4. Ay :)

Her ay hatta her gün değişiyor Elif, büyüyor maşallah :)
E haliyle sesi de gürleşiyor.
Bu ses tınısıyla bence opera sanatçısı olabilir :) Bugünkü doktor kontrolümüzde de doktoru-ben bebek olsam üzerine kusardım olanı- bu maharetinden mahrum bırakmadı yavrum. Odaya girerken bekleme odasında "agucuk bugucuk" yapan aileler çıktığımızda bize dehşetle bakıyordu. Bense gülüyordum, "hee benim kızım da böyle, ne var yani"...
Bekleme salonu demişken...
Tek boş yer kucağında minicik bebesi olan bir anneydi; onun yanına oturdum. "maşallah dedim, kaç günlük" kadın sevinçle "20 günlük" dedi. Bir dolu saçı olan ve hayata geldiğini henüz anlayamamış kara yağız bir oğlan vardı kucağında. Anne acayip yorgundu ve düşünceliydi. Diğer yanındaki anneye gaz damlalarını soruyordu. O an sohbete balıklama dalmak ve gazla ilgili tüm tecrübelerimi aktarmak, benden de taze olan bu anneye sarılmak ve "biliyorum zor ama inan geçiyor, en azından azalıyor" demek istedim. Yapamadım. Bir an duraksadım "aman ben de biliyorum geçeceğini, sen ununu elemişsin tabii" der miydi. Ya da iki satır güzel cümleyle moral bulur muydu diye hala aklımda.
Bu ay "yabani hayattan medeni hayata" da Elifle beraber geçiş yaptım. O nasıl oldu?
Mesela ilk defa bir arkadaşıma yanımda karabalık yokken gittim ve tüm gün orada vakit geçirdim. Arkadaşımın da bebesi vardı; sahi siz de onu tanıyorsunuz :) Çok güzel bir gündü...
Sadece "merhabalaştığım" komşularım bebek hayırlamasına gelmek istediler ve ben evi,"normalde olsa ancak yarım saatte toplardım" seviyesinden "5 dakikada topladım işte ya" seviyesine getirdim. (bir nevi tozlar halı altına süpürüldü ama olsun :) Komşum gelmek istiyoruz deyince bendeki ilk soru: "Ne yersiniz" :)) O kadar alakasızım yani... Aslında ramazan ayında olduğumuzdan oruç musunuz demek istemiştim ama laf ağzımdan öyle çıktı... BDK ile de konuşamamıştım ya; aynı mesele. Yazarken daha rahatım da yüzyüze olunca otomatik tuşuma basılmış gibiyim; "evet"ler ve "hayır"lar ancak çıkıyor; "this is zemin" gibi :) 3 komşu geldiler ve gayet de iyi geçti muhabbet. Hatta geçenlerde de ben ilk defa karşı komşuma geçtim hem de Elifle.
Ve birkaç gün önce de çocuk parkında başka bir komşumu görüp yanına gittim. (normalde kaçardım, maazallah benimle konuşur falan diye :) Onun da iki tane oğlu var. Biraz konuşunca bana "çok yorgun görünüyorsunuz" dedi; işte o an parktaki tozlardan bazıları gözüme kaçmış olabilir :/ Kısacası "yabani" bir insandan "sosyal"liğe ve medeniyete adımlar attım kendi çapımda. Elifle beraber büyüyorum sanırım ben de çünkü onunla çok şey öğreniyorum.
Bu ayın en tatlı gelişmesi elbette ki tatilimiz oldu. "Bebekli tatil"den bir acayip korkuyordum. (nasıl gözümde büyütmüşsem artık) neyse ki gözümde büyüttüğüm kadar olmadı hiç, çok şükür.
Kolik ne durumda diye soracak olursanız... Sormayın :) Arada birbirimizi gıdıklamaya devam ediyoruz ve hakkında neredeyse hiç konuşmuyoruz. Bize koliği görmeye gelenleri de esefle kınıyoruz...
Elif maşallah eline geçen nesneyi bırakmayan,itinayla ağzına götürüp tadına bakan, bolca gülümseyen, muziplikler peşinde koşan, dönme çabalarından mutlu olan tatlı bir bebek oldu bu ay.

ultra şahane yaratıcı "4" pozum :)

Bu ay ilk defa "yenidoğan" olmadığını, "bebek" olduğunu anladık Elif'in... 
Akşam üzerleri daha sık dışarı çıkıp-neredeyse her gün- temiz hava almaya çalışıyoruz. Bu durum onun da hoşuna gidiyor. Dışarıdakiler de bizi tanıdı. "Bugün uyudu/uyumadı" diye takip ediyorlar.(benim derdim uyutmak değil halbuki temiz hava alsın yeter)
Bu ay da "bebeme tek başıma bakabiliyormuşum" halim bana güven verdi. Ama sorun şu ki Elif azıcık ucundan zor bir bebek olduğundan birinin de bana bakmasına çok ihtiyaç duydum. Sanırım önümüzdeki günler anneler dönüşümlü olarak destek olmaya gelecekler. Yaşasın anne yemekleri :)
Baba-kız ilişkisi sahiden farklıymış a dostlar.. Bana ağlayan bebe, babasını kapıda görünce kahkaha atmaya başlamıyor mu... Valla kızasım geliyor ama kızamıyorum. onlar mutlu olsunlar yeter :)
Bugün doktora önceden hazırladığım sorularımı sormaya çalışırken -karabalık o sırada Elif'i sakinleştirmeye çalışıyordu, bense sesimi doktora duyurma çabasındaydım- doktor döndü ve "geçen ay ne yaptıysan bu ay da aynısından yap, yeter" dedi :)) Sanırım kısa kesmek istedi :) Alıştık onun bu hallerine. "Annesi bu kız biraz cazı" da dedi ama ben yine oraları duymadım. "size yapıyor aslında" falan dedim bir de utanmadan :) Doktor en son dayanamayıp Elif''e "kız valla başımı şişirdin ha" dedi. Kızarak demedi ama benim yine de gülesim geldi. Doktoru sevmiyorum ya- niye başka doktora gitmiyoruz değil mi :) - "ohh ya "dedim içimden. Ağlama sesini sevmeyeceksen niye çocuk doktoru olursun ki değil mi?
İnsanlar Elif'i bana değil de babasına çaktırmadan seviyorlar :) Karabalık kızına pek düşkün çünkü :) Neyse ben dengeyi buluyorum sanırım. Görenin kucağına veriveriyorum Elif'i :)
Bir de "asla yapmam deyip de yaptığım ve o lafları bir güzel yuttuğum" neler var,onları not alıyorum. Sanırım yakında paylaşırım. Neler demişim vakti zamanında... Ne safmışım ben yahu :)

HERKESE ELİFTEN-BABASINA ÇAKTIRMADAN- EN BİR TATLI GÜLÜŞLER :)