9. Ay :)

Veee geldik 3 çeyrek yaşa :)
Maşallah diyeyim de ben yine önceden.
Bu ay sanırım Elif büyüme atağındaydı.
Önce ilk dişi çıktı, 2 gün sonra bir sabah aniden emeklemeye başladı, şu an bize tutunarak ayağa kalkıyor hatta oturmayı pek sevmiyor. Daha dün yeni dişleri de gördük gibi olduk ama onu bir sonraki aya saklayalım.

3-4 gündür anane de yanımızda ama haftaya dönüyor, malum Ayça'nın gelme vakti yaklaşıyor. O da doğumdan önce Elif'i bir daha göreyim diye geldi karda kışta :)
Ankara oldukça soğuk. Karın yağdığı ilk gün yani 5 Ocak'ta Elifle dışarı çıktık, Elif'i kara oturttum ve karla oynadı. O günden beri yani 4 gündür evdeyiz :/ Hava sıcaklığı eksi 17'leri görünce biz de mecbur "kötü kıyafet" lafına takıldık, o kadar dayanıklı kıyafetimiz sahiden de yok. Yerler şu an cam gibi. geçen sene de kar yağmadı diye söylenmiştik :) Benimki söylenme değil aslında mevsimi yaşamak güzel bir şey, sadece uygun kıyafetlerimiz olsa da biz de kara çıksak :) Sürekli evde olunca benim ruhum sıkılıyor, her gün temiz hava ikimize de iyi geliyor çünkü. Birkaç güne kadar normal rutinimize döneriz sanırım.
Bu ayın benim açımdan en güzel gelişmesi çizimlerime devam etmem olduysa karabalık için en güzel gelişme Elif'in "ba-ba" demesi :) Önce "de-de" demişti ki "an-ni"yi hep söylüyor zaten :) Bunların çok bilinçli olduğunu sanmıyorum. Ay gelişimine göre heceleyebilir diye yazıyordu kitapta da ama Elif'in babasına "ba-ba" demesi ve onun verdiği tepki görülmeye değer...
Tüm bebekler gibi Elif de çoraplarını çıkarmayı çok seviyor. Ona kendi aramızda batının en hızlı çorap çıkarıcısı diyoruz :) Hele ki mama sandalyesindeyken... "Pıt" sesinden önce yüzde muzır bir gülüş oluyor, anlıyoruz ki çorabın çıkmasına 1 hamle kalmış.

Elifle oyunlar da daha keyifli oldu tabii haliyle, onunla ilgili de bir yazı var aklımda. Çok matah bir şeyler yaptığımızdan değil de aklımdayken yazayım yoksa unutuyorum. Günün aslında benim için en keyifli anları Elif uyuduğunda değil de onunla oyun oynadığımızda oluyor. Karşıma oturtup bir kitabı canlandırarak okuduğumda gözleri kooocaman olup beni dikkatle dinliyor ya sanırım o an'lar dünyalara bedel. İş mi hava mı soğuk mu hiç umrumda olmuyor. Elmer serisinin ne yazık ki sadece "sayma kitabı"nı bulabildik, diğer kitaplar tükenmiş. Elmer yani fil diye o kadar çok anlattım ki Elif bayıldı :)
İlk yılbaşını yaşadı aslında ama diğer günlerden neredeyse hiç farklı bir şey yapmadığımız için "yeni" bir şeyler olduğunu anlamamış olabilir. Değişik kıyafet de giydirmedik hatta fotoğraf bile çekmeyi unutmuşuz. Ananesinin gönderdiği Noel baba şapkası bile başka odada kalmış :)
Bu ara "acaba bu çocuk ileride bana şunları şunları niye yapmadın anne"der mi diye düşünmeye başladım. Mesela diş buğdayı :) Yapan, yapmak isteyen, yapmaya niyetlenen arkadaşlarım lütfen alınmasın bozulmasın ama ben de fikrimi söyleyeyim. Ya ben üşengeç ve kötü bir anneyim ya da bana böyle şeyler çok gereksiz geliyor. Diş şeklinde pasta sipariş verirken bile kendimi hayal edemiyorum, ne bileyim saçma geliyor. Yapanları da eleştirmiyorum, sadece ben kendim için tuhaf buluyorum böyle şeyleri. Benim "baby shower" hatta kına gecemi bile Eda(kardeşim) ve annem düzenlemişti. Ben sadece katılmıştım :) Her şeye bir etkinlikle bebeklerimizi mi eğlendiriyoruz yoksa kendi egomuzu mu tatmin ediyoruz? Neyse lafı çok uzatmayayım da kimseyi kırmış olmayayım. Ben ilk günlerde buğday haşlayıp kuşlara verdim, Elifle onları izledik. Bugünlerde de annem buradayken buğday ve nohut kaynatıp üzerine renkli şeker ve ceviz koyup komşulara vereceğiz, kalanı da biz yiyeceğiz. Bir de ananenin isteği ve benim de merakım üzerine Elif'in önüne meslek seçimli bir şeyler koyup hangisine gideceğine bakacağız ve güleceğiz :) Benim diş buğdayından anladığım bu kadar. Paylaşmak güzel bir şey :)
*Aklıma gelmişken 1. yaş günü için evde -şeker hamuru olmayan- anne eli değmiş, azıcık yamuk bir pasta yapmaya niyetlendim kendi çapımda. Bunun için tarif öneriniz varsa memnun olurum yazarsanız. "Yorum bırakamıyoruz" diyenler oluyor, buna çok üzülüyorum ama teknik şeylerden sadece bu kadar anlıyorum, siz de mail atın olmazsa ne diyeyim :) (Mail: 2balik1kedi@gmail.com) Yorum ayarlarını kurcaladım ama sorunu bulamadım ki çözümü bulayım :)
Elif kendi kendine ce-e yapıyor eline ne geçerse, çok komik ve tatlı oluyor tabii. Bu oyunu bizim de 5500 defa oynamış olmamızın etkisi var sanırım.
Elif'in odasındaki yamuk kitaplığı çıkardık ve yerine Elif'in boyuna uygun bir kitaplık alıp duvara monte ettik. Amanın ne kadar mutlu oldu. Alt raftan istediği oyuncağı/kitabı alıp oynayabilmesi ne kadar özgürlük kattı hayatına :) Aaa bir de hayatımıza bir ayı katıldı :) Sevgili Çağla ve dayısının (kuzenim) hediyesi; ki bence ayı kesinlikle oyuncakçı dükkanına çoktan geri dönmek istiyor. Hehehe yok yok o da Elif'i sevdi ama bence burnunu daha çok seviyor. Elif ayıya hem gülücüklerle sarılıyor, onu öpüyor; hem kucağına yatırıp onu az pataklıyor; hem de burnunu ısırıp gözlerini oyuyor :) Kısaca ona bayılıyor. Böyle hediyeler geldikçe ben Elif'e kitap dışında neredeyse hiçbir şey almadığımı fark edip utanıyorum. Neyse ki şahane kuzenleri, dayısı, teyzesi, halaları var :)
Emekleme sürecinden de bahsedeyim ama tecrübeli anneler burada tam olarak şu cümleyi kuracaklardır: "O daha ne ki, sen bir de yürüyünce gör"... Muhtemelen daha göreceğim çok şey var neticede sadece 9 aylık bir tecrübem var ama emeklemenin getirdiği özgürlük bile Elif'e yetti. Evin haritasını zihninde çoktan çıkarmış zaten. yaramazlık bölgeleri de kırmızıyla işaretlenmiş ki hiç kaçırılmasın, o derece. Kafasını çok sert çarpmaması için hep anındayım ama arada gözümü burnumu kaşıdığımda illa ki kazalar oluyor minik. Önce bana bakıp tepkimi ölçüyor, "hadi canım yoluna" dersem -ki çoğunlukla bunu diyorum- itiraz etmiyor, bazen de ortalığı yıkıyor tabii çünkü canı tatlı ne yapsın :) çok abartmamaya çalışıyorum severken ki olay ona da büyükmüş gibi gelmesin diye. Dikkatini dağıtma çabalarım genelde sonuç veriyor. Bakıyorum ki kucağıma geldiğinde ağlaması kesilmiş arkamdan işler karıştırıyor :)
Bu ara en büyük hedefi ananenin gözlüğünü kapabilmek... "Gözlüğümü alırsan seni göremem ama Elif" diyor annem devamlı ama onu duyan yok. Rüşvet adı altında anneme yemeğinden bile uzatıyor Elif hatta mandalinasını bile paylaşmaya razı,o derece yani :)
Diş işlerinden dolayı burnu tıkanık ve temizlemeye çalışmaktansa ben cidden iddialıyım bir deveyi hendekten taklalı bile atlatabilirim :) Sanırım diğer bebekler de öyledir, Elif de burnuyla oynanmasından hiiiç ama hiç hoşlanmıyor. Bizde zevkimize sümük toplamıyoruz zaten değil mi :)
Elif'in saçları da gittikçe uzuyor ve daha az kişi onu erkek sanıyor. Küpe vs. taktırmayı düşünmüyorum, bana bebeklerde takı toka gereksiz geliyor. Bebeksen bebeksindir seni adam/kadın gibi giydirmeye de gerek yok. Bazen görüyorum neredeyse bir rujları eksik bebeklerin. Eleştiri olacak ama cidden tuhaf karşılıyorum. bebeksen giyersin tulumunu, çıtçıtlı badini, burnun da akmış olabilir, üzerindeki kıyafette son yediğin yemeğin lekesi de olabilir... Kısaca bebeksindir, ben öyle düşünüyorum :) (Bunun yanında unutmazsam Elif'e arada saç bandı da takıyorum ama 3 saniye içinde onları çıkardığı için o ara yakaladığım fotoğraflar çok kıymetli oluyor. Yani ileride beni niye süslemedin derse, bu yazıyı gösterebilirim ona)
Bu ay da böyle geldi gitti, çok şükür iyiydik iyiyiz. Her ay dönümünde farklılaşıyor rutinlerimiz, bakalım önümüzdeki günlerde bizi neler bekliyor...
Ben yine çizmeye devam :)

Devamını oku »

Balık Ailesi :)

Başlığa bakınca sanki kendimizi yazacakmışız gibi hissettim :)
Sadece 1 çizim ekleyip çıkacağım esasen.
Az önce çizdim ve çok sevdim, paylaşmazsam olmazdı,kesin çatlardım.
Balık Ailesi gururla sunar:

Çok tırıvırı bir şey aslında ama beni hem oyaladı hem de mutlu etti, daha ne olsun :)
Mutlu günler herkese

Devamını oku »

Bebeği Uyumayan/Çok Ağlayan Anneler İçin 9 Öneri :)

Başlık çok afilli olmuş değil mi :) Öneri derken bu satırları kendime yazıyorum aslında, insan unutabiliyor çünkü. Ben yine de karşımda biri varmış gibi yazayım, tam olsun.

1) İlk adım deriiiiiiin bir nefes alın, hatta şimdi şu an alın o nefesi ve yavaş yavaş verin. Bunun yerine 1'den 10'a kadar da sayabilirsiniz birkaç defa, o da güzel bir yöntem.

2) Kabullen/kıskanma: "benim bebeğim neden ağlıyor, bilmem kiminki hiç ağlamıyor" diyorsun ya da öyle düşünüyorsun, işte bunu kendine yapma. Durumu kabullen ve başkasını kıskanma. (bir de şu var başka bebeklerle 24 saat geçirmeden 'ağlamıyor ki' deme olur mu :)

3) Kendini suçlama/rahat ol: Bebekler annelerin enerjisini öyle güzel hissediyor ki... Gerginseniz o da inatlaşıyor. rahat olduğunuzda pambık gibi oluyor(her zaman olmasa da) benim kendimi suçladığım konular çok oldu Elif ağladığında. hele ki şu meşhur: "bunu yedim, gaz yaptı, vah çocuğum ah çocuğum" hallerinden kurtulmak lazım. insanız ve yemek yemek bizim de hakkımız. Belki o gün canım lahana çekti kimyonsuz :) sadece basit örnek yazdım ama ah biz anneler bence çok fazla suçlayacak şey buluyoruz kendimize, bunu yapmasak hayat daha kolay olacak sanki...

4) Oku, araştır, soruştur. Bu demek değil ki Tracy Ablanın her dediği doğru. Bence hiç değil hatta :) Ama okumak ve bilmek insana öyle güzel ufuklar açıyor ki. Tracy abla sahiden okunabilir.(nasıl okunacağını bir sonraki maddede yazayım) Harvey Krap okunabilir. Ve daha akla yatan başka yazarlar da okunabilir, mesela Ayşe Öner. Piyasada çok güzel bebek bakımı/çocuk eğitimi kitapları var. Okumak da yetmez, çevredeki tecrübeli annelere/ananelere/kayınvalidelere bence şöyle bir sorulmalı, hayat tecrübesinin çok kıymetli olduğunu düşünüyorum. Her sorduğunu da yapmana gerek yok. Asıl önemli olan bence "annelik içgüdüsü".

5. Her okuduğunu doğru sanma/uygulamaya çalışma. İşte kritik nokta bu. Benim yeni yeni anladığım yer de tam olarak burası. Onu da 80 sayfalık Kim West'in kitabını okuyup Elifte uygulamaya çalışıp, ilk başta işe yarıyor sanıp sonra çuvallayınca ve danışmanlık alınca anladım. Okurken sorgulamak gerek cidden. "Uyku eğitimi" konusunda aklımda başka bir yazı var, kısaca fikrim şudur ki: "Eğitimden ziyade çocuğun kişilik yapısına uygun bir orta yol bulunmalı." Bu ne demek? Kitabı okuduğumda şöyle düşünmüştüm, Elif'i yatağına koyacağız(bir gün) ve o hiç alamadan kendi kendine uyuyacak... Hayali bile güzeldi. Böyle kızgın kumlardan serin sulara atlar gibiydi ilk okuduğumda ve bunu uygulamaya çalıştım ancak Elif'in henüz yüzme bilmediğini unuttum. Çocuğa görelilik burada devreye giriyor. Ve sırf bunu uygulayabilmek için Ferbervari bir şekilde birkaç gün onu-bence- boş yere ağlattığımı da yeri gelmişken itiraf edeyim. "Onun iyiliği için"di oysa ama... Aklıma hep Roakutan isimli cilt ilacı geliyor. Ben o ilacı uzun zaman kullandım sırf iyi bir cilt doktoru verdiği için ve cildimdeki lekeleri/sivilceleri yok etmek için. Yan etkisi o kadar çok olan bir ilaç ki - bilen bilir- ortada neredeyse benden eser kalmadı, bu arada cildim düzeldi mi? Doktorun itirafı: "100 hastadan 98'inde etkili ama siz 2 kişiden birisiniz." Ha?! Nasıl? O kadar yan etkiyi boşa çektim yani? E benim cildim de öyle kalsaydı. (nereden nereye yazdım yalnız, şu an fark ettim, biri beni durdurmazsa yani şu an dikkatimi dağıtacak bir şey olmazsa devam edeceğim sanki) Derken karabalık içeri "çok tatlı benim kızım" diyerek girdi, dikkat de kalmadı tabii :) Kızına aşık babalar :)

6. Mutlaka destek alın. gerekirse bu desteği parayla alın. Bunu yazdığıma ben de inanamadım ama öyle. Yani illa bebekle ilgilenecek biri demek değil bu. Bir evin ne kadar işi olduğunu sanırım herkes az çok biliyordur. İşte o biri -tercihimiz gönüllü biri olması- temizlik yapsa, arada yemek yapsa ne güzel olur değil mi :) Bir de ütü yapsa var ya ben ona limonlu haşhaşlı kurabiyemden bile yaparım :) Ailelerimizden farklı şehirlerde yaşadığımız için biz daha gık demeden bize koli gönderiyorlar sağolsunlar. geçen gün anneme "Elif de mandalinayı çok sevdi", kayınvalideme de "Elif senin yaptığın peyniri çok sevdi" deme gafletinde bulundum. İkisi de "ooo, hemen gönderelim yeniden" dediler :) Elif sevdi diyerek kendimize de bir şeyler istesek aslında, şu an aklıma geldi :) Neyse ki kestaneler de bize geliyor :)
Bize yakın oturan kız arkadaşım da yok, evimiz merkezden uzak olduğundan karşıdaki dağlardan ancak yardım isterim :) Bir de kuzenler var ama onlar da uzak... kısacası biz her yere ve herkese uzaktayız şu an. Sistemimizi de mecburen ona göre kurduk. herkesin yaşam şekli farklı, bunları göz önünde bulundurup plan yapmak gerek. Bir de yeri gelmişken "eşinizden yardım isteyin" yazmayacağım bile. Bence "yardım" başka birinden istenecek bir şey. Annelik neyse -tamam aynı şey değil ama- babalık da o. (sağolasın karabalık, evet evet Elif seni daha çok seviyor zaten tam da bu yüzden :P )

7. blog açın, hobi bulun. Blogunuzun illa ki 1520 takipçisi olması, yüzlerce yorum bırakılması, 150369 kez tıklanmış olması gerekmiyor. havaya yazın, suya yazın, kuşa yazın siz de. Bu ara sağolsun çok sevdiğim insanlar yorum bırakıyor da kendi kendime konuşmadığımı anlıyorum, blogun ilk zamanlarında kendim çalıp söylüyordum ama mutluydum(şimdi de öyleyim ve yeri gelmişken -1 yazı yazıp çıktığım şu ara yorumlara cevap veremediğim için acayip mahçubum, ennn kısa zamanda yorumlara cevap yazacağım, çok teşekkürler anlayışınız için.)
"Benim yeteneğim yok ki" diyen birini duyarsam kolundan sarsarak Kızılaydaki Erdoğan Düğmeye götürüp kendisini içeri kilitlemeyi planlıyorum. önemli olan yetenek değil ki... Güzel vakit geçirme, bir amacının olması, hayata farklı bir açıdan bakma... Bir dolu malzemeyle insan -hatta evdeki atık malzemelerden daha bile iyi olur- neler neler yapmaz ki?  Biliyorum bu cümleme kızanlar olacak ama kendinizi televizyona hapsetmeyin olur mu? O sizin vakit-geçiriciniz değil vakit-çalıcınız... radyo açın ve dans edin çok daha keyif alacaksınız, garanti :)

8. her gün 1 saat kendinize ayıracağınız an'lar yaratın. Kolik varken kitaplardan bu satırları okuduğumda gözlerimden ateş çıkıyordu. Ne 1 saati yahu, tuvalete gitsem o da iyi diyordum ki banyo... o çok büyük bir lükstü. İşte o ara Ankaradan çıkan o koku için belediyeyi suçlamayın, kaynak bizzat benim :) kısacası neler yaşandığını ben de biliyorum. Gün gelir 15 dakika olur gün gelir 45 dakika. Ancak o an sadece boş duvara baksanız da çamaşır makinesinde asılmayı bekleyen çamaşırları düşünmeyin olur mu? (bu kesinlikle ben) Yalnız ocakta yemek varsa alarmı kurun yoksa yanıyor (çok tecrübeliyim bu konuda)

9. anneliğin ve her anının tadını çıkarın. bu günler bir daha gelmeyecek :) Bu kadar basit. Bu belki de ilk satırda yazmalıydı. İnsan bazen olayın içindeyken detayları göremez ya işte o an olabildiğince yükselmek ve olaya o açıdan bakabilmek lazım. Mesela "şu an uyumasa ne olur?" Dünyanın sonu gelmez sanki, o an uyuması gerekiyordur bebişin ama uyumuyordur. inatlaşmak da yersizdir...
Bir de bolca sarılmak ve sevgimizi söylemek insana kendini çok iyi hissettiriyor ve tabii şükretmek de. Bu ara Elif'i -neye benzediğini bilmesem de- deniz börülcem diye seviyorum, o da gülüyor. Eğlenceli bir şeyler bulup o an'ı dağıtmalı aslında çünkü bu günler bir daha gelmeyecek.

Bu satırları 9 aylık -oldukça nanik- bir tecrübeyle yazıyorum ve yazdığım çoğu şeyi kendim de yap(a)mıyorum ama yapmaya çalışıyorum, kendime hatırlatıyorum, unutursam diye de işte buraya yazıyorum.
Hani belki bir yerlerde acayip uykusuz kalmış bir anne vardır, bu satırlara denk düşer ve bu yazı yüzünde bir gülümse bırakır, kim bilir :)
Az daha yatmazsam uykusuzluğun alasını ben yaşayacağım, haberim yok :)
herkese mutlu günler & Bol güneşler (kar Ankarada yalan oldu ya hani)

Kaynek. Bu siteyi mutlaka ziyaret edin...

Devamını oku »

Anne(lik) Sohbetleri: Eda & Ayça :)

İki insan düşünün; biri beyaz diğeri siyah, biri al biri mor(ben), biri düzenli/titiz/temiz/aceleci ötekisi dağınık/pasaklı/her şeyi son dakikaya bırakan(ben).
Zihninizde canlanan bu iki insanın şimdi de kardeş olduklarını düşünün. (biraz zor olacak ama)
İşte bu resimdeki iki insan Eda ve ben :)
Benim doğduğum gün Eda güneşi siyah çizmiş ve anneme "ne zaman gidecek bu bebek" demiş. Evet bu cümle kayıtlarda var. Küçükken kedi-köpek kadar kavga ettiğimiz (ki lokum ve kahve bu tezi çürütüyorlardır sanırım) ancak büyüyünce de ayrılamadığımız, birbirimizi çokça özlediğimiz iki kardeş oluverdik. (Kardeşler arası kavga nasıl biter'in cevabı: büyüdüklerinde ve birbirlerini özlediklerinde :) Ankara'ya ilk gelen o oldu, birkaç yıl sonra da ben geldim zaten. Derken Eda -ki hep istediği bir şeydi- öğretmen oldu ve şehir şehir gezdi, ben hala Ankaradaydım bu arada.
Ve evlendi de şimdi de Ayça'sını bekliyor.
O kısım çok önemli değil de ben -inşallah- teyze oluyorum teyze :)) Heyooo :)
Her gün konuşuyoruz ama kişinin iç dünyası da konuşarak anlaşılmıyor ki; ancak yazmak lazım.
O yüzden de ilkini Niloyla yaptığımız-hamileyken- annelik sohbetinin ikincisini de Edoşla yapayım ve güzel bir anı olsun istedim.

Edooooş, canım kardeşim, taze anne adayı, Elif’in teyzoşu, Ayça’nın anası… Nasıl geçiyor hamilelik? Maşallah 31. Haftayı da tamamladın, kaldı inşallah son 10 hafta.

Herkese merhabalarrrr

Canım kardeşimmm, öncelikle beni de bloguna konuk ettiğin için teşekkür ediyorum… Maşallah 31 haftamız bitti, 32nin içindeyiz J Genel olarak hamilelik iyi gidiyor diyebilirim. Son 9 haftaya girmiş durumdayım ve tabi heyecanda artıyor giderek. Çevremde bir çok hamile ve doğum yapmış arkadaşım var, tabi ki de herkesin hikayesi farklı,eminim benimki de hepsinden farklı olacak ,tek dileğim Ayça’nın sağlıkla dünyaya gelmesi.

Annelik maceran nasıl başladı?

Benim annelik maceram her zaman benimle yaşayan bir şeydi aslında . Belki de öğretmen olmanın verdiği bir duygudur bilemiyorum ama her zaman çocuk istemişimdir. Kısmet işte, hayatta her şey kader diyorum. 2014’ün 2 Haziranında evlendim ve kızımı çağırdım. O da beni hiç üzmeden hemen geliverdi J Erkek de olsa sevecektim elbette ama gönlümde yatan hep kız çocuk sahibi olmaktı.  Ve böylelikle annelik maceram başlamış oldu , sonsuz kere şükür… 

Aklından/kalbinden geçen bir doğum an’ı, şekli var mı? Ya da sadece Ayça’ya sağlıkla kavuşayım yeter mi diyorsun?

Bu son haftalara gelene kadar doğum anımı hiç düşünmemiştim, her sorana da bebeğim nasıl gelmek isterse dedim, hala da öyle diyorum. Gerçekten de ben neyi nasıl hayal edersem edeyim karar Ayça’nın. O nasıl gelmek isterse ben ona uyum sağlamak durumunda olacağım biliyorum. Tek isteğim sağlıkla dünyaya gelmesi. Benim içimden geçen az ağrılı , hiç demiyorum, epidural normal doğum ama tabi her şey kısmet. Şu ana dek hala ters duruştayız ama belli olmaz dönebilir dedi doktorumuz. Başı sürekli kalbimin altında , ne de olsa kalbimin attığı yegane varlık O artık. Yani tam da olması gereken yerde aslında. Tabi doğum zamanı normale dönerse de fena olmaz hani J

Çocuk bakım kitaplarından hangilerini okudun, neler aklına yattı?

Çocuk bakım kitaplarından okuduklarım oldu. Sizlerle de paylaşayım; örneğin , benim en çok keyif alarak okuduklarım arasında Ayşe Öner’in kitabı var, sonra Sinem Olcay Kademoğlu’nun “merhaba bebek” kitabı gerçekten çok faydalı. Bir klasik olan “Bebeğinizi beklerken sizi neler bekler”, “Bebeğinizin ilk yılında sizi neler bekler?” ve “30’lu ve 40’lı yaşlarda gebelik (Dr. Elif Ilgaz Aydınlar-Doç. Dr. Arda Lembet) kitaplarının bana çok faydası oldu ve severek okudum. Ama sadece 1 kez okumakla olmuyor, size önemli gelen yerleri altını çizerek birkaç kere okumakta fayda var. Bir de TracyHogg’un meşhur kitabını okumaya başladım fakat henüz bitmedi. Gerçekten çok faydalı ve yol gösterici bir kitap olmuş. Bu kitaplarda hangi aylarda neler yapılması gerektiği ayrıntılı bir şekilde anlatılmış, üç aşağı beş yukarı hemen hemen aynı bilgiler ama tabi sonuçta bu bilgiler ışığında her anne kendi yolunu bebeğine göre çizmeli diye düşünüyorum.

Sence annelik kitaplardan öğrenilebilir mi yoksa içgüdüsel mi yaşanılır? Sen hangi kitapları okudun, aklına neler yatmıştı?

Kitaplarda gerçekten çok faydalı bilgiler var,insana yol gösteriyor ama ben biliyorum ki asıl yol gösterecek olan kişi kızım. Her bebek kendi alanında büyüyor , bu sebepten kitaplarda okunan bilgiler ışığında kendi içgüdümüzle ve bebeğin beklentileri doğrultusunda bir şeyler yapmak en doğrusu geliyor bana. Sonuçta annelik içgüdüsel bir durum ama bunun yanında çoğu şeyi de bebeğinizle tecrübe edip öğreniyorsunuz. Yani sizde olan şeylere her gün yenisi ekleniyor. Hatta bence bu her çocukta farklı tecrübe olarak karşımıza çıkabiliyor. Çünkü aynı anne babadan bile olsa her çocuğun alanı ve tarzı çok farklı….

Ayça yerine Çakıl verelim :)

Ayça’nın hareketlerini ilk hissettiğin an’ı hatırlıyor musun, ne düşünmüştün, aklından neler geçmişti “içimde bir kelebek mi var acaba” demiş miydin :)

Ayça’nın hareketlerini ilk hissettiğim an 18. Haftama denk geliyor. İnsan bazı şeyleri sonradan net hatırlayamıyor, o sebepten ben hamile günlüğü tutuyorum. (Bu fikri de senden almıştım zaten  )Hangi tarihte ne olmuş önemli benim için. Aslında 16-17. Haftalarda da ufak kıpırdanmalar vardı sanki ama 18 ve sonrası çok netti. Artık içimde yeni bir yaşam kaynağım vardı ve gün geçtikçe büyüyordu.  Gerçekten de içinizde kelebekler uçuşuyor hissine kapılıyorsunuz, hatta ufaktan bir gıdıklanma ve huylanma bile olabiliyor . Şimdilerde ise çoğunlukla beni uyutmayan ya da uykumdan uyandıran tekmelere maruz kaldığım düşünülürse o zamanların tadını çıkartamamışım. Ama benim güzel kızım her tekmeye her acıya değer ..

Benim tanıdığım Edoş uykuya çok düşkündür :) Bebişli hayatta uykunun yeri pek az(gözünü korkutmayayım da :P ) ne düşünüyorsun bu konuda?

Senin tanıdığın ve benim bildiğim Edoş uykuya düşkündür evet. Yemek olmasa aramam ama uykusuz tam huysuz oluyorum. Uykusuz gün ve gecelerin beni beklediğini de şimdiden görebiliyorum ve bunun için yapabileceğim bir şey yok. Keşke uyku depolanabilen bir şey olsaydı diyorum hep ama o zor günlerin de geçeceğini ve kızımın uykusunun düzene gireceğini bildiğim için (tabi bu süre ne kadar kısa olursa o kadar iyi, bunun için de dua ediyorum ) bir şekilde atlatmayı umut ediyorum.

Yapalak Ayşe :)

Ayça’nın hangi özellikleri sana benzesin istersin? (Fiziksel ve kişilik olarak)

Ayça’nın özellikle bana benzesin istediğim bir özelliğini sormuşsun. Benim gibi kendine güveni tam olsun isterim, hayatta ne istediğini bilsin ve o doğrultuda hareket etsin isterim ve en az benim kadar dürüst olsun isterim. Boyu benden biraz daha uzun olabilirse iyi olur tabi J Tez canlılığı bana çok benzemesin ama bazen sıkıntılı olabiliyor. Bir de hayatta istediği şeylerin arkasından koşsun, onlar için savaşsın, dışa dönük, atak, hakkını arayan bir kız olursa mutlu olurum.

Vurucu soruyu sona sakladım; bir araya geldiklerinde Elif Ayça’yı azıcık sever diye korkun oluyor mu :)

Teyzoşum Elif’im ve minik kızım Ayça muhtemel bu yaz bir araya gelirler diye düşünüyorum. O tarihte Ayça henüz 5-6 aylık ve Elifte 1,5 yaşında  olacağından durumlar ne gösterir bilemiyorum ama tabi çocuk sonuçta her daim dikkatli olmak lazım. Elifişkomun elinden Ayçanın tüy saçlarını toplamamak adına baş başa bırakmamakta fayda var diye düşünüyorum J

“Asla yapmam” dediğin bir şey var mı? (Emzik, sallamak vs. gibi) (Bence varsa da “asla” deme :)

Bebekle ilgili “asla yapmam” dediğim bir şey yok. Yapmamaya çalışacağım dediklerim var ama bu konuda ne kadar başarılı olurum inan ki bilemiyorum. Tüm bunlar Ayça’ya bağlı sonuçta. Örneğin asla emzik kullanmam demiyorum, 4. Ya da 5. Aya kadar kullanmayı düşünüyorum hatta, uykuya daha rahat geçmesi adına. Sallamayı çok istemiyorum, hatta sallanmayı bilmesin diye yatağını, ana kucağını bile sallanmayanlardan aldık ama tabi her konuda olduğu üzere bu konuda da “asla” diyemiyorum. Beni yönlendirecek olan kişinin kim olduğu belli, tek dileğim beni çok yormaması J

Annelik sohbetlerini okuyunca gözünü korkutan bir şeyler oldu mu bebekli hayata dair?

Genel olarak internette bloglara yazılan annelik sohbetleri çok hoşuma gidiyor, okuyorum bol bol.Farklı hikayeler duymak güzel. Edindiğim izlenim şu yönde; anne olmak hayatta karşılaşılan en büyük farklılık ve gerçekten büyük bir sorumluluk ve zorluk ama bebeğinizin bir gülümsemesi hepsinin üstünü kapatıyor diyorlar. Bunu da inşallah 2 ay sonra bende tadacağım. Gözüm elbette korkuyor, çünkü daha önce hiç tatmadığım bilmediğim ve dönüşü olmayan bir yol bu ama bir yandan da içimde sürekli beni dürten ve yaşadığımı her gün defalarca hissettiren o varlığın kucağımda ve kollarımda olacağı düşüncesi tüm korkuları bir anda siliveriyor. Annelik böyle bir şey demek ki; canından can verince, o can senin canın oluyor, zaten başka bir şeyde düşünemiyorsun.

Hamile yogası sence faydalı bir şey mi? Yogayı doğumdan sonra da yapmak ister misin?

Hamile yogasını kesinlikle sağlığı yerinde olan her hamileye öneriyorum. Sadece gidecekleri kursu iyice araştırsınlar. Artık hemen herkes hamile yogası yaptırıyorum diyebiliyor ama bu konuda dikkatli olmak lazım. Referanslar ve alınan sertifikalar önemli, birde başlamadan önce kursun yapılacağı ortamı ve enerjisini görmek, hissetmek önemli. İçinize sinen doğru kişiyle ve doğru ortamda yapılan yoga hem size hem bebeğe çok faydalı. Özellikle normal doğum için çok büyük katkıları var. Doğumdan sonrasında yogaya devam etmek isterim tabi. Bu da doğumun nasıl olacağına bağlı olarak değişiyor. Normal doğumdan 6 hafta sonra yogaya başlayabilirken, sezaryenden ancak 6 ay sonra yogaya başlanabiliyor. Daha önceden de yoga yapmış biri olarak kesinlikle tavsiye edeceğim bir etkinlik.

Benim tanıdığım Edoş’un tüm hazırlıkları tamamdır ve hiçbir şeyi son an’a bırakmaz (bazen cidden kardeş olduğumuza inanamıyorum :) ama ben yine de sorayım, Ayça’nın odası, doğum çantası  ne durumda? Teyzoşumun her şeyi hazır mı :)

Yapı gereği ve tez canlılığımdan olsa gerek, konu ne olursa olsun bir hazırlık gerektiriyorsa çok önceden hazırlamayı seviyorum. Son dakika işleri pek bana göre değil. Eee tabi konu hayatımın en değerli kişisi  Ayça Hanım olunca insan daha bir zevkle, daha bir heyecanla hazırlıyor istediklerini. Ayça’nın çoğu eşyası ve benimkiler, özellikle kıyafet,oyun parkı, benim hamile kıyafetlerim  gibi şeyler, canım kardeşimden ve bi tanecik Elifimden hazır geldiği için hazıra konmuş oldum ve bu konuda da çok şanslı olduğumu düşünüyorum. Senin benden 1 sene önce doğum yapmış olman ve bu konudaki tecrübelerinin bana çok faydası oldu. Ayça’nın odası ve hazırlıklarının çoğu tamam aslında. İyice son zamanlara yaklaşmadan hazırlıkları tamamlamakta fayda var diye düşündüm, çünkü ne zaman ne olacağı belirsiz. Doğumda yapılacak sunumlardan, hastane odası süslemesine, hastanede giyileceklerden lohusa terliği ve tacına kadar her şey tamam. Hatta 31 haftanın bitmesiyle doğum çantalarımızı bile hazırladık, tabi anneannemizin desteğiyle J Yaptığım hazırlıkların bir kısmını paylaşayım tabi sizlerle de…

Anne olmayı düşünen/isteyen/planlayanlara neler tavsiye edersin?

Son olarak anne olmayı isteyen, düşünen  ya da planlayan adaylara diyebileceğim şey ; siz isteyin, zamanı gelince oluyor, her şey zamanında güzel ve elinizde fırsat varsa asla ertelemeyin. Bebek yapmak için en doğru zaman diye bir şey hiç yok, zaten O sizin için en doğru zamanda geliyor. O sebepten şunu da yapayım, bunu da bitireyim gibi koşullu cümleler olmasın hayatınızda. Ve eğer hamile kaldıysanız, isteyerek ya da sürpriz olarak , bunun tadını çıkartın. Özellikle yaşayacağınız o 40 haftanın her gününün tadını çıkartın. Çünkü bu yaşanan gerçek bir mucize ve bu mucizeyi hayatınızda kaç sefer deneyimleyebilirsiniz ki, bunu düşünün… Bir bebek insanın hayatında bir çok düşünceyi ve duyguyu değiştirebiliyormuş, ben bunu yaşadım. Biz ,sonsuz kere şükür, sorunsuz 31 hafta tamamladık. Dileğim 40 haftayı sağlıkla bitirip, biricik kızıma sağlıklı bir şekilde kavuşmak. İsteyen herkesin bu mucizeyi tatması dileğiyle…. Sağlıcakla….

Sadece hazırlıklarla bile başım döndü :) Biz Elif için cam şişelere şeker koyup kapatmıştık da annemin içine sinmedi,onlara tül takmıştı...

Elif'in yatağı ve dolabı yaklaşık 37 haftalıkken ancak hazır olmuştu :)

Elif'e ilk elbisesini üniversiteden arkadaşım Çidoş gönderdi, gerisi de hediye geldi; ben sadece geçenlerde 1 tane civcivli elbise aldım. (Filiz aklıma sen geldin şu an, tüllü tütülü bir şey nasıl giydirilir onu da bilmiyorum)

Kısacası Edoş, senden öğreneceğim çok şey var. Ankaradan gitmeseydin iyiydi; Ayça'ya ne kitaplar okurdum ben. Neyse artık ananeden şarkılar öğrenir,o da güzel :) 

İyi ki varsın bu arada, unutmadan diyeyim de. Bir de ben doğduğumda güneşi siyah çizdiğini unuttum sanma ama sen de iyi ki doğmuş ve benim kardeşim olmuşsun. (cümledeki anlatım bozukluğu benim Edaya abla değil, kardeş dememden ileri geliyor :)

Ayça'yı merak ve heyecanla bekliyoruz.

Ama en çok Elif bekliyor.

Ayça lafı geçtiğinde yüzündeki muzır ifade çok şey anlatıyor, ne yani kuzenine azıcık fıstık da yapmasın mı kızım :)

Seni çok seviyorum Edoş, iyi ki katıldın bu sohbete ve inanıyorum ki harika müthiş bir anne olacaksın... 

* Üst fotoğraftaki Edoş'un yanındaki de hayatında oldukça sınırlı sayıda elbise giyen birine ait, kim tanımıyorum tabii :)

** Fotoğrafları ve yazıyı bile bir düzende, imlada gönderen kardeş de can'dır ayrıca. Ha bir de onu yy sonra yayınlayan öteki kardeşse -mazeretim var ama Elif emekliyor :P - neyse o da öyle biridir işte :)

Devamını oku »

2015 dilekleri :)

Bu dilek işini çok seviyorum. Yazınca daha da iyi oluyor, derli toplu duruyor yoksa unutuluyor.
2013'te ve 2014'te neler dilemişim az önce okudum. 2013'ün içinde Elif hiç yok mesela, şimdi okuyunca tuhaf oldum, ne komik değil mi sanki Elif'ten önce bir hayatım yokmuş gibi... Şimdi hayatımda uyku, yemek, oyun, aktivite arada çamaşır, bulaşık :) Neyse ki hala kitap okuyabiliyorum. Elif'i ayağımda uyuttuğum zamanların en güzel avantajı bolca kitap okuyabilmekti,şimdi ondan mahrumum ne yapalım. Elif uyuduğunda ona tazecik yemekler hazırlamakla ya da burada çene çalmakla geçiyor vaktim. Kitap okuma hızımı bu ara yavaşlattım, bu konuda azıcık canım sıkkın ama olsun son idefix/babil siparişiyle kendime gelirim ben :)
1. Dilek sanırım sağlıktan başka bir şey olamaz. Herkese, tüm çevreme ve bize sağlıklı, huzurlu, mutlu, keyifli bir yıl olsun inşallah 2015. Klasik bir dilek ama bence işin özü bu :)
2. Lokum... Onu yanımıza geri alamayacağımızı biliyorum çünkü karabalık daha yeni yeni nefes alıyor, yavaştan ilaçlarını bıraktı, ona bunu yapamam. Kaldı ki Elif ve kıl/tüy işlerini bile beceremedik, Lokum bizim neyimize :/ Onu daha sık görmek istiyorum aslında ama görünce de çok üzülüyorum. Yeri çok rahat hatta bir eli yağda ötekisi balda ama yine de onu bıraktığımız için çok büyük suçluluk hissediyorum. Ve onunla ilgili ne zaman bir şeyler yazsam en kötü gözlerim doluyor :/ Neyse bu konuyu kapattım. Dileğim de; onun (bizden uzak olsa da) iyi ve mutlu olduğunu bilmek olsun...
3. Hayalimdeki iş deyip duruyorum da içini çok açmıyorum, onu fark ettim. hayalimdeki işin şöyle güzel bir tarafı var: Para kazanmıyorum :) Yani öyle bir derdim, telaşım yok :) Ocakta ne pişecek sorusunun cevabını da tamamen karabalığa bırakıyorum :) Detayları başka bir yazıya bırakacak olursam, deniz manzaralı, ferah, tahta basamaklı, içi dopdolu, çocuk neşesinin ve kahkahasının eksik olmadığı, Elif'in etrafta koşuştuğu 1 çocuk kütüphanesi harika olmaz mı :) Kitapçısı demiyorum yalnız, olmuşken kütüphane olsun :)
4. Elifle beraber çoook eğlenmeyi&öğrenmeyi umuyorum. Öğrenme kısmı daha çok bana ait bile olabilir, ne de olsa o yemeyi öğrenirken ben de ne pişireceğimi öğreniyorum :)
5. Teyzeee oluyoruuum (inşallah) Büyürken çok göremeyeceğim yeğenimi ama skype ile daha sık haberleşmeyi umuyorum. Ne de olsa "auntie'ler coolest" oluyor :) Annene söyeyemediğini teyzoşuna söylersin gibi :)
6. 30 yaşıma gireceğim inşallah... Çok mühim bir şey mi belki de değil ama 30'lu yaşlarımı merak ediyordum. Ve çok daha yaşlı olurum sanıyordum :) Annem hep söyler, insan hissettiği yaştadır diye. 30 hissetmek kötü bir şey değil ama ben sanırım bazen 25lerde bazense 40larında hissediyorum :) Hayat insanı olgunlaştırıyor diyelim.
7. Daha çok gezmek istiyorum. Tamam belki Avustralya bu sene için hayal olabilir ama daha çok gezmek için Elif'in büyümesini beklemek de çok doğru olmayacak. İnstagramda takip ettiğim "çocuklagezeriz" kullanıcı ismindeki Esra'yı takdir ediyorum, cidden keyifle geziyorlar.
8. Elif'in doğum günü konusu... Özel günlere pek önem vermem lakin doğum günlerini önemserim. Ancak 1. yaş günü için abartılı kutlama çocuk etraftan bihaber olacağından anne-babanın egosundan başka bir şey değilmiş gibi geliyor. (Etrafımdaki 1. yaş günü anneleri bana kızmayın olur mu :) Fikrimizi değiştirmezsek oldukça minik bir doğum günü planlıyoruz Elif için. Bana kalsa anne-baba-Elif de yeter ama anane ve babaanne şimdiden plan yapıyorlar gelmek için :) Temamızı açıklıyorum, hazır mısınız? Tema yok :) Aklımda rengarenk bir şeyler var, Elif de çilek kostümü giysin, ortaya da şöyle bir şey çıksın: "biz bu işi beceremedik, zaten uğraşmaya da üşendik, işte her şeyi topladık bakalım" partisi... Şaka bir yana, kardeşim şimdiden bir dolu hazırlık yapmış. İnanılmaz farklı iki kardeş olduğumuzu söylemiş miydim? (Büyük konuşmama hakkımı saklı tutuyorum burada...) (ve laf büyük konuşmaktan açılınca aklıma Damla'nın bana ithafen yazdığı yazı geldi, ilahi Damla :)
9. Hani şu aylaaardır niyetlenip de bir türlü gitmediğim spor var ya; işte ona başlayayım ve devam edebileyim, ne güzel olur.
10. Son iki haftadır çizim yapıyorum ya, anlatamam ne kadar zihnimi boşalttığımı. Mutluluk zaten cepte o an'larda. Elif uyuduğunda var olan tüm acil işlerimi fişek hızıyla yapıp masanın başına oturuyorum, boş sayfa ve kalemler resmen gülümsüyorlar bana... İşte bu aktiviteye devam edebilmek istiyorum. Ve yepyeni renklerde keçeli kalemler istiyorum,. (karabalık, burada sana seslendim :)
11. Bu yazıyı sanırım 3 hafta önce başlamıştım. Kaldığım yerden devam edecek olursam yine sağlık derim. Yavrularımız hasta olmasın derim, hastalara acil şifalar derim.
12. Blog resmen benim keyifli paylaşım alanım, burayı bir ara-hangi akla hizmetse- kapatayım diyordum ama şu an daha sık yazsam ne güzel olur, diyorum :)
Bol kahveli kitaplı kedili arkadaşlı gezmeli ve tabii ki Elifli, birlikli beraberlikli, en başta da sağlıklı bir yıl olsun hepimize...

Çizimim çok şekil yalnız :P

Devamını oku »

Takas Kitap Etkinliği

2014 bitmeden aklımdaki etkinlik haberini yayınlamak istedim. Fikri ateşleyen Eda oldu aslında, ona da teşekkür edeyim buradan.
Bu etkinliği yine çekilişle yapmayı düşünüyorum (katılım olursa :)
Aklımda şöyle bir şey var:
Katılmak isteyenler öncelikle (en az 3) takas etmek isteyecekleri kitapları bir kenara ayırsın.
Sonra da bana 2balik1kedi@gmail.com adresinden ulaşsın ve desin ki "heyooo, ben de katılıyorum bu etkinliğe" :) 
Son tarih: 17 Ocak olsun.
Çekiliş sonunda eşleşenler birbirlerinden kitap seçsin.
Hatta ben 18 kitap ayırdığım için daha fazla kişiyle de eşleşebilirim, isteyen olursa. (çekiliş sonunda)
"Takas kitap"ın "hediye kitap"tan farkı elbette ki 2. el olması yani kitabın içinde bir dolu güzel anıya da tanıklık edebiliriz, fena mı?
Eğer ki eşleştiğimiz kişinin listesindeki hiçbir kitap ilgimizi çekmediyse o da bize sevgilerini gönderir, olmaz mı?

Benim listem şöyle: (*Muzaffer İzgü olan imzalı)

Bunu kitap sever blogların hepsi yapsa keşke; güzel bir değiş-tokuşa imkan tanımış oluruz sanki, ne dersiniz?
Umarım güzel bir etkinlik olur :)

Devamını oku »