Acı Çikolata'dan Kısa Bir Alıntı

Son zamanlarda kendim için en çok kitap okuyorum.Hatta sadece kitap okuyorum bir de tabii kişisel ihtiyaçlar var, tuvalet gibi. Yoksa onun haricinde haftalar önce "saç diplerimdeki beyazları farklı bir renge boyatmanın zamanı gelmiş" cümlesini gerçekleştirebilmiş olurdum!
BFG'ye gidebilmiş olurdum veya.
Ama olmadı.
Buna şükür.
Bu sabah bitirdiğim Acı Çikolata kitabından bir alıntı yazayım buraya, kitap yanımda yokken de açar bakarım. Okumak isteyen de olur belki :)
Birkaç gün öncesinde "Lupita Ütü Yapmayı Seviyor" kitabını okumuş ve Lupita karakterini sevmiştim ancak hikaye biraz boş gelmişti. İyi ki öncesinde onu okumuşum yoksa Acı Çikolata'nın üzerine bana daha da acı gelebilirdi.
Neden böyle güzel kitaplardan benim geç haberim oluyor, bilmiyorum.
Yetişkin edebiyatını yeni yeni sıklıkla okumaya başladığımdan olabilir mi mesela?
Lafı çok uzattım, sevdiğim paragrafı yazıp kaçayım.
Kitabı, Tita'yı, yemek tariflerini, konuyu ve o büyüleyici atmosferi çok sevdim.

Belki bu paragraftan sonra siz de okumak istersiniz kitabı:

"Gördüğünüz gibi, hepimizin vücudunda fosfor elde edecek elementler mevcuttur. Hiç kimseye söylemediğim bir şeyi size söylememe izin verin. Büyükannemin ilginç bir teorisi vardı: Hepimiz, içimizde bir kutu kibritle doğarız. Ama tek başımıza bunu yakamayız. Deneyde görüldüğü gibi oksijene ve mum alevine ihtiyacımız vardır. Örneğin, oksijen, sevdiğimiz insanın nefesinden gelebilir. Mum aleviyse güzel bir yemek, müzik, okşamalar ya da güzel sözlerdir. Bunlardan biri parlamaya neden olur ve içimizdeki kibritlerden birini yakar. Bir an yoğun bir heyecan hissederiz. İçimize çok hoş bir sıcaklık yayılır. Bu sıcaklık zamanla yavaş yavaş yok olur. Yani başka türlü söylersek, bu yanma ruhumuza enerji verir. Bir kişi eğer kendi tutucularını zaman içinde keşfedemezse, içindeki kibritler nemlenir, hiçbir şekilde yanmaz olur.
O zaman ruhumuz bedenimizi terk eder. Karanlıkların içinde el yordamıyla boş yere kendisine besin arar. Ona besin sağlayacak tek kaynağın terk ettiği, soğuktan titreyen o vücutta olduğunu bilmez.
Bunun için nefesi soğuk olan insanlardan uzak durmak gerekir. Böyle kişilerin varlığı bile daha büyük ateşleri söndürmeye yeter ve bunun nasıl sonuçlar verdiğini biliyoruz. Onlardan ne kadar uzakta olursak kendimizi onların nefesinden o kadar iyi koruyabiliriz."

Bu teori benim çok hoşuma gitti.
Latin Edebiyatını sanırım sevmeye başladım, ne dersin Nurşen Abla :)

* Filmini henüz izlemedim, merak/heyecan! :)

Devamını oku »

Nereden Başlasam Bilemedim :)

Canım blog, farkındayım seni ihmal ediyorum.
Canım çok uzun yazmak istiyor, o yüzden de "yeni yayın" demeye çekiniyorum.
Blogları takip ediyor ve sevdiğim bloggerlar yeni yazı girmişse çok keyifleniyorum.
En son ne yazmışım diye baktım, 3 hafta olmuş.
Normalde insan hayatı için 3 hafta çok da mühim bir aralık değil ama ülkemizin son halini düşününce geçtiğimiz o 3 hafta çok şey anlatıyor. Bu konudan bahsetmek istemiyorum. Tekrarlanmamasını diliyorum sadece.
Önce kendimden bahsedeyim, başka şeyler sonraya kalsın.
Hayatımın en çok kitap okuduğum dönemindeyim ve bunun tersi bir şekilde "hiç kitap okumuyorum" hissini yaşıyorum. Çünkü normal bir zamanda okumuyorum. Baktım ki öyle bir şey lüks kalıyor ve gece yatmadan önce okunan 5-10 dakikalar da haliyle yetmiyor. Ben de kafamı çalıştırıp okuma düzeneği kurdum kendime. Goodreads'e bakınca çok kitap okuyor görünmem o yüzden :) Okuduğum kitapların her birini bir yere dağıttım. O odaya girdikçe, orada vakit geçirdiğim ölçüde elime alıyorum o kitabı. Yazınca bana da saçma geldi ama uygulaması fena gitmiyor. Mesela Elif'i uyuturken tamamen hile yapıyorum. Son haftalarda sadece "Uykucu Aslan"ı okumamı istiyor. Ben de onu okurken arasına kendi kitabımı koyuyorum. Kendi kitabımı görürse kızıyor artık, bir ara kızmıyordu. Karanlıkta okumaktan gözlerim şikayetçi ama ben değilim. Arabada da normalde kitap okuyamam midem bulanır, ama ben iyiyim. Alışverişte kasa için sıra beklerken de okuyorum. Fark ettim ki bu "okuma" hali benim için ciddi bir ihtiyaç. Gündemden uzaklaşmak, hayaller kurabilmek, var olanları elinde tutabilmek ve biraz da güvenli bir limanda sığınmak için. Tüm bunları fark edip okuduğum için kendimi daha iyi hissediyorum ancak bir oburluk durumu da yaşamıyor değilim. Yeni bir kitap almasam bana aylarca yetecek kadar kitabım varken dayanamayıp yine bir dolu kitap alıyorum. Bunu kitapseverlerin birçoğu yapıyor sanırım. Kitaba doyulmaz ne de olsa :)
Aa bak az daha unutacaktım, geçen gün ne oldu, kapı çaldı, bizim yan bloktan Berfin isminde bir kız geldi. (hepsini parktan tanıyoruz) "Esra Teyze, (bu başlangıç iyi olmadı be yavrum ama hadi neyse) sende kitap var mı?" Ben şok! Leyn yoksa yıllardır hayalini kurduğum kütüphanemin ilk üyesi mi olacak bu bebe? "Evet var" dedim. "Ben Saftirik'i çok sevdim. Elimde de başka kitap kalmadı. Bana kitap verir misin?" dedi. "İşte aradığım çocuk sensin!Gel buraya sarılayım sana" diyecektim ama demedim, çok cool bir edayla "Kaç yaşındaydın" dedim. "8" dedi. İçeriden bir tomar kitap ile çıkıyordum ki karabalık "yapma" dedi. "az ver, okudukça getirsin, daha kıymetli olur." Hee ben bunu nasıl düşünemedim ki? Şöyle anlarda bile mantığını kullanabilen insanlara hayranım. Ondan mı evlendik acaba :P Neyse konuyu dağıtmayayım, Berfin'e 1 Saftirik, 1 Sakar Cadı 1 de Çıtır Çıtır Felsefeden bir kitap verdim. "Okuyunca getir, yenisini veririm" dedim. 2 gün geçti, heyecanla bekliyorum. Devamı gelmese bile Berfin'i Kütüphanemin ilk resmi üyesi olarak hafızama kaydettim.
Onun haricinde satır başlarından devam edeyim,
- Hala BFG'ye gitmedim. Biraz içime oturdu ama hayırlısı demekle yetindim. Sanırım artık vizyondan da kalkar.
- Sağlıklı beslenmeye niyetlenmiştim bir ara ama mevcut halimle bile kendimi zar zor toparlayabildiğim için (bahaneler, bahaneler) üşendim kendime özel sebzemsi şeyler hazırlamaya. Limonlu suyumu içiyorum yoğurdumu hala evde mayalamıyorum.
- Ekim ayı için sıkışık bir programım var. İstanbul, Bursa, Adana ve olsaydı Belçika... Diğer şehirlere de nasıl gideceğimi bilmiyorum zaten (hayal bu ya) ama Belçika'yı çok istemiştim. Yasemen ile konuştuğumuzda biletimi dahi alacaktım ama olmadı. Bu sene de gol değilmiş, ona da iç çekip kısmet diyelim.

- Misafir konusunda düşüncemi yavaş yavaş değiştirmeye başladım. Bilen bilir misafiri pek sevmem, çok kasılırım, panik olurum hatta içinden Alien bile çıkar.  Ama son iki gündür misafirimiz vardı. Ay ben bir eğlen bir coş. Bir şeyler hazırlamak veya misafirden sonra etrafı toplamak, ertesi gün işe yetişme hali bana bir dokunma! Yani dokunmasın mı! Belki kırılma noktasına gelmişimdir. Veya yaptığımız "Ayna" çalışması bana iyi gelmiştir. O da olabilir. Böyle yazınca da kimse bize misafirliğe gelmek istemeyecek yalnız :) O kadar da kötü bir ev sahibi değilim ama aileden gelen bir "mikemmeli yakalama" halinden sıyrılıyorum diyelim. Epeydir kek yapmıyordum, geçen gün yaptığım keki de kalıptan çıkaramadım. Misafirin kendisi çıkardı kekini. Heh bana böyle şeylerle gelin. kekini kalıptan kendisi çıkaran, güler yüzlü misafir istiyorum demek ki ben. Misafir de Selcen'di bu arada :P Onun 3 çocuklu haline ve ondaki rahatlığa bakınca (ki hiçbiri de maşallah koltuk bebesi değil) bana da bir rahatlık geliyor.
- Evde yenilenme zamanı! Bunu başlatalı birkaç hafta oldu ama hala tam başarabilmiş değiliz. Oda oda gidiyoruz ve sadece hafta sonları vakit ayırabiliyoruz, o yüzden de bazı odalar az sonra taşınacakmışız havasından kurtulamadı. Asıl amaç şu, daha sade bir hayat :) O kitabı da okuyalı çok oldu halbuki ama bende etkisi sürüyor demek... At, ver, kurtul, rahatla taktiğindeyim şu ara.
- Perde işinden siz de anlamayanlardan mısınız? Salonumuzdaki perdeler nasıl desem, "benim yerim burası hiç olmadı ama sen koydun beni buraya" der gibi bakıyor. perdeciye gitmeye de üşenen gittiğinde adamın ne dediğini anlamayan biri olduğum için güvendiğim bir arkadaşımla inşallah bir ara perdeci fethetmeye gideceğiz. Hani yeter ki arkadaşım çevirmen işlevi görsün, o bile yeter bak :P
- Kütüphane ile ilgili şeyler fena gitmiyor ancak okuma hızıma yetişemediğimden güzel kitapları yazmaya fırsatım kalmayabiliyor. Keşke hep okusam ve yazsam. Hani o kadar. Bir de Latin müzikleri olsun yanında da filtre kahve/Türk kahvesi.
- Az önce şöyle bir mail aldım, hey gidi günler demek istiyorum. Postcrossingde 1 senem bitmiş... İyi ki başlamışım sahiden de. Hala katılmayan varsa bence bir deneyin. Posta kutusunun kartlarla dolduğu an'lar sevinçten gözlerim yaşarıyor benim :)

- "Ayna" çalışmasında da 4. ayın içerisindeyiz. Kendimi daha iyi hissediyorum. Belki bir şeyler sonuçlandıkça yine yazarım, şu an sadece bir yolda yürüyorum :)

Elifle ilgili konular bir sonraki yazıya kalsın. Bu ara arkadaşlarını yine sıklıkla ısırıyor ve velilerin birleşip bizi dövmeleri an meselesi :( Neyse o başka yazının konusu.

Yorumlara cevap konusunda iyi biri olmamama rağmen yazdığım yazılara ısrarla yorum yazan canım arkadaşlarım, iyi ki varsınız :)

Devamını oku »

Ortaya Karışık Haller :)

Sevgili ve canım blogum nasılsın?
Aradan geçen zamanda buraya hiç uğramadığımı düşünüyorsun belki ama öyle değil.
Yayınlamadığım yazılarımla ben hep burdaydım :)
Havalimanı saldırısından sonra mesela harika(!) bir yazı yazmıştım, görsel de ekleyeyim diye bir anlığına duraksayınca "emin misin?" dedim. cevabım "kararsızım" olunca yayınlamadım. ertesi gün okudum ki amanın, o ne negatif yük öyle, hemen sildim yayınlardan. Geç de olsa geçmiş olsun diyeyim, canım Arzu'ya ulaşamayınca ben epey panikledim çünkü. Hele ilk etapta orada olduğunu öğrenince soğuk terler döktüm. Sevdiğin birinden haber alamamak ne kötü bir şeymiş. İnşallah bir daha asla yaşanmaz. (kendi bile inanmadı yazarken ama olsun)
buraya heyecanla gelmemin bir diğer sebebi, zihnimde hep konuşup durduğum şeyleri buraya da yazmak. yeliz'in dediği gibi birer anı bırakmak. geçmiş yazılara dönüp bakmak bu açıdan harika oluyor. Blog yazanları ben de biraz daha kıpırdanmaya ve blog yazmaya davet ediyorum. Canım Nurşen Abla'nın edebiyat içerikli yazıları olmayınca veya gezi turları özlüyorum onu. Macera Kitabım Özlem ile NY turuna çıkmaya hazırlanıyorum son günlerde (kendisi bilmese de, çantaya attım kendimi) Özellikle de kitapçı yazılarını bekliyorum. Amerika hayatımın hiçbir döneminde 'merak' uyandırmadı bende ama park ve bahçelerini, müzelerini, kitapçılarını gezip görmüş birinden dinlemek keyifli olacak.
Araya bayram ve tatil girdi, rutinler ve dengeler biraz şaşırdı tabii.Tatilde dinlenme imkanım oldu mu? Bence oldu. Ne yemek yapacağımı düşünmedim ve yemek yapmadım. (ne olurdu az sevseydim mutfağı? ) Onun dışında Mersin Erdemli'nin yapış yapış havasına klima ile katlandık tabii. Karşımda deniz olunca güneşe "sen bir kenarda durabilir misin?" demeye çalıştım ama beni pek dinlemedi. Geçen sene birbirlerini pek anlayıp tanımayan iki zottirik kuzen Ayça ve Elif, bu sene epey farkındalardı bir kuzenleri olduğunun. Biri 27 aylık diğeri 17 aylık olunca ne kadar anlaşabilirlerse anlaştılar. Aynı oyuncağı aynı anda istemeleri onların suçu değil ki!!! :) Birbirlerinde 'yaz izi dövme'lerini de bıraktılar. Hatta Ayça sağ yanağıma geniş bir faça bile yaptı. O kadar da sıkmamıştım halbuki :P (hani yine yoğurdum tabii, teyzeyim ben teyze! 1 tane yeğenim var, onu da yoğuramayacaksam, peh)
Öğle aralarımı genelde önceden planlamaya çalışıyorum. O günkü yemek menüsü ve benim ruh halim ne ise :) İşlerimi öğle arasına bırakıp koşturmam. Ya bahçede kitap okurum ya birileriyle buluşurum ya da bugünkü gibi canım kimseyle konuşmak istemezse kabuğuma çekiliveririm. 4 kişilik odam öğle arası çok şükür ki bugün boş. Genelde 1-2 kişi oluyor. O zamanda rahatım aslında, her şey 1 kulaklığa bakar değil mi :) İş zamanı kulaklık takmak yasak. Yasaklar üzerinden konuşacak olursam durmam zor olabilir. İşim olduğu için şükredip oturuyorum yerime. Daha fazlasını ne siz sorun ne de ben bir şey diyeyim. Sadece işten çıkışta kendimi yeniden şarj ediyor gibi hissediyorum. Saat 4 civarı pilim "kritik seviyede, bence kapanmalısın" seviyesine düşüyor bazen. Çok koşturduğumdan değil. Ortam diyelim ve konuyu kapatalım :)
Bayramlarda da 2 farklı insan oluyorum. Bazı bayramlar ıdının dıdısı ile konuşasım hal hatır sorasım gelirken bazı bayramlar (geçen hafta gibi) kimseye telefon açasım gelmiyor. Hazır mesajlardan da hiç hoşlanmıyorum. Yani bu mudur bayram kutlaması? Bence değil. Olmamalı. O yüzden mesaj yazacaksam özellikle ismiyle, selamıyla şusuyla busuyla mesaj atarım. İşyerinde çoğu arkadaşım erkek ve bir tanesi bu yüzden zor durumda kalmış. (aile krizi de yaratabiliyorum demek durduk yere :) Bir de şöyle bir şey oluyor: "Aa ben şimdi bu arkadaşımla upuzun konuşurum, sonra arayayım" dediğim insanları asla arayamıyorum. Kısacası bayramlaşamadığımız insanlara toptan "kusura bakmayın olur mu?" demiş olayım. Mutlu bayramlar :)
Şu linkteki videoyu benim hatrım için izler misiniz? Haftalardır taktım kendisine. Günde kaç doz izleyip dinlediğimi bilmiyorum. (ki youtube ve kulaklık yasak, bendeki azme gelin :) İzlediniz mi?
O kadının yerine şarkı süresince geçmek istiyorum. Olur mu? Dansa uyumuna ve asıl tüm dikkatini dansa verişine, kendini rahat bırakabilmesine, kıyafetinin rengine kısaca bu klipteki keyifli an'da kalma haline hayranım. "İnsan kendinde olmadığını düşündüğü şeylere mi hayranlık duyar?" Cevap hem evet hem hayır bence. Her insanın içinde tüm duyguların eşit şekilde yerleştirildiğini düşünüyorum. Bunların seviyesini biz ayarlıyoruz. Pozitif kalmayı seçtiğimizde (bu cümleyi de sevmedim ama öyle) farklı şekilde duruyor ve farklı şekilde konuşuyoruz. Geçenlerde "MUTSUZ OLMAK" isimli bir kitap okudum ve çok sevdim. Kabul etmeliyim ki hafif depresif bir havası yok değil. Ancak günümüzün şişirilen "MUTLU OLUN" dayatmasına inat, mutsuzluğu korkup kaçılacak bir şey olmaktan çıkartıyor. Onu ayrıca yazmaya çalışacağım bloga yani buraya.
Daldan dala nasıl da atlıyorum değil mi? zihnim de böyle. az önce masamdaki içeceklere baktım da, "işte dedim, zihnimin özeti". Aynı anda hem kahve hem çay hem soda hem de limonlu su içiyorum. Kahvenin kahvesi yoktu ama olsun. Her öğlen o 1 kahve itinayla içilir. (bkz: annesine benzemediğini iddia edip annesine bir acayip benzeyen genç kızın notları-bölüm 17 :)

Mutluluk/mutsuzluk demişken, kendimi ne mutlu ne de mutsuz hissediyorum. Kafam biraz fazla dolu ve her şeyi aynı anda halletmeye çalışıyorum. (masamdaki görüntüden belli değil mi zaten)
Gündemimizde Elif'in 2 haftadır geçmeyen arpacığı ile kreş sorunsalı var. Laf aramızda kalsın ama kreş konusunda öyle karmaşığım ki kendimi bir çizimle ifade edebilseydim içinde bolca soyut çizgi olurdu. "Sanatçı bu eserinde zihnindeki doluluğu ve kararsızlığı yansıtmak isterken bizce 'sanat' çizgisinin biraz dışına çıkmış." derlerdi. Kimse hakkımda böyle konuşmasın diye sanata el atmıyorum :) Özetle, gündemde kreş değişikliği var. Eliften daha çok benim hazır olmam lazım. Neden? Çünkü ona her şeyin "normal" olduğunu hissettirecek kişi benim. Geçen sene bu zamanlarda 14 aylıkken kreşe nasıl çabuk alıştı? 1. Anlayamayacak kadar küçüktü. 2. Ben çok kararlıydım, içimde endişenin sadece kırıntıları vardı. 3. Öğretmeninden Allah razı olsun :)
Şimdi ise alıştığı bir düzen var. Ve ben önce kendim yeni kreşten emin olmalıyım ki "Bak evladım, orası iyiydi hoştu ancak bizce sen burada daha mutlu olacaksın." diyebilmeliyim. Ağzım bunu der de gözlerimde anime karakterleri misali göz yaşları sallanır durursa ne anladım o işten. İşte tam da bunun için, iç sesine güven ve cesur ol esoş diyorum. Gelişmeleri yine yazarım.
BFG geldi ve ben hala ona gidemedim, bu nasıl bir gıcıktır bilir misiniz? Öksürürsün ama geçmez hani, öyle bir şey. Kısmetse yakın zamanda gideceğim. "Yakın" da göreceli ama olsun. benim yakın'ım :)
Pazar günü MOMO'nun tiyatrosuna Selcen ve kızı Çağla ile gitme durumumuz var. Tabii Selcen bugün bilet bulabildiyse. Bulamadıysa kısmet diyeceğim. Bulduysa kim bilir kaç metre havaya uçacağım. Onu da yazarım zaten.
Okuduğum kitaplardan aldığım keyif azaldı bu ara. Bir acayip gülerek okuduğum kitabı bugün yazdım Lokum'un Kütüphanesi'ne :) Şair Kısakulak. Çok acayip tatlı. Tüm insanlığa bu kitaptan hediye edesim var. Tutmayın beni :)
Cesur Yeni Dünya kitabını zor da olsa bitirdim. Kitabı 3 solukta okudum. 1. seferde 120 sayfayı yaladım yuttum. aradaki sayfalar güme gitti, 2'şer sayfalık okumalar beni soğutuyor. Bayram dönüşü arabada Elif uyuduğunda "Freedoooom" çığlıklarıyla kitabıma gömüldüm. yanımda yeni alışkanlık edindiğim filtre kahvemin de olduğunu da hayal ettim tabii. son 30 sayfada uyandı ama olsun. (mel gibson filmdeki "freedom" ile benim amacımı kıyaslasa "yürü git be kadın" der miydi acaba, biz özgürlük peşindeyiz sen de kitap okuma! "İyi de mel amca, arabadayken uyumazsa oldukça huysuzlanan ve çoğunlukla ağlayan bir bebeyle 6-7 saat nasıl geçiyor sen düşündün mü?" derdim bende. Bunları bile düşündüm. Mel'i genç haliyle hayal ettim. Ben de hafif kızarmış sararmış solmuşum saçlarım tel tel, neden çünkü araba yolculuğu yormuş beni. Bu hayallere çok dalınca unuturum tabii her şeyi.
Bugün ne yaptığımı bir duysan canım blog!
Tuvalete insanlar tuvaleti gelince gider değil mi?
Ben otomatik olarak gitmişim (haberim yok) kapıda ayıktım ki "e benim tuvaletim yok, dön geri" :)
Bir de dünden beri aranan ve benim ısrarla "bende olsa bilmez miyim" diye hava attığım bir yazı vardı işyerinde. neyse yazı benden çıkınca çok pis rezil olacağımı düşünmüştüm ama meğerse millet alışmış benim zihin dağınıklığma. O da fena! Adım çıktı 9'a bence hiç inmez 8'e :)
Kitap demişken Cesur Yeni Dünya'daki SOMA beni çok etkiledi. Günümüzdeki soma, bence televizyon. İnsanlar mutlu olmak için veya kafa dağıtmak için televizyonu açıyorlar. beyinlerini uyuşturup yatağa yatıyorlar. Televizyonumuzun olmaması SOMAmız olmadığı anlamına geliyor mu peki? Bunu da düşünüyorum. Bulunca yazayım. Karabalık diyor ki, "fazla düşünüyorsun!". Bence "fazla" değil ama aynı anda çok şeyi düşünüyorum. Sıraya koysam daha iyi olacak.
Bugün yine bir psotcrossing günüydü. Kartın birinde hayallerimden bahsettim. Bu kartlaşma işini tavsiye ederim. Yabancılar bizden daha cesur, bana yazılanları buraya bir yazsam! Ben de bugün bir ilk olarak hayalimden bahsettim İspanyol bir kıza :)
Soma beni etkileyince Ursula'nın Mülksüzlerini oku önerilerine daha fazla dayanamayıp başladım ama kitabı çok yanlış bir zamanda seçtim sanırım, ilk 5 sayfadan öte gidemedim. Şöyle akıp giden yetişkin kitabı var mı? Bomboş da olmasın, vakit kaybı oluyor. "Vakit çok önemli" biliyorsunuz, yoksa MOMO'nun Dumandamları ile henüz tanışmadınız mı?

Öğle arasında bana ayrılan sürenin sonuna geldim canım blog,
buraya kadar okuyabildiysen tebrikler, BFG için bilet kazandın :)
Herkese mutlu mesailer

*Yine yazarım ben :)

Devamını oku »

Bu Aralar

Hava fazla sıcak değil mi?
Biliyorum yaz mevsimindeyiz ama ayakkabının ayağıma neredeyse yapıştığı (ince çorap giyince de kaşındırıyor) bir dönemdeyiz. Adanalıyım ve sıcağa alışkınım ama sıcağı gerçekten sevmiyorum. Yemeği maksat yerini bulsun diye yiyorum yoksa üç öğün karpuz peynir ile idare edebilirim.
Hazır az önce yepyeni kitaplarım da kargodan gelmişken ve ben öğle arasında güzel bir ağacın altında öyle ve sadece oturmuşken bloguma da aklımdakileri yazayım istedim.
Kafamda hem bir dolu şey var hem de bir "nötr" halindeyim.
Olur, yapılır, hallolur elbet.
Değil mi?
Konu başlıklarından biri Elif'in kreş durumu. Öğretmeni yine bebek grubuyla devam edeceği için Elif başka bir öğretmene geçecek. Hiç istediğimiz bir şey olmasa da olabilir... Asıl sorun aynı arkadaş ekibiyle devam edecek olması. Ki grupta en büyük 2. çocuk Elif, geri kalan çocuklar sahiden daha bebek. Bir üst grup için de fazla küçük kalıyor. Yeni dönem için aynı ay grubu çocuklar da gelirse ne ala yoksa bu durum bizi rahatsız etmeye devam edecek. Farklı bir çözüm düşünmemiz gerekecek. Çünkü bu kreş ne evimize ne de işimize yakın. Kreşin en büyük artısı 14 aylık bir bebeği almış olmasıydı ve harika insan öğretmeniyle tanışmamıza vesile olmasıydı. Misyonu bu kadar mıydı acaba? Bilmiyorum, zaman gösterecek.
Detay verip kafa karıştırmayayım ama matematiği neden sevmediğimi anladım sanırım. Matematik bana ruhsuz geliyor istatistik de öyle. İçinde insan dokunuşu, hissi olmayan şeyleri sevmiyorum.
Bugünün güzel haberi de telefonumu yine arabada unutmuş olmam. Uçak modunda da kaldığı için beni arayacak 456 hayranımı cevapsız bırakmış olacağım. En büyük hayranım da annem tabii :) "İyiyim de yeter bana" dediği için onu suçlayamıyorum. Annelik :)
Bugün farklı bir ağacın altına oturdum, niyetim kitap okumaktı ama içimden daha çok ayağımı uzatıp boş boş bakınmak geldi, öyle yaptım. İç sesim şöyle dedi; "Bırak Esoş bırak, kendini rahat bırak" Öyle de yaptım. İşe döndüğümde hala kaşınıyorum. Rahatlıktan içime kaçan karınca ve böcekleri hesaba katmamışsam demek! :) İşin şakası bu elbette. Gerçeklik payında ise şu var, "meli-malı"lardan uzaklaşmak.
Bu ara yetişkin kitabı okuduğumdan okuma hızım epey düşük. Kitap akıcı aslında ama evde zaman o kadar hızlı geçiyor ki. Bir bakıyorum Elifin yanında uyuyakalmışım. Her dönem de aynı olmasın ama değil mi Börti?
Börti ile de yeni tanıştım, tatlı bir zürafa, onu da bir ara yazarım :)
Şimdilik ben ve karıncalarım kaçtık

Soğuğu özledim yahu!

BFG geliyooooooor, ilk gün gidemezsem çatlayacağım ama sanırım gidemeyeceğim de, ertesi gün Erdemli denizine doğru yola çıkacağımız için. "Dönüşte gidersin" diye beni avutan karabalıkçım "Çok geç olur!!!" deyişimi bile anlayamadı. O hiç RD Fan olmadı ki, ne bilsin :)

Devamını oku »

Elif Büyüyor / 26 Aylık

2 yaş yazısından sonra Elif ile ilgili buraya pek bir şey eklememişim, kaç gündür de yazmak istiyordum, işte geldim buradayım :)
Elif'in 19-23 ay arası bambaşka bir dönemi vardı, o dönem sahiden çıldırma noktasına geldiğim çok olmuştu. Tam olarak konuşamadığından ne istediğini de anlayamıyorduk.
23-24 aylık dönem ise tam bir çiçekti hatta ben bunun bize hediye olarak verildiğini düşünmüştüm.
Karabalığa kalsa 2 yaş krizlerini atlatmıştık ama ben anne bloglarından okuduğum kadarıyla (kitaplardan çok daha iyi bence birçoğu) ona sadece hafifçe sırıtıyordum. (neyse ki altın dişim falan yok da, o sırıtışla daha da parlamıyor :P)
Doğum gününden kısa bir süre sonra da adına "2 yaş halleri" diyebileceğimiz Elif'in bambaşka bir yüzü ile tanıştık. Bu dönem için Pelinden okuduklarım/ paylaştıklarımız bana çok daha iyi hissettirirken okuduğum kitaplarda yolumu kaybediyordum. Ki son dönemde çok az ebeveyn kitabı okudum.
"Kriz" dediğimiz anları tetikleyenin ne olduğunu bilmiyoruz, ortak kesişim kümeleri yok. Belki sadece "engellenme" halleri. Bir anda kolik dönemine gidiyor sanki Elif. Çok şükür ki fazla uzun sürmüyor, bazıları 15 bazıları da 45 dakika. 5 saatlik kolikten sonra tüm bunlara çok şükür diyorum(z) :) Elif henüz 26 aylık olduğu için önümüzde bizi nasıl bir süreç beklediğini de bilmiyoruz haliyle, büyük de konuşmamak lazım ama şunu gördüm. "Sakin kal" ve çocuğuna bir şekilde sevgini hissettir. "Keep calm"lı cümleler boşa değil yani.
Bir şeyi aynı anda hem isteyip hem de istemeyen hatta o anlarda ne istediğini bile bilmeden kusacak hale gelene kadar ağlayan bir bebe var neticede karşımızda. (hoplayıp zıplayan, kendini yere zank diye atıp çığırtısından kapının zilini duyamadığımız anlardan bahsediyorum.)
"Gelişiminin bir evresi" diye objektif bir gözle bakmak zor.
Şimdilik ben daha iyiyim.
Babanın içi parçalanıyor ama onun iyiliği için üzerine gitmiyor. Seansın sonunda bolca sarılıyoruz ve sonrasında Elif en azından bir süre daha çiçek gibi oluyor.
Hatırlanacak bir başka şey de bu dönemin geçici olduğu. Bu da insanı motive ediyor. Ya da kolik dönemi bizi bu sürece alıştırmış, bilmiyorum.
Kreşte yepyeni bir süreç bizi bekliyor, en sevdiği yardımcı öğretmen kreşten ayrıldı, kendi öğretmeni de yeni bebek grubu alacak. Kısacası Elif arkadaşlarıyla bir üst gruba geçecek yeni öğretmenleriyle tanışacaklar. Mevcutlardan bizim gözdemiz olan öğretmenler olsun çok istiyoruz ama hayırlısı demekte fayda var. Yani bazen işleri olduğu gibi yoluna bırakmak gerek. Bakalım sonuç ne olacak?
Toprağı, çamuru, taşı çok seviyor. Parkı, sallanmayı, kaymayı, tırmanmayı, kuş kovalamayı çok seviyor.
Konuşması iyice arttı. "Anne kız takılalım, parka gidelim. Yürüyerek gidelim. Ne dersin?" dedi geçen hafta sonu.
Hala oldukça babacı. "Benim babam o" diye bir aşırı sahiplenme halinde. Sanki ben aksini iddia etmişim gibi ehehehe :P
Aydede aşkı ne olacak bu yavrunun bilemiyorum. Kreşten çıkıyor, aydede, uyuyacak aydede, gece uyanıyor, aydede! Varsa yoksa aydede!
Geçen gün "aydede ışıkları kapattı" dedi ve kafasını yastığa koydu, hayal dünyasına bayılıyorum :)
Uyku demişken de aklıma geldi, tam 2 ay bitti uyku eğitiminde. Elif'i yatağına koyup iyi geceler dileyip odadan çıktığımız bir eğitim olmadı bizimki. Niyetimiz de bu değildi zaten.
Süreç biraz "biraz özgü" oldu, kreş psikologunun tavsiyeleri ile başlamış olsak da hakkımı yemeyeyim bunda benim azmimin etkisi var.
Öğrenilmiş çaresizlik halimiz kırıldı diyebilirim.
Şartlandırmanın ne denli etkili olduğunu gördük.
Çocukların rutin bağımlılıklarının faydasını yaşadık.
Hepsi için de bin şükür.

Geçen hafta bezelye ve barbunya ayıkladık, çok sevdi. Ben hala çocuğuyla aktivite yapan anne değilim. Bu konuda kendimi zorlamayı bıraktım. Ben de parkta eğlenmeyi seven, birlikte kitap okumaktan hoşlanan bir anne modeliyim. "Meli/malı"larla yormuyorum artık kendimi. (daha az diyelim)

Bu ara en sevdiği kitap da ÇU. kütüphaneye yazmıştım hatta. Elif çok seviyor bu kitabı ama hiçbir kitap "Gübercin" ile arasına giremez. Bir de "Fil".
"Nasıl /nerden/neden/kim" sorularının devamlı sorulduğu bu günlerde "Fil neden uyuyor, nereden uyuyor, fil kiminle uyuyor" sorularıyla eğleniyoruz.
Dün gece uyumadan, "Biz nerdeyiz?" dedi. "Senin odandayız." dedim. "Nereden geldik?" dedi. (zaten uykum gelmişti) "Buradan geldik" dedim gayet sallama ses tonumla :) "Buradan gelmedik, kapıdan geldik" dedi.
Ballı lokma tatlısı halleri tam gaz devam ediyor yani.
Ağlama krizlerinin sabah tam evden çıkarken olmayanını daha çok seviyor olsak da Elif'i tüm halleri ile sevdiğimizi fark ettim(k). Belki saçma bir cümle gibi oldu ama gerçekten öyle.
Bir de bu "ayna" çalışması bana çok iyi geldi, annelik hallerimde bana dinginlik getirdi, tam da bu ara lazımmış zaten, iyi oldu :)

Devamını oku »

Bu Aralar / Güzel Şeyler

Canım blog, bu ara seni biraz ihmal ettim farkındayım. Mayıs ayı okumalarımı bile daha yazamadım, umarım bir ara yazarım. Neyse ki goodreads var da neyi ne ara okuduğumu görebiliyorum :)
Geçtiğimiz 3 haftada bir dolu şey yaşandı. İki defa şehir dışına çıktık mesela. Biri Uşak'a babaanne&dede ziyareti, diğeri de Adana'ya anane&teyze ziyareti. Elif ikisinden de çok memnun ayrıldı. Hala onları sayıklıyor. Yol boyu yediğimiz çiğ bademlerde kaldı aklı :)
Daha önce bahsettiğim "Ayna" çalışması gayet iyi gidiyor. Kendimle ilgili fark ettiğim şeyler beni geliştirmeye başladı. (henüz geliştirmedi ama 'başladı, bu da güzel...)
Geçtiğimiz hafta sol kolum uyuştu, bir dolu tetkik mr şu bu neticesinde hiçbir şeyimin olmadığı görüldü, bin şükür. Ondan da yeni şeyler öğrendim, o açıdan bakalım olaya...
Asıl güzel gelişme ise yepyeni bir web sitemin olması... Henüz "tam" olmadı ama ben heyecandan yayın hayatına hemen başladım :) Hayalini kurduğum şey, deniz kenarında gerçek bir kütüphaneydi ama bir yerden başlamak adına bu site de çok iyi oldu. Bundan sonra okuduğum çocuk kitaplarını oraya yazacağım. Bu sitede ise daha kişisel iç döküşlerim devam edecek :)
Sitenin logosunu canım Özlem yaptı, kendisine Türkiye'ye döndüğünde acayip sarılmayı ve onu bir müddet sıkmayı planlıyorum :P

Sizde ne var ne yok?
Özledim seni canım blogum,
İşlerimi yoluna koyup hemen geliyorum, bekle beni :)

* Sima ile söyleşimizi okumak ve imzalı kitap kazanmak isterseniz bu yazıya bekleriz!

Devamını oku »

Geçtigitti Geçtigitti Geçtigitti / Marjolijin Hof

Nasıl denk geldi ben de bilmiyorum, "Babam Çalılığa Dönüşünce" kitabından hemen sonra okuma şansım oldu bu kitabı. Yazarın daha önce "Dedem ve Ben" kitabını okumuştum, bloga da yazdım diye düşünüyordum ama yazmamışım. O kitabı Elif'in ilk kreş gününde bekleme salonunda okumuştum, muhtemelen bu özelliğinden dolayı kitabı hiç unutamayacağım.
"Geçtigitti Geçtigitti Geçtigitti" kitabını uzun zamandır merak ediyordum, okuduğuma ve Kiek ile tanıştığıma sevindim.
Kiek, annesi babası ve yaşlı köpekleri Mona ile beraber mutlu bir şekilde yaşamaktadır. Babası doktor olduğundan savaş zamanlarında ihtiyaç duyulan bölgeye gönüllü olarak gider. Kiek ve annesi bu duruma her ne kadar çok üzülseler de durumu idare etmeye çalışırlar. Elbette bu, Kiek için pek de kolay değildir...

Bu kitap, savaşa biraz daha 'dışarıdan' bakıyor ve bizi Kiek'in bekleme sürecinde yaşadıkları ile baş başa bırakıyor. Çocuk zihninin nasıl çalıştığını görmek için güzel bir kitap.
Kiek'e göre hem faresi hem köpeği hem de babası ölmüş biri olması oldukça düşük bir ihtimaldir. O da olasılıkları zayıflatmak için hasta bir fare alır ardından köpekleri Mona'yı 'bir şekilde' öldürmenin yolunu arar. (buralar hiç ürkütücü değil) Kiek'in bakış açısından bakınca ona çok hak verdim. Onun tek istediği babasına en yakın zamanda sağlimen kavuşmak, o kadar. Gittiği yerlerden evi aramaya çalışan babadan bir müddet sonra haber kesilir ve babanın kayıp olduğu ortaya çıkar. Bu bekleyiş sanırım en zoru. Kiek ve annesi de kendilerini salona koyacakları yeni mobilyanın tamirine verirler. 'Sarı' renk, belki bir umuttur onlar için.
Bu kitapta annenin Kiek ile iletişimi ve ne olursa olsun sakinliğini bozmaması çok güzeldi, kendi anneliğim için notlar aldım: panik yok, sakin ol :)

Kiek uyuyamadığında annesi ona büyükannesinin uykuya geçiş yöntemini söyler, arka arkaya "Geçti gitti geçti gitti geçti gitti" demek Kiek'e de iyi gelir.
Dün akşam hem elektrik kesilip hem de gök gürültüsü olunca bu yöntemi hatırlayıp, "geçti gitti geçti gitti geçti gitti" diye tekrarladım ben de içimden.
Çocuk kitapları iyi ki var! 

Yazarın web sayfasını ziyaret ettim ve biyografisini okuyunca hayatındaki güzel detaylara denk geldim. Yazar olmak sanırım her zaman hayaliymiş, evlerindeki kitap dolu ortam da gözümde canlandı. Ama ben en çok kendi oyuncaklarını yapmaya çalışmasını keyifli buldum. Umarım diğer kitapları da Türkçe'ye yine Hayykitaptan, Burak Sengir çevirisi ile çevrilir.



Geçtigitti Geçtigitti Geçtigitti

 Özgün Adı: Een kleine kans

Yazan ve resimleyen: Marjolijin Hof

Çeviren: Burak Sengir

Yaş grubu: 10+

Hayykitap, 2011, 120 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Babam Çalılığa Dönüşünce / Joke van Leeuwen

Bu kitap uzun zamandır karşıma çıkıyordu ancak okumaya fırsatım olmamıştı. Kitap kısacık da olsa bazen denk gelip tek seferde okuyamıyorum ve kitaptan soğuyorum. Bu kitabı tesadüfen "Geçtigitti geçtigitti geçtigitti" kitabı ile aynı gün ve tek seferde okuma şansım oldu. Yaşasın, kızı uyurken onun yanında kitap okumak zorunda bırakılan (!) anneler!

Babam Çalılığa Dönüşünce kitabı Hayykitap'tan çıktığı için beklentim yüksekti. Yayınevinin bu türdeki çeviri kitaplarında şimdiye kadar hayal kırıklığı yaşamadım. Tek endişem içinde 'savaş' olmasıydı. İlk sayfalarda yüreğime oturan ağırlık tatlı Toda ve bakış açısı sayesinde öyle hafifledi ki.
Toda'nın babası 'çalılığa dönüşmeden' önce her gün sabahın dördünde kalkıp 20 çeşit kremalı pastayla üç çeşit turta yapan bir tatlıcı. Ancak bir gün 'birileri' ile 'ötekiler' arasında çatışmalar boy gösteriyor ve babası nefis kokan mesleğini bırakıp savaşa katılıyor.



Toda'ya bir süreliğine büyükannesi göz kulak olmaya geliyor ancak patlamalar o kadar şiddetleniyor ki oturdukları ev de güvenli olmaktan çıkınca Toda mecburen en son 1 yaşındayken gördüğü annesinin yanına başka bir ülkeye doğru yola çıkıyor. Normal bir zamanda olsa bu yolculuk muhtemelen daha farklı bir seyirde gelişecekken savaş şartlarından dolayı Toda'nın annesine kavuşma hikayesi biraz(!) maceralı oluyor.
Ah keşke büyükanneyi biraz daha tanıma şansımız olsaydı. Torunu onu unutmasın diye kendi resmini Toda'nın defterine çiziyor ancak beğenmeyip bu çizimlerin üstünü karalıyor:

Toda yola çıkmadan önce 'aklında tutacağı her şeyin' listesini yapıyorlar. Bu sayfayı dönüp dönüp okuyunca listedekileri ezberledim zaten ama kitap yanımda yokken okumak isterim belki diye buraya da ekleyeyim:

Benzer bir listeyi kendim için de yaptım:

Toda yol boyunca bir grup başka çocuk, kucak sevdalısı yaşlı teyzeler, tuhaf bir general ve karısı, cesaret, yönetim becerisi ve sadakat gösteremeyen kaçak komutan ve Çocuk Konukevi gibi çeşitli insanlarla karşılaşıp oldukça ilginç mekanlarda bulunuyor.Sonunda da kendini durmadan yanlış adreslere teslim edilen bir posta pakedi gibi hissediyor.





"Hayatta karşımıza her zaman kötü insanlar çıkmaz, iyi insanlar da vardır." lafını doğrulayan komutanı ben çok sevdim. Emretmeyi beceremiyor diye Toda ona 'emretme' alıştırması yapıyor.






Sınırı geçtiğinde Toda'ya sorulan 'Bir işe yarar mısın? / Bu ülke için yapabileceğin yararlı şeyler var mı?'sorusuna Toda'nın verdiği yanıtlar çok güzeldi. Bir an kendimi düşündüm. Belki ben de "Kaybolmakta iyiyimdir, 2 yaşındaki çocukların inat krizlerine alışkınımdır, yemek pişiremem ama kızartma börek yapabilirim" derdim :)

"Babam Çalılığa Dönüşünce" naif bir yol hikayesi. Bu yolda sadece Toda yok aslında, savaşın ortasında/kıyısında/kenarında kalmış tüm çocuklardan birer parça var içinde.
Çocuklarla savaş hakkında konuşmak ve savaşın çocukları nasıl etkilediğini birinci ağızdan dinleyebilmek için harika bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Yaşananlar ne kadar kötü de olsa kitapta pozitif, esprili bir dil ve yazarın bolca çizimi yer alıyor.
Toda'nın aklı karışmış halleriyle çocuk saflığının örnekleriyle bitireyim yazımı:

"Gelgelelim bilmediğim daha bir dünya şey vardı.Bir sınırın nasıl göründüğünü bilmiyordum örneğin. Bir hipopotamın kaç yaşına kadar yaşayabildiğini bilmiyordum. Tanıdığım hiç film yıldızı yoktu. Yarının nasıl bir gün olacağını bile bilmiyordum ki."

"Bir sınıra neden sınır dendiğini, sınır denen şeyi kimin icat ettiğini öğrenmeye can atıyordum; bir de sınır olarak belirlenmiş yerlerin hemen yakınında nasıl olup da insanların yaşadığını merak ediyordum. Ve buralarda yaşayan insanlar her iki tarafa da mı aitti, yoksa hiçbir tarafa ait değil miydi, işte bu sorunun yanıtını bilmek istiyorum."

"Ağlamaya başlamıştım. Bana mutluluk veren şeyleri düşünerek gözyaşlarımı engellemeye çalışıyordum. Babamın kremalı pastalarını. Babaannemin saçlarını. Kutupyıldızını. Ama hiçbiri işe yaramıyordu."

* Savaşı anlatırken anlatmayan BALIK kitabı benim için çok özeldir, onun hemen yanına bu kitabı da koyacağım :)

Babam Çalılığa Dönüşünce

 Özgün Adı: Toen mijn vader een struik werd

Yazan ve resimleyen: Joke van Leeuwen

Çeviren: Burak Sengir

Yaş grubu: 10+

Hayykitap, 2012, 104 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Her İhtimale Karşı / Meg Rosoff

                                      "Ya kader, seni kaçtığın için kovalıyorsa?"
Okumak istediğim kitaplar gruplanmış bir şekilde masamın üzerinde beklerken Züleyha'nın okuduğu son kitaba karşı kayıtsız kalamadım. Kitabın kapağı,konusu ve en çok da daha önce karşıma çıkmayışı cazip geldi bana. Neticede kimse kaderinden kaçamaz öyle değil mi? Yoksa onu biraz da olsun yavaşlatabilir mi? Belki de minik bir anlaşma ile kaderiyle oyun oynayabilir.

Kitap 15 yaşındaki David Case'in 1 yaşındaki kardeşi Charlie'yi pencereden düşmekten (aslında o sadece uçmak istiyordu) son anda kurtarması ile başlıyor. Muhtelemen David'in zihninde bazı şeylerin 'öncesi' de var ama biz onlara tanık olmuyoruz.

"İki saniye. Sıradan ya da her günkü hayatla büyük felaketin arasındaki süre bu kadar."

Bu minik olay neticesinde David hayatı, kaderi, yaşadıklarını ve yaşayacaklarını sorgulamaya başlıyor. Ara ara saçmaladığını görüp ona kızsak da aslında onun tek derdi kaderinden kaçmak. Zihninde kurguladığı felaket senaryolarının boyutu epey büyük. Bu senaryolarla sadece kendini değil aslında tüm dünyayı sarsabilir. Kaderin onu tanımaması için değişmeye karar veriyor David. İlk iş olarak da ismiyle başlıyor, bundan sonra onun adı: Justin (Tam burada aklıma 'Farklı' geliyor elbette)

"15 yaşındaydı, 1.60 boyundaydı, omuzları çökük, yürüyüşü iki büklümdü. Nazik olduğu söylenebilirdi, kahverengi saçları, çarpık dişleri ve İngilizlere özgü açık renk bir teni vardı. Bu özelliklerin hiçbiri, onu felaketten korumazdı. Tek şansı, hayatını adım adım yeniden kurgulamaktı. İşe adıyla başlayacaktı.Eğer yeterince değişmeyi başarırsa, belki kader David Case'i unutup sonraki zavallı kurbanına geçerdi."

Just (in) Case  kitap boyunca öyle çok değişim geçiriyor ki. İsmiyle başlayan değişim dalgasıyla beraber hayatına yepyeni insanlar da katılıyor. Bunlardan ilki Agnes Bee. (yazar soyadını 'arı'-'sokmak' anlamlarıyla özellikle kullanmış bence) Agnes, Justin'den 4-5 yaş büyük, fotoğraf çekmeyi ve modayı seven tatlı bir kız. Justin ile inişli çıkışlı bir arkadaşlıkları var ve ben Agnes'in Justin'in peşini bırakmama halinin biraz daha desteğe ihtiyaç duyduğunu düşünüyorum.

Sınıf arkadaşı Peter ve kardeşleri Dorothea ve Anna ise kitabın en yumuşak halleri. Bu üçlüden bambaşka bir hikaye bile yazılırmış :) Bu üçlüyü ve tavşanları Alice'i çok sevdim.

"Aslında Peter, Justin'in sahip olmak istediği bütün özelliklere sahipti.Justin ne kadar gerginse, Peter o kadar huzurluydu. Justin'in zihni ne kadar bulanıksa, Peter'inki o kadar açıktı. Justin kaderin radarından çıkmaya çalışıyor, Peter ise hayatını radarın altında geçiriyordu."

Justin, kaderinden kaçmaya çalışırken kader de ara ara lafa karışıyor ve bizi şaka yapmadığı konusunda uyarıyor ancak ne kadar ileri gidebileceğini biz bile kestiremiyoruz. Uçak kazası? Terör saldırısı? Salgın hastalık? Kötü şeyler için 'kader'i suçlarken, belki başımıza gelen 'iyi şeyler' için de onu anmalıyız. İlk aşk mesela :)

Justin'in ara ara yaşadığı aydınlanmalarında, kaçma-kovalama hallerinde, kıskançlıklarında, kendini uyku ile 'dondurmuş' dünyasında hep bir kötü/karamsar taraf yok aslında. 'Değişim sancılıdır' ve senin geri getirmek istediğin şeyi senin yerine Dorothea gibi gören arkadaşlar harikadır, diye düşündüm.

Ergenlik dönemi, kişinin yaşadığı en önemli değişim zamanlarıdır. Ve bunu fark etmek, içindeyken yaşadıklarını anlamlandırmaya çalışmak, kabullenmek hep zordur. Tüm dünyanın size karşı kurulmuş bir komplodan ibaret olduğunu düşünmeye başlar, belki 'çocukluk' hallerine döner, hayali arkadaşlarla kendinizi avutursunuz. Hele bir de ilk aşk mevzusu var ki! Aman aman :)

"Dişlerini fırçalarken aynada kendine baktı, aynadan ona bakan yüzün farklı göründüğüne dikkat etti. Ürkmüş ifade artık yoktu. Gergin bir çocuk gibi değil, bir yetişkin gibi görünüyordu."

Luton Kasabası ona 'dar' gelmeye başlayınca Justin, evden biraz uzaklaşmaya karar verir, havaalanına vardığında 'gitmek'ten ziyade 'durmak' daha cazip gelir ve Justin birkaç gün havaalanında yaşar. Onu ziyarete gelen Agnes de oradayken  havaalanında korkunç bir uçak kazası olur. Agnes, bu durumu atlatır ancak Justin, kaderin oyunlarına yeni başladığını düşünüp kendini iyice köşeye sıkışmış hisseder. Bu korkunç olayın sorumluluğunu da üzerine alır ve zihninde biriken biriktikçe de katlanan felaket senaryolarının altında ezilir. Oysa Justin sadece hayatında düzenli bir ruhun, huzur verici simetrisini istemektedir.

Justin'in hissettiği çıkmazların bir kısmını ergenlik zamanımda ve belki sonrasında ben de hissettim. Pamuklara sarmalanıp büyütülmenin verdiği bir tedirginlikle karşılaştığım olumsuzlukları bir başkasının benim yerime halletmesini istediğim de çok oldu.Bu yüzden de ergenlik zamanımda okusaymışım bu kitabı dedim :)

Justin'in anne ve babasının kitapta oldukça silik yer almasının,esasen Justindeki bu değişime nasıl ayak uyduracaklarını bilememelerinden kaynaklandığını net olarak görsek de 'neden gidip konuşmuyorsunuz bu çocukla' diye onlara sormak istemedim değil.

"Ama en önemli şeyi, nasıl kendin olacağını, nasıl yolunu bulacağını; yalnızlıkla, kayıp hissiyle, reddedilişlerle, hayal kırıklıklarıyla, utançla ve ölümle nasıl baş edeceğini öğretmiyorlardı."

Hikayede  Justin'in bir de hayali köpek arkadaşı Oğlum var. Oğlum, Justin'in iç dünyasının minik bir yansıması ya da köpekleri çok seven yazarın Oğlum'a farklı bir anlam katması.

Justin'i yaralayan Agnes'in aksine Peter ve kardeşleri tam olarak 'yara sarmalayıcı' görevini yerine getiriyorlar. Bunu yaparken de onu sıkmıyor, sadece onun biraz koşup terlemesini teşvik ediyorlar. Bu üçlü ve tavşanları Alice hikayenin en güzel bölümleriydi.
Kitabın geneli karamsar bir havada geçmediği gibi sonu da benim açımdan oldukça keyifliydi. Goodreads yorumlarına bakınca bu kitap için 'ortalama' bir yorum yazanın az olduğunu gördüm. Yani ya hiç sevmezsiniz ve 'bu kitabın amacı ne ki?' dersiniz ya da benim gibi 'eksikleri olsa da oldukça vurucu bir konu' dersiniz. Yazarın geçtiğimiz ay Astrid Lindgren ödülü aldığını kendi web sayfasından öğrendim. Türkçe'ye sadece 'Her İhtimale Karşı' kitabının çevrilmiş olmasına üzüldüm. Filmi de çekilen 'How I Live" ve diğer kitaplarının ON8 Kitap tarafından yayınlanmasını çok isterdim.

"Hayatı küçük parçalara, küçük arzulara, küçük ihtiyaçlara bölersen, yaşamak daha kolaydır."

Her İhtimale Karşı
Özgün adı: Just in Case
Yazan: Meg Rosoff
Çeviren: Zeynep Heyzen Ateş
Yaş Grubu: 13+
E Yayınları, 2012, 216 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Bala'nın Mektubu / Odile Kayser

Bala'nın Mektubu kitabı 'tavsiye' üzerine alıp okuduğum bir kitap. Varlığından haberdar bile değildim. Genelde yayınevlerinin kataloglarını inceleyip notlar alırım ama Bala hiç gözüme çarpmamış.
Nesin Yayınevi'nin  'özgün' tarzını gerçekten seviyorum. Okul öncesi çocuk edebiyatında son dönemde o kadar benzer eserler okuyorum ki ,  'ben bu hikayeyi bir yerden tanıyorum' diyorum. Nesin Yayınevi'nin biraz daha farklı bir tarzı var. Ankara'daki kitap fuarında da gelip gidip kitaplarını sevmiştim.

"Yazının bilinmediği bir çağda küçük avcı Bala zorda kalınca ailesine mektup gönderdi. Bunu nasıl mı yaptı?"

Bala bir gün  çakalı Vulu ile beraber bir ceylanın peşine düşer ancak ava giderken avlanır, kendini bir tuzakta baş aşağı sarkarken bulur. Yazı henüz icat edilmediği için de bir taşın üzerine bulunduğu durumu çizer ve Vulu ile beraber bu taşı gönderir. Peki taşın üzerine çizdiği resmi ailesi anlayabilecek midir?
Ailede herkes bu taşta gördüklerini kendi bakış açısına göre yorumlar ve doğru yanıtı yine evin küçüğü bulur :)
Yanlış bilmiyorsam bu hikaye bir Afrika masalından uyarlanmış. İçindeki resimler çizilmiş gibi değil de sanki fotoğraflanmış gibiydi. Benzer bir teknik (ve bence çok daha iyisi) Kirpi Kız kitabında da vardı. (Bu kitabı da anlatmak için sabırsızlanıyorum) Bala'daki resimler bu haliyle Taş Devri'ndeki duvar resimlerini hatırlatıyor.
Bu kitapla beraber aslında 'yazının icadı' hakkında çocuklarla güzel bir sohbet imkanı oluşturulabilir. Kitapta geçen 'pipi' ifadesine de kıkırdayacaklarına eminim. Bu ifadenin yer almasına ben çok sevindim. Çünkü hep genel geçer kelimelerle bir şeyleri anlatmaya çalışıyoruz çocuklara ya da sesimizi kısarak söylüyoruz. Kitabın küçük yaş grubunun ilgisini epey çektiğini çevremdeki arkadaşlardan duydum. 'Bala' sanırım onlar için eğlenceli bir karakter ve başına gelen şey, Vulu, taş okuması farklı gelmiş. Belki bu kitabı okuduktan sonra benzer bir minik çizim ile 'hikayede aslında ne anlatılmak isteniyor olabilir' etkinliği yapılabilir. Elif biraz daha büyüdüğünde inşallah yapmak istiyorum. Yazarın diğer kitabını henüz okumadım ama niyetim Nesin Yayınevi'nin okul öncesi tüm kitaplarını kitaplığımda görmek :)
Bu kitapla ilgili tek eleştirim, yazı karakteri ile ilgili. Bu yazı karakteri bu hikayeye pek gitmemiş ama nasıl bir şey olsa daha iyi olur kısmını henüz çözemedim. "Tam Benim Tipim" kitabını bitirince belki netleşir kafamda.

Aklıma yıllar önce izlediğim 'RRRrrr' filmi geldi. Kirli saç kabilesi temiz saç kabilesinden 'şampuan'ın formülünü almaya çalışıyordu ve Taş Devri olduğu için onlar da duvar çizimleriyle haberleşiyordu. Çok güldüğümü ve bilet alırken "Hangi film?" diye soran gişe görevlisine "RRRrr" diyerek resmen hırladığımı ve kızın korktuğunu hatırlıyorum :)

*Kitabı daha detaylı olarak yayınevinin web sitesinde inceleyebilirsiniz.
** Nesin Yayınevi demişken bunu yazmasam olmaz, sağolsun Selcen bana bu yayınevinden öyle bir kitap hediye etti ki, ilk tepkim "Hıı, sende kalsa daha iyi olur" oldu :) Napayım ama Selcen sende bana "Matematik ve Korku" kitabını almasaydın :P

Balanın Mektubu
Özgün Adı:
Yazan: Odile KayserÇeviren: Ali Nesin
Resimleyen: Caroline Mc Avoy
Yaş grubu: 4+
Nesin Yayınevi Çocuk Cenneti Kitaplığı, 2012, 16 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Neboş Davetsiz Misafir / Sedef Özge

‘Bahçeli bir evde yaşasaydım ve günün birinde damdan bir martı yavrusu bahçeye düşseydi, neler yapardım acaba?’ 

1) Bahçeli bir evde yaşasaydım: Alarmın “uyan dedim sanaa” sesiyle değil, bahçedeki ağaçlara konan kuşların cıvıltısıyla uyanırdım muhtemelen. Veya evdeki köpeğin (ismi Tatlım olsun) suratımı yalaması (ki bundan hoşlanacağımı sanmıyorum) ya da hayal bu ya, Elif’in uykusunu almış “anne bak bahçede ne buldum” diyen ellerine bakarak uyanırdım. Elif'in elinde onun için pek kıymetli görünen ama bana yetişkin zihniyle ‘sıradan’ görünen bir taş olurdu belki de. Bahçemiz varsa umarım kümesimiz de vardır, tavuklarımızdan sabahları taze yumurta alabiliriz. Çok büyük bir bahçemiz olmasa da içinde birkaç meyve ağacı ve dalından domates, salatalık yiyebileceğimiz toprak bir alan illa olmalı. Sevdiğimiz çiçekler de bizimle olmaktan mutlu bir şekilde gülümsüyor olsunlar. Acelemiz zaten olmadığı için evden çıkmak için kapıya dikilip “haydi” diyen bir gardiyan (o benim) da yok. Onu silgi ile sildik zihnimizden. Elbisesinin desenleri çiçeklere karışan, kahvaltıyı hazırlamadan önce mutlaka radyonun sesini açan yüzünde kocaman bir gülümsemeyle çıtır salatalıkları doğrayan bir anne var. İşe ‘mecburen’ gitmesi gerekmiyor, o zaten sevdiği işi yapıyor: çocuk kütüphanesi var. Elif de henüz ilkokula başlamadığı için bazı günler annesiyle kütüphaneye gelip canı istediğinde kütüphaneye yakın anaokuluna gidiyor. Benimle geldiği zamanlar beraber sadece kitap okumuyoruz. Rafların tozunu alıp, kitapları ait oldukları yere yerleştiriyor, kedimiz Lokum’dan yer kalmışsa bahçedeki hamakta biraz kestiriyoruz. Sonra kapıdaki rüzgar gülü şıngırdıyor ve biz okuldan çıkan çocukların eve gitmeden önce bize hem ‘merhaba’ demek hem de ‘bu akşam ne okusam’ diye kütüphanede dolanmalarına bakıyor oluyoruz. Elif, muhtemelen gelen tüm çocukların peşinde onları oyununa davet ederken ben de tahta sandalyeme yaslanıp batmakta olan güneşin gözüme girdiği haliyle tüm bu resme, Elife çocuklara Lokum’a ve kütüphaneme gülümseyip şükrediyorum. Tam o anda karabalığın bisikletinin sesini duyuyorum ve tüm çocukları saklambaç oynamak için dışarı çağırıyorum.

Yani sadece 1 bahçe ile tüm bu güzelliklere kavuşabilir, akşam da denizden gelen hafif rüzgarın sesiyle kağıdıma bu satırları yazabilirim :)

2) Günün birinde damdan bir martı yavrusu bahçeye düşseydi: Bence şaşırmazdık :) Damımız ne yazık ki biraz dağılmış olduğundan ve onu düzenlemeyi devamlı ertelediğimizden ‘damdan şimdi ne düştü ki?’ derdik. Minik martı yavrusunu görünce de –ki ona ‘Neboş’ ismi çok yakışırdı- ‘Amanın ne tatlı/çirkin bir şey bu!’ derdik. Ne yiyeceği, nerede uyuyacağı, Tatlım ile arasının nasıl olacağı üzerine biraz düşünür biraz da araştırma yapardık. Sonra bakardık ki tatlı Neboş bizi zaten yönlendiriyor, ona Elif’in peşinde olmak yetiyor. Bahçeye çıkardığımız mavi leğenin içine hem Neboş girer hem Elif’in oyuncakları. Ben arada onu kütüphaneye de götürürüm, Elif ona içinde martı geçen kitapları gösterir. Derken biz farkına varamadan Neboş büyür ve bize minik teşekkür hediyeleri bırakarak ailesiyle uçmaya gider. Bizim içimiz burkulur, Elif çok üzülür ama onu Neboş’un bu halde daha mutlu olacağına inandırmak kolay olur, çünkü ben ona zaten 'martıya uçmayı öğreten kedi Zorba’nın hikayesini okumuşumdur…

“Davetsiz Misafir Neboş”un hikayesini birkaç kez okudum ve ‘ben olsam ne yapardım’ hissiyle kitabın kapağını kapattım. Yazar Sedef Özge kurgulu bir hikaye yazmamış, başından geçen bir hikayeyi hem de pek tatlı fotoğraflarıyla anlatmış. Daha önce bu tarzda bir eser okuduğumu hatırlamıyorum, belki bu 'tür'de yazılan ilk eserdir. Yazarın dili o kadar sohbet eder gibi ki, 'kitap' okuduğumu bilmesem Sedef Özge bana yazdığı mektupta başından geçen bir hikayeyi anlatmış diyebilirdim.
Evdeki köpek Pide’nin poposunu gagalayan Neboş’u unutamayacağım.
Hayvanları seven (sevmeyeni bence yoktur ama) tüm çocukların ilgisini çekeceğini düşünüyorum bu hikayenin.

Hayykitap’ın “Yaşasın Çocuklar” dizisinden tanıdık başka bir kitap da burada :)
Bu hikaye bana Banu'nun Pazartesi ile Salı'sını hatırlattı...

* Kitapla beni buluşturan canım Leylak Dalı Nurşen Abla'ma da ayrıca teşekkürler :)

Neboş Davetsiz Misafir
Yazan: Sedef Özge
Fotoğraflar: Sedef Özge
Yaş grubu: 3+
Hayykitap, 2016, 28 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Curcuna Evi / Christine Nöstlinger

Uzun zamandır bu kadar curcunalı bir hikaye okumamıştım.
Curcunanın sebebi çok fazla karakter olması da değil aslında, Mahir Ünsal Eriş'in "Dünya Bu Kadar" kitabı gibi.
Asıl sebep arka arkaya gelişen olaylar.
Tam "yok artık" dediğiniz yerde bambaşka bir şeyin patlaması :)
Nöstlinger'in bu kitabını Sima tavsiye etmemiş olsaydı belki daha uzun zaman kitaplığımda okunmayı beklerdi. İnsan daha önce kitaplıkta göz göze gelip bir şekilde okumadığı ama okuyunca da 'Tüh, neler kaçırmışım" dediği kitaplara karşı kendini biraz 'suçlu' mu hissediyor ne? Ya da belki sadece ben duyguyu hissediyorum.
Nöstlinger beni okuduğum her kitabında şaşırtmayı başarıyor. Evet klasik bir tarzı var ama her kitabında konu, olay örgüsü, kişiler ve onların özellikleri değişiyor.
Değişmeyen tek şeyi Günışığı Kitaplığı yazarın özgeçmişinde belirtmiş:
'...orta halli aile çocuklarının gündelik yaşamlarını ele aldığı kitaplarında, geleneksel aile yapısını ve okul kurumunu esprili bir üslupla eleştiriyor.'
Bu kitapta da gelenek bozulmamış ancak bu kez terazi sanki aileye doğru kaymış.

Marie, annesi, babası, halası, büyük dayısı ile beraber Henriette Konağı'nda yani büyükannesinin evinde yaşıyor. Anne ve babasının 'Frieda ve Fred' isimli kuaför dükkanları var.  Olli Hala bir şirkette sekreterlik yapıyor. Büyükdayı Albert ise tüm gün bahçedeki çiçekleriyle ilgileniyor ve işitme kaybından dolayı pek kimseyi duyduğu da yok.
Marie'nin en yakın arkadaşı bitişik evdeki Reserl gibi dursa da kitap boyunca ikilinin bir dargın bir barışık hallerine tanık oluyoruz.
Okuldan arkadaşları Konrad ve Stefan ise hikayenin aşk üçgeni pardon dörtgeninin başrol oyuncuları.
Nöstlinger'in okuyucunun 'olaylar bence bu şekilde gelişecek' öngörüsünü kitaplarında çoğu kez yerle bir ettiğini gördüm, tamam arada ağzımıza bal da çalmıyor değil.
Benzer bir hikayeyi Türk bir yazardan okusak, bir yerden sonra Yeşilçam filmi kokusu alırdık bence. Stefan ve Konrad'ın aşk mektuplarına Marie'nin yazdığı mektupları okuyunca ne demek istediğimi anlarsınız bence.(birini ekliyorum)

"Çok sevgili Konrad,

Mektubun ve ekleri için teşekkür ederim. Ancak yazdıklarını doğru dürüst okuyamadım, çünkü kargacık burgacık bir şeyler karalamışsın. Başına gelen bu geçici durumu çok büyütme. Sevgiler, Marie"

Anlatmaya arkadaşlarından başladım ama asıl hikaye (hatta bomba) Marie'nin büyükannesinde. . Yaşı büyüse de kendi akıllanmayan iyi kalpli yaramaz bir çocuk gibi Henriette. Kitapta en çok Marie ve büyükannesini sevmem de bu yüzden galiba.
Büyükannenin aklına 'kısa yoldan zengin olabilecekleri' şahane fikirler geliyor ve bunları hayata geçirmek için türlü yollar deniyor. (buraya kadar bir sorun yok) Ancak bu yolların içerisinde konağı ve evdekileri de tehlikeye attığı son bir tanesi var ki! İşte bomba biraz burada patlıyor.
Kitabın orijinal ismi: Villa Henriette. Türkçeye "Curcuna Evi" olarak çevrilmesi gerçekten çok iyi olmuş, içeriği tam olarak karşılamış.
Ben bu kitabı "metin" olarak değil de "tiyatro oyunu" okur gibi okudum.
Acaba Almanya'da veya Avusturya'da Nöstlinger'in eserleri çocuk oyun olarak sergilenmiş midir, bunu da merak ettim.
Bu neşeli aileyi kestane ağacının tam altında ziyaret etmek,genelde boş olan buzdolaplarına birkaç kutu süt ve ekmek götürmek istedim.
Kim bilir belki kahvaltılarına beni de dahil ederler :)

Devamını oku »

Süper Kahramanlar Yüksekten Korkmaz / Colas Gutman

Colas Gutman'ın daha önce "Çocuk" ve "Rose" kitaplarını okumuş ve her ikisini de çok sevmiştim. Bu kitabının kapağını sevmediğim başka bir kitap kapağına benzettiğim için olsa gerek okumakta biraz tereddütteydim. Geçenlerde Feride'nin kızı Saliha'nın elinde bu kitabı görüp, kitabı okurken kıkır kıkır güldüğünü de öğrenince bu öğlen (2 ay önce 'bu öğlen') Gutman'ın dünyasına yeniden girmek için heyecanla bekledim.
"Süpermen, Batman, Örümcek Adam...hepsinin kahramanlıklarına başladıkları bir gün olmuştur. Ben, Maurice Ackerman, süper kahramanlığa bir pazartesi günü merdiven boşluğunda başladım."
Bu cümle ile başlayan bir kitaptan ben ne beklerim?
Maurice ile az buçuk da olsa tanışmayı, neden bir süper kahraman olmak istediğini öğrenebilmeyi ve acaba gerçekten süper kahraman olabilmiş mi diye heyecanla okumayı. Ve elbette yazar Colas Gutman olduğu için ince esprilerle kıkırdamayı!
Tüm beklentilerim karşılandığına göre size biraz Maurice'ten bahsedebilirim.
Tam 3 yaşındayken atladığı 3 merdiven basamağından 'mucize' eseri yara almadan kurtulur ve kahramanlık hikayesi tam olarak burada başlar Maurice yani Momo'nun: Süperackerman. Havada asılı kalıp sabun köpüğüne dönüştüğü o birkaç saniye hayatının geri kalanı için aslında bir dönüm noktasıdır.
Cadıcılık oynayan, güvercinleri hipnotize etmeye çalışan kardeşi Myriam ve onu "eh işte" dinleyen anne babası ile ev hayatı pekiç açıcı sayılmaz.
Maurice'e alışveriş torbalarını taşıtan Bayan Polenta ile kapı arkası sohbetleri ve Bayan Polenta'nın bulaşık deterjanı tadında kurabiyeleri ise apartmandaki neşesidir.
Ama asıl 'karın ağrısı' okuldaki Juliette'dir:

"Juliette tam olarak kumral değil, çünkü güneş geldi mi saçları sarı sarı parlıyor; tam olarak komik de sayılmaz, çünkü komik bir şeyler anlattığında yüzüm yamulacak diye korkudan gülemiyorum.Atletik değil, bilekleri çok ince ama narin de sayılmaz... Evet, Juliette Baccara'ya baktığım zaman tonton bir nineye dönüyorum ve sırt çantam da ağzına kadar dolu bir alışveriş sepetine dönüşüyor."

10 yaşındaki bir çocuğun okul hayatında karşılaştığımıza şaşırmayacağımız 'okul tipi zorbalar'ın isimleri beni çok güldürdü: Genç İrisi, Hoyrat, Kuş Beyinli ve Plastik Adam.
Okula yeni başlayan Jüpiter ise öğretmenin "Kendini tanıtır mısın?" sorusuna cevap olarak "Küçük kuşları çok severim."dediği için elbette komik isimli zorbaların hedefi haline gelecektir.
Ama panik yok! Ne de olsa 'Süperackerman' zor durumda olan herkesin yardımına koşmaya hazır.

Kısacık bir kitabın içerisinde altını çizdiğim şahane cümleler, arkadaşlık-dostluk-aşk ilişkileri, okul ve ebeveyn sorgulamaları var.
anne ve babalar için çocuklar benzer endişeler hissediyor sanırım:

"Babamın düşkırıklığıyla ufacık kırıntılara bölünecektim, annemin üzüntüsüyle galaksinin dört bir yanına savrulacaktım."

Öğrencilerin 'karıncalar' , öğretmenlerin 'kahve içiciler' (ülkemize uyarlarsak 'çay içiciler') olarak adlandırıldığı bir okuldan bahsediyor Maurice.
Yaşadığı ilk aşka, 'uzaydan gelme' bir arkadaşın hikayesine ve gözümden yaş gelecek ilk üzüntüsüne ortak olduğum için gurur duydum kendimle.
Her zaman denk gelmez bir süperkahramanın ilk'lerini bizzat kendinden dinlemek, öyle değil mi?

"Benim adım Maurice Ackerman. Yazları mavi bir tişört giyer, kışları gri bir atkı takarım ve ben bir süper kahramanım."

Süper Kahramanlar Yüksekten Korkmaz
Özgün Adı: Les super-heros n'ont pas le vertige

Yazan: Colas Gutman

Çeviren: Tuvana Gülcan

Yaş Grubu: +8

İletişim Yayınları, 2012, 79 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Konuk Değil Baş Belası / Christine Nöstlinger

Nisan okumalarında biraz bahsetmiştim, Mayıs ayı için niyetim biraz daha Alman Edebiyatına yönelmekti. Steinhöfel'i yeniden okumaya geçmeden önce Farklı ile tanıştım, ardından Nöstlinger'in Curcuna Evi'ne konuk oldum. İkisini de çok sevmiştim.
Uzun zaman önce sahaftan aldığım "Konuk Değil Baş Belası"na ise yine Nöstlinger'den devam etmek istediğim için başladım.
Araya birkaç kitap daha alınca kitabı bitirmem 1 haftayı buldu ama hikaye hep aklımda kaldı. Bu ara kitaplarımı yoğun olarak Elif'i uyutmaya çalıştığım sırada oldukça karanlık bir ortamda okuyorum. Bir insan aynı anda iki şeyi sahiden de yapabiliyormuş, bunu gördüm. Elif'e hem o an istediği ninnileri söylüyor hem de kitabımı karanlıkta okuyabiliyorum. Hayatımın hiçbir döneminde kendimi bu kadar azimli görmemiştim :)

"Konuk Değil Baş Belası" kitabını kapağı ve konusundan dolayı çok cezbedici bulmamıştım ve ben de kitaptaki karakterler gibi ön yargılı bir şekilde bu "baş belası"nın hikayesine çok da sevimli yaklaşmadım. Ancak hikaye ilerledikçe "Baş Belası" Jasper'a benim de herkes gibi kanım kaynadı.
13 yaşındaki Ewald'ın yaz tatili için güzel hayalleri varken ailesi onun İngilizcesini geliştirmesi için İngiltereye kampa gitmesine karar verir. (ne de olsa onun hayalleri, ailesinin kararlarından büyük değildir! ) Ablası Billie sayesinde Ewald bu yolculuktan kurtulur ancak öğrenci değişim programıyla evlerine gelecek İngiliz Tom'dan kurtulamaz. Aksilik bu ya, "düzgün çocuk" Tom ayağını kırınca onun yerine "baş belası" Jasper uçaktan iner.
Ewald'ın annesinin Avusturyalı değil de Türk olduğundan şüphelenmedim değil! Ya da annelerin  titizlik, temizlik hastalığı evrensel bir olgu :)
Hikayeyi Ewald'dan dinlemek keyifli olsa da en dikkat çekici karakter Jasper ve Billie'ydi bence.
Billie'nin anne ve babasına haksızlık yaptığını zaman zaman ben de düşündüm ama çocuklarının yerine kararlar alan, ceza olarak onları eve kilitleyen katı anne baba figürlerini ben de sevimli bulmuyorum. Bu hikayeyi Nöstlinger yazmasaydı belki ak/kara daha kesin çizgilerle ayrılır, kötüler de cezalandırılırdı. Ancak neyse ki Nöstlinger böyle biri değil. Kimseye parmak sallamak gibi bir niyeti yok. Olayları sadece biraz(!) absürd bir şekilde anlatıyor ancak herkese 'eşit' davrandığını da söyleyebilirim.
Çocuklarını "çocuk" yerine koyup aslında onları hiç dinlemeyen anne babaların dile getirildiği güzel bir dönüşüm hikayesi.
Billie ve Ewald'ı kötü bulan ebeveynler Jasper ile tanışınca çocuklarının kıymetini anlar ancak hikaye burada bitmez.
"Jasper herkesin dediği gibi kötü bir çocuk mudur?"
Bu soruya ben de ilk başta "Evet evet" dedim ama ardından ne geleceğini çok da merak ettim.
"Jasper neden böyle davranıyor" kısmında anne babaların üzerine düşen, çocukları etkileyen sorumluluklar üzerinden güzel mesajlar var kitapta.
Sonu benim için biraz hayal kırıklığı oldu, belki zihnimdeki ile pek de uyuşmadığından.
"Kim Takar Salatalık Kralı"na da biraz benzettim aslında hikayedeki Jasper'ı.
Nöstlinger'in okuduğum kitapları arasında 'ortalama' olarak değerlendirsem de çocuk edebiyatına genel olarak baktığımda aslında, Nöstlinger'in ortalama bir kitabının bile (ki bu sadece benim düşüncem) çoğu Türk Çocuk Edebiyatından daha iyi olduğunu düşünüyorum.
Karşılaştırma yapmak elbette ne kadar doğrudur/yanlıştır bilmiyorum ama ben bu 'cesur' hikayeleri ve sözünü sakınmadan yazan yazarları seviyorum!
Jasper'ın taşları ile Riko'ya miras kalan taşlar arasında tatlı bir benzerlik yok mu sizce de?

* Suzan Gerdönmez çevirisi olmayan Almanca kitapları bundan sonra okuyamam herhalde :)

Konuk Değil Baş Belası

Özgün Adı: Das Austauschkind

Yazan: Christine Nöstlinger

Çeviren: Suzan Geridönmez

Yaş Grubu: +9

Günışı Kitaplığı, 2003, 166 sayfa, karton kapak

Devamını oku »

Gökyüzü Çocukları / Katherine Rundell

Domingo Yayınları'nın son dönemde çıkan kitaplarını seviyorum. Henüz bloga yazamamış olsam da "Mucizeleri Saymak" beni çok etkilemişti. Geçen hafta bitirdiğim "Kayıp Şeylerin Bakım Kılavuzu" kitabının içindeki hüzün ise bana fazla geldi.Çakma Anne'yi tüm annelere tavsiye ederim. Kültür olarak farklı olsak da 'rahatlatıcı' ögeler barındıran neşeli bir kitap.
Banu'nun yazısından sonra "Gökyüzü Çocukları"nı iyice merak ettim ve bu sıcak çikolatayı ben de içmeliyim diye düşünüp kitabıma başladım.

Her ne kadar yaptığım listelere pek uyamasam da Nöstlingerli Steinhöfelli bu ay için biraz daha Alman Edebiyatı okuma niyetim vardı ama Rundell'in kitabının ilk cümlesinden sonra kitabı bırakamayacağımı anladım:

"İlk doğum gününün sabahında bir bebek, Manş Denizi'nin ortasında, yüzen bir çello kutusunun içinde bulundu."

Benim bu bebeğe hemen kanım kaynadı ve denizin ortasına nasıl/nereden geldiğini oldukça merak ettim. Bebeği bulan 36 yaşında 1.90 boyundaki Charles Maxim ise pek çok sevdiğim kitap karakterleri arasına henüz ilk satırlarda girdi.
İnsanlarla İngilizce, kedilerle Fransızca, kuşlarla Latince konuşan çok fazla kişi tanımıyorum ne de olsa :)
Charles, zaten sıradışı bir şey yaşamış olan bebeğe sıradan bir isim verir, okyanustan gelen bu bebeğin adı Sophie olur.
Hikaye Londra'da başlar ve Sosyal Hizmetler Uzmanları Sophie'yi Charles'ın evindeki"uygunsuz yaşam koşullarından" dolayı yetimhaneye götüreceğini söyleyene kadar bu tatlı evde devam eder.
"Bir evde ne kadar çok sözcük varsa o kadar iyidir." Charles ve Sophie'nin uygunsuz yaptığı şeylerden biri holdeki duvar kağıdına not yazma alışkanlığıdır.
Patates kızartmalarını tabak yerine Dünya Haritası'nın üzerinde (Macaristan) yemek ise bana çok eğlenceli geldi.
Hikaye, Pariste Sophie'ye ilk yaş gününde okyanus ortasında yatak görevi gören çello kutusunun sahibini arama macerası ile devam eder.
İkinci yarı diyebileceğim bu süreçte Sophie "Gökyüzü Çocukları" ile tanışır. Matteo, Anastasia, Sofi ve Gerald "iyi pisliklere" sahip olan çocuklar; kötü pisliklere ise elbette kimse bulaşmak istemiyor.
Kitaptaki altı çizilesi cümleler, kitabın en sıcak yönü.
"Sevginin bir kokusu olsa bu,sıcak ekmek kokusu gibi olurdu."
Benim en sevdiğim karakterler Charles, Matteo ve Sofi oldu.
Özellikle Matteo ve Sofi'nin insanlardan kaçan halleri beni epey düşündürdü.
Hikayenin hangi yılda geçtiği detayına rastlamadım ama sanırım 1950-60lı yıllar olsa gerek. Kadınların pantolon giymesinin neredeyse yasak seviyede olduğunu okuyunca bu sonuca vardım. Kitapta bir de Charles Maxim'in ne iş yaptığı belirtilmiyordu. Çok önemli bir detay değildi ama eğlenceli bir meslek veya para kazanma şekli yazılsa hoş olabilirmiş.
Charles Maxim'in çocuk yetiştirme tarzını ve kitap sevgisini görünce ona "hayat dersi öğretmeni" diyesim geldi.

"Okumayı biliyor, resim çizmeyi biliyor, kara kaplumbağası ile su kaplumbağası arasındaki farkı biliyor. Bir ağacı diğerinden ayırabiliyor. Bu sabah bana bir karınca topluluğuna ne dendiğini sordu."

Ülkemizdeki eğitim sistemini düşününce "bir ağacı diğerinden ayırabilmeyi" bir "nitelik" değil de içi boş bir özellik olarak algılayacak öğretmenleri, müdürleri aklıma getirdim.
Sanırım bizim de Charles gibi 'hayat dersi öğretmeni'ne çok daha fazla ihtiyacımız var...
"Gökyüzü Çocukları"nın en sıcak yanı ise Sophie ve çello kutusunun sahibini yani annesini aradığı an'lar:

Bu yazıyı Anneler Günü'nde yazmam güzel bir tesadüf oldu.
Özel günlerin 'özel' hissettirdiğine inanmam aslında, asıl öz bence günde değil hissettiklerindedir ama bu kitabın bu güne denk gelmesine sevindim.
Annem olsa o da patates kızartmasını Macaristan'ın üzerinde değil, tabağımda yememi isterdi.
Ben de ona "tamam Macaristan'da yemem ama Avustralya için söz veremem" derdim.
İyi ki varsın canım annem :)

* Şömizli güzel bir baskıda kitap ayracı da olsa hoş olurmuş.
**Yazarın ilk kitabı henüz Türkçe'ye çevrilmemiş ama sanırım 'The Wolf Wilder' isimli son kitabını 2017 yılında okuyabileceğiz, yaşasın :)

" Asla bir ihtimali göz ardı etme."

Gökyüzü Çocukları
Özgün adı: Rooftoppers
Yazan: Katherine Rundell
Çeviren: Duygu Dalgakıran
Yaş grubu: 12+
Domingo Yayınları, 2016, 280 Sayfa, sert kapak, şömizli

Devamını oku »

Günün Mutluluk Sebebi : Çiçekler :)

Bu ara çok şükür güzel kitaplara denk geliyorum.
"Farklı"dan sonra girdaptan çıktım ve daha önce bahsettiğim "Ayna" çalışmasının da etkisiyle biraz daha yol aldım.
Yeni bir proje var önümde. Onun heyecanı var içimde.
Umarım birkaç ay içerisinde bitirebilirim istediğim gibi.
Kendimi zorlamamayı, mükemmel olmaya çalışmamayı öğrendim bu süreçte.
Bir de bu sene biraz daha iyiyim sanki babamın senesinde.(bugün 13 yıl oldu, Allah rahmet eylesin) Zaman mı böyle "normalleştiriyor" acaba, bilmiyorum.
Bu satırları Eda da okuduğu için çok duygusal yazmıyorum bu konuda :)

Bir de ayrı bir yazıda yazacağım inşallah ama özetle, Elifle başladığımız "uyku eğitimi"nde 21 günü tamamladık. Yumuşak bir geçiş hayal ediyorduk zaten, çok şükür öyle de gidiyor.
Ben daha sabırlı olmayı öğrendim. "Öğrenilmiş çaresizlik" ( Elif uyumuyor/ uyumaz) kalıbından biraz daha sıyrılmaya başladık. Ya da ben +1'i görebilmeye başladım, kim bilir.
Neticede başlarda minderde yatarak üşütmüş olsam da şu an Elif ne istiyor/ Biz ne istiyoruz kısmında anlaşabilmeye başladık.
"2 Balık" instagram hesabımı yeniden açtım.
İnstagram'da beni rahatsız eden şeyin, benim kullanım hatam olduğunu gördüm. "Vakit çalıcı" olarak gördüğüm şeye aslında ben izin verdiğim için öyle olduğunu anladım.
Kitap paylaşımlarıma oradan devam etmeye niyetlendim geçen gün ve insanların güzel yorumlarını okudukça da mutlu oldum.
Sanırım temel nokta, biraz "kontrol"ün sende olması.
"Kontrolsüz güç, güç değildir" zaten değil mi :)

"Elif neerde?" :)

Bu ara okuduğum kitapta (Gökyüzü Çocukları) annesini arayan bir kız var.
Annemi, babamı ve Edoş'u çok özledim, uzakta olsalar da iyi olduklarını bilmek insana iyi hissettiriyor.
Güzel geçsin haftasonunuz :)

Ben yeni öğrendim ama kızartma börek ne kolaymış, gelsin kilolar artık :P

Kendime kaktüs harici aldığım ilk çiçek :) Papatya çok seviyorum.

-Projesi için içi içine sığmayan Esoş- :)

Devamını oku »