Her Mevsimin Tadı Başka :)

Ağustos geldi ve gidiyor. Ankara bugünlerde oldukça sıcak. Birkaç güne kadar hava "mevsim normalleri"ne dönecekmiş galiba.
Mevsimlerle ilgili söyleyecek ne söz varmış, düşündükçe aklıma geldi. Acaba aklıma gelenler satırlara dökülebilecek mi ben onları yazmayı unutmadan :) Bir bakalım:
- Çocukluğumuzda gerçekten 4 mevsim yaşardık ancak son zamanlarda 2 mevsime düştük sanki: yaz ve kış. Malum küresel ısınma...
- Her mevsimin 1 seveni ve en az 1 sevmeyeni vardır; müptelası olanı da elbette :)
- Yaz geldiğinde soğukları, kış geldiğinde sıcakları özleriz. (özlemez miyiz?)
- Kıyafetlerin dolaptaki yeri mevsime göre değişir ve hemen her sezonda evden bazı "eskimeyen" kıyafetler yeni sahiplerine doğru yola çıkar ve bu da bizi mutlu eder.
- Yaz demek tatil demekse, kış demek kısa günler uzun geceler olabilir.
- Yazın meyveyi bolca yemek güzeldir de kışın kestanenin de tadı bambaşkadır.
- Okullar tatil olunca büyük şehirlerde trafikte ciddi bir azalma meydana gelir.
- "Deniz, kum, güneş" üçlüsünü yaşayamayan bazen kendini eksik kalmış gibi hissedebilir.(acaba kim :)
- Güneşe alerjisi olanlar için yaz ayları daha çok krem, şapka hatta bazen şemsiye demektir. (o da kim ola ki :)
- Bahar yorgunluğu diye bir şey vardır ki kendisi bitmek bilmeyen Pazartesi sendromuna da benzeyebilir.
- Bahar ayları fotoğraf çekmek için -bence- en uygun mevsimlerdir.
- Kış aylarında insanlar eskiden daha samimi olurlarmış, ısınmak için, tek odada soba yakarlarmış :)
- Sonbahar demek kimine göre dökülen yapraklara hışırtıyla basmak ve bundan çok acayip keyif almakmış :) (bu da kimmmm :)
- Aramızda duygusal bağ bulunan aylar vardır bir de. Mart ayı Balık Burcu ayıdır mesela :)
Sanırım her mevsimin tadı ayrı güzel :)

Şimdilik aklıma bunlar geldi.
Bana soruyorsanız yaz sıkıcıdır, kış kasvetli çoğu zaman da kısıtlayıcıdır... O yüzden ben baharları severim. Yorgunluğu da olsa yeşillenen yeni ağaçlar umut verir, dökülen yaprakları kovalamak eğlendirir :)
Peki ya sizin sevdiğiniz mevsimin tadı tuzu nesi?

Kaynak: Google amca

Devamını oku »

Kitaplık Kurdu Yazıları: Kocakulak Şehirde, Üç Kedi Bir Dilek ve Kılkuyruk Popi :)

Kitaplık Kurdu'na her hafta 1 yazı gönderiyorum ama burada ondan bahsetmeyi unutuyorum.
Az önce fark ettim de tam 3 adet çooook sevdiğim kitabı yazmayı atlamışım.
Kocakulak Şehirde kitabıyla, sevgili Hint Cevizi'nin yazısı sayesinde tanışmıştım. Gerçekten severek ve eğlenerek okudum. Diğer kitaplarını da listeye yazdım :) Kitapla ilgili yazdıklarım tam olarak burada

Bayram şekerleri bunlar :)

Üç Kedi Bir Dilek hakkında acaba ne söylesem?
Durup durup okuduğumu söylesem yeterli olur mu acaba :)
Çizimleri de fena değil desem :) Ayşe Ablamız bize kızar mı acaba :)
Masal Battaniyesi ve Üç Kedi Bir Dilek, insanlara,canlılara, dostluğa, arkadaşlığa güveniniz sarsıldığında "hala iyi yüreklerin de olduğunu" hissettirecek dönüm noktası kitapları bence :)
Bu güzel kitapla ilgili de düşüncelerim tam olarak burada

Evet, Lokum da çok seviyor :)

Veeee gelelim son kitaba: Kılkuyruk Popiiii, ne de sevimli :)
Kılkuyruk Popi ve Turti'nin başından geçenler, güzellik kavramı, eğlenme...
İşte burada tanıtım yazısı, burada da pek güzel şarkısı var :)

HERKESE MUTLU OKUMALAR :)

Devamını oku »

Hangi Kitapta Ayraç Durmaz :)

Eskiden değildim ama şu an kitaplar konusunda çok seçiciyim. Ve ne yazık ki sevmediğim bir kitabı ite kaka okuyorum, bitirmeye kendimi mecbur bırakıyorum sonra kitaptan soğuyarak kendime bir mola verip ayracıyla birlikte "yarım kalanlar" rafına yerleştiriyorum. Evet öyle bir raf var kitaplığımda. O rafın önünden geçerken de göz ucuyla oradakileri kessem de aslında bir garip suçluluk duygusuyla detaylı bakamıyorum.
Bir dolu tür bir dolu yazar ve kitap var ama bizi sadece bazıları cezbediyor.
Bu gerçekten neden oluyor, üzerinde biraz düşündüm.
Eleme yöntemiyle gittim daha çok.
Ben ne tarz kitapları okuyamıyorum/sıkılıyorum/devam ettiremiyorum diye:
- Bir dolu karakterin yer aldığı kitaplar (aklımda tutamıyorum, Agatha abla sağolsun kitaplarının girişinde kimin ne olduğunu yazmış ama ben yine de unutuyorum. Marquez amca çok güzel yazmış ama o isimlerden ben "yüzyıllık yalnızlığı" okuyamıyorum..)
- bir dolu cümle kurup aslında özünde "an"ı yaşayın diyen kişisel gelişim kitaplarından. (zamanında çok okudum ve gördüm ki özeti 1 cümle: hayat senin, aradığın güç içinde)
- içerisinde korku, gerilim vb. ögeler taşıyan kitaplar.(okuyanlara saygım sonsuz ama ben okuyamıyorum, adamakıllı korkuyorum çünkü :)
- sade cümleler yerine edebi cümlelere yer veren yazarları da okuyamıyorum.

Kaynak: burada

Geriye neler kaldı 1 de ona bakalım:
- En sevdiğim, caaaanıııım dediğim çocuk kitaplarını çok seviyorum ama didaktik olanlarını okuyamıyorum. sanki karşımda bir öğretmen var ve bana ders vermeye çalışıyormuş gibi olanları aslında neredeyse kapağından ve çizimlerinden bile anlamak mümkün ama çok da önyargılı olmamaya çalışıyorum.
- Yaşasaydı peşini hiç bırakmazdım dediğim ve şimdi de hiç bırakmadığım 1 insan 1 yazar: Orhan Kemal :) Memleketin suyu mu çekiyor nedir :)
- NTV yayınlarının önücülük ettiği ve sonra bir dolu yayınevinin seri halinde çıkardığı eğlenceli bilim kitapları.
- Semracan'ın başrolde olduğu karikatürler :) Fıçı ve Miço bizim evde çok sevilir :)
- Sandman serisi de güzel ancak ara ara okuyabiliyorum.
- Klasiklerin hepsini sevmesem de Suç ve Ceza'yı epey ayrı seviyorum. "Aman bir Tolstoy"um geldi ya da "Kaç zamandır Dostoyevski okumadım" da demiyorum.
- Kafka seviyorum Dönüşüm'de sanki ben de bir dönüşüyorum.
- Zweig seviyorum, Satranç kitabı ile ilgili minik anımı da unutmazsam sonra anlatayım.
- Yeni öykücüleri (benim için yeni) öyküleri arka arkaya okuyamıyorum. biri bitse de diğerine geçince geride kalan karakterler peşimi bırakmıyor sanki :)
- Şimdi aklıma gelmeyip de aklıma geldikçe ara ara yazabileceklerim için de bu satırı ayırıyorum :)

Kitap okumak son derece bireysel bir tercih. Özünde kimin hangi kitabı okuduğu, hangi yazarı sevdiği sadece kişiyi ilgilendirebilecekken bazen değişik eleştirilere de maruz kalınabiliyor.
"Aaa çocuk kitabı mı okuyorsun, büyü artık biraz.."
" Korku kitapları mı okuyorsun, rüyana girmiyor mu?" (bak bu cümle benim ama genelde içimde tutuyorum, çaktırmayın :)
" Kişisel gelişim kitaplarının içi hep aynı, boşa para veriyorsun.." (tanıdık bir cümle ama en azından ben okudum da söylüyorum..)

Araya kendimi de katarak bir öz-eleştiri yapsam da hepimiz aynı şeyin peşinde değil miyiz,onu düşünüyorum.
"Kitap okumak istiyoruz."
Bu kadar basit.
Bu kadar net.

Bu arada "Hangi Kitapta Ayraç Durmaz?" sorusuna da son zamanlarda okuduğum en en en eğlenceli kitap olan Hilda'yı örnek vereyim. "Benim şimdi okumaya vaktim yok" gibi cümleleri "oldu canım" diyerek geçiştiren ve ne oluyorsa 1 solukta okunan kitaplara biz kendi aramızda "ayraç tutmayan kitaplar" diyoruz :)
Onları okudukça da mutlu oluyor, "devamı yok mu" diyoruz :)

Kaynak: burada

Devamını oku »

"1 Kitap 1 Mektup" Etkinliğinde Çooook Sevdiğimiz Bir İllüstratör "Ayşe İnan Alican" var ve tabii 3 Kedi 1 Dilek :)

Nerde kalmıştık :) "1 Kitap 1 Mektup" etkinliğinin 3.sünü bayramdan sonra yapacağımızı duyurmuştuk sanırım. Bayram öncesi pes etmeyen tavuk Hilda ile tanışmıştık,o hala aklımda :)

Şimdi sırada 3. etkinlik ve çoooook sevdiğimiz illüstratör Ayşe Abla ile (Lokum'un deyişiyle) röportaj var :)

Bir de tabii 3 Kedi ile 1 Dilek :)

Sevgili Ayşe İnan Alican,

İstanbul Kitap Fuarı’nda tanışmıştık sizinle ve Lokum adına kitap imzalayıp çizmiştiniz. O günden sonra da çizimlerinizin takipçisi olduk ve şimdi de blogumuzdaki “1 Kitap 1 Mektup” etkinliğine katılarak bizi çok mutlu ettiniz.

Hemen belirteyim ki merak ettiğimiz bir dolu soru var;

Öncelikle yaptığınız işin adı illüstratör/çizer/grafiker mi? Bu meslek adlarını birbirlerinin yerine kullanmak doğru mu yanlış mı?

Bir metni veya iletilmek istenen mesajı canlandırıyor ve yorumluyorum, resimle aktarıyorum bu yüzden, illüstratörüm. Gazetede karikatür çizerken karikatürist veya çizerdim, reklam sektöründe tasarım yaparken grafik tasarımcı.

Kaynak: http://www.cizeriz.biz/iletisim.php

Daha çok çocuklara yönelik çizimler yapmanızın bir nedeni var mı?

Masal düşkünlüğümün yanı sıra resimli kitapların çocukluğumdan beri beni büyülemesi, çocukların sıcak ve sahici dünyalarında resimlerle buluşuyoruz duygusu, bir çeşit oyun oynuyorum aslında, onlarla. Yaptığım işin kalıcılığı da iyi yanlarından.

Bildiğimiz kadarıyla Hacettepe Üniversitesi Grafik Ana Sanat Dalı’ndan mezunsunuz. Mezun olduktan sonra önünüzde hangi kapılar açıldı ve sizi şu an bulunduğunuz yere nasıl getirdi?

H.Ü. mezuniyet tezi olarak tutkumun ilk parçası olan “Elma Kelebeği” adlı öyküyü resimlemiştim. Tesadüfen görülen eskiz defterimle mezun olur olmaz günlük bir gazetede karikatür çizerek ardından da 9 yıl ders kitabı resimleyerek geçirdiğim zaman asıl yapmak istediğim şeyi geç de olsa hatırlattı. Serbest çalışmaya tezimin tasarımını da yaparak büyük bir heyecanla başladım. Bu uzun süreci bir yandan da dergi, afiş, ambalaj, takvim, bilimsel ve teknik illüstrasyon ve tasarım çalışmaları takip etti. Bu arada “Elma Kelebeği” de basıldı. Fakat her detayını yazar ve editörle paylaştığım benim için ilk diyebileceğim “Kim Korkar Kırmızı Başlıklı Kız’dan” adlı resimli kitapla hayalim başlamış oldu.

Önünüze gelen yeni bir projeden bahsedecek olursak, hangi kriterlere göre o projeye dahil olmayı kabul ediyorsunuz?

İlk okuduğumdaki duyduğum heyecan en etkili seçim nedenim. Özgün, yaratıcı, evrensel, sahici, çocuğu erken büyütmeyen, çocuğun bir dahi olduğunu düşünerek yazılan metinler beni büyülüyor ve çocuksu bir coşkuyla projeye dahil oluyorum.

Muhtemelen birçok değişkeni var ama bir kitabın çizimi ne kadar sürede tamamlanıyor?

Ortalama 5 ayda orijinaller bitmiş oluyor. “Beyoğlu Macerası” istisna diyelim. Resimlemesi 8 ay sürdü.

Okuduğunuz bir metinden hangi parçalara çizim yapılması gerektiğine nasıl karar veriyorsunuz? Çünkü gerçekten iyi bir resimli kitapta –sanırım- yazıları okumadan hikayeyi anlayabilmek gerekiyor.

Metindeki duyguları, dildeki renkleri, oyunları en iyi yansıtabilecek kareyi seçerken; acemi karalamalardan emin olana kadar devam ediyorum. Çocukları içine çekebilecek sahne ve detaylar eklemeden de yapamıyorum.

Çocuğun düş gücünü kısıtlayan tüm ipuçlarını veren resimler iyidir dersek yanlış ve eksik olur sanırım. 

Resmin metindeki duyguyu verebilmesi, çocuğa canlandırılan dünyaya katılma hissi vermesi ve bu sayede metni okumak istemesi daha iyi diye düşünüyorum.

Karakterlerin ne giyeceği, bakışlarının nasıl olacağı vs. eğer ki metinde yazmıyorsa nasıl belirliyorsunuz?

Metindeki duygu ön planda olarak defalarca çizerken bunca zamandır biriktirdiğim görsel ve düşsel hafızamdan karaladığım karakterlerden birisiymiş bakışıyla, minik çizgi hareketlerinin bazen tesadüf dercesine birleşmesiyle ortaya çıkıyor.

Metnin yazarına hangi aşamalarda çizimlerden gösteriyorsunuz? Ya da tüm çizimler bitince mi yazar da görebiliyor :)

Eskizler bittiğinde yazar ve editör ile tüm detayları gözden geçiriyoruz. Metni aynı dilde renk ve oyunlarla yansıtmaya çalışırken kurduğunuz dostluk, kimya, sihir ve paylaşım çok önemli.

Çizim –en azından bizim için- oldukça zor bir iş. Gerçekten yetenek midir bu işin temeli yoksa asıl eğitim mi büyük ölçüde şekillendirir kişiyi?

Biraz görsel belleği konusunda yeteneği olanlar.Ustalaşmak yoktur aslında, arzunuza biraz daha ulaşmak     çabası, daima acemi bir ruhla bu alanda meraklı, araştırmacı, sabırlı, kararlı çaba sarf etmek.

Önünüzde bembeyaz bir sayfa varken –ya da bilgisayar/tablet ekranı- hayal gücünüz ne ile beslenir?

Genellikle çocuk yüzleri, özellikle gözleri, merak, arzu, heyecan, mutluluk, mutsuzluk, sevinç ya da üzüntü ifadesinin dolaysız hallerini yansıtıyorlar ve ipucu veriyorlar. İmge düzeyinde hala canlı kalan çocukluğumdan, bitmez tükenmez doğa düşkünlüğümden, yaşadığım çirkin ya da güzel olan her şeyden etkilenerek doğadaki doku ve desenlerle cisimlere, kağıda, boyaya bulaşarak bembeyaz kağıdı kirletiyorum.

Her çizerin yaptığı çizimin şekli bir çeşit imza mıdır? Çünkü bir süre sonra isme bakmadan da –özellikle de Bilim Çocuk dergisinde- “bu çizim Ayşe İnan Alican’ın,aa şu çizim Pino’nun ya da Bengi Gençer’in” diyebiliyoruz.

Renk ve desenleri kullanırken sizi besleyen unsurları kullanmaktaki tercihleriniz, oyunlarınız ister istemez ele verir kendini.

Sizi sosyal medyada çok fazla göremiyoruz ya da biz bulamadık :) Bu tercihin özel bir nedeni var mıdır?

Beni nasıl buldunuz :) E-posta yoluyla bu alanla ilgili tüm soruları cevaplandırmaya çalışıyorum. Çocuklarla yaptığım gibi birebir paylaşımlar ve etkinlikler öncelikli tercihlerimden. 7 yaşındaki kızım, etkinlikler, dergiler ve kitaplar...güne biraz zor sığıyor.

Yabancı çizerlerden kimleri seviyorsunuz ve yaptıkları çizimleri nasıl takip ediyorsunuz?

Yerli , yabancı Sarah Dyer,  Peter McCarty, Shaun Tan, Celia Chauffrey, Colin Thompson, Eugenia Nobati, Gustavo Aimar, Holly Clifton, Can Göknil, Behiç Ak, Ferudun Oral, Selçuk Demirel, Gürbüz Doğan Ekşioğlu, Mustafa Delioğlu ... birçok usta sanatçı var. Zaman bulursam web sitelerinden fakat daha çok basılı kitaplarını tercih ediyorum.

Çok sevdiğiniz çocuk kitapları hangileri?

André Neves - Bulutların Arasında

Simla Sunay- Çeşme ve Rüzgar son zamanlarda sevdiklerimden.

Çalışırken “olmazsa olmaz”larınız var mı? Çay, kahve,ışık, kalem vs.?

Hayal gücü.

Son soru da Lokum’dan; siz olsaydınız “3 kedi 1 dilek”teki bir hikayede ne dilek tutardınız :)

Soru Lokum’dansa çatısında dolaşabildiği binalar, mahallenin balıkçısı- kasabı- bakkalı, sokakta- parklarda oynayabilen çocuklarıyla yemyeşil mahalleleri eksik olmasın”’ı dilerdim.

Lokum’a ve Çilli’ye kucak dolusu sevgilerimle...

Sevgili Ayşe İnan Alican, biz sizi pek sevdik, hele ki Lokum :)

Etkinliğimize katıldığınız ve bu keyifli röportajda aklımızdaki bir dolu soruya cevap verdiğiniz için çok teşekkürler.Başarılarınızın devamını dileriz.

Ev'cek çoooook sevdiğimiz ve durup durup okuduğumuz bir kitap var: 3 Kedi 1 Dilek. İnanılmaz keyifli hikayesi için Sara Şahinkanat'a, çokça gülümseten ve iç ısıtan çizimler için de Ayşe Ablamıza kocaman teşekkürler :)
Bir de Lokum, Yağmur'a çooook selam & sevgi gönderiyormuş :)

7 Eylül 2013 tarihine kadar "1 Dilek hakkınız olsaydı; ne dilerdiniz?"  sorusunu yanıtlayarak bu yazının altına yorum bırakanlar arasında yapacağımız çekilişle 1 kişiye Lokum'un seçimiyle 

"3 Kedi 1 Dilek " kitabını ve 1 mektubu göndereceğiz.

* Bu çekiliş haberini kendi blogunda/facebook ve twitter hesabında duyurmak zorunlu değil; sadece gönüllüdür :)

HERKESE PİTİ, PATİ VE PUS'UN SICACIK ARKADAŞLIĞINDAN LOKUM TADINDA OKUMALAR DİLERİZ :)

Devamını oku »

Postacının Aşkı :)

Gürgen Sokağı'nda balığı Bill ile birlikte yaşayan Bilodo yürümekten, kaçıp gitmekten, temiz havayı ciğerlerine doldurup kimse başında dikilip ne yapacağını söylemeksizin sabah saatlerinde yeni bir günü renklendiren kokuların tadını çıkarmaktan keyif alıyor.
Bilodo, mahalle hayatının bir parçası olduğunu, dikkat çekmeyen ama hayati bir rol oynayan bir işi olduğunu düşünüyordu çünkü o 5 yıldır postacıydı. Milyonlar verseler bile kimseyle yer değiştirmek istemezdi; belki ancak başka bir postacıyla :)

Sıra dışı ve çalışkan bir postacıydı  ama 1 kusuru vardı; fazla meraklıydı ve gelen mektupları sahiplerine ulaştırmadan önce okuyor, kendine fotokopisini alıp renkli dosyalarına onları sıralıyordu. Kendisi hiç mektup almadığı için üzülse de yalnızlığını kaligrafi ile uğraşarak ve hayallere dalarak geçiriyordu. Sanırım en çok da Segolene'den gelen mektuplarla heyecanlanıyor, genç kadın ile sanki kendi mektuplaşıyor gibi onun mektuplarını bekliyordu. Yalnız bu mektupların içerisinde öyle uzun uzun anlatılan hikayeler yoktu, sadece 3 satırlık şiirler vardı. Bu 3 satırlık şiirler onu alıp bambaşka diyarlara götürmeye yetiyordu. Ta ki bir gün Segolene ile mektuplaşan Gaston Grandpe Bilodo'nun gözlerinin önünde trafik kazasında ölene dek.
O günden sonra Bilodo'nun hayatında yepyeni bir dönem açılır çünkü Segolene'den mektup almaya devam etmek ister ancak Grandpe'nin ona ne yazdığını bilmemektedir. Bu üç satırlık mektuplar da nedir? Bilodo çok geçmeden Haiku ile tanışır ve Segolene'i hayal kırıklığına uğratmamak için araştırmalar yapar, izleri sürmeye çalışır.
Ancak Haiku hakkında bilgi sahibi olmak Haiku yazabilmek için yeterli midir?

Mavi gökyüzü

Küskünlüğüdür

Bembeyaz bulutların

Doğan güneşcik

Esniyor balkonumda

Camlara doğru

Sert bir kayaya

Çarpan su gibi

        Kendine döner zaman*(kitaptan)

Sanırım daha önce Haiku ile nasıl tanıştığımdan ve ilk Haiku denememden bahsetmiştim :)
Geçen haftalarda bir kitap ekinde Postacının Aşkı'nın tanıtım yazısını okuyunca kitap dikkatimi çekmişti. Her ne kadar ben yukarıda kitaptan cımbızla bahsetmiş olsam da aslında kitabın içinde yani o minicik 126 sayfada bir dolu olay var.
İçinde Haiku olmasaydı böyle bir hikaye ilgimi çeker miydi bilmiyorum ama Enso, Tanka, Başo gibi isimler ve ustalar ile tanışma imkanım oldu.
Kitabın orijinal adı yani "The Postman's Round" sanki daha uygun bir isimmiş; "Postacının Aşkı" kitabın içeriğine biraz hafif kalmış gibi geldi.
İnanılmaz keyifliydi diyemem çünkü keyfin yerinde heyecan vardı; "Aaaa şimdi ne olacak"larım çoktu ama bir daha kitap eklerindeki kitap tanıtım yazılarını tüm detayı ile okumamaya da özen göstereceğim yoksa heyecan dozu azalabiliyor.
Sırada Şengül Karaca'nın Haiku adlı Can Çocuk yayınlarından çıkan kitabı var.
Siz hiç okudunuz mu Haiku ile ilgili kitaplar?
Bu yazıyı bitirmeden ben de 1 deneme yapayım :)

Heyecanlı bir kitaptı

Postacının Aşkı

Elimden bırakamadığım :)

HERKESE KENDİ HAİKU'SUNDA PES ETMEYEN TAVUK HİLDA AZMİNDE KOCAMAN MUTLU HAFTA SONLARI :)

Devamını oku »

Pes Etmeyen Tavuk : Hilda :)

Ben küçükken damda -teras falan denmez bizim oralarda :) - kümesimiz vardı ve ben sabahları taze yumurtayı oradaki tavuklardan alırdım. Kaç taneydiler hatırlamıyorum ama her gün en az 1 yumurtamız olurdu ve üzerine de benim adım yazılırdı çünkü evin en küçüğü bendim :)
Civcivleri,tavukları ve horozları da hep çok sevdim o yüzden de benimle bir süredir bakışıp duran Hilda'ya daha fazla kayıtsız kalamadım ve "pes etmeyen tavuk" nasıl olurmuş merakla okumaya başladım.

Hilda, Az Toprak köyündeki Biddik Çiftliği'nde yaşayan küçük, kahverengi, çilli bir tavuk. Çok Tepe çiftliğinde yaşayan teyzesini görmeyi çok istiyor çünkü onun daha yeni 5 civcivi olmuş. Ancak aradaki mesafe Hilda'nın yürüyebileceği bir mesafe değil. O da oraya nasıl gideceğini çalı çitin dibindeki her zamanki yerine oturup arpacı kumrusu gibi düşünerek bulmaya çalışıyor.
Onu oraya götürecek bir araç bulması gerekecek ama nasıl? Ana caddeye çıkıyor ve kendini bulduğu ilk aracın içine atıyor. Aman o da ne! Bu bir çöp kamyonu... Ama pes etmek yok!
Ertesi gün kahvaltısını bitirir bitirmez yola koyuluyor ve büyük kırmızı aracın merdivenlerinde yeni bir maceraya atılıyor. Aman o da ne! Bu bir itfaiye aracı ve merdivenin başındaki Hilda'nın kızarmış tavuk olmasına az kaldı.  İtfaiyeci onu son anda fark etti ve evine kadar bıraktı da "itfaiye aracıyla evine kadar bırakılan tavuğa" rastlanılmadığından arkadaşlarına küçük bir hava bile attı :)
Diğer gün yola asfalt döşeyen dozer ile seyahat etmeye kalkışınca kendini asfalta yapışmış buldu. Bu sefer de şoförün yardımıyla yapıştığı yerden kurtuldu ancak eve kötü bir kokuyla gitmek zorunda kaldı.
Az Toprak Okulu öğretmenlerinden Bayan Smith küçük kırmızı, beyaz bir motorsiklet ile selesinde davetsiz bir misafir olduğundan habersiz bir şekilde yola çıktığında Hilda da selenin altında yazan "acemi sürücü" yazısının ne anlama geldiğini düşünmektedir :) Bu keyifli yolculuk da Hilda teyzesine ulaşamadan sonlanır ancak Bayan Smith Hilda'ya nasıl otostop çekeceğini öğretir.

Bu yöntem ertesi gün işe yarar ve çilli tavuk kendini teyzesi ve civcivleriyle kovalamaca oynarken bulur.
Biddik Çiftliğine döndüğünde Hilda kendisiyle ilgili yeni bir şey öğrenir; gurk olmuştur yani kendine bir aile kurmak istemektedir. Çiftliğin sahipleri en çok yumurta veren bu kahverengi çilli tavuğun gurk olmasını istemese, ilk yumurtası kek harcına gitse, Hilda ailesi için uygun, güvenli bir yuva henüz bulamasa da sizce pes eder mi?
Bu kitapta mısır gevreğini çokça seven ve insanlara teşekkür etmek için onlara güzel bir yumurta bırakan çilli, kahverengi, sevimli, azimli bir tavuk ve onun pes etmeme hikayesi var.
Ailesini kurmaya çalıştığı bölümler aslında çok daha uzun ama okumak isteyenlerin merakını öldürmek istemem :)
Bazen kafamıza bir şeyi koyarız ancak çevremizdekiler bizimle dalga geçer ya da şartlar bizi o kadar zorlar ki pes ederiz...
Jill Tomlinson'un 1967'de yazdığı bu hikayedeki tavuk yani Hilda ise pes etmiyor, pek çetin ceviz :)
Paul Howard'ın resimleri de otostop çizimleri gibi oldukça keyifli.
Kitabın çevirisini de Bugün Hayal Kuracaktım kitabından tanıdığımız Gökçe Ateş Aytuğ yapmış.

Kitabın tek sevmediğim tarafı özenerek hazırladığım kitap ayracına ihtiyaç bırakmamasıydı :)
Yazara, çizere,çevirene,HayyKitap'a ve tüm ekibe teşekkürler; çok keyifli bir zaman geçirdim Hildayla.

* Jill Tomlinson'un yazdığı küçük hayvanlar kitapları bir seri aslında. Ben daha önce "Karıncanın Ne Olduğunu Bilmeyen Karıncayiyen" ve "Evine Dönmek İsteyen Kedi" kitaplarını okumuştum. Diğerlerine henüz fırsat olmadı ama laf aramızda Hilda'nın kalbimdeki yeri başka :)

HERKESE ÇOK KEYİFLİ OKUMALAR HATTA EN KISA ZAMANDA PES ETMEYEN TAVUK HİLDA İLE TANIŞMA İMKANI DİLERİM :)

Künye:
Pes Etmeyen Tavuk

Yazar: Jill Tomlinson 

Resimleyen: Paul Howard 

İngilizceden çeviren: Gökçe Ateş Aytuğ 

Yayınevi: Hayykitap

Birinci baskı: Haziran 2013

Sayfa sayısı: 112 

Devamını oku »