Ocak / Şubat 2016 Okuduklarım

Her bir kitabı buraya tek tek yazmaya niyetlendiysem de olmadı.
Yapamadım.
Ben de en azından ne okuduğumu yazayım, birkaç satır da olsa fikrimi belirteyim ki unutmayayım hislerimi.
Önce Ocak ile başlayayım.
Yılın ilk kitabı benim için öğretici olan / hayal kırıklığı da yaşatan "Denizin Dibindeki Ev" idi. Yorumum burada. 

İkinci kitap, Aralık ayında başladığım Riko ve Oskar'ın 3. kitabı Çalıntı Taş oldu. Steinhöfel ile ilgili detaylı yazım taslaklarda sürünüyor ve ben ona baktıkça üzülüyorum. Ah bir yazsam ne iyi olacak.

Ve bir diğer Steinhöfel kitabı ile devam ettim Ocak ayına:

Yazarın ilk kitabı olduğunu okuduktan sonra fark ettim. Bu kitabı sadece piknikli bölümde makarayı koyvermek ve "sanırım şimdi altıma kaçıracağım" demek için bile okuyabilirsiniz. Kitabın genelini ben çok sevdim ancak yazarın bu kitabı Riko'dan çok önce yazdığını okurken hissetmiştim.Kapağına bayıldım!

Sepulveda'nın bu kitabını 2. kez okudum. Yine çok sevdim. Zorba isimli erkek bir kedinin bu "anaç" halleri gerçekten okunmaya değer. (yorumum burada) Miks, Maks ve Meks'in Öyküsü'nü BDK'da yazmıştım.

Gazeteci Çocuk hakkında detaylı yazmıştım burada. Amerikanvari havası fazlaca hissedilse de konuşma bozukluğu üzerine yazılmış güzel bir hikaye olduğunu düşünüyorum.

Veee gelelim Kipri'ye. Tam bir öğle arası atıştırmalığı kendisi! Pek neşeli pek keyifli. Yorumumu da buraya yazmıştım.

ŞUBAT AYINDA OKUDUĞUM KİTAPLAR
Bu ay biraz daha İran Edebiyatı üzerine düşünme imkanım oldu :) Reçel Kavanozu Kermani'nin okuduğum ilk kitabıydı (sanırım sonuncu olacak) Yazarı tek kitap üzerinden değerlendirmeyi pek doğru bulmasam da Reçel Kavanozu ile bir hayli sıkıldığım için yazarın diğer kitaplarını okuma isteği bende hiç uyanmadı ne yazık ki.

Veee gelelim Şubat ayının en güzel okumasına: Özgürlük Hapishanesi. Detaylı bir yorum yazmıştım hakkında. Geçen gün aklıma bir şey geldi ve bunu nerede okuduğumu düşündüm. Sonra hatırladım: Mişraim'in Katakompları isimli bölümde geçiyordu diye. Ende'nin Momo'su şüphesiz harika bir kitap. Çok daha az bilinen "Özgürlük Hapishanesi" ise bence yazarın baş yapıtlarından sayılabilir. Sahafta peşine düşmeye değer!

Türk yazarlardan pek fazla kitap okumuyorum derken bir anda karşıma "Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku" çıktı, burada da yazmıştım okuma maceramı. Filmini internetten izleyemedim telif hakları sebebiyle. DVD'sini bulursam kaçırmam artık. Çok merak ediyorum bu kitabı nasıl senaryolaştırdıklarını. İletişim Yayınlarının son dönem çıkan kitapları özellikle heyecanla okunuyor :)

Benim için hayal kırıklığı olan bir kitaptı: "Başka Zaman Kütüphaneleri". Hakkında yazı yazacaktım ama fırsatım olmadı. Hazan çok sevince merak etmiştim. Belki yanlış bir dönemime denk geldi veya Özgürlük Hapishanesinden sonra cidden çok "hafif" geldi, bilmiyorum ama ben kitap hakkındaki çoğu olumlu görüşün aksine kitabı sevmedim. Hatta itiraf edeyim, "boşa geçirilmiş bir zaman dilimi" olarak yorumladım. Konu güzel ve değişik evet ama konunun işlenişi o kadar sığ ki. Yazarın sonraki hamlelerinin tamamını doğru tahmin ederek okumak bana keyif vermedi. Hikayelerin sonu şaşırtmadı ve hatta şişirilmiş bir kitap olduğunu düşündüm."Gece Kütüphanesi" bölümünde bir gece kütüphanesi olması fikri hoşuma gitti. KKK bana Adana'da Nöbetçi Kütüphane olduğundan bahsetmişti, onu hatırladım. İçinde "kütüphane" kelimesinin geçmesi kitapta tek hoşuma giden şey oldu desem abartmış olur muyum bilmiyorum :)

Bu kitaptan sonra zaten bir müddet canım kitap okumak istemedi. Daha doğrusu elime hangi kitabı aldıysam 10. sayfadan öte gidemedim. Ve bu döngüyü "Seçilmiş Kişi" ile kırdım, çok şükür. Hakkında uzunca yazmak istemiştim ama olmadı. Buraya bir şeyler yazayım. Bu kitabı bana iş yerinden bir arkadaşım hediye etti. Aradan geçen zamanda -kapağı sebebiyle- hiç ama hiç ilgimi çekmedi kitap. Okuyamama döngüsündeyken şöyle bir elime alınca da bırakamadım. Meğerse oldukça akıcı bir dili olan, güzel bir distopyaymış. (hiç söylemiyorsunuz :) Kitap, favorilerim arasına girmese de konu, kurgu, dil açısından beni tatmin etti. "Seçilmiş Kişi" çevirisinin doğruluğundan ("the giver") emin değilim. Kitaptan sonraki ütü seansıma filmini ekledim. Film, vasatın altındaydı. Goodreads yorumlarına bakınca kitabı çok sevenler ve hiç sevmeyenler olduğunu gördüm. Ortası yok gibiydi :) Goodreads'in faydası olarak da (anlayabildiğim İngilizcemle) kitabın alt metinlerine ilişkin değişik yorumları okudum. Kitabın bir klasik olduğundan, Platon'un Devlet kitabından ve hatta Matrix'ten bahsediyorlar. Kitaptan daha çok hakkında yazılanlar ilgimi çekti :)

Goodreads'i bana aylar önce Gözde söylemişti ama ben pek anlayamamıştım işleyişini ve cepten de girememiştim okuduğum kitapları. Şu an en sevdiğim sosyal medya mecrası oldu. Benim hesabım 2balik. Darısı Mart ayında okuduklarımı yazmaya :)

* Şubat ayında başlayıp bitiremediğim bir diğer kitap da Lizbon'a Gece Treni. Bu içsel yolculuğu son dönem havam kaldırmadı ama kitabın okuduğum ilk 60 sayfasını çok sevdim.Umarım bir gün tamamını okurum :)

Devamını oku »

Özgürlük Saatleri /Dünyanın En Acayip Hayvanı / Guido Sgardoli

Dünkü yazıdan sonra kendimi maşallah çok daha iyi hissetmeye başladım.
Belki bu değişimin içinde olmak hoşuma gitti, bilmiyorum.
"yeni kitap almayacağım" sözümü yutalı çok oldu ve bir daha böyle bir söz vermemek için kendime söz verdim :)
Kitaptan bahsetmeden önce bugünden bahsetmem lazım, yoksa bu yazı eksik kalır.
Geçenlerde internet üzerinden kitap siparişim için sitede biraz dolanırken dikkatimi bir kapak çekti. Kitapçıda olsam kitabı elime alıp detaylıca incelerdim ancak öyle bir şansım olmayınca kitabı sepetime attım hemen. (tüketim toplumu olmanın bu yönünü gerçekten sevmiyorum. ama bazen de iyi oluyor. bu konuda kararsızım)
Siparişim büyük bir kutuda gelince çok heyecanlandım (unutkan ben). Sanırım en çok merak ettiğim kitaplardan biriydi "Dünyanın En Acayip Hayvanı". Kapaktaki kızın tek gözünü kırpmış, dili dışarıda hali beni resmen yaramazlığa davet ediyordu. Öğlen hemen okuyayım diye çantama attım.
Sabah iş yerime geldiğimde de şunu fark etmiştim: telefonum karabalıkla beraber gitti.
Hiç üzülmedim aksine bana bir rahatlama geldi.
Sanki tutsakmışım da bunun farkında değilmişim gibi.
Sorun şu ki whatsuptan haberleştiğim insanlar vardı. (1 gün haber alamazlarsa polise gidecekler sanki :P ) Aklıma hemen Feride geldi, bugün kargoya gidecek ve benden haber bekliyor, amanın. Neyse ki mail diye bir iletişim aracı var. Sabahtan niyetim öğle arası için simit ayran eşliğinde piknik-yürüyüş-kitap okuma aktivitesi vardı .
Öğlen iş yerinden çıktığımda değişik hissettim.

- Etkinlik detayları için Selcen'i arayacağım.

- Telefonum yok!

- Aa ne güzel bir ağaç, fotoğrafını çekeyim.

- Telefonum yok!

- Saat kaç oldu ki, işe geç kalmayayım.

- Telefonum yok! Saatim zaten yok!

İyi o zaman, dedim. Yoluna devam et, günün tadını çıkar, saati de unut. (erkenden dönmüşüm zaten peh :)

İşte bundan sonra keyifle kitabıma gömüldüm. (simit de Yasemen canın çekmesin ama fırından yeni çıkmıştı :)
Bu ara "Televizyona Düşen Çocuk Gip" okuyorum- ki araya kitap almaktan bitiremedim onu da- bir de ne göreyim Sgardoli de İtalyanmış. Bak şu işe! (ckk anladın sen onu :)
Kitaba başlamadan önce mutlaka yazarın özgeçmişini okurum. Sgardoli'nin veteriner olması bir hayli ilgimi çekti. "Hayvanlara duyduğu sevgiyi, sözcüklere ve onların oluşturdukları biçimlere olan tutkusuyla bütünleştirdi. Okumanın kendisine yetmediği zamanlarda da yazmaya koyuldu." Bu cümle çok hoşuma gitti. Yazarın dünyasını daha da araştırmalıyım diye notumu aldım ve ithaftaki "Gerçek Miriam'a" notuyla kitaba başladım. Kısacık resimli bir hikayeyi öğle arasının keyif zamanına bırakmakla ne kadar doğru bir şey yapmış olduğumu da anladım. (hatta sırf bunun için kendime yeniden sipariş listesi hazırlıyorum, bitirince paylaşabilirim, 1 solukta okunabilir çocuk kitapları diye)
"Dünyanın En Acayip Hayvanı" son sayfasına kadar heyecan ve merak dozunu hiç kaybetmeden ilerliyor. Miriam'ı zaten çok sevdim. Annesinin kardeşini emzirdiği bölümün resimlenmesini de açıkçası takdir ettim. (her ne kadar bu paylaşımın özel olduğunu düşünsem de bazı tabuları da yıkmak gerek)
Kitap, gecenin bir vakti iki atın çektiği bir arabayla şehir meydanına gelen adamın hikayesi ile başlıyor. Şehir meydanına ertesi gün sarı mavi çizgili koca bir çadır kuruyor ve içeride "Dünyanın En Acayip Hayvanı"nı sergiliyor.
Yalnız bu işte bir tuhaflık var çünkü bu sergiye insanlar birer birer girebiliyor ve dışarı çıkan herkes bu acayip hayvanı farklı tanımlıyor.
Kitabın bu bölümleri oldukça neşeli, her cümleden sonra kendimi tahmin yaparken buldum:

- Afrikadan mıymış? Fil mi?

- Kocaman mıymış? Ne olabilir ki?

- Eczacı da mı görmemiş? Çatlayacağım, ne ki bu hayvan?

Kitabın sonu ve Miriam'ın Dünyanın En Acayip Hayvanı'nı görme çabası bence gerçekten çok güzeldi. Yüzümde kocaman bir gülümsemeyle işe döndüm. Telefon yanımda olsa o an'ı blogumla paylaşabilirdim. Ama bu hali de çok güzel oldu çünkü o an "asla unutmaman gereken"ler bölümüne kaydedildi. "Sil Baştan" filminde bir karakter olsaydım, bu bölümü de korumaya alırdım  :)
Kitabı 7-8 yaşlarında bir çocuğun gözüyle yeniden okumaya çalıştım (ne kadar başarabildim tabii bilmiyorum) ve o haliyle de kitabı çok sevdim. İkinci okumada yine heyecanlandım :)
Yazarın diğer kitaplarını farkında olmadan sepetime atmış ama son anda vazgeçmişim. Şimdi bekle  bakalım Esoş diğer kargoyu :)
Hatta şu an aklıma geldi, ben bir yazar okuması yapayım Sgardoli'den, off ne heyecanlandım şimdi, kargo falan bekleyemeden ilk kitapçıya koşasım geldi.
Haydi sonra görüşürüz!
:)

Dünyanın En Acayip Hayvanı 
Özgün Adı: La piu straordinaria bestia del mondo
Yazan: Guıdo Sgardoli
Resimleyen: Roberto Lauciello
Çeviren: Filiz Özdem
Yaş grubu: 7+
YKY, 2016, 48 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Bu Aralar : "Yeni"

Kendimi dolaba kapattığım bir dönemden merhaba :)
"Dolap" demek, "her şey çok üst üste geldi, biraz sakinleşmeye ihtiyacım var" demek gibi.
Daha önce hiç ard arda "bu aralar" yazısı yazmamıştım, ikinciyi yazana kadar toparlamış oluyordum genelde.
Olmadı.
Bunu fark etmem de güzel.
Kendimi zorlamamam ya da "yoo ben gayet iyiyim" diye inkar sürecinde olmamam da güzel.
İki hafta önceki "dalga" beni yere serdikten sonra ben kalkar ve hayatıma kaldığım yerden devam ederim diyordum ki...
Yerimden pek kalkamadığımı gördüm.
Bunu itiraf etmek de güzel. (her şey güzel de :)
Perşembe ve cuma günleri tavan yapan sinir katsayım cuma günü -pek de hoş olmayan- bir bağırtıyla sonlandı.
Daha doğrusu sinir, yerini kabuğuna dönme ve sakinleşmeye bıraktı.
Bağırdığım kişinin Elif olmasını hiç istemezdim ama sanırım bunun da yaşanması gerekiyormuş.
İnsan kendini yaşadığı yeni durumlarda çözebiliyor bence.
Başına gelmemiş bir olay hakkında sadece fikrin veya yorumun oluyor; tecrüben olamıyor.
İki gün üst üste Elif arabada ateşli ve huysuzken -dışarıda da sağanak varken- arabamız bozuldu. İlkini daha kolay atlattık, ikincisinde kendime "birkaç gün sonrasını hayal et, elinde kahven/kitabın huzurla oturuyor olacaksın, bu an da sadece bir anı olacak" dedim.
Evet bunu söyleyebilmek ve o an bu hayalle teselli bulmak güzel.
Ancak arka arkaya gelen diğer şeylere de benzer tepkileri gösterebilecek gücüm kalmadı.
Kalmamıştı.
O an yanımda biri olsaydı Elif'i ona bırakıp "Ben şu sağanak yağmur altında bir koşup geleyim" derdim. Hani filmlerde katarsis sahnesi olur, yağmurla beraber her şey normale döner, belki onu umdum.
İşte o ara bir bağırtı koptu içimde.
23 ayda bu belki 2 veya 3.dür benim için.
Elif de bana bağırdı ilk başta ancak sonrasında durdu ve şoka girmiş gibi bana bakınca ben de kendime geldim.
Sonrası zaten kucaklaşmalar, ağlaşmalar ve bolca vicdan azabı.
Her şeyi anladığı ama kendini tam olarak ifade edemediği geçiş döneminde olmak biraz zorluyor bizi. Ya da hala kesintisiz uyumaması.
Bunlar hep olan şeyler-di gerçi.
Son haftalarda benim için değişik olan biraz bir şeylere ilgimi kaybetmek oldu.
Canım bloga yazı yazmak istiyor ancak kendimde kelimeleri bir araya getirecek gücü bulamıyorum.
İnstagramı eskiden seviyordum ancak şu an yaptığım şey "bir şeyler paylaşmak" veya "timeline'da insanlar neler yapmış" diye bakınmak o kadar saçma geliyor ki.
Gereksiz bir alışkanlığa dönmüştü instagram hesabıma bakmak, son haftalarda oldukça az bakındım etrafa. Çünkü merak etmedim kim-nerede-ne yapıyor.
Takip ettiğim çizerler ve ne okuduğunu ilgiyle takip ettiğim insanlar olmasa hesabımı daha kolay kapatacağım. Şu an hala ikilemdeyim. (bu da bir hayat memat meselesi değil elbette)
Kendimi dolaba kapatmamın neticesinde birtakım değişim rüzgarları fark ediyorum.
"Hiç öyle biri değilim" dediğim konu başlıklarını kendimde görüp şaşırıyorum.
Belki büyüyorum, şunun şurasında yeni yaşa ne kaldı :)
O yüzden de kendimi depresif gibi değil de bir değişimin içinde hissediyorum.
Bunu ilk başta "dalga" olarak nitelendirmiştim ancak şu an "yeni" geliyor her şey.
Biraz daha tepeden bakınca olaylara aslında kendimizi ne kadar fazla önemsiyoruz diyorum.
Günlük dertlerimizin de tam bu sebeple içi bomboş geliyor.
İnstagram hesabından takip ettiğim, blog yazılarını da okuduğum bu adreste yazılanları okudukça kendimi daha iyi /umutlu hissediyorum.

Kaynağı hatırlamıyorum

Bu süreçte arkadaşlarımla da rutinin haricinde çok fazla iletişim kuramıyorum. Sanki ne desem eksik kalacak veya yanlış bir şeyler söyleyip onları kıracakmışım gibi geliyor.
Bu yüzden de "dolap" bana biraz güven veriyor.
(yazmanın faydası) Şimdi fark ettim neden "güvende olma" ihtiyacı hissettiğimi.
Tüm bu gelişmelerin başlangıcında bir ay önceki patlama var sanırım.
O gün içim çok sıkılmıştı, bulunduğum yere yakın bir bölgede biz ayrıldıktan 1 saat sonra patlama olunca insan bazı şeylerin ne kadar yakın olduğunu, her an her şey yaşayabileceğini fark ediyor.
Ve şunu da ekliyor: Dünyada bu hisle yaşayan milyonlar var ama sen günlük rutininde bunu görmüyorsun bile. O akşam çok korkmuş ve bencil hissettiğimi hatırlıyorum.
Yazınca kırılma noktamı buldum iyi oldu.
Teşekkürler blog!

O kırılma noktasından sonra nerelere geldim. Birkaç hafta hiçbir şey okuyamadım. Okuduğumu anlamıyordum çünkü. 15 kere de okusam yazılanlar yabancı bir metinden farksızdı çünkü aklım başka yerdeydi. Çok şükür bu durumu bayağı toparladım. Okuduğumu anlar hale geldim. Lizbon'a Gece Treni'ni -hazır olmadığımı hissedince- bıraktım.
İçsel yolculuk, şu an gerçekten beni daha da dağıtırdı.
Son dönemde okuduğum kitapları ayrıca yazayım ama çocuk kitaplarına geri döndüm diyebilirim.
Bu ara gece yatmadan yanıma cips ya da muzır bir şey + elma alıp komik bir şeyler okumak ve bunun için heyecan duymak çok iyi hissettiriyor.
Bir de bu hafta 2 ayrı etkinliğe biletim var.
Of çok havalı!
Son 3 yıldır toplamda 2 kere sadece sinemaya giden biri için "etkinlik" demek, "karnım çok aç ama bu sefer sade makarna ile doymam sen bana beyaz peynirli, cevizli, kurutulmuş domatesli, kekikli bir spagetti hazırla" demek gibi. (böyle bir sosu hiç denemedim, karabalık sen aldın notunu :P )
Sonrasında da doğum günüm var zaten, yaşasın.
Gelsin pastalar gitsin börekler (gerçekler, sade bir halley üstü mum :)
Belki bir yoldur bu yaşadığım, keşif yolu.
Belki sonrasında anlayacağımdır bana ne olduğunu.
Ama YENİ olan bir şeyler filizleniyor ruhumda, ben de soranlara "bunu kendim yaptım ben" diyorum. (ya da soran olursa derim artık :)

Devamını oku »

Bu Aralar : Dalga / Bu Dünyadan Olmayan Biri

Bu aralar biraz değişiğim, tuhafım, farklıyım, kararsızım, yorgunum, düşünceliyim ama özünde iyiyim.
Elif'in ay dönümlerinden birkaç gün önce Elifte "büyüme atakları" hissederiz hep, 22 aydır bu böyle. (belki de şartlandık, bilmiyorum) ben de acaba dedim, doğum günüme birkaç hafta kalmışken kendi büyüme atağımı mı yaşıyorum?
Neden olmasın?
                                                                         ***
Wave'deki gibi sıcak bir günde deniz kenarına gitmiştim oysa ve orada -ki aslında kalabalıkla- şakalaşıyordum. "Hava da ne sıcak değil mi?" , "Denize mi girsek yoksa?"
Kendimi bir anda denize girerken buldum, etrafımdakilerin bana attıkları suyla eğleniyor, onlar önümden ilerlerken sudaki güneş parıltılarının ani renk değişimlerine bakıyordum. Kafamı kaldırdığımda üzerime doğru hızlıca gelen kocaman bir dalga gördüm. (bunu defterime yazıyor olsaydım burada zigzaglı lacivertli mavili bir dalga çizimi olurdu sadece benim anlayabileceğim) O an aklıma küçükken yaşadığım bir olay geldi. Sahil kenarında bizi bekleyen annem ve komşumuz. Komşumuzun benimle yaşıt ikizleriyle denize girdiğimde böyle bir dalgayla karşılaşmış ve sonunda kendimi yüz üstü taşların üzerinde yatarken bulmuştum. Dalga savurmuştu hepimizi.
Bu kez gördüğüm dalgada eksik bir şeyler de vardı (gücü azdı) fazla bir şeyler de vardı (daha hızlıydı) Ya da tam tersi, ben yavaştım. Dalganın gelişini geç fark edebilmiştim. Daha az önce gülüşüp şakalar yaptığımız insanlar neredeydi? Sadece silüetleri kalmıştı şimdi. "Esraaaa" diye seslendiklerini duyuyor ancak cevap vermek için ağzımı açtığımda ağzımdan çıkan balıklar konuşmama engel oluyordu: sakız balıkları! İşte onlarla bu şekilde tanıştım. Rengarenk ve yapış yapışlardı. Neden orada olduklarını bilmiyordum ama boğazımda bir düğüm onları yutmamam gerektiğini hatırlatıyordu. Bu hisse güvenerek kendimi denize, dalgalara bırakacaktım ki... Sıcak bir el dokundu sol koluma, beni nazikçe tuttu ve o an gördüm bana gülümsediğini. Saçlarında az önce gelen dalgadan bir tutam vardı, daha önce yaşanmış bir anının hatırası gibi, ve bana bir şeyler fısıldadı...
                                                                     ***
Yaşadığım dalga/durulma böyle bir şey. Ya da belki tam anlatamadım. "Geçti" diye düşünüyorum ama geçmediğini görebiliyorum. Eskiden olsa değil dalgayı fark etmek, denizin karanlık dibine giderdim de "aa nereye geldim?" derdim, ne yaşadığımı anlayamazdım. Şimdi biraz daha -görece- anlayabiliyorum bazı şeyleri. Belki büyümek budur. Kim bilir :)
                                                                        ***
Tam da bu günlerde çok acayip biriyle tanıştım. "Acayip" kelimesinin bendeki karşılığı: "bu dünyadan olmayan biri". MY bu satırları okuduğunda gülecek misin  bilmiyorum, umarım seni "acayip" bulduğum için bana kızmazsın :)
İnsan hani hayatı boyunca yüzlerce insanla tanışır ve hepsi de birbirinden farklıdır ancak hepsinin bir yeri vardır. Daha önce hiç yeri olmayan biriyle tanışmamıştım. "Kitap kahramanı gibi mi?" dedi benim şaşkınlığımı anlayan bir arkadaşım. Düşündüm, "aynen" dedim. Demek ki onun yeri de kitaplarmış. Hem de kitapların tam içi...
                                                                       ***
"Sorgulama" diyor karabalık, bu gazla bir süre sorgulamadan şalteri indirip kaldırarak günlerimi geçirmeye çalışıyorum. Ama bir terslik de var, biliyorum.
geçen gün ne olduğumu bile anlayamadan kendimi uyuşmuş buldum. Sol kolum tamamen uyuşmuştu. Ertesi gün Elif ayağını basmamakta diretti. Bugün oturduğum sandalye kırıldı. Yazarken bile gülüyorum. Şalteri indirip kaldırırken yanlış bir düğmeye de basmış olabilir miyim acaba diye.
Yasemen'in hislerini takip ederek yeni bir kitaba başladım. Ben MOMO'yu Duman Adamlardan kaçmak için yeniden okumuyordum. Bu kitap ve şu cümleyle aslında bir şeylerle yüzleşmem gerektiğini düşündüm.

"Çünkü insanın bir tane hayatı vardır, bir tek hayatı."

Saçında dalga izi olan kadının fısıldadığı cümle bu muydu yoksa bana sadece "kendini unutma" mı diyordu, onu da zamanla göreceğim :)

* Bir sonraki yazıda da tatlı bir fili anlatayım :)

Devamını oku »

Günün Mutluluk Sebebi :17

Önceki mutluluk sebeplerime baktım az önce, duygulandım resmen.
İyi ki yazmışım bloga, böyle dönüp okuması pek keyifli oluyor.
En son yazdığım mutluluk sebebinden bu yana o kadar çok şey oldu ki aslında, bir an bunun bir rutine döndüğünü ve artık yazamayacağımı düşünmeye başladım.
Ama öyle olmadı, işte bu da ilk mutluluk sebebim :)
Bir şeyin "mutluluk sebebi" olmasının benim açımdan en önemli kriteri farkındalık yaratması.
Yıllardır kendim için aldığım ve biriktirdiğim kırtasiye malzemelerim, kitaplarım, kartpostallar ve el emeği ürünler. Paylaşmak konusunda hiç iyi olmadığımın farkına varıp şu an büyük bir çoğunluğunu sevdiğim insanlarla zevkle paylaşıyorum. Kitaplar konusunda hala katıyım çünkü kendi kütüphanemi kurmak istiyorum inşallah ileride.
2. mutluluk sebebim de paylaşmanın zevki o yüzden. Başkaları için minnak şeyler belki ama benim o nesnelere yüklediğim anlam büyük oluyor genelde. Onları paylaşıma açtığımı gören karabalık zaten hayretler içerisinde: "Bunu da mı veriyorsun?" diyor (elinde tuttuğunu yazsam gülersiniz, ufak tefek maddi değeri olmayan bir şey) Benim için değerli olan bu şeyleri vermeye yeni başladım sayılır. Bu da bir farkındalık sonucu oldu. İnsanlara onları sevdiğimi söylemenin bir yolu benim için (onlar bunu bilmese de :P )
Evrendeki döngü tam olarak nasıl bilmiyorum ama ben verdikçe, daha çok almaya başladım. Bir gün tahta bir kutunun içinden tatlı bir deniz yıldızı çıktı mesela. Detayı çok olduğundan buraya yazamam ama deniz yıldızı benim için çok kıymetlidir ve bana onu gönderen kişi bu bilgiden habersiz bir şekilde onu benimle paylaşmıştı. Aldıklarım benim için çok kıymetli, herkese çok teşekkür ederim.

Bir diğer mutluluk sebebim, öğle aralarım. Önceden planlama yapınca genelde 5 günüm de dolu dolu geçiyor. Öğle arası biterken de sade kahvemi hüpletip son yazı-çizi işime bakıp ofiste kaldığım yerden hayatıma devam ediyorum. Fotoğrafta da var aslında, en sevdiğim şeylerden biri mektup yazmak.
Mektuplar konusunda belki ayrı bir yazı da yazabilirim ama mektup bence en büyülü iletişim aracı. Kağıda el yazın ile bir şeyler yazıyorsun, bu bir şeyler senin için özel cümleler oluyor elbette :), mektubunu süslüyorsun ayıcıklarla fillerle mesela ve gidiyorsun ptt'ye. Orada mesai yapan memurla neyse ki arkadaş olduk, derdimi anlatabiliyorum. Mektubun büyüsü hem satırlarda hem de onu bekleme sürecinde. Ama asıl melodi zarfı açıp kağıda dokunup ilk satırları okumaya başladığında ortaya çıkıyor.

El emeği göz nuru iki kitap ayracım o günkü defterime eşlik ediyor. Bu defter de çok özel şeyler yazıyor, 1 kedinin balık düşleri ya da tam tersi bilmiyorum.
Geçen gün canım yine irmik helvası çekti ama nasılsa beceremiyorum deyip yapmaktan vazgeçecektim. Sonra aklıma harika bir fikir geldi: tarifleri karıştırmak ve bunu Serra'ya sormak. Oldu valla bu sefer oldu. Hayatım boyunca (31 olmama da az kaldı, yaşasın :) 7 veya 8 defa denedim ve yok o kıvam tutmadı diyordum ki ilk defa geçen gün sahiden yapabildim ve ilk defa tabağa koyup komşuya verebildim.

Serra ile diyalog:
"Pilav yapmak gibi aslında esra"
"Sorun da o ya zaten, ben pilav yapmayı yeni öğrendim serra."

"Suyunu koyunca çok sıçrar dikkat et"
"Napayım, koruma kalkanı mı takayım?"

Başka bir arkadaşımla diyalog
"Çam fıstığı da koy."
"Piştikten sonra üzerine mi?"
"Yok pişmesi lazım önce"
"Pakette pişmiş satmıyorlar mı?"
"!!!???"

Annemle diyalog:
"Sence yapabilir miyim anne?"
"Neden yapamayasın? Birkaç seferde tecrübe kazanırsın, sonra kendi tarzını bulursun."
"Tatlıdan konuşuyoruz değil mi?" (iç ses)

Gibi gibi cümlelerle yaptım bu tatlıyı, afiyet olsun :)
Bir de hayatıma yepyeni bir arkadaş girdi, çok sevdim onu.

Fondaki kitap fırından sıcak çıktı, pek yakında bloga yazacağım, Neil Geiman hayranlarına duyurulur :)
Bir de "doğa arkadaşımın kutusu", doğayle ilgili bir şeyler var ama onları buraya eklemeyeyim.
Kısacası, bir ara "rutin"e mi döndüm kaygısı yaşadım (Züleyha sana selam :) sonra anladım ki her gün yeni bir gün ve ben aynı şeyleri yaşasam bile farklı şeyler hissedebiliyorum.
Paylaşmanın tadına vardım. Klasik olacak ama paylaşmak güzeldir diyeyim :)
Hayatımın en yenebilir irmik helvasını pişirdim, birkaç defa daha yapabilirsem bu iş oldu demektir.
Bu ara geçmeyen /kendini yenileyen migren ile uğraşıyorum, Elif geceleri -hala- ağlayarak uyanıyor, yaptığım/yapmak istediğim hiçbir işe yetişemiyorum, tam da bu yüzden kendime mutluluk sebepleri arıyorum, buluyorum, minik filim de bana yardımcı oluyor :)

Devamını oku »

Elif'in Kitaplığı -2

İlkini tam 1 sene önce yazdığımı az önce fark ettim. "Hey gidi zaman" dedim hatta. Elifin o zamanlar kitaplara verdiği tepki çok farklıydı, dikkatle dinler, şaşırır, güler,eğlenirdi (pasifti).Şimdi ise hangi kitabı istiyorsa onu kapıp kucağıma yerleşen, sıkıldıysa "bittiii" diye kitabı hızla kapatan oldukça aktif bir Elif var,maşallah :)
Bu bölümde kalın sayfalı olan kitapları bir arada olsun istedim. Ne yazık ki birkaç örneğin dışında bu seri daha çok hikayesiz kitaplardan oluşuyor. Daha çok öğretme amacı var diyebiliriz aslında.
Kitaplar konusunda yeni bir düzenleme yaptık. Odasındaki kitaplıkta bulunan kitaplar karışmaya başlayınca odasına 2 adet raf koyduk, Elif de buna bayıldı.

İlk raftakilerden pek bahsetmeyeyim, bu tarz hikayeli kitapları bir sonraki yazıya bırakayım ama "Başka Bir Anne" Elif'e karnımdayken okuduğum son kitap olduğu için çok özel :)
İkinci rafta iki kitabın ortasındaki zürafayı tatlı bir arkadaşım Elife hediye göndermişti, Elif yemeğe,oyuna hep onu da yanında götürüyor, yeni kankisi diyebiliriz :)
İş Bankası yayınlarının kitapları bence açık ara bu kategorinin en iyilerinden.

"İzle Beni" kitabını küçükken okuduğumda sadece dinliyordu, şimdi ise parmağıyla yolu takip etmeye çalışıyor.
"Oyun Kitabım", Gece Bahçesi serisinden olduğu için almıştım, ebatıyla bence ters orantılı bir şekilde işlevi. Favorimiz değil.
"Renkler" kitabı da iyi güzel hoş ancak tam olarak anlayıp seveceği ay grubuna gelmedik sanırım.
"Kim Möö Der" kitabını yeni aldım sayılır, değişik bir kitap. Bence işlevsel ve tasarımı güzel düşünülmüş. Elif henüz ısınamadı.

"Pisi Kedinin İlk Kelimeleri" kitabının büyük boyutlu olması ve renkleri güzel ancak resimleri Elif pek anlayamıyor. Başka bir kitapta rahatlıkla bulabildiği nesneler burada ona pek bir şey ifade etmedi. En sondaki aydede çizimlerine aşık, zaten aydedenin kendisine de aşık :)
"Hayvan Yuvaları" ise bence çok başarılı bir kitap, Elif için erken olduğunu tahmin etmeme rağmen alamıştım, içindeki kapakları açmayı seviyor ancak kitabı hakkıyla okuyabilmesi için biraz daha zaman var:)

Hareketli Kitap serisi sanırım en başarılı seriden biri. Çeşidi çok, şimdilik bizde sadece 5 tane var ama 5. kim bilir nerede :) İngilizce basılı olarak "bookstore"olanını görmüştüm. Türkçeye çevrilmesini heyecanla bekliyorum. (İngilizcesini alabilme fırsatını kaçırdım, bulamıyorum)
Oyun Saati olan kitaptaki Ömer ne yazık ki uzun süredir atında sallanamıyor, Elif kopardı onu. 22 aylık olmasına rağmen kitapları yırtma eğilimi ve isteği pek geçmedi zaten :(

Sözcükler konusunda "Renkler Şekiller Sözcükler" isimli kitap, bence harika.  Bazıkelimeleri neden koyduklarını anlayamasam ve resimler tuhaf gelse de boyutu sebebiyle Elifin favorisi. İçindeki kedi ve köpeği her seferinde öpüyor, çok tatlı :)
Sol üstteki kitap ise biraz daha cep-araba boyunda.
Minik kitaplar da fena değil, İngilizceleri bize hediye gelmişti, Eric Carle çizimleri gerçekten müthiş.

Oyun Bahçesi kitabına bebekken çok daha ilgiliydi, şimdi pek az vakit geçiriyor.
Neşeli Hayvanlar Eliften ziyade benim daha çok sevdiğim bir kitap :)

Küçük & Sevimli Dostlarımız kitabı Elifin bana 2358741 kere okuttuğu bir kitap. İçindeki kedi ve köpeğin canlandırmasını yapmama çok gülüyor. Tırmanmaya, yalanmaya çalışıyorum, çok eğleniyor tabii sıpa :)
Çiftlikteki Hayvanları ikimiz de çok seviyoruz.
Siyah ve Beyaz ile en fazla 3 dakika vakit geçiriyor Elif.
Kelimeler kitabı da güzel ancak favorimiz değil.
Sıcacık Buz Evi, FKS'nin oldukça uygun fiyatlı satılan bir kitabı.Tasarım daha iyi olabilirmiş ama Elif "tık tık tık"lamayı çok seviyor.

Bebekliğinden beri çok sever Elif bu kitabı.  Keşke Elmer serisi yeniden basılsa...

Pöti Kare yayıncılık bildiğim kadarıyla birkaç yıl önce kuruldu. Tasarımı farklı kitapları var, bizde sadece bukitabı var ama genel olarak kitapçıda görmekten mutluluk duyduğum bir seri.

Avusturya tatilinde tamamen kendimi tatmin amaçlı aldığım bu kitabı Türkçeye de çevirttim :) Baskısı o kadar güzel ki,Elif sevmese de olur, ben seviyorum yetmez mi :)

Veee sona sakladığım Elifin şu ara en favori kitabında sıra: Harr Harrr :)
5 adet hayvanın sesini kapakçıkları kaldırınca duyabiliyorsunuz, güzel bir kitap ancak fiyatı bana çok geliyor. Kitapları fiyatına göre değerlendirmeyi pek sevmem ama başka çocuklar sokakta aç gezerken birkaç hayvan sesi dinleyeceğiz diye bu kadar para verilir mi? Bilmiyorum. Elif'e aldığım tek sesli kitap.
İşin aslı nitelikli kitaplardan daha önemli olan şey, sanırım, bu kitapların Elifle birlikte güzel vakit geçirmemize olanak sağlamaları.
Evimizde televizyon veya tablet yok ancak bilgisayar ve cep telefonu var. Yanında hiç kullanmasak da günlük 30-40 dakika youtube'dan şarkı vs. açıyoruz, çok şükür "bittii" diye sıkılıp kapatıyor Elif, umarım böyle devam eder.
Kitapların tadını alarak büyümesini çok isterim...

Çok acayip tatlı bir site keşfettim, işin aslı keşfetmedim, sitenin sahibi tatlı Sima söyledi, çünkü biz arkadaşız ve insan çocuk kitapları hakkında paylaşımlar yapabildiği arkadaşlarına sıkıca sarılmalıdır :)

Devamını oku »