayalkırıklığı olan kitaplardan biri de "Kayıp Şeylerin Bakım Kılavuzu" oldu. Domingo yayınlarının da tarzını seviyorum aslında ama her kitapla zevkimiz tutmuyor demek ki. Bu kitabın oldukça yaralayıcı bir hikayesi var ancak kitap bana bu "acı" duygunun haricinde pek de bir şey hissettirmedi. Karakterlerden herhangi birine karşı sempatik bir tavır da takınmadım. Ayrıca bu kitap Elif'in uyku eğitimi sürecinde elimde fazladan duran bir kitap olarak da kaldı. Aydede ninnisi yerine bu kitabı okumamı istedi Elif. Bel altı cümleler çok olunca ben de okurken kararsız kaldım. Şu ara tam bir papağan modunda olunca kreşe gidip "değişik" cümleler kurmasından da çekinmiş olabilirim tabii :)
Kitapta çocuklarını trafik kazasında kaybeden bir babanın (ev hanımlığı yapıyor, eşi çalışıyor) hayatta tutunamama hallerini okuyoruz. En son yaptığı iş olan "hasta bakıcılığı"nda tanıştığı bir çocuk ile yolculuğa çıkarlar ve yol boyunca hayatlarına yeni birileri girer. neden bilmiyorum kitabı "amaçsız" buldum. Bu kitapla ilgili farklı yorumları olanlar da lütfen yazsın :)

Bu kitap hakkında burada ne yazsam eksik kalacağı için kitap yorumuma saklıyorum zihnimdekileri. Kısaca değinecek olursam, Steinhöfel'in bu kitap ile Riko ve Oskar serisine de çalım attığını söyleyebilirim. (ya da emin değilim bu konuyu hala düşünüyorum) Farklı konular ve kulvarlar ama bu yazar ile sohbet edebilmeyi ve beslendiği mecranın neresi olduğunu öğrenmeyi çok isterim. (tam 5 yıldızlık bir okumaydı benim için)

Nöstlinger'i zaten severim, "Curcuna Evi"ni de merak ediyordum ama bir günde su gibi akacağını tahmin etmemiştim. Marie ve büyükannesine bayıldım. Nöstlinger'i bence tüm çocuklar sevecektir. Arka arkaya Alman Edebiyatı okuyunca o kültüre dair bir şeyler oluştu kafamda, o açıdan da geçen ayki İtalya Edebiyatı gibi bu ay (Mayısta) Almanlarla devam edecek gibi duruyorum. Curcuna Evi'nin bu şamatasını sevmeyecek çocuk olduğunu da düşünmüyorum. Ama nedense benim favorim hala "Aklından Düşünceler Geçen Çocuk" ve " Alev Saçlı Kız". Nöstlinger sahiden de çok muzır ve muzip bir yazar. Steinhöfelde de Nöstlingerde de anne veya babalar (çoğunlukla anneler) hep ders peşindeki kuralcı tipler, çocuklar ise sadece çocukluklarını yaşamak veya eğlenmek peşinde :) Her iki yazar da çocuk karakterlere karşılaştıkları olaylarda pes etmeme ve mücadeleye devam etme konusunda müthiş destek oluyorlar. (Riko mesela harikaydı)

Mayıs Ayı okumalarında görüşmek üzere :)

Ocak-Şubat 2016 okumalarım şurada
Mart 2016 okumalarım şurada
(2015 okuduğum kitaplar da işte burada :)

Devamını oku »

"2 Balık 1 Kedi" 4 Yaşında / Hediye Kitap :)

Blog açarken aklımdan neler geçiyordu pek hatırlamıyorum ama iyi ki açmışım bu hesabı :)
İnsan ilk yazılarında kendini uzay boşluğunda asılı kalmış minik astreoid gibi hissediyor: "Kimse var mıııı? Huuuu?!!" Nasıl bir yerdeyim ve burada başka kimler var diye nereye bakacağımı bile bilmiyordum."Kahvenin yanında" biraz sohbet eder giderim diyordum, zamanla "2 Balık 1 Kedi" olduk, yaklaşık 1,5 yıldır "1 kedi" aramızda olmasa da blogun ismini değiştirmedim.
İlk yazıdan sonra tarzım zaman içerisinde epey değişti.
Blogdan tanıdığım insanlar epey arttı, bazılarıyla yüz yüze tanıştık, canım Yasemen , tatlı Aslı, kitap kurdum Nurşen Abla:)
Blog yazmak ve blog vesilesiyle tanıştığım insanlar bana çok şey kattı.
Burada kendime ait bir "ağaç ev"im var gibi hissediyorum.
Bazen canım sıkkınken tırmanıyorum bu ağaca bazen de acayip neşeliyken.
Tam olarak neden yazdığımı ben de bilemesem de okuduğum kitaplar hakkında yorum yazmaktan da geri duramıyorum.
 "günün mutluluk sebepleri"ni aramak, bulmak, fark etmek beni hep gülümsetti.
Merak edip sevdiğim yazarların,çizerlerin kapısını çaldım ve biraz sohbet ettik, buraya yazdım.
Bu yazı ile beraber 560. yazımı yayınlayacağım.
Güzel bir hediye ile blogumun yeni yaşını kutlamak istedim.

Bu minnak hediyeler için yapmanız gereken tek şey, 15 Mayıs'a kadar "Blogumu neden okuyorsunuz?" sorusuna cevap vermek ve çekilişe katılmak :)

Herkese bol şans ve yeniden teşekkürler, (özellikle de blogun şablonunu yapan Sevgi ve Header'ı yapan Özlem sana :)
İyi ki varsın canım blog!

*Renkli rüzgar gülü Elif'in olduğu için, onu gönderemeyeceğim :)

Devamını oku »

"Challenge" -1/15

Mim işleri keyifli oluyor ama ben pek katılamıyordum, bugün biraz toplu yazayım istedim.
 Mimi başlatan blog burada.
Arkadaşlarımın cevaplarını okuyunca da pek eğlendim, daha önce katılacaktım ama denk gelmedi diyeyim :)
Canım Leylak Dalı, Mutlu Keçi ve İlham Kedisi'nin azimli challenge'larına buradan bakabilirsiniz :)

1. Müzik listenizdeki ilk 10 şarkıyı paylaşın. Dinlerken nasıl hissediyorsunuz?
Bu soruyla beraber bir müzik listem olmadığını fark ettim :) Belki bu soruya en sevdiğim şarkıları yazabilirim ama:

Don't Worry Be Happy

Buena Vista Social Club-Chan Chan

Buika (neredeyse tüm şarkıları)

Sing And Dance
İncesaz

2. Göbek adınız nedir? Sizin için önemini anlatabilir misiniz?

Resmi bir kayıt değil ama adım öncelikle ananemin adı olan Zehra olarak konulmuş, belki göbek adıma Zehra diyebiliriz :)

3. Cüzdanınızda neler olduğunu bizimle paylaşın.
Herkesin cüzdanında olan para, kart, kimlik vs dışında babamın el yazısı birkaç notu ve bolca vesikalık fotoğraf var cüzdanımda.
Çantam ise bir dünya, hayatta kalma rehberi :P O yüzden de küçük çanta taşıyamam çünkü sığamam.

4. Kim veya ne olmadan yaşayamazsınız? Neden?
"Kim" kısmını yanıtlamak biraz zor. "Olmadan yaşayamam" ifadesi de iddialı elbette ama Elif, karabalık olan küçük ailemle, kardeşim, yeğenim, annem, teyzem, kuzenlerim olan geniş ailemle ve sevdiğim can arkadaşlarımla birlikte yaşamaktan mutluyum diyeyim :)

"Ne" kısmına ise en başta kitaplığım ve sonra Beypazarı sade soda demek istiyorum. Bu ikisi olmadan yaşam zor bana :)

5. Koleksiyonunu yaptığınız herhangi bir şey var mı?

Küçükken peçete koleksiyonum vardı. Şimdi ise Postcrossing sayesinde biriktirdiğim güzel kartlar var.

Asıl koleksiyonu kitaplar konusunda yapıyorum. Sevdiğim kitapların farklı kapak tasarımlarını ve Kumkurdu'nun farklı dillerdeki baskısını (şimdilik sadece Türkçe-İsveççe ve Yasemen sağolsun Hollandaca'sı var) biriktiriyorum.
Kitap ayraçlarım var bolca. Yenilerini almayı seviyorum, 1 sepet doldu sanırım yeni sepete başlama vakti de geldi :)

6. Evcil hayvan olarak ne beslemek isterdiniz?
Aslında evcil hayvan beslemek istemiyorum. Küçükken damda tavuklarımız, civcivlerimiz vardı, çok severdim onları. Sonra da malum Lokum girdi hayatımıza ve ne yazık ki hayatımızdan çıktı. Anladım ki ben çok hayvan bakabilen, sorumluluğunu devam ettirebilen biri değilim. Bu yazıyı okursan enqual-Merve senin 12 yıllık kara kaplumbağa dostunu pek çok merak ettiğimi söyleyebilirim.

7. Yatarken ne giyersiniz?
Pijama takımı. Gecelik dediğimiz elbise neden var pek anlayamam bile çünkü insanın bacakları üşümez mi yahu! :) Enn rahat nasılsam öyle uyurum.

8. Sizi gülümseten bir şeyleri bizimle paylaşır mısınız?
Zorlandım bu soruda :) Beni bu ara en çok ve hiç güleceğim yokken Elif güldürüyor. Ayça "minnak", Elif ise "komacan" ona göre :)

9. Hangi alanda iyi olmak isterdiniz?
Sporda diyecektim ama aslında iyi bir çizer olmak isterdim. Yağlıboya tablo yapmak değil de çocuk kitapları resimlemek isterdim. Misal :

10. Bize biraz güçlü yönlerinizden bahseder misiniz?
Bu da bence zor sorulardan biri, mülakat gibi oldu. İnsanın kendini övmesi gibi hatta ama güzel de bir soru. "Güçlü" denebilecek ve sevdiğim tarafım sanırım önsezilerim.

11. Biraz da zayıf yönlerinizden?

Göz yaşlarımın çoğu zaman benden bağımsız ve bana hiç haber vermeden akıp gitmesini sevmiyorum. Zayıf yönlerim ile ilgili "ayna" ismini verdiğim çalışma bu ara bana kendimi daha iyi hissettirdiği için daha fazlasını yazasım bile gelmedi. (bu da bir gelişme)

12. İlk arabanız neydi? Peki ya şuan kullandığınız araç?

İlk arabam, Maviş'im 2000 model mavi renk bir Opel Corsa idi, borçlarını ödemek bile keyifliydi çünkü benim ilk arabamdı. Kliması da olsa tadından yenmeyecekti :)

Şimdiki arabamız kendi halinde su yeşili bir araba, pek duygusal bağım da yok.

13. Favori şiiriniz ya da sizin için anlamı olan bir şiir var mı?
Sanırım yok, ne kötü. Geçen gün okuduğum kitapta hatırladım yalnız, lisedeyken Behçet Necatigil'in "Sevgilerde" şiirini çok severdim.

Üniversitede Murathan Mungan okurdum, geçenlerde de canım Sima "Yeryüzü Ayetleri" /Furuğ hediye etmişti, gerçekten çok güzeldi.

14. Özel bir yeteneğiniz var mı?
Henüz keşfetmedim belki de :) "Özel" deyince de iddialı oluyor o yüzden pek bir şey yazamadım.

15. Favori mevsiminiz hangisi? Neden?

İlkbaharı da seviyorum ama favorim bence sonbahar. Hüzün gibi gelir insana ama ben yaprakları ve doğadaki gelişimleri severim. Adanalı olunca yaz mevsimi pek sevilmiyor zaten :P

Ben de bu Mim ile yapmak isterlerse Filiz'i, Ülkü'yü, Sevda'yı, Gülşah'ı ve Şirin'i mimliyorum :)
*İsterseniz tek tek de yanıtlayabilirsiniz tabii, benim gibi ilk 15'i birden yazmaya gerek yok.

Devamını oku »

Karnabahar, % 98 ve Ayna

Ortaya karışık bir yazı ile blogum sana merhaba, önce gel bir sarılayım, seni çok özlemişim :)
Bloglardaki "challenge"ları okurken içim gitti, en yakın zamanda ben de katılacağım inşallah ama önce son 10 günün özetini bir yazayım.
Her şey sıradan bir günün sabahında Elifte kızarıklıklar görmemizle başladı, sonrası hastane-tedbir-ilaç vs. derken işe gidemedim, neyse ki anacağızım da yanımdaydı (ananesi evdeyken hasta olan çocuk, çok sevilesi :) karabalık kişisi yurtdışına çıkacaktı, evde bir kahramana ihtiyaç vardı.
Pek gönüllü olmasam da bu kişi ben oldum. "Atipik suçiçeği" teşhisinden -ki bunu söyleyen yedek aile hekimine hiç güvenmemiştim- Elif'in besin alerjisi olduğu ortaya çıktı, çocuk doktoru ve cildiye bunu onaylasa da henüz alerji testi yaptırmadık, belki sonra bu cümlelerimi güncellerim. Kısacası babasına aşırı düşkün bir inatçı 2 yaş bebesini oyalamak, uyutmak ve temel ihtiyaçlarını karşılayabilmek için gerekli tüm desteği çok şükür annemden aldıktan sonra yolumuza devam ettik.
Tokayla güzel olan ancak uyandığında saçlarından önünü göremeyen kızımı hayatında bir ilk olarak kuaföre götürdüm. (tam burada kendimle ne kadar gurur duyduğumu söylemeden geçmeyeyim, yakın mesafe de olsa araba kullandım, tamam otomatik vites ama olsun, Esen anladın sen beni :) İlk defa gittiğim bir yer ve hiç endişeli değilim hatta gayet keyifliyim. O anda aklıma geldi, "ben de uçlarından aldırayım, hafiflerim" dedim. Adam ilk benim saçımı kesti, abartmıyorum, toplamda 5 dakika sürmeyen bu eylem sırasında "durun", "yapmayın", "o kadar istemedim" nidalarım sonunda saçım "rahatlıkla toplanır" bir kıvamdan "önleri asla toplanmayan, çok sıcak yaptıysa arkaları birkaç farklı hamlede toplanabilir" hale geldi. Ben şok. Kuruyunca da dalgalar iyice kıvrıldı mı! "E ben karnabahara döndüm" dedim. "Yok çok yakıştı, 15 gün sonra bana teşekkür edeceksiniz" dedi. Ne 15 günü yahu! Saçım bana şimdi lazım dediysem de korkarak Elif'i de oturttum koltuğa. Elif'in saç kesimi en az 15 dakika sürdü (kıskançlık emojisi burada :) Eve dönerken "gıcık amca" dediğim için, Elif "saçını kim kesti" sorusuna "gıcık amca" diyor. Tamam 15 gün sonra güncellerim ben bunu :)

Bu arada daha geniş bir yazıyı hak etse de başlayalı henüz 10 gün olduğu için yorum yapmak için erken ama Elifle yepyeni bir hayata başladık: uyku eğitimi :) Stilimizin adı ne Kim West ne Ferber ne de Tracy... Bizdeki "kreş psikologu destekli Esoş stayla" uyu(t)ma metodu. haydi bakalım, "güç benimle olsun", yanına bir de "sabır"ı ekleyelim :)

Görsel ne alaka? Bu kitabı hayatım boyunca unutmam artık, "Güvercin ve dede uyudu mu" ve "Fil neerde?" sorularının ardında "anne kitap oku" cümlesindeki kitap bu. Çocuğa bir şeyler okuyayım, vakit nakittir kendi kitabımı bitiririm dedim ama içinde bu kadar çok bel altı ifade olduğunu bilmiyordum. Neyse bu kitap da "Elif'i kıkırdatıp uyutan kitap" olarak listeye yazıldı.

Yurtdışından dönen karabalık kişisi Elifi ve beni biraz kırpılmış bulup şaşırdı ama yenilik iyidir. (15. gün adamın kapısındayım :P)

Geçtiğimiz gün de değişik bir şey yaşadım,anlatmazsam bloguma ayıp etmiş olurum. Eşim beni birkaç işimi halledebilmem için bir avm'ye bıraktı ve gitti. İnerken de (genelde bir yerlerde unuttuğum için) telefonuma baktım, emin oldum ve gönül rahatlığıyla Elif'e ayakkabı almaya gittim. Kasada saate bakayım derken telefonumun olmadığını görüp şaşırdım. Sonra hatırladım, "hee ben güvenli geçişte yan tarafa koymuştum" diye. Koşarak güvenliğe gittim, görevli kişi değişmişti, anons yapıldı, telefon yok! Ben eminim ama o yüzden güvenlik kayıtlarını izlemek istiyorum, o hırsızın peşine düşeceğim, kesin! Kimmiş o kızım fotoğraf ve videolarını henüz aktaramadan telefonumu benden alan küstah! Güvenlik amiri geldi, nereden geldim nereye gidiyorum sorgusu suali sırasında dedi ki "bence arabanızda kaldı". "Siz beni şaşkın biri mi sandınız" dedim. "Kontrol edip çıktım ve yüzde 98 eminim ki tel çantamdaydı..." (yüzde 80 diyecektim ama oran az geldi, bana inanmaz diye 98 deyiverdim, bari 97 deseydim :P ) benim teli aradı, çalınca dedi ki "hırsız olsa kapatırdı telinizi". Eşimi aradık, arabaya bak diye. (içimden de diyorum bak adamı işinden ediyorum) O arada girdiğim iki mağazaya girip telefon bulan var mı diye sorduk.Karabalık aradı, "telefonun arabada" diye!!! O anki yüz ifademi keşke bir kamera çekebilseymiş. Önce beyazladım sonra sarardım, adama "kusura bakmayın" derken kendimi parmak kız kadar minicik hissediyordum."sizi de meşgul ettim" dedim, adam neyse kibarmış, "sık karşılaşıyoruz, hiç önemli değil" dedi. O ara "yer yarılsa ve beni içine alsa" diye dilekte bulunacaktım ama gerçekleşiverir diye sustum. "Size bir kahve ısmarlasam olur mu?" diyecektim, sonra kendime geldim, daha Elif'e şapka alacaktım, yoluma yürüdüm.
(gerçekte olan da şuymuş, inerken çantam her zamanki gibi açık olduğundan birçok şeyimi düşürmüşüm, güvenlikte yandan geçirdiğim de suymuş, neyse çok emindim ama ben :P )

Bu ara kendim için yeni bir çalışmaya başladım. Adını ben koydum: Ayna :) Kişisel gelişimim için oldukça faydalı oldu, başlayalı birkaç gün ancak oldu ama Ayna'ya bakmak iyi geldi. Biraz daha ilerleyince belki yine yazarım bloga.

Özlemişim seni blog,burada "özgür"ce yazmak ne güzel bir duygu.
Annemin giderken bize karnabahar yemeği yapıp bırakması pek manidar ama olsun az turuncu olsam neredeyse Clementine olacaktım :) (belki de "gıcık amca" bunu hissetti kim bilir, "turuncu saç size yakışır" demesinden şüphelenmiştim zaten)

Saçlarımın yeni hali, gören şok olmasın :)

Devamını oku »