Sürpriz Yumurta Günlüğü : Elif'e Söyledik!

Baktık ki biz söylemesek etraftan duyması an meselesi olacak...
Biz de dün akşam (geçen hafta) Elife sürpriz yaptık ve ta daa "Elif senin bir kardeşin olacak!" dedik :) O ilk an'ın videosunu çekebildiğimiz için kendimizi tebrik ediyorum ama ne yazık ki kardeşinin erkek olacağını duyduğu an'ın videosu yok :( O hayal kırıklığını anlatamam, yaşanır :)
Elifin kardeş tepkisi ilk 10 saniye duraksamak, şaşırmak, olayı anlamaya çalışmak, ayağını sinirle hareket ettirmek ve sonra "Getirdiniz mi peki kardeşimi eve?" diye tepki vermek oldu. Sonraki günler her 5 dakikada bir "Ne zaman gelecek?" sorusu. Buna cevap olarak "kar yağınca"demedik, "yeni yılda" dedik. Ne kadarını anladı bilmiyorum ama geçen 1 haftada kardeşin karnında büyümesi gerektiğini idrak etti. Şimdi beni besliyor kardeşi de yesin diye :)
"Ağlarsa içerde ne yapacağız?" gibi komik sorulardan sonra dün ben arabadan inerken "Kardeşim de mi seninle işe geliyor?" dedi, ahahahaha valla çok güldüm.
gelip gidip kardeşimi çok seviyorum diyerek ona sarılması ve onu öpmesi açık söyleyeyim bana biraz "gerçekçi" gelmiyor. Bilmediği bir şeye verdiği tutum/tepki olarak yorumluyorum.
Bundan sonrasını bizim ayarlamamız gerekiyor gibi hissediyorum.
"O daha küçük, bak sen abla oldun." ifadesini kullanmamak bunların başında geliyor :)
geçen hafta Kardeş Rekabeti kitabını okuyunca da bir aydınlanma geldi. Bebek doğmadan okumam iyi oldu.
Elife kardeş haberini verirken ona sürpriz bir pasta ve hediye almıştık. Bu ara inanılmaz şekilde araba, kepçe, helikopter seviyor. Biz de öyle bir set aldık, tırı yoktu mesela bayıldı.

Ara ara söylediği /sorduğu cümleleri yazayım buraya, hatıra kalsın:
En bombası "Ben kardeşimi uyuturken siz ses yapmayın." demesiydi heralde. "Sen hele bi kendin uyudu da" diye başlamamak için kendimi o an zor tuttum zaten.
Diğer bomba "Neden erkek aldınız?" sorusuydu. İlk başta afalladım ama arkadaşlarımın "Soru sorduğunda sen de soru ile cevap ver" taktiği geldi aklıma; "Sen neden kız oldun?" deyiverdim. Bu soru-cevap onu tatmin etmiş olmalı ki birkaç seferin sonunda bu soru kesildi.
Bir diğer "Peki neden kardeşim olacak?" sorusuna gerçekten boş gözlerle cevap verdim. Yani anlatsaam uzun olacak, baktım ki bu sorunun cevabı bende de yok en ilginci :)

Çok şükür 26. haftaya geldik, Elif kardeş haberini öğrendi.
Darısı sağlıkla kavuşmalara olsun :)

Devamını oku »

Sürpriz Yumurta Günlüğü : Gönlündeki Doktoru Bulmak?

Sahiden var mı acaba böyle bir şey?
 Benim için doktorumla kuracağım bağ gerçekten önemli. Bilgisine güvenmem yeterli değil; bana gözleriyle de hitap etmeli. Daha önce de yazmışım meğerse.
Gözler demişken Annemin Kelimeleri kitabını yazmıştım geçen hafta LÇK'ye, orada agorafobisi olan komşu Dette Heidi'ye insanları tanımak için öğüt veriyordu ve sonunda uygulamalı çalışıyorlardı. "Gözleri nasıl bakıyor ve sana nasıl hissettiriyor?" diye. Ne kadar alakasız iki konuyu nasıl birleştirdim yahu, neyse dağıtmayalım, konuya dönelim.
(Unutmadan geçen gün Grano'da kırmızılı ablayı gördüm, bu sefer mavi giymişti, yanımda biri olmasa belki konuşurdum, ne diyeceksem: "Merhaba siz bundan 1 yıl önce kırmızı kazak giyip yanıma oturan ve beni meraktan çatlatan kişisiniz, e nasılsınız görüşmeyeli?" ahahahaha)
Elifte yaklaşık 25 hafta aynı doktora gitmiştik, Ankara piyasası için soyadı vermeme gerek yok, Cihangir demem yeterli. Seviyordum adamı ve bana güven veriyordu ama son görüşmelerde öyle kıllandırmıştı ki beni... "Epiduralsiz normal doğum istiyorum, bu sürede hastanede olma imkanınız var mı?" diyorum, "Bak seni prenses doğuma alalım epiduralli rahat edersin." diyor. Baktım ki aynı dili konuşmuyoruz. Ben o ara İçgüdüsel Doğum okuyorum, Hypnobirthing araştırıyorum, amca bana "prenses" diyor; "Sensin prenses" deyip çıkacaktım da yapmadım. Bir de doğum ücretlerini öğrenince dudağıma bir uçuk yerleşmesin mi? Tamam abarttım ama onların abarttığı kadar değil. Neyse 25 haftadan sonra gittiğim doktorlar zaten "E Cihangir Beyden niye ayrıldınız ki? Hayret yani!" modunda. Tek söylediğim şu: "Her şey yolunda giderse normal doğum istiyorum." Verilen tepkilere göre kendime rota çizdim. Hypnobirthingi Ankarada tek yapan Sebahat Hanımı oldukça kötü bir özel hastanede buldum ama ne yalan söyliyeyim ben orada çişimi bile yapmazdım, hypno'su size kalsın deyip kaçtım. Sonra karşıma tatlı Ebru doktor çıktı, Ankara piyasası için bilindik biri değil, orta halli bir özel hastanede çalışıyor ve ben daha sormadan bana her seferinde uzun vakitler ayırıp detaylıca her şeyi anlatıyor. "5 dakkada Beşiktaş" seferleri yapan doktorlar gibi değil. Zaten gelmişim 32.haftaya, hani "Kaldım gitti" dedim ve 40+4'e kadar onunlaydım. Daha en başta normal doğum pazarlığı yaptığım için 39dan sonra beni hiç zorlamadı, gün aşırı nst'lere girdim ve bana sadece bir kere "Fikrinde değişme var mı?" dedi. "Yok dedim, bebek iyiyse 42'yi zorlarım." Çok tecrübeli bir doktor değildi ama nazikçe en fazla 41'in sonunu bekleyebileceğini, daha fazlasının risk olacağını anlattı. Doğum hikayemi baştan yazmayayım, merak eden buradan okuyabilir, 40+4te sabah uyandığımda Elifin hareketsizliğinden bir şeylerin yolunda gitmediğini anlamıştım. Doktorum orada bile ısrar etmedi, hareketsizlik iyiye işaret değil, kendin karar ver dedi. Elif kakasını yapması haricinde o kadar rahat ve tepemdeydi ki suni sancı alsam en az 12 saat kıvranırdım. O kadar çok doğum hikayesi okumuştum ki (çoğu pozitif olsa da) yolun sonundaki riskleri ve risk almanın sonuçlarını görebiliyordum. Çok çok zor bir karar olmuştu ama o an hissettiğim şeyi yaptım, 9.5 aylık normal doğum kanalizini bir kenara bıraktım (belki de takıntıydı) ve gönül rızasıyla sezaryene girdim çünkü bebeğin iri doğma ihtimali yüzde 90'dı. Neyse sonuçta doğru kararı vermiştim. Bebek iriydi ve kakasını yapmış ama yutmamıştı. Bu açıdan pozitif bir hikaye.
2. bebek haberinin şokunu yaklaşık 10-12. hafta gibi attıktan sonra aklımda SSVD vardı! Bak şimdi bu kız akıllanmıyor mu dersiniz ne dersiniz bilmiyorum :)
Ama dur tam bu araya bir parantez gerek. Elife hamileyken normal doğumu neredeyse her şartta yaptıran (öyle hikayeler duydum ki ağzım açık kaldı) bir doktorun yanına gitmeye niyetlendik ama inanılmaz yoğun bir devlet hastanesinde çalışıyordu ve görüşemedik. Aradan zaman geçti, ben kadınla tanışmak için (rutin smr vs) o ara çalıştığı hastaneye gittim. Kadına aşık olmayayım mı! O ara hamile olmadığıma yanmayayım mı! Bu kadar mı "insan" bir doktor olur. Adını da vereyim: Funda Fehime. Günün birinde tanışırsanız anlarsınız, böyle bir doktor yok. Yani o doktorsa diğer görüştüğümüz insanlar kim? Herkes ulaşabilsin diye oldukça düşük ücretli bir hastanede çalışıyor, bu bile müthiş gelmişti çünkü muayene açsa yine herkes koşarak giderdi. Neyse Çeşmeden ayrılacağımız sıra "Funda Hoca emekli oluyormuş." haberi çıktı. Çok önemsemedim, birincisi yakın zamanda gebelik düşünmüyordum (ahahahah, sanırım bunu düşünürken bile hamileydim) ikincisi Funda Hoca kesinlikle emekli olamazdı, mesleğine aşıktı... Neyse Çeşme dönüşü şokun katmerlisini yaşadım: Datçaya yerleşmiş ve evet kesin emekli olmuş! Vay ben nerelere gidem! Bu baya etkilemişti beni aslında çünkü doğum hikayemi anlatıp "Hocam siz olsanız ben normal doğum yapardım değil mi?" dediğimde (nasıl içimde kalmışsa artık) nazikçe "Yok kızım, bu şartlarda ben de seni sezaryene alırdım." dedi ki epiduralsiz harika normal doğumlar yaptırıyor, bizzat doğum yapanlardan biliyorum. Kapa parantez, unut Funda Hocayı.
O ara benim SSVD düşündüğümü duyan bir arkadaşım Ankarada Sebahat Hoca var dedi, bir de baktım bu Hypnobirthing Abla! Koşarak muayenesine gittim ama ilk cümlede yer alan "gözler"i hatırladınız mı? Konuşma sıcak, ortam ev ortamı ama...Ama beni/bizi rahatsız eden bir şey var. Samimi gelmiyor kesinlikle ve nitekim son randevuya (aslında 3 kere gitmiş olacaktık) gidemeyince bana whatsuptan yolladığı mesaj ile bendeki kırıntıları tamamen bitirdi.
Ankaraya zaten 16 hafta gibi gelmiştim, bazı yerler Başkent Hast. gibi o haftadan itibaren de almıyorlardı. İlk takip Çeşme Devlet Hastanesiydi, ikili tarama Adanada bir doktordaydı ve o şahane 3lü tarama inanılmaz kötü bir doktorda gerçekleşti. Adını vermeyi istiyorum ama hadi etik olmaz diye vermiyorum. Turuncu ve kıvırcık saçlı biri. Gitmeyin ona! :) (Sarı çizmeli Mehmet Ağa gibi oldu ama ne yapayım) Birkaç "çok iyi" doktoru maddiyattan dolayı eledim, doğum ücretleri 9-10binmiş! Bu nasıl bir soygun yahu?
Aylin isminde bir doktora gittim ve çalıştığı hastaneye rutin kan tahlilleri ve muayene ücretiyle 600 lira para bayıldım. Sonuç : 5 dakkada Beşiktaş doktoru çıktı! İçeride olduğumuz süre o kadar kısaydı ki ben çıktığımızda içeri niye girdiğimi hatırlamıyordum. Girmiş miydik yani şimdi? Bebek ne alemdeydi? Bilen varsa söylesindi... Arkamıza bakmadan çıktığımızda 600 liranın bu kadar taş gibi oturacağını bilemezdim. (Ben o paraya kaç kitap alırdım sen biliyor musun ablacım)
Sonra Hasan isminde bir doktora gittik, "çok iyi" denilenden. SSVD için "mümkün değil, hayatta olmaz, imkanı yok." dedi. Bulabileceği başka olumsuz ifade olsa onları da söylerdi eminim :) Ve sonra şunu dedi "Bu ayrıntılı ultrason erken yapılmış, burada yine yapılacak." Aradan gerçekten 7 gün bile geçmemiş, hani şunu dese daha inandırıcı bulacağım. "hastane politikası gereği dış tahlil ve tetkiklere güvenmiyoruz." Ve zaten hamileliğin başından beri yapacağım en doğru şeyi yapıp ayrıntılı ultrason için Eyüp Ekiciye gitmiştim. Sevmeyeni daha çok kendisinin ama şunu kabul edelim; amca bu işi biliyor. Yani onun sonucunun üzerine bir sonuç zaten komik ama bir de Hasan Amca olaya kasap gibi yaklaşınca ben yine doktorsuz kaldım mı!
Gönlüme ve aynı zamanda cebime uyan doktoru bulamadım kısacası ama bu zaman zarfında şuna odaklandım; SSVD'yi gerçekten istiyor muyum? Bunu hayat amacım yapacak enerjim var mı? veya normal doğumu neden bu kadar ısrarla istiyorum?
Sonuç: SSVD talebimden vazgeçtim ve suyun yolunu bulmasına bıraktım kendimi.
Öyle olunca geçen cuma kendimi devlet hastanesinde bulmayayım mı?
Ne kadar saf gitmişsem doktora:
"Takibinizi kim yapıyor?" "Kimse yani birçok doktor ama şu an kimse."
"Tahlil sonuçları yanında mı?" "Yok, evde unuttum."
"peki şimdi neden geldin?" "bebek iyi mi diye görmeye"
O kadar doğal konuşunca kadın kızamadı bile :) Ayrıntılı ultrasona orada da girdim (ücretsiz tabii) ve eski sonuçlara ulaşıp doktora gösterince "E zaten Eyüp Abi bakmış." dedi.
Şimdi geldik 24. haftanın içine.
Zaman hızlı mı? Bence hızlı.
İki hafta sonra şeker yüklemesi var. Bir ara yaptırmasam diyordum ama baktım o meyveleri löp löp yiyorum, onu da yaptırmaya karar verdim. Kısacası, şu an en kötü karar bile kararsızlıktan iyi hissettirdi.
-Şeker yüklemesi yaptır.
- Hislerine güven
- Doğumu akışına bırak.
- SSVD talebimden bu noktada ayrılmış durumdayım, riskleri okuyunca gerçekten değer mi sorusu aklıma geliyor ve şu an bunu istemiyorum.

Bakalım ilerleyen zamanda neler yaşayacağız, görünen doğum tarihi bile varla yok arası aslında çünkü son adet tarihi ve yumurtlama zamanı farkı var. İkisinin ortası da 1 Ocak oluyor :)
Olay hep aynı yere bağlanıyor aslında, hakkımızda hayırlısı olsun ve bebeğimiz sağlıkla gelsin. Gerisi detaydan başka bir şey değil.
Ankaradaki kadın doğumcular konusunda epey bilgim oldu, sorusu olan mail atabilir.
Doktoru sevmek/sevmemek göreceli bir şey tabii ama bazen de "ortak" noktalar oluyor turuncu saçlı abla gibi :)
Yazmayı unutuyordum, ilk doktorum Ebruya da gidebilirim ama şu an çalıştığı hastanenin ücret politikası beni epey düşündürüyor. Yoksa düşünmeden ona gitmiştim ...

* Günlük 1 burada.

Devamını oku »

Dün / Metro

Dün akşam iş çıkışında yine metroya binmem gerekti.
Eskiden bu duruma çok çok sevinirdim şimdi gözlerim tuvalet tabelası aradığı için çok rahat olamıyorum ama metro en sevdiğim ulaşım araçlarından biri olduğu için de keyfim yerinde.
Neticede elimde heyecanlı bir kitap var.
İş yerinden çıkıp tıngır mıngır durağa doğru ilerlerken son günlerde klasik hamile yürüyüşüne geçtiğimi gördüm, hafif paytak.
Metroyu ayakta bekleyecektim ama baktım bir amcanın yanı boş ona doğru yöneldim, o da "kızım burası ıslak" dedi, hakikaten ıslanmaktan demir paslanmış, teşekkür edip uzaklaştım ve tam o ara metro da geldi.
Bindiğin vagonun hep önemli olduğunu düşünmüşümdür. Hani bir film vardı adını unuttum, iki şekilde ilerliyordu kadının metroyu son saniyede kaçırdığı ve metroya son saniyede bindiği şekilde. Onunki kadar trajik bir şey olmasa da yine de uzun bir yolculuksa (30 dakika da çok kısa sayılmaz) vagon arkadaşları önemli. Bindim ve bindiğim gibi sırtımı rahat bir yere yasladım, az sonra da çantamdan kitabımı çıkartıp okuyacağım. Kimsenin beni fark etmesini ve göbeğimden dolayı yer vermesini de istemiyorum. Çok şükür iyiyim.
Tam o anda yanımdaki adam "Şuraya geçip otursanıza, hamilesiniz." dedi.
Ben de "Boş yer olduğunu görmedim, geçeyim, teşekkürler." dedim ama baktım ortada bir boşluk falan yok.
"Boş yer yok yalnız." dedim.
Adam da gayet sakin "Çocuklar oturuyor orada, onları kaldırın."dedi!
Şimdi ne alaka? Sanki çocuklar benden güçlü? Bunu da hiç anlamam. Çocuklar niye toplu taşıma araçlarında ayakta gidebilir küçük insan olarak görülürler?
Biz küçükken Adanadan tatillerde kuzenimin yanına Ankaraya geldiğimizde Eryamandan otobüsle merkeze gelmek tam bir saat sürerdi ve gerçek bir eziyetti o körüklü otobüsler. Annemler ne yapıp eder taksiye biner otobüsün ilk durağına gider ve mutlaka ikimize de kart basarak otobüse bindirirlerdi bizi. Tabii teyze ve amcalar bizi görür görmez "Kalk bakayım ordan, ben oturcam" diye tepemize gelir ve o ara bizimkilerden biriyle tartışırlardı. Çözümü artık benim Edanın kucağına oturmamda bulmuştuk ama bir keresinde ayakta giderken gerçek anlamda bayılmıştım da otobüstekiler beni kolonya ile ayıltmıştı. Dolayısıyla para versin veya vermesin çocukların ayağa kaldırılmasına inanılmaz gıcığım, hele böyle bir şeyin içinde olmaya hiç niyetim yok-tu.
Bahsettiğim çocuklar, ortalarında oturan anneleri ve hemen yanlarındaki dede, büyükanne hepsi Suriyeli ve Türkçeyi hiç bilmedikleri ortada. Dede ile büyükanne benim durumumu fark edip ortalarındaki diğer çocuğu kaldırıp bana yer açmaya çalıştılar ama mümkün değil oturmam diyerek çocuğu geri oturttum. O ara yanımdaki adam en az 2 vagonun daha duyacağı şekilde 2 çocuğun ortasında ortasında oturan Suriyeli anneye "Görmüyor musun, kadın hamile, çocukları kaldırıp yer versene?" demesin mi? Adama dönüp "olur mu öyle şey, sakın lütfen yapmayın." diyorum. Kadın bir taraftan "Sizi anlamıyorum." diye işaret ediyor, adam daha da ileri giderek eliyle kendi karnında hamile işaretleri yapıp beni gösteriyor. Benden o ara kaç kilo ter çıktı bilmiyorum. O kadar tatlı bir kadındı ki durumu anlayınca hemen kalkıp bana yerini verdi. Yani adam demese de verirdi. Lakin tüm vagondaki diğer kişiler ne yaptı? Öylece seyretti... Biri de çıkıp "Siz kalkmayın, ben yerimi veririm"demedi. (Hoş, en başında keşke kimse demeseydi :)
Ben tamamen kıpkırmızı olmuş suratım ve yer yarılsa içine girsem titrememle bu azaba dayanamayıp kendimi 2 çocuğun ortasına attım. Ve o an karar verdim, bir sonraki durakta inecek ve sonraki metroya binecektim. Sinirlerim öyle bozuldu ki, adamın iyi niyetle de olsa işime bu kadar karışmasına müsaade etmeme mi yanayım, oturan insanı yaygarayla kaldırdığıma mı bilemedim...
Tam o an sinir boşalmasından sanırım bana geldi mi bir gülme... Bıraksan kahkaha atacam, bakan eden olursa da "Bu bir film sahnesi, siz kameraya bakmayın yeter." diyeceğim.
Bana bitmek bilmeyen bir durak sonrasında tüm Suriyeli aile indi ve benim inmeme gerek kalmadı. İnsem yeni bir "buraya otur bacım" macerası yaşamaktan korktum. Bana yerini veren tatlı anneden başımla özür diledim (ne anladı bilmiyorum tabii) ve bir durak daha sonra kendime gelip kitabımı açtım.
Nerede kalmıştık?

Devamını oku »

Sana İyi Gelen Şeyleri Daha Çok Yap / Grano :)

Grano'yu buraya ne kadar yazmışım diye blogu kurcalayınca epey yazıya denk geldim, ilki de buymuş :) Aradan geçen neredeyse 1 yılda tam bir Grano kahve bağımlısı oldum diyebilirim.
Karnımdaki bebe bile bunun farkında, çıktığında "anne süt" yerine "anne grano kahve" derse kimse şaşırmaz. Tabii ki her gün içmiyorum hatta evde yapılan french press kahvenin çoğunlukla sadece tadına bakıyor kokusunu içime çekiyorum (bu da can ama değil mi) Ama bazen de Grano'ya gitme bahaneleri yaratıyor ve orada bulunmanın tadını çıkarıyorum. O zamanlarda içtiğim şey sadece filtre kahve olmuyor, sanki bir garip mutluluğu da içime çekiyorum. Nasıl mı?
Sahiplerini az çok tanıdığım için kahveye ekstra mutluluk verici bir şey kattıklarından şüphelenmediğim için bana göre olan sebeplerden bahsedeyim.
Mesela canım sıkkınsa kesinlikle aklıma ilk gelen yer, Grano oluyor ki içerisinde kitap dahi olmayan bir yer.
Modum düşükse karabalığın bana gitmek için teklif ettiği ilk yer de Grano.
Öğle arası kaçamaklarımı yaptığım yer de burası. (kaçamak derken kitap okuma işte ehehe)
Ve sevdiğim insanlarla buluşmak için aklıma gelen ilk yer de burası.
Yazınca fark ettim ki, evim gibi bir şey olmuş yahu! :)
Bir de Granoya gittiğimde kendimle ilgili (uygulayamasam da bazen) önemli kararlar alıyorum. Sanki orada olmayı beklemişim gibi.
Geçen gün gittiğimde fark ettim ki, oradan mutlaka iyi/mutlu/huzurlu ayrılmamın da etkisi büyük.

Hani hep deniyor ya "seni mutlu eden şeyleri daha çok yap" diye, benim için bu minik kahveci öyle galiba.
Ankaradan, iş hayatının sıkıcılığından ve deniz görememenin keyifsizliğinden beni kısa bir süreliğine uzaklaştıran tatlı bir liman gibi.
Belki bir gün bisikletimle (henüz yok ama) giderim buraya kim bilir.
Ya da daha iyisi ...
Onu da sonra yazayım :)

Devamını oku »

Bu Sabah / Metro

Aslında her şey benim bu sabah işe metroyla gitmek zorunda kalmam ile başladı.
Yani bu durum dünden biraz belliydi ama tam da değildi.
Çocuklarımızın aynı kreşe gittiği bir iş arkadaşım var, bazen denk geldikçe işe onunla gelip gidiyorum çünkü eşim artık vardiyalı çalışıyor ve beni her zaman işe bırakamıyor. Lakin bu sabah Elif iyice hasta uyanınca planlar değişti ve ben "tamam, bugün metroyla giderim" dedim. Ev-metro arası 10 km kadar, oraya eşim bıraktı, saat 8.12 gibi. Koru metrodan bindim ve Milli Kütüphane durağında ineceğim, kenarda güzel bir yere oturdum ve kitabımı açtım. Gözüm de gittiğimiz yeri işaret eden yerde çünkü dışarıyı zaten görmüyorum. İşitsel biri de olmadığım için geldiğimiz durağı bangır bangır söyleyen ablayı zaten duymuyorum. tek derdim inene kadar tuvaletimin gelmemesi ve önümde Starbucks kahvesiyle sallanıp duran ablanın kahvesinin üzerime dökülmemesi. Bu kadar çok şeye bakınırken kendimi kitaba nasıl kaptırmışım, gerçekten bilmiyorum. Eylül ayı gelmeden Pippi'yi okuyayım derken elime aldığım ilk kitabın çevirisinin beni hayretlere düşürmesi ve Pippi'nin başına gelenler öyle ilgimi çekmiş ki, sonra bir an geldi... O anı biri kameraya çekse youtube'da bolca izlenirdim heralde :)
Bir anda bir baktım herkes ayaklandı, benim gözüm durak işaretleyicisinde ve o da "MTA" yı gösteriyor. "Vay be" dedim, "Ne çok kişi MTA'da iniyor." Derken daha tuhaf bir şey oldu, bir hurra şeklinde metroya bindiler. Bu durak ne değişikmiş dedim, sanki Kızılay!
Neyse bananeyse deyip kitabıma geri döndüm.
Yanıma oturan kadın (YOK): "Siz hep burda mıydınız?" dedi.
Ben: "Evet?" (Hani nerede olacaktım edasıyla)
YOK: "Ama burası Kızılay"
Ben: "Nasıl Kızılay?"
YOK: "Siz inmeyecek miydiniz?"
Ben: (içimden: işe gidecem hanım hanım, inmemek ne demek?)
Dışımdan: Evet?!
YOK: "E hadi inin, bak son durak burası"
Ben: "Son mu? Burası mı?"
O ara bana bi la la la lala diye fon müziği geldi, havada kuşlar uçuştu
Derken kapılar da kapandı, iyi ki kapanmış yoksa bir de geri inecektim.
Panikle "Bu metro nereye gidiyor ki şimdi?" dedim, sanki metro beni kaçırıyor ahahaha
YOK ve yanındakiler: "Koru'ya geri dönüyor, sen nerde inecektin ki?"
Ben: "Hee iyi madem, 2 durak sonra ineyim."
O ara ayağa kalkmışım, çantalarım var ve 20 haftalık hamile göbeğim var.
3 kişi birden yer vermeye olmadı çantamı taşımaya çalıştı, yok dedim sağolun.
Bir müddet sonra YOK'a dönüp; "Ya siz beni iyi ki uyardınız, ben kitabıma dalmışım, yoksa Koru'ya geri dönerdim..." dedim. Koptu bir kahkaha
Metrodan indiğimde saat 8.57.
Üç dakikada işte olabilmem için uçmam lazım ama ben en fazla hızlı yürüyebildiğim için kendimi kasmadım. İşe gülerek geldim hala aklıma geldikçe gülüyorum, yani iyi ki kadın beni uyarmış ve iyi ki sadece 2 durak fark varmış.
Allah hamilelerin akıl ve ruh sağlığını korusun. Amin :)

Işığa giden yolda ben :)

* Dün bir de kreş çıkışında beni görüp tüm detayları öğrenen anane/babaannelerden biri felaket tellallığı ile ağzını açıp "Amaaan erkek çocuklar çok zor, sen kızdan sonra ayvayı yedin." dedi ya... Bak bunları yazmıyorum, özet geçtim, sen anla beni blog :)

Devamını oku »

Vantilatör

Bu yazı azıcık hatıra içermektedir diye uyararak başlayayım önce.
İşin aslı hafızamı ne kadar zorlarsam zorlayayım hep aynı silik görüntülerden başka da bir şey gelmiyor aklıma.
Ben yine de yazayım, blogum 5 yıldır benim için hafıza deposu oldu zaten :)
Babam-Allah rahmet eylesin- daha önce söylemişimdir Adana sıcaklarında yüncülük yapan bir esnafmış ve hatta esnaftı.
Annemin esnaf olmaktan sinir olacağı kadar da çok borçlanmalar yaşamış ve belki bunlar neticesinde rahatsızlanmış biriydi. Benim hatırladığım kadarıyla yine de rahat ve mutluydu.
Özellikle benim ilkokul ve ortaokul zamanlarımda dükkanına gittiğimde dükkanında mutlaka misafiri olur ve onları o küçük dükkanda en iyi şekilde ağırlamaya çalışırdı. Ama neticede her yerde yünler merserizeler vb var ve 2 kişinin ancak oturabileceği bir alan kalıyor ortada. İşte o zamanların dahi demirbaşı bu vantilatördü. Tam tarihini bilmiyorum, ben 32 yaşındaysam ya benimle yaşıt ya benden yaşlıdır. Sonra nasıl olduysa Ankaraya benimle geldi ve yıllardır yaz aylarında bizi Ankara sıcağında serinletti. Her gören "Aa var mı artık bu vantilatörlerden?" dese de işlevini yapmaya devam etti. Geçen sene teklediğinde eşim tamir etti ama bu sene ömrü yetmedi Raks vantilatörümüzün.
Dün eve yeni bir vantilatör alındığını duyunca (annem ve karabalığın planı bu, benim haberim yok) gerçekten üzgün hissettim. Yani ne gerek vardı ki dedim... Sonra baktım asıl üzüldüğüm şey, vantilatörden ziyade onun bana hissettirdikleri ve babamdan anı kalan birkaç parça eşyadan biri olması. Kapının önüne koyduk, belki biri anlayıp tamirini yaptırıp kullanır belki sadece hurda olur bilmiyorum. Giderken vantilatöre sarılasım geldi. Yani aslında içeri geçip biraz ağlamış olabilirim. Zaten duygusalım bir de üstüne hamileyim :) O ara aklıma Ekşilina ve annesi için yaptığı Clara-müze geldi :) Müze için yerimiz olsa bile eşyaya fazla tutunmak iyi gelmiyor onu bildiğim için, vantilatöre yeni hayatında başarılar dileyip yoluma devam ettim. Özlersem buraya gelir bakarım.
Babamdan hatıra bir de sarı-kırmızı gömleğim var (GS'liyim diye almıştı bana) onu da başka zaman anlatırım artık.
Şimdi biraz serinleyelim...

Hala içimde biraz Ekşimiklik yapmak var ama bir sıcak çikolata içersem bence düzelirim :)

Devamını oku »