Sevgili ve canım blog,
Seni bu sene epey ihmal ettim biliyorum.
Öyle çok şey oldu ki 2017'de aslında.
Buraya hepsini dolu dolu yazmak istedim ama yazmadım, elim gitmedi bir türlü.
Küslük, kırgınlık, vakit bulamama hali değil bu; sadece yazmak istemedim.
Bir de bu sene temmuz ayı gibi "sevgili günlük" yazılarıma yeniden başladım. Çok tatlı bir defterim var ve ona yazmak beni öyle rahatlattı ki buraya sansür mü koyayım lafı mı dolandırayım bilemediğim için yazmadım. Bu bir itiraf mı olur bilmiyorum ama zaten kimse bloga en "saf"halini koymuyordur sanırım :)
Bu sene Çeşme macerası, iş yerindeki krizler ve gelgitler, yeni bir eve taşınmamız, elifin kreş değişikliği (ona uyum süreci) derken hayat öyle hızlı geçti ki.
Bir de üzerine dedemin vefatıyla epey sarsıldım.
İdrak ettim diyorum sonra bir bakıyorum o hayatta gibi şeyler düşünüyorum... Zaman işte buna deniyor sanırım.
Bu süreçte beni iyileştiren birkaç şey oldu:
1) Çocuk kitabı okumak ve onlarla ilgili yazmak
2) Kız arkadaşlarımla uzakta bile olsalar bolca yazışmak,sohbet etmek
3) Kahve içmek
4) Çalışma masam.
Bu sene hayatımdan çok değer verdiğim biri çıktı. hem de aniden...
Neden çıktığını sormayın, ben de bilmiyorum ama bu olayı atlatmam, algılamam epey zaman aldı.
Sonra bir gün geldi ve dedim ki "Ben artık buna üzülmek istemiyorum ve sebep ne olursa olsun sayfayı kapatıyorum." Bunu demekle sayfa kapanmadı elbette ki ama bendeki "durum"sakinleşti. "Ama neden, ben ne yaptım ki?" sorusunu bıraktım. Öyle üzülmüş ve ağlamıştım ki, onları da bıraktım. O açıdan da rahatladım.
Yarın kısmet olursa bebeğimiz doğacak.
Heyecanlıyım ve vaktim şu an çok az ama yine de iki satır da olsa yazmak istedim.
Herkese sağlık, huzur, mutluluk, neşe, sevgi, hoş görü dolu kocaman mutlu yıllar.
Seneye daha uzun yazılarda görüşmek ümidiyle :)
Devamını oku »
Seni bu sene epey ihmal ettim biliyorum.
Öyle çok şey oldu ki 2017'de aslında.
Buraya hepsini dolu dolu yazmak istedim ama yazmadım, elim gitmedi bir türlü.
Küslük, kırgınlık, vakit bulamama hali değil bu; sadece yazmak istemedim.
Bir de bu sene temmuz ayı gibi "sevgili günlük" yazılarıma yeniden başladım. Çok tatlı bir defterim var ve ona yazmak beni öyle rahatlattı ki buraya sansür mü koyayım lafı mı dolandırayım bilemediğim için yazmadım. Bu bir itiraf mı olur bilmiyorum ama zaten kimse bloga en "saf"halini koymuyordur sanırım :)
Bu sene Çeşme macerası, iş yerindeki krizler ve gelgitler, yeni bir eve taşınmamız, elifin kreş değişikliği (ona uyum süreci) derken hayat öyle hızlı geçti ki.
Bir de üzerine dedemin vefatıyla epey sarsıldım.
İdrak ettim diyorum sonra bir bakıyorum o hayatta gibi şeyler düşünüyorum... Zaman işte buna deniyor sanırım.
Bu süreçte beni iyileştiren birkaç şey oldu:
1) Çocuk kitabı okumak ve onlarla ilgili yazmak
2) Kız arkadaşlarımla uzakta bile olsalar bolca yazışmak,sohbet etmek
3) Kahve içmek
4) Çalışma masam.
Bu sene hayatımdan çok değer verdiğim biri çıktı. hem de aniden...
Neden çıktığını sormayın, ben de bilmiyorum ama bu olayı atlatmam, algılamam epey zaman aldı.
Sonra bir gün geldi ve dedim ki "Ben artık buna üzülmek istemiyorum ve sebep ne olursa olsun sayfayı kapatıyorum." Bunu demekle sayfa kapanmadı elbette ki ama bendeki "durum"sakinleşti. "Ama neden, ben ne yaptım ki?" sorusunu bıraktım. Öyle üzülmüş ve ağlamıştım ki, onları da bıraktım. O açıdan da rahatladım.
Yarın kısmet olursa bebeğimiz doğacak.
Heyecanlıyım ve vaktim şu an çok az ama yine de iki satır da olsa yazmak istedim.
Herkese sağlık, huzur, mutluluk, neşe, sevgi, hoş görü dolu kocaman mutlu yıllar.
Seneye daha uzun yazılarda görüşmek ümidiyle :)
